Granddaughter of Voldemort. (STOP)

1. Back to school.

'Mam! Zeg tegen Scorpius dat hij uit mijn kamer moet blijven!' gilde ik, terwijl ik de woonkamer binnenliep. Mijn moeder keek op, haar zwarte ogen keken me leeg aan, ze zat in de zetel. Vader zat voor haar, zijn handen bezorgd op haar knieën. 'Mam?' vroeg ik nu zacht. Er stonden tranen in de ogen van mijn moeder en ik zette voorzichtig enkele stappen dichterbij. 'Lieverd, wil je ons even alleen laten?' zei mijn vader, zijn ogen niet van mijn moeder afhalend. Ik negeerde hem. 'Mam? Wat is er?' Mijn stem trilde, ik was bang, bang dat er iets ernstig was met mijn moeder. Ze keek mijn kant op en glimlachte geforceerd. 'Er is niets, schat, ga nu maar. Zeg tegen je broer dat hij zich moet gedragen.' Haar woorden klonken troostend, maar ik merkte dat er niet niets was. Haar haar viel langs haar gezicht en ik merkte een witte pluk op tussen het zwart. Ik knipperde even met mijn ogen, ik dacht dat ik het me verbeeldde. 'Louise, ga naar boven,' zei mijn vader nu, ongeduldiger. Hij keek me nog steeds niet aan. Onmiddellijk draaide ik me om en holde de trap op. 

Ik rukte de deur open en stapte binnen. Toen ik de deur dichtdeed, leunde ik er even tegen. Nog buiten adem van mijn sprint op de trap. Vanwaar kwam dat wit vandaan in mijn moeders haar? 'Jij ziet er opgejaagd uit,' zei een stem vanaf mijn bed. Daar zat Scorpius, hij keek met met een glimlach aan. Mijn bed lag vol met mijn kleren en ik merkte dat Scorpius één van mijn T-shirts over zijn hoofd had getrokken. Een paar handschoenen zat rond zijn voeten. Ik gromde. 'Van mijn bed en laat mijn kleren hier,' siste ik hem toe. Hij rolde met zijn ogen en trok de T-shirt van zijn hoofd. 'Woo, je mag wat rustiger zijn hoor, wat heb jij vandaag?' zei hij en hij stond recht om te vertrekken. Ik zuchtte en wreef door mijn haar. Ik keek hem vermoeid aan. 'Ik was net beneden, er is iets met mam en ze wil het niet vertellen,' zei ik tegen hem, zijn gezicht viel onmiddellijk. Een serieuze blik verscheen in zijn ogen. 'Wat denk je dat het is?' Ik haalde mijn schouders op en ging op mijn bed gaan zitten. Ik legde me plat neer op mijn rug. 'Geen idee, maar pap was ook bezorgd om haar. Ik heb geen idee wat het was.' zei ik triest. Scorpius kwam naast me liggen, we keken beiden naar mijn plafond. 'Mam is sterk, het zal wel niets zeer erg zijn. Je hebt het misschien verkeerd gezien.' zei hij. Ik draaide mijn hoofd zijn kant op. 'Er was een stuk van haar haar wit, Scorpi. Echt wit,' zei ik zo overtuigend mogelijk. 'Het kwam misschien door het licht, Lou.' Hij stond recht. 'Ik ga maar weer eens verder pakken.' Ik zat nu ook recht op mijn bed en keek treurig naar mijn broer. Waarom geloofde hij me nu niet? Hij keek me nog even aan voor hij vertrok. 'Het komt allemaal goed, grote zus, geloof me.' Ik wilde hem zielsgraag geloven, maar ik kon het beeld van mijn moeder niet uit mijn hoofd bannen. Zuchtend begon ik verder in te pakken om morgen terug naar school te vertrekken.

Misschien had ik het me wel verbeeld, ik keek naar mijn moeder die voorin de auto zat. Vader reed de wagen, ook al verachtte hij de dreuzels, toch had hij een dreuzelauto gekocht. Natuurlijk had hij ervoor gezocht dat er wat extra snufjes aan waren toegevoegd. De auto kon bijvoorbeeld sneller rijden en het verkeer ging voor onze auto aan de kant. Nooit moesten we in de file staan en we waren telkens in enkele minuten op onze bestemming. Mijn moeder zag er nu uit zoals anders, ze had haar haren naar achteren vastgepind, zo kon ik niet zien of de witte pluk er nog steeds was. Als hij er nog was, dan was hij zeer goed verstopt tussen het zwart. 'En zien jullie het een beetje zitten?' vroeg ze enthousiast aan ons. Ik gromde. Ik haatte school, ik haatte het hele concept ervan. Het was niet het kasteel zelf dat ik haatte, maar de andere personen die erin rondliepen. Die hadden me het leven zuur gemaakt vanaf de eerste dag. Of nou ja, dat was toch hoe ik het zag. Ik had geen vrienden gemaakt en niemand had ooit geprobeerd om vrienden met mij te worden. 'Ik zal blij zijn om mijn vrienden terug te zien en terug zwerkbal te spelen. Ik wed dat we dit jaar kampioen zullen worden,' zei Scorpius en ik rolde met mijn ogen.

'Het zwerkbal gaat niet door, slimmie, het Toverschool Toernooi komt in de plaats,' zei ik tegen hem. Hij keek me geschokt aan en wendde zich toen tot onze vader. 'Klopt dat, pap? Was dat in jouw tijd ook zo?' vroeg hij. Mijn vader keek naar ons vanuit zijn achteruitkijkspiegel. 'Bij ons wel, gelukkig maar, want als ik een snaai had gevolgd in het bos...' Hij keek richting mijn moeder, die glimlachte richting hem. 'Die draken zouden je leven verschroeid hebben,' zei ze glimlachend terug, terwijl ze haar hand op de zijne legde. Scorpius reageerde direct. Typisch jongens. 'Draken! Gaaf!' riep hij uit. Mijn ouders negeerden hem en ik moest een glimlachje onderdrukken. We waren bij het station aangekomen, ik liep naar achteren om mijn koffer uit de auto te halen en Scorpius deed hetzelfde. We volgden onze ouders, mijn vader had zijn arm weer rond mijn moeder geslagen, dat deed hij altijd.

'Kijk daar loopt Zabini!' riep mijn broer uit. Hij smeet zijn hutkoffer op het karretje dat mijn vader was gaan halen en liep richting zijn vriend. Jack Zabini. Ik rolde met mijn ogen en legde mijn hutkoffer ook op het karretje. Ik begon dan naast mijn moeder te lopen, die met een twinkeling in haar ogen richting mijn broer keek. De ouders van Zabini keken ook richting de twee jongens en ik wist maar al te goed dat mijn ouders ze niet kon uitstaan. 'Zo Louise, ben jij enthousiast over het Toverschool Toernooi?' Ik snoof. 'Nee, absoluut niet. Het lijkt me maar een barbaars spel en ik heb ook geen zin om mensen van Klammfels en Beauxbatons te ontmoeten.' Ik kon bijna met zekerheid zeggen dat ze moest glimlachen om mijn reactie, mijn moeder begreep mij volledig. 'Probeer er zoveel mogelijk van te genieten,' gaf ze als advies en we liepen door de muur tussen perron 9 en 10.

Op perron negen driekwart was er al veel lawaai en overal hoorde ik uilen krassen en mensen lachen. Ik keerde me om richting mijn ouders. 'Wel ik zal dan maar eens vertrekken, hopelijk vind ik nog een lege coupé,' zei ik. Ik gaf mijn vader een knuffel en daarna mijn moeder. Ik keek nog even bezorgd naar haar, ze zag er nu zo goed uit. 'Ik zal zoveel mogelijk schrijven en ervoor zorgen dat Scorpius niet in de problemen raakt,' zei ik en ik draaide me om, met de hutkoffer in mijn hand. 'Dag lieverd, ik zie je snel!' riep mijn moeder nog na en ik stapte op de trein.

Gelukkig was iedereen nog afscheid aan het nemen van hun familie, al snel vond ik een lege coupé. Ik zette me neer en keek door het raam, richting de mensen op het perron. In de verte zag ik mijn ouders afscheid nemen van Scorpius, die daarna met Jack de trein opsprong. De meeste leerlingen begonnen nu de trein op te stappen en velen passeerden langs mijn coupé. 'Is deze coupé bezet?' vroeg een meisje, die ik herkende als Lily Potter, haar vriendinnen stonden naast haar. 'Ja, hij is bezet,' zei ik kort terug en beledigd deed ze de schuifdeur weer dicht. Ik rolde met mijn ogen. Was het nu zo erg dat ik alleen wilde zitten? Was het nu zo erg dat ik geen veroordelende blikken op me wilde zien? Gelukkig kwam er niemand meer mijn coupé binnen en de trein vertrok. Ik zag al de ouders zwaaien, behalve de mijne. Zij stonden hoogwaardig op het perron, je kon zien dat zij boven de rest stonden. Ik glimlachte bij het beeld ervan, ik hield veel van ze en ik hoopte met heel mijn hart dat er inderdaad niets aan de hand was met mijn moeder.