The badboy got it (Herschrijven)

part 31

/Julia/

Mika neemt me vandaag mee naar de dokter. Het moest van hem. Ik heb de laatste tijd veel bloedneuzen en ik ben snel moe, oke. Hij komt me om half twee ophalen.

Om half twee stipt, gaat de bel. Ik pak mijn spullen en loop naar de deur. "Hey Julia" zegt hij als ik de deur heb geopend. "Hey" antwoord ik terug. Hij drukt een kus op mijn lippen. We lopen naar zijn auto en stappen in. Hij rijdt richting de dokterspraktijk en parkeert de auto. We gaan in de wachtkamer zitten.

Als mijn naam wordt omgeroepen sta ik op, net zoals Mika. Hij pakt mijn hand vast en we lopen het kamertje in. "Hallo Julia!" Zegt hij enthousiast als hij mijn hand schudt. "En..." vervolgt hij als hij Mika zijn hand schudt. "Mika van Ginkel" antwoord hij en de dokter knikt. Het is een hele vrolijke man. Dit is de 2de keer dat ik hier ben, Timo had een keer een splinter in zijn vinger, alleen hij zat er te diep in. Mijn moeder vroeg mij toen of ik met hem wou gaan.

"Nou, Julia, wat is er allemaal aan de hand?" Vraagt hij als we in de stoeltjes voor hem zitten. "Mika heeft me hier mee naar toe genomen, omdat ik de laatste tijd veel last had van bloedneuzen en ik snel moe was" zeg ik en hij knikt. "Ik denk zo is dat je naar het ziekenhuis moet om bloed te laten prikken" zegt hij en ik slik. Ik hou niet echt bepaald van ziekenhuizen. "Is goed, we zullen bloed laten prikken" antwoord Mika voor mij als ik nog niet heb geantwoord. Ik knik dan maar. We schudden de hand van de dokter nog een keer en verlaten het kamertje van de dokter.

"Hey, wat was er?" Vraagt Mika als we buiten staan. "Ik hou gewoon niet zo van ziekenhuizen" mompel ik terug. Bang dat hij me uitlacht staar ik naar de grond. Hij tilt mijn kin op en trekt me daarna in een knuffel "Je hoeft nergens bang voor te zijn ik ben bij je" antwoord hij in mijn haar. Ik trek me los om hem aan te kunnen kijken. "Dankje" zeg ik met een glimlach wat hem ook laat glimlachen.

De weg naar het ziekenhuis is het stil. Het is geen ongemakkelijke stilte, nee het is een fijne stilte. Zo een waar bij je allebei bezig bent met je eigen gedachten. Als we bij het ziekenhuis zijn parkeert Mika de auto. We lopen naar binnen en lopen, door de bordjes te volgen, de goede kant op.

Ze hebben net bloed geprikt. En ik geef toe, het deed eigenlijk geen pijn. Ze sturen de uitslag naar de dokter en die belt dan als we langs kunnen komen. "Ik zal met je mee gaan als je dat wilt" zegt Mika en ik knik. "Graag". We lopen terug naar zijn auto en hij zet me weer thuis af.

----

Het is nu weer zaterdag, een week later dus. De dokter belde net en ik toets het nummer van Mika in. Als hij opneemt begin ik te praten.

J: Hey
M: Hey Juul
J: De dokter belde net. Hij heeft de uitslag, we mochten nu langskomen als we dat wouden.
M: Ja is goed. Ik kom er aan. Ik ben er over 10 minuutjes
J: Is goed, tot zo!
M: Tot zo!

Ik hang op. Mika staat tien minuten later voor de deur. In de tussen tijd had ik alvast mijn schoenen en jas aangetrokken. Ik open de deur en Mika komt tevoorschijn. "Hey Juul, klaar voor?" Vraagt hij. "Hey, nee eigenlijk niet, maar oke" zeg ik en zucht. Hij trekt me in een knuffel. "Het komt goed" fluistert hij in mijn oor en wrijft over mijn rug. We stappen in zijn auto en hij rijdt ons weer naar de dokterspraktijk.

Net zoals vorige week wordt mijn naam omgeroepen en lopen we weer naar binnen in het kamertje. Als we de dokter allebei de hand hebben geschud gaan we zitten. "Hoi Julia en Mika" begint hij weer en ik knik als begroeting.

"Hier zitten we weer, na een week. Alleen zal het deze week minder leuk zijn" stelt hij het nieuws uit. "Wilt u het gewoon vertellen?" Vraag ik zacht en de dokter knikt. "Julia, je hebt Leukemie" zegt hij en alles wordt troebel voor mijn ogen. "Julia...Julia...JULIA!" wordt er steeds harder geroepen waardoor ik uit mijn trans lijk te raken. Ik kijk op in de groene ogen van Mika, ze staan bezorgd. Hij trekt me in een knuffel en dan houd ik het niet meer. Ik barst in tranen uit.