The badboy got it (Herschrijven)

part 33

/Julia/

Ik was de volgende ochtend kennelijk pas wakker geworden. Het is nu weer een paar weken later. Mika komt nogsteeds iedere dag langs. Milan komt ook vaak met mijn vader, moeder en Timo. Natuurlijk komen de rest van mijn vrienden ook nog vaak langs.

"Margje!?!?!" Schreeuw ik als ik wakker word. Ik heb een grote pluk blond haar vast. "Ja Julia? Wat is er?" Vraagt ze terwijl ze de kamer binnenkomt. Ik laat geschokt mijn hand zien, waar de pluk blond haar in zit. "Ah, schat dat komt door de medicijnen" zegt ze en komt naar me toe. Zomaar uit het niets, begin ik te huilen. Margje zegt niks maar komt bij me op bed zitten. Ik heb dit tegenwoordig wel vaker. Ze wrijft geruststellend over mijn rug en sust me zo. "Wat als Mika me niet meer wil omdat mijn haar uitvalt?" Vraag ik haar met betraande ogen. "Lieve schat, hij geeft echt om je, heb je die blik in zijn ogen al wel eens gezien?" Vraagt ze me. Ik schud met mijn hoofd. "Nou, dat heeft hij dus. Hij zal je echt niet verlaten lieverd" stelt ze me gerust en ik knik. "Zullen we vanmiddag naar de kapper hier gaan? Dan laten we een deel afknippen, kun je er alvast aan wennen" stelt ze me voor. Ik knik maar. Dat is wel het slimste. "Dan ga ik even ontbijt voor je halen" zegt ze en staat op van het bed. Ik knik en ze loopt de kamer uit. Ik pak mijn telefoon en besluit Mika, Jake, Wesley, Melanie, Nina, Rik en Tygo te appen wat er gaat gebeuren vanmiddag. Ze vinden het echt verschrikkelijk dat het er af gaat maar snappen het wel.

"Hier is je ontbijt" zegt Margje die een dienblad op mijn schoot zet. "Dankjewel" zeg ik en glimlach naar haar. Ik eet mijn ontbijt op en zet het dienblad daarna op het nachtkastje.

"Julia kom je, dan gaan we naar de kapster" zegt Margje die bij de deur opening staat. Ik knik en loop naar haar toe. Ze hebben eigenlijk gewoon een soort klein kapsalonnetje in het ziekenhuis. Eigenlijk wel grappig. "Zo Julia neem ik aan?" Er staat een vrouw van ongeveer in de dertig voor me. Ik knik en schud haar hand. "Nou, je hebt echt prachtig haar" fluistert ze en streelt over mijn haar. "Wat wil je er mee doen? Je kunt het gewoon af laten knippen, of wil je het aan het kankerfonds schenken, dan kunnen ze er een pruik van maken?" Vraagt ze me en ik denk na. "Schenken aan het kankerfonds" zeg ik vastbesloten. "Is goed meid. Dan maak ik er een vlecht van, dan knip ik die af en dan zal ik je haar nog wat korter knippen" zegt ze en begint mijn haar te vlechten.

Als ze daar klaar mee is knipt ze de vlecht af en laat hem aan mij zien. Het is best een lange vlecht. Ze legt de vlecht weg en begint mijn haar korter te knippen. Uiteindelijk heb ik ongeveer hetelfde kapsel als Timo. Kort en stekelig. "Dankjewel" zeg ik met een glimlach en ze lacht. "Graag gedaan hoor meid!" Zegt ze en ik loop de kapsalon weer uit. Margje zat te wachten op een stoeltje en was een tijdschrift aan het lezen. "Julia, je ziet er nog steeds prachtig uit lieve schat!" Zegt ze tegen me en knuffelt me. We lopen terug naar mijn kamer en ze gaat weer weg. Ik verveel me en besluit daarom om naar Mitch te gaan.

"Hey Mitchiee" roep ik vrolijk als ik binnen kom lopen. "Hey, Juul, heb je het toch gedaan?" Vraagt hij me en wijst naar mijn bijna kale hoofd. Ik knik en ga bij hem op bed zitten. "Het moest toch een keer gebeuren" zeg ik schouder ophalend. Mitch knikt.

We speelden net een spelletje -gewoon omdat het kon- als we een gilletje horen. We kijken allebei op en ik zie een vrouw en een klein rond springend meisje daar staan. Het meisje wijst naar mij terwijl ze rond blijft springen. "Jij bent Julia! Jij hebt gewonnen met dat dansprogramma!" Gilt ze en rent op me af. Ze knuffelt me en ik lach. "Ja, dat ben ik ja" zeg ik en ze kijkt me met stralende oogjes aan. "Ik ben Lotje, Mitch' kleine zusje" zegt ze en steekt haar kleine handje uit. "Hoi Lotje" zeg ik als ik haar handje aanneem. "Wat doe jij hier?" Vraagt ze me en houdt haar hoofd schuin. "Ik lig op de kamer hiernaast" zeg ik en ze kijkt verbaasd. "Heb jij dan hetzelfde als Mitch?" Vraagt ze mij en ik knik. "Ja, jammer genoeg wel" zeg ik met een zucht. "Maar ik zal jullie even alleen laten. Mika moet ook zo komen" zeg ik en glimlach naar hun moeder en naar Lotje en Mitch zelf. Ze zwaaien nog naar me en dan ga ik weer naar mijn eigen kamer. Mika zit op mijn bed met zijn telefoon in zijn handen. "Hey" zeg ik en plof naast hem op het bed. "Hey, waar was je?" Vraagt hij lief en drukt een kus op mijn wang. "Ik was met Mitch een spelletje aan het spelen, alleen toen ik weg wou gaan kwam zijn zusje net binnen. Ze is fan van ons" leg ik uit en wijs naar ons twee. "O oke" zegt hij en gaat liggen. Ik ga met mijn hoofd op zijn borst liggen.