Bullet

Chapter 21

"OH my god! Sina Justine! Sina Ulysses, Val! Balikan natin sila!" I gasped as I wrapped my arms around his neck. Hindi ko alam kung sobrang gaan ko lang, o napakalakas niya talaga. He is running so fast as if there are no rocks, and he is not carrying an adult woman. Napapikit ako at mahigpit na yumakap sa kaniya.

"They will be fine, Aurora. Nakasakay na sila sa truck." Bulong niya. "I'm here. We'll be safe---"

I shouted and gasped loudly when another bomb exploded, just a short distance behind us. Dahil doon ay naramdaman ko ang paglipad namin palayo. The impact made us flew away, and I groaned when I also felt the impact on the ground. Bumagsak kami at nagpagulong-gulong ako sa lupa.

I coughed loudly. Dust and small rocks were all around in the air. Wala na akong makita dahil sa mga sunod-sunod na pagsabog.

"Fuck!"

Agad na nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang sigaw ni Valente. I grunted in pain and I saw a big wound on my thigh. Pero hindi ko na iyon ininda at pinilit agad na makatayo. I went to him, almost crawling.

"Val!"

"Shit, Aurora!" Agad niya akong yinakap. "Are you okay? Nasaktan ka ba? Ano? May sugat ka ba---"

"Maliit lang na sugat 'to! Kailangan na nating umalis, Val! We need to run!" Malakas kong sigaw at naunang tumayo. I even bit my lower lip because of the pain I felt in my thighs. Pero nanlaki ang mga mata ko nang makita ang kabuoan ni Valente ngayon.

"I...I c-can't..." Mabibilis ang bawat paghinga niya habang mahigpit na hinahawakan ang kaliwang paa. "You go! Run as fast as you can! Mauna ka na! Susunod ako! Go, Aurora!"

He is injured. Kitang-kita ko iyon. Hindi siya makatayo dahil nabali ang buto niya sa paa. I can see the blood pouring out from his foot, and how the bone in his shin, broke and slightly went out from his flesh. Alam kong napakasakit no'n pero tinitiis niya. He is so pale and breathing so fast.

"G-go!" Sigaw niya.

"Hindi kita iiwan, gago!" Hindi ko mapigilang sigaw at agad na kinuha ang braso niya. "Let's go! Sabay tayong aalis dito! Just hold onto me, Val. We'll be fine. Makakaligtas tayo."

"No. I'll just slow you down. Nakakatakbo ka pa. Just go. I'll follow you, I promise!" Pilit niyang inilalayo ang braso sa akin.

That's when I bursted out crying, and I screamed. "You have a habit of breaking your promises, Apollo! We have to go! Hindi kita iiwan! Kung dito ka, dito lang din ako! Kung lalo ka pang maging matigas ang ulo mo, mauubusan tayo ng oras! Just trust me and let me help you! C'mon, Val! I can't leave you here!"

I sounded so desperate. Nagmamakaawa na ako sa kaniya. And he's just looking at me, pain is reflected in his hazel orbs. Kinuha ko iyon na pagkakataon para kunin ang braso niya at inilagay sa balikat ko. Hindi na siya nagpumiglas pa at hinayaan ako.

"I'm sorry." I heard him whispered.

"Mamaya na tayo mag-usap." Madiin kong bulong at naglakad na.

We were walking slowly, but we were walking. Iyon ang importante. Nakakaalis kami sa kinaroroonan namin. Even though I had to endure his low groans of pain. He's hissing, breathing air in his gritted teeth, because he's enduring a great pain in his foot. Papilay-pilay siya pero ramdam ko lang ang kalahati ng bigat niya.

He's still walking on his own.

Nanlaki ang mga mata ko nang may sumabog na naman sa likuran namin at sinundan iyon ng isa pa sa may gilid namin.

"Shit," Napamura na rin ako dahil sa matinding takot. Wala kaming makita dahil puro lupa lang ang nasa hangin. Napupuling pa ako kaya bahagyang napapapikit. Natatakot ako na baka sa inapakan namin ay bigla na lang sumabog. I don't want Valente to die. I don't want us to die.