BAY EGO YIĞINI

Bölüm 22

22. Bölüm

 

1 hafta sonra

 

"Masal, hemen o yataktan çıkıyorsun! Yeter artık!"

Sevda'nın sinirli çıkan sesiyle gözlerimi açtım ve oflayarak kafamı yastığıma daha çok gömdüm. Bir hafta boyunca bıkmadan usanmadan her sabah aynı kavgayı ediyorduk. Sevda beni yataktan kaldırmaya çalışıyordu ben ise ona direnerek yatağa daha çok gömülüyordum.

Sanki yataktan çıksam ne olacaktı? Okula gitmek istemiyordum. Onu her gördüğümde kalbim binlerce parçaya bölünüyordu ve ben bu acıyı dindirmeyi öğrenene kadar onunla yüz yüze gelmek istemiyordum. Bunu Sevda'ya da söylemiştim ama o beni anlamamakta ısrar edip duruyordu. Her sabah gelip beni bu yataktan kaldırarak okula götürmeye çalışıyordu.

Kapımın sertçe açılmasıyla yüzümde soğuk bir ıslaklık hissetmem bir oldu. Sinirle gözlerimi açarak "Ne yapıyorsun ya?" diye bağırmaya çalıştım. Sesim her akşam uyku beni kollarına alasıya kadar ağladığım için cızırtılı çıkıyordu. Şimdide aynı kısık ve berbat sesimle Sevda'ya diklenmeye çalışıyordum.

Sevda ellerini beline koyarak "Değmeyecek hödük birisi yüzünden aşk acısı çeken ev arkadaşımı uyandırmaya ve onu o kokuşmuş yatağından çıkarmaya çalışıyorum." Dedi.

Ona sinirle bakarak "Birincisi ben senin o geri zekalı kuzenin yüzünden aşk acısı çekmiyorum. Tamam mı? Ben sadece biraz rahatsızım. İkincisi yatağım kokuşmuş filan değil!"

Sevda bu sözlerim üzerine tek kaşını kaldırarak "Öyle mi?" diye alaycı bir şekilde baktı.

Sevda'nın bu şekilde benimle alay etmesi gergin olan sinirlerimi daha da geriyordu. Bu aileden çektiğim neydi böyle?

Sinirle Sevda'ya bakarak "Evet, öyle!" dedim.

Sevda yüzünde yapma bir ciddiyetle yanıma geldi ve elini alnıma koyarak "Ateşinde yok. Doktora mı gitsek acaba? Ya da dur dur ben anneni arayayım. O bana ne yapacağımı söyler." Dedi.

Gözlerimden ateş saçarak "Annemi aramayacaksın Sevda!" dedim.

Sevda benim sinirden kasılmış yüzüme bakarak gülümsedi ve "Elbette arayacağım." Dedi.

Ona sinirle bakarken Sevda cebinden benim telefonumu çıkararak eline aldı ve telefonumu karıştırmaya başladı. Telefonuma her hangi bir şifre koymadığım için kendime içimden lanetler yağdırırken birden ayağa kalktım ve Sevda'nın elinden telefonumu almaya çalıştım. Sevda benden biraz uzun olduğu için telefonuma ulaşamıyordum. Kız benim bu zavallı halimden gayet de keyif alıyordu.

Telefonuma uzanmaya çalışırken dişlerimi sıkarak" Ver şu telefonu Sevda!" dedim.

Sevda başını iki yana sallayarak "Olmaz öyle şey! Sen hastasın ve seni en iyi edecek şeyi annen bilir."dedi.

Telefonu alamayacağımı anlayarak ellerimi belime koydum ve gözlerimi kısarak "Ne istiyorsun?"dedim.

Sevda bilmiş bilmiş gülümseyerek "İşte şöyle yola gel!"dedi.

Sevda'nın bu haline gittikçe sinir oluyordum. Zaten psikolojim iyi değildi birde Sevda bunun üstüne beni daha da zorluyordu.

"Sana bir soru sordum!"deyince Sevda bana şaşkınlıkla baktı. Sonra büyük bir kahkaha atarak gülmeye başladı. Ben ise sinirle Sevda'ya bakıyordum. Burada gülünecek ne durum vardı sanki! Gerçekten de Gürmen ailesinin tümü kafadan gidikti. Şimdiye kadar tanıştığım aile üyelerinden biri bile normal değildi ya.