The Ultimate Band

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11: Eerste Echte Wedstrijd

Mijn bandje en ik stonden te kijken naar het schema. Wij waren als een van de laatsten aan de beurt.

Overal om ons heen was het druk. De medewerkers waren druk bezig met de voorbereidingen van de live show. Het publiek zou vandaag voor het eerst kennis met ons maken. Vandaag zouden de eerste bands al afvallen. Doordat het meer bands waren geworden, moesten er dus ook meer afvallen.

Het overhalen van het publiek zou alles zijn.

Sinds die zondag waren we al bezig, terwijl het nu al weer woensdag was. Alle twee de songs waren veel gerepeteerd, we hadden onze kleding uitgekozen, onze instrumenten aangepast... Echt alles leek opeens belangrijk.

Ik trilde van zenuwen. Vooral bij mijn benen.
Carlo had zijn mobiel in zijn zak gelaten vandaag en keek om zich heen. Even later stond hij op, waarschijnlijk om wat meisjes te versieren wat voor hem kalmerend werkte.
Tommy tikte met zijn vingers op de bank en keek ongemakkelijk om zich heen. Hij beet af en toe op zijn lip.
Lise zat juist op haar mobieltje en zat smsjes te sturen naar vriendinnen.
Kyle keek naar de tegenstanders en probeerde ze in te schatten. Ik probeerde hetzelfde, al was ik daar niet zo goed in.

Toen Jackson, Eddie en de rest van Trash binnenkwamen, pakte ik meteen mijn pols en wreef er met mijn vingers over. Alleen Kyle had dit opgemerkt.
'Wat?' Vroeg hij. 'Niets.' Zei ik zo kalm mogelijk en liet mijn pols los. Eddie stak zijn duim naar me op als aanmoediging. Ik glimlachte, alleen kon Jackson er niet om lachen. Hij rolde geïrriteerd met zijn ogen en liep weg.

De minuten tikten voorbij. 'Oké allemaal!' riep die vrouw die ons ook de eerste dag had opgeroepen. Ik wist nog steeds haar naam niet, al leek ze hier wel belangrijk te zijn. 'Iedereen, even opletten! Jullie worden band voor band binnengelaten bij de visagie. De eerste band is The Daisies en zij zullen nu naar de visagie moeten gaan.'

Tuttig uitziende meisjes stonden op. Er was maar één meisje met een instrument en aan de dikke tas te zien was het een akoestische gitaar. Ze volgden het bordje die naar de visagie wees en verdwenen uit het zicht.

'De complete lijst vind je hier.' De vrouw wees op een paar papiertjes op de muren. De papieren waren verspreid over de ruimte, zodat je niet in de rij stond om te kijken. 'Jullie worden opgeroepen, dus maak je niet dik. Alles word tot in de puntjes geregeld en de rest wijst zichzelf.' Ze liep weg door twee glazen deuren en je hoorde haar hakken nog na klikken op de vloer.

'Wat een geruststelling is die vrouw toch.' mompelde Carlo, die inmiddels zich weer bij ons had gevoegd. Hij sloeg zijn armen over elkaar en liet zich zuchtend op de bank vallen. Tommy haalde zijn schouders op.

'Ik ga kijken wanneer wij moeten.' zei Lise. Ze stond vrolijk op en liep naar een van de lijsten toe. Mijn telefoon trilde.

Eddie: Saai he?Ik: Ja
Eddie: Als jij door bent met je band...
Ik: ? Dan???
Eddie: Dan heb ik een verrassing voor je
Ik:????
Eddie: :P
Ik: Wat voor een verrassing?
Eddie: Als ik het vertel, is het geen verrassing meer Kryssie
Ik: Eerst was het Van Sterweg, toen Krystel, daarna Krystina en nu Kryssie?
Eddie: Ik heb nog meer in petto hoor ;) Wacht maar af...
Ik: Fijn. Je had ook gewoon met me kunnen praten. Je zit vlakbij me

Ik keek op van mijn mobiel om zijn reactie te zien. Hij trok een wenkbrauw op - wat er serieus sexy uit zag - en keek op naar mij. Ik glimlachte en zwaaide kort. Hij rolde grijnzend met zijn ogen en keek weer naar zijn telefoon.

Eddie: Weet ik. Dit is grappiger
Ik: Ha. Ha. Ha.
Eddie: XP

Lise kwam terug en nam haar plek naast mij weer in. 'Wanneer?' 'Na zeven bands.' zuchtte ze. 'Tering lang weg dus.' zei Carlo chagrijnig. Ik boog mij meer naar rechts toe en porde hem. 'Let op je taal.' 'Stop, Krystel. Je bent mijn moeder niet.' 'Nee gelukkig niet.' snoof ik. 'Zou ook nogal raar zijn.' Merkte Tommy op en hij keek Carlo aan. 'Je bent ouder.' Carlo snoof ook, maar zei niets.

Ik vermaakte mezelf door spelletjes te doen op mijn telefoon, met Lise te praten, met Amelie te appen en door mijn anderen bandleden te irriteren.

Eindelijk was het zover en mochten we de visagie een bezoekje brengen. 'Oké meid.' zei de man tegen me. Hij had een glad zwart kapsel en was in pak. Hij liep langs de rekken. 'Welke stijl?' Hij keek achter om naar de anderen mensen van de kleding afdeling. 'Pop-rock.' zei Lise aarzelend. 'Dus stoer, maar niet te heavy... hm...' Ik kreeg een jurkje in mijn handen geduwd. Ik grimaste, maar herstelde me toen ik er een centuurtje bij kreeg. Het was een rood jurkje, en was niet te tuttig. Vervolgens kreeg ik twee zwarte laarzen er bij en werd ik in het hokje gestopt.
Wat aarzelend kleedde ik mij om.

'Krys, het staat prachtig!' zei Lise enthousiast toen ze mij het hokje zag uitkomen. Ik was wat onzeker, maar gelukkig was het jurkje dezelfde kleur rood als de lokken in mijn haar. Ik streek over wat onzichtbare plooien en keek niet te zeker van mezelf in de spiegel.

'Het is fantastisch - het is perfect - het is gedaan door moi.' Ik grinnikte om de man. Hij pakte me vast bij mijn schouders en liet me een rondje draaiden. 'Perfect. Op die stoel zitten en Clara zal je make-up doen.' Ik volgde de instructies precies op en ging zitten op de stoel waar een jong volwassen meisje bij stond.

'Gebruik je foundation?' Ik schudde mijn hoofd. Ze zuchtte. 'Geen make-up draag je, zoals ik zie. Dat word een werk...'
Terwijl Clara me mooi maakte, keek ik in de spiegel naar de anderen. Kyle was zo klaar, en zat ook al in de stoelen van visagie. Carlo werd steeds opnieuw weer het pashok in geduwd en werd elke seconden geïrriteerder. Tommy was nog steeds niet uit het pashokje gekomen, terwijl hij er wel in zat. Lise kreeg nog wat schattige accesoires zoals een hoedje.

Na minstens een half uur waren we allemaal mooi en klaar voor het optreden. Een officiële fotograaf maakte een groepsfoto van ons en toen werden we backstage neergezet, wachtend op onze beurt.
Mijn knieën knikten weer en ik probeerde door rustig adem te halen mijzelf te kalmeren.

'En dan nu deze vijf totaal verschillende personen uit Noord-Holland; The Skilzz!' Hoorden we vanuit de ruimte komen.
'Drie - twee - een - ga!' Zei een van die zoveel personen die meewerkten achter de schermen.
Wij liepen naar binnen. Zij aan zij en vooraan liepen Kyle en Lise, daarna kwamen Carlo en ik en als laatste van de rij was Tommy.
Ik glimlachte en zwaaide vrolijk terwijl we het podium op kwamen. Ik pakte mijn gitaar van de standaard en deed de band om mijn schouder. Ik haalde mijn plectrum uit mijn ketting (ja ik had een speciale ketting waarvan je de plectrum uit het hoesje kon halen) en greep hem stevig vast.

Het spelen was een van de coolste ervaringen ooit. Het was een groot publiek dat was komen kijken en ze gingen uit hun dak. Ik moest wel een beetje mee swingen voor de show en Carlo maakte zelfs een sprong.

We liepen van het podium af, de joelende en juichende menigte achterlatend.
'Kom,' zei ik tegen Lise en ik greep haar hand. 'We gaan Edward bekijken.' Ik sleepte haar mee backstage en keek naar buiten.
De jongens van Trash waren zich net aan het installeren.
Lise keek langs me heen, toen de muziek begon.

Elke keer als ik hun hoorde spelen, wist ik dat wijgeen kans maakten. Ze waren zo verschrikkelijk goed, gewoon professioneel. Jackson stem was fel en hij had een groot bereik. De bass was gewoon legendarisch, net als de geweligde gitaarstukken. Ook hun uiterlijk hielp mee.
Ik slikte.
Na de twee nummers liepen ze het podium af. Eddie kwam langs me en ik staarde hem aan. Hij gaf me een tikje op mijn neus en liep door.
'Jezus zij zijn goed.' Mompelde ik.
Lise knikte. 'Dit kunnen wij niet winnen hè?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Niet met hen.'