Strings in the Beginning (Abrupt Series #2)

EPISODE 05

Giving him a second chance was like coming back to where the pain had started. At pinangako ko sa sarili kong hindi ko na kailan man 'yon babalikan dahil sa sakit at pighating naidulot noon sa akin.

I know, deep down, that he was once everything to me. My best friend, my brother in a world of strangers, the keeper of all the secrets I was too scared to tell anyone else. Naging sandalan ko siya sa tuwing kailang ko na mapupuntahan And yet, now, he feels like nothing more than a ghost who knows all the ways to hurt me.

And I will never forgive him.

Umuwi ako ng bahay na tila galing ako sa pagkakalunod sa tubig na puno ng mga katanungan at sakit ng nakaraan. To make everything to feel better ay mahigpit kong niyakap ang dalawa kong alagang pusa. Their flufiness and softness makes my chest feels floating in the heaven.

Sobrang laking tulong ang pagyakap ko sa dalawa at muntik ko na rin silang hindi mapakain ng dahil sa pagkakayakap ko.

Minasdan ko silang kainin ang mga hinanda kong canned tuna at bumalik na naman ang utak ko sa senaryo na maaaring tumuloy ako sa Pasay para kay Tita-Nang. I don't want her to be disappointed at ayaw kong idaan sa problema namin ng anak niya ang hindi ko pagsama sa expose.

Chef Oli already had his decision na hindi niya ako masasamahan that's why I need to move forward at wala na rin talaga akong choice. May edad na ang lalaki at masyadong malayo ang Maynila upang puntahan niya para lang maghanda ng lulutuin sa maraming taong dadalo.

"For my station chefs, I decided to choose Chef Iris and Chef Easton, while from our junior chefs, I picked Chef Aiden and Chef Skye. I need some man power kaya pinili ko kayo," pagbibiro ko at tumawa silang lahat. "Edward, Giro and Novah are also added to my list dahil kailangan namin tulong sa pag-aasikaso ng booth at magiging runner."

"Okay lang ba sa inyong tatlo?" I asked them when I caught them smiling from the back.

"Sure Chef! Wala pong problema," magiliw na sagot ni Edward. He's one our waiters.

Kung pagsasamahin kami lahat ng empleyado ng Cucina ay mas maraming lalaki kaysa babae. Wala namang nagaganap na discrimination dito sa loob dahil aminado ang bawat isa sa amin na kaya namin lahat ng gawain. When you are sure on getting a kind a job inside this kind of industries, hindi lang pwede utak ang gamitin mo.

You also need to move your whole body. Kaya minsan, nakakapagod. Pero tuloy lang. Pahinga lang ng saglit, pero lalaban ulit.

After my announcement, nagtuloy na ang closing team sa mga gagawin. Tinipon ko sila lahat nung dumating na ang mga for closing kaya lahat ay alam kung sino ang sasama at hindi.

Conrad's absence lifted a weight off my chest, leaving me feeling lighter and oddly at ease. Chef Theo didn't also get in my way, na akala ko eeksena siya dahil may pagkakataon sa loob ng kusina na nagiging bida siya. Chef Oli was watching me and agrees on me the whole time.

Papunta na ako sa may kalawakang parking lot ng Cucina at may sarili kaming parking space kung saan may sarili akong space para sa motor ko. Merong sumilay na ngiti sa labi ko ng maramdaman kung gaano kalamig ang simoy ng hangin habang papalubog ang araw.

The soft orange glow peeking through the clouds seems to whisper calmness as if gently reminding us to embrace a peaceful night ahead.

But everything changes when a man in a dark green Jeep Wrangler pulls up and parks right in front of me. Naudlot tuloy 'yung pagiging peaceful, binabawi ko na.

Sinusuot ko pa lang ang helmet sa aking ulo ay hindi ko agad naiwas ang mata ko sa humahakbang niyang katawan, na papalapit sa akin. A hint of gladness flickered across his face, as if relieved to still find me here.

"Naabutan kita," he said softly.

Hindi ako tumugon nang magsalita siya sa harapan ko. Masaya ba siya? Kasi ako hindi.

"Yeah, gano'n yata kapag minamalas."

I smiled sarcastically but his smile on his lips didn't change. Parang mas ngumingiti pa siya lalo ng makita ulit ang totoo kong ugali kapag kami lang na dalawa.

"I saw you almost cried last night while talking to my Mom, are you okay? Wala namang problema sa akin kung hindi ka makakasama." He stated and he used his calm voice.

Bakit siya nandito, ano pa bang kailangan niya? Nakita niya na rin pala kung paano ako muntik ng mag-breakdown, eh.

"Conrad, stop pretending you care, well, if you do, I'm not buying all that. Kapag tungkol na sa Cucina at sa Mama mo, wala na akong choice kung hindi pumayag. Kaya sana huwag mong isipin na way 'to para magkaayos tayo."

It was meant to be one of my announcements earlier pero siya lang ang pwedeng makarinig. Akala ko nga hindi na siya pupunta, at sana hindi na talaga siya pumunta kasi muntik ko ng makalimutan ang gusto kong sabihin.

"I'm... sorry, Nate. Truly sorry," he murmured, his voice barely above a whisper.

As I looked at him to pluck smile on my lips, nakikita ko ang sarili ko sa kanya ilang taon ang nakakalipas. My heart plumps in ache.

"Hey, don't be sorry," natatawa't naiinis kong saad.

I smirked, "Alam mo, kung nahihirapan ka na sa nangyayari sa ating dalawa ngayon, bumalik ka sa lugar kung saan wala kang makikitang kahit anino ko. And, It's a pity if you can't do it again, especially since you've done it before."

☕