Strings in the Beginning (Abrupt Series #2)

EPISODE 10

Not until the person that I am not hoping to show up, popped out like a flower in a garden.

I stood in front of the burner, watching the last flicker of its flame fade as I turned it off. The faint scent of garlic and herbs lingered in the air. Napansin kong si Conrad ay tumigil sa paglalakad sa may counter dahil kinausap siya ni Chef Theo.

I caught snippets of their conversation, mga bagay tungkol sa restaurant, mga usapang dapat talagang hindi ko na pinapakinggan. Siya naman ang owner, kaya bakit ko pa kailangan makialam?

Mula sa wooden shelves sa gilid, inabot ko ang recipe book na ginamit ko kanina. Habang inaayos ang nagalaw kong mga libro dahil masyadong makalat ay narinig ko ang pamilyar na boses sa likuran ko.

"Ihahatid sana kita kahapon. I was waiting for you to come, sana dumaan ka muna para maihatid kita."

Napalingon ako, hindi dahil gusto ko, kundi para sumagot. He stood by the doorway, casually leaning against the frame, his presence filling the office room. Hindi ko maintindihan kung bakit parang pakiramdam ko ay sinisiyasat niya ang magiging sagot ko.

"Uh, n-nagmamadali ako kahapon umuwi," maikling sagot ko.

Bumalik ako sa pag-aayos ng mga libro dahil hindi pa ako tapos. I was hoping he'd stop, maybe Chef Theo would call him back, or maybe he'd realize na hindi na dapat pa niyang subukang kausapin ako.

"But you have your cats," he added, his tone soft, almost hesitant. "Baka mabibigat sila. Nag-commute ka pa naman. I can wear a mask or gloves along the way, Nate. Para hindi ako madapuan ng allergies ko."

Napahinto ang kamay ko sa pagsasalansan ng libro. The way he spoke it wasn't just a passing remark. May bigat sa boses niya at hindi ko malaman kung ano iyon.

"Hindi na kailangan," sabi ko nang hindi siya nililingon. At nang tuluyan ko nang masarhan ito gamit ang salamin ay tumingin na ako sa kanya. "Kasi kaya ko naman."

"Nate," he called my name but I didn't respond.

I'm not mad, pero sapat na ang tono ko para malaman niyang hindi ako interesado makipag-usap. Sinimulan ko nang lumapit sa pinto kung saan malapit siya dahil iyon lang naman ang pakay ko.

I glanced at him and I saw his lips pressed into a thin line, his eyes dropping for a second before meeting mine again. Hindi na ako nagtagal sa pagtitig ng mukha niya dahil baka magtagal pa kami rito.

"Alam kong hindi pa tayo okay, pero... hindi ba puwedeng magsimula ako ulit? Kahit paunti-unti lang?"

I glanced at him.

"Conrad, not because we're laughing that night ay kaya na kita kausapin na parang normal lang." Napalunok ako at tumayo ng maayo sa harapan niya matapos tingnan ang pintuan. "It wasn't that easy for me. Akala ko nga kaya ko na, eh. Hindi pa pala."

"Kahit paunti-unti?"

I shook my head immediately before carving a small smile with my lips.

"Let me think, Conrad. But this doesn't mean na umasa ka, ah? Kasi ayaw kong masaktan ka. Just act that I am one of your employee and you're my boss. Let's only focus on that."

Bumaling ako sa mukha niyang inunahan pa ang araw na lumubog dahil sa marahan itong lumungkot. His eyes are now gloomy and it gives me a flashback where I yelled at him in the parking lot.

He is wearing a formal attire. A white plain polo and black slacks make him more look like a prince charming but with a runaway princess because of his face. Kahit parang hindi maganda ang naging epekto ang sinabi ko sa kanya ay nananaig pa rin kung gaano kaaliwalas ang tindig niya.