The Ultimate Band

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 23
Krystel

'HIJ WAT?!' Gilde ik. Iedereen die in dezelfde ruimte was als ik, kromp in een. 'Jeez Krys.' Mopperde Carlo. 'Zij komt nog eens om door een hartaanval.' Voegde hij er zachtjes aan toe tegen Tommy, die grinnikte.
Lise zuchtte. 'Ik weet het. Hij heeft een taxi gebeld en is toen weggegaan.' Zei ze. Ze sloeg haar ogen neer. 'En ik heb het uitgemaakt.'
Dat leek mij wel zo redelijk, ja, maar dat zei ik niet.

Waarom was ik hier in godsnaam aan begonnen?! Het was wel een van mijn domste ideeën die ik ooit heb gehad.

Ik moest echt even chillen, voordat ik nog in elkaar zakte als een hoopje ellende.
'We redden het wel.' Zuchtte Tommy. 'Zoals altijd. Kyle komt wel weer terug. Zo is hij wel, toch?' Hij keek ons groepje vragend rond. Ik haalde mijn schouders op. Geen idee.

Hoe kon het toch dat iedereen heel erg veranderde. Was het de puberteit? Levenservaring? Of waren ze altijd al zo geweest, en was ikzelf verandert?

Ik haalde een hand door mijn haar. We moesten het er maar mee doen. Lise was er ook nog. Dan maar een zanger minder. Het zou toch niet veel uitmaken. Dacht ik. Hoopte ik.

'Zullen we Jaques hulp vragen?' Stelde Lise onverwachts voor. Verbaasd keek ik op en knipperde ik met mijn ogen. Ik had eerlijk gezegd helemaal niet meer aan die Franse dude gedacht!

'Ja, dat is eigenlijk wel een goed idee!' gaf ik toe. Carlo en Tommy keken elkaar eventjes verbaasd aan, maar knikten. 'Inderdaad.' 'Hulp kunnen wij wel gebruiken...' mompelde Carlo.

Amelie

Mijn bandje en ik hadden besloten een dagje te niksen. Gewoon een dagje waarbij je niets hoefte te doen.
We hadden vanmorgen, rond een uur of elf, eventjes geoefend, maar daarna niet meer.

Ik zat in de hal van het gezamenlijke gebouw. Het was veel beter hier, dan de hele dag in een kleine, benauwde bus te zitten. Jonny bleef daar wel liever, maar hij was ook graag alleen. Hij kon dan in rust zijn instrumenten beoefenen, zoals hij het zelf zei.
Thijs en Julia zaten samen een kaartspel te spelen aan een tafeltje verder op. Ik las rustig een boek. Het was lang geleden sinds ik daar tijd voor had gehad. Net zoals iedereen zat ik op school. En bij een school hoorde toetsen. Heel veel toetsen. En natuurlijk lange dagen.

Ik sloeg de bladzijde om. Mijn ogen gleden over de regels.

Iemand plofte naast mij neer op de bank. Ik keek direct op.
Ik fronste, toen ik de jongen naast mij zag zitten.
'Hoi.' Mompelde Jackson laag. 'Eh - hoi.' Zei ik verbaasd. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed wat ik ervan moest denken. Wat wilde hij? Herinneringen ophalen? Opnieuw vriendschap sluiten? Meer...?

Het bleef stil.

Jackson schraapte uiteindelijk zijn keel.
'Heb je - heb je wat te doen morgen? Na de uitzending?' Ik schudde naar waarheid mijn hoofd. 'Nee. Hoezo?' 'Wij geven een feestje in onze bus.' 'Hoezo ben je zo zeker dat je er nog in zit?' Het was niet echt een vraag, maar meer een opmerking. Sommige mensen waren zo irritant zelfverzekerd. Ik hield daar niet van.
'Wij gaan winnen. Iedereen weet het.' Zei hij hooghartig. 'Dat denk ik niet. Tot nu toe staat Carpe Diem het hoogste.' Zei ik.

Het was weer even stil.

'Maar... kom je? Ik zou het chill vinden.' Zei Jackson. Hij keek mij vanuit zijn ooghoeken aan, en kantelde zijn hoofd een beetje. 'Misschien.' Zei ik. Ik had zin om moeilijk te doen. Ik zou hem niet meteen tevreden stellen.
'Oké.' Jackson deed weer ongeïnteresseerd, zoals hij tegen iedereen deed. Daarna stond hij op. 'Dan zie ik je wel.'
'Doei.' Zei ik.
--------------------------------------------------
Heeeey,
Even een kort hoofdstukje.
Ik wilde Amelie verblijden met een nieuw stukje van haar personage. Ze was heel nieuwsgierig naar Jackson.
Happy Valleentijns Dag ♥

Tot snel
Xxx