Strings in the Beginning (Abrupt Series #2)

EPISODE 19

"102502."

"Huh?" takang tanong ko nang tanggapin ko ito.

"The password, Nate. I'm driving, so I can't type," he said flatly, making me gape at him.

Wow! Nautusan pa ako?!

Kumurap ako ng ilang beses bago ko i-type ang sinabi niyang numero at para akong batang first time dahil latest na IPhone brand ang hawak ko! Tahimik akong pumunta sa contacts niya para i-save ang number ko at naisip ko rin na baka matabunan ako sa Messenger niya.

The wallpaper on his phone was a cartoon character that doesn't familiar to me pero ng makita ko ulit 'yung lagayan ng password niya ay naalala kong birthday niya ito.

Before handing the phone back to him, I said something, "Kunwari na hindi ako nakapag-reply agad, ibigsabihin no'n wala akong load. Minsan kasi di ako nagpapa-load dahil nabuhay na ako sa Messenger."

"Sabihin mo lang kung wala kang load. Se-send-an kita agad," he said without even looking at me.

My face shifted in a bitter reaction. Ang cringe pakinggan.

"OA naman. May pera akong pang-load, magkakautang pa ako sa 'yo."

"Sinabi ko bang umutang ka sa akin?" matigas na tanong niya at bumaling sa akin bago lumikha ng tawa.

"I mean, huwag na. Salamat."

"Kumain ka ba bago tayo umalis?" he asked, shifting the conversation.

Lumingon ako sa kanya at mabilis ko naman na ibinalik ang mata sa labas. "Oo, 'yung lunch namin kanina 'yung mineryenda ko."

"Kapag nagugutom ka, merong pagkain diyan sa paper bag. Nagpaluto ako kay Manang ng creamy carbonara tapos fried chicken. Meron din na slice bread diyan. Just say if you want to stop this car so you can eat."

Bahagya akong ngumiti. "Mamaya siguro, sabay tayo kumain. Salamat. Maaga pa. Pwede bang matulog muna ako?"

"Sure, Chuck," he grinned.

Hindi ako kumibo ng dahil sa tinawag niya sa akin pero pabiro ko siyang sinamaan ng tingin. He was teasing me and I could feel it.

My eyews went to the outside and the sun was setting, painting the sky with streaks of orange and purple that makes me feel sleepy. Sobrang nakakaantok siya masdan at wala pa akong maayos na tulog kanina kaya nakatulong din ito para mas lalo akong antukin.

As I closed my eyes, I reminded myself that the person driving beside me was someone I had hated for years. Hindi nga ako makapaniwala na hihingiin ko ang Messenger account niya na unang-una ay wala naman akong pake.

I have a choice to be stubborn in front of him. I could be cold. Kung tutuusin ay pwede akong maging suplado sa kanya ngayon o sa buong oras ng biyahe namin. Pwede rin sana ako sumakay ng eroplano upang hindi na ako magtiis ng doseng oras na kasama siya rito sa sasakyan niya.

But these past few days, the anxiety of not knowing what would happen between us had been worse than anything else.

And now, the moment was finally here.

Sana hindi lumala ang galit ko sa kanya o kung babawas man ay tatanggapin ko na lang. If I can feel that he is still have a softyspot from me, I don't know what to do.

Sa haba ng tulog ko ay naramdaman ko na lang na parang hindi na umaandar ang sasakyan at nang tuluyan kong imulat ng marahan ang mata ko ay agad akong tumingin sa upuan niya. I startled when I didn't see him but I suddenly glanced at the back to check my cats.

Napangiti naman ako ng makitang pareho silang mahimbing ang tulog.

Kinakamot ko ang parehong mata ko upang kahit papaano ay luminaw ang pagtingin ko but I have my small bag kung nasaan ang eyeglasses ko kaya kinuha ko ito. Wala pala akong contact lens.