Antidote | The Maze Runner

12. Antidote

- Czekaj! - słyszę za sobą krzyk i zanim zdążyłam się obejrzeć, Minho dorównał mi kroku - Co ci się stało? - No tak. Ciężko było niezauważyć, ze coś jest nie tak

- Po prostu boli mnie brzuch - mówię przez zaciśnięte zęby.

- Pokaż

- Co? - zatrzymałam się ze zdziwienia.

- Pokaz brzuch

- Co? Nie. Po co? - nie rozumiem

- Muszę mieć pewność - przewróciłam oczami i wiedząc, ze nie odpuści podniosłam powoli koszulkę zatrzymując się na lini żeber.

- Minho..- proszę nie..- Czy to..? - patrze na niego z nadzieją w oczach.

- Tego się obawiałem - podrapał się po głowie - Zakryj to i nikomu nie pokazuj. W razie czego mów, że jesteś zmęczona i idziesz się położyć - mówi tak szybko, że ledwo co jestem w stanie zrozumieć - Zabiłaś Boldozerce. Może tam jest lekarstwo?

- Minho..

- Muszę sprawdzić, bo przydadzą się dwie..

- Minho! - krzyknęłam, by w końcu przestał gadać - Co będzie jeśli mnie zdemaskują? - na moje pytanie spuścił wzrok. Tak myślałam..- Nie idź tam sam - wzięłam głęboki wdech - I uważaj na siebie

- Wrócę przed zachodem - odwrócił się i pobiegł w tylko sobie znanym kierunku.

*

- Cholera - mruczę pod nosem, kiedy ból zaczyna przechodzić na lewą rękę. Podwinęłam koszulkę, by zobaczyć jak bardzo ukąszenie się rozniosło. Bardzo

- Co ty.. ty tez?! - słysząc koło siebie krzyk natychmiast zasłoniłam ranę. Idiotka..

- Zamknij się! - nie chce, aby krzyczała - Proszę - jeśli powie reszcie, zabiją mnie. To przynajmniej wywnioskowałam z rozmowy z Minho.

- To to samo co ma Alby? - pyta szeptem, siadając na hamaku wiszącym obok mnie.

- Najprawdopodobniej - patrze na nią - Tylko nie mów nikomu. - czuje jak pomału zaczynam robić się coraz bardziej senna - Nie wiadomo jak zareagują

- Gdy obudziłyśmy się w windzie poczułam, że mam coś w kieszeni - zaczęła - Nie mówiłam nikomu, bo się bałam - tak jak ja z tą karteczką - Ale teraz podejrzewam, że to nie jest przypadek - wyjęła z kieszeni fiolkę z niebieską cieczą w środku - Dostałam takie dwie. Jedną przed chwilą dałam chłopakom, którzy wstrzyknęli ją Alby'emu.

- Myślisz, ze to antidotum? - trochę to dziwne.

- Nie musisz mi wierzyć na słowo. Po prostu zaczekaj dopóki Alby się nie obudzi. - podała mi fiolkę - Muszę lecieć - wstała z miejsca i zaczęła iść w stronę patrzącego na nas Thomasa.

- Teresa! - zatrzymałam ją - Dziękuje - uśmiechnęłam się delikatnie, co ona odwzajemniła. Tak naprawdę to wcale nie musiała dawać mi tego „antidotum".

Spojrzałam na trzymany w dłoni przedmiot.

- DRESZCZ - przeczytałam na głos napis się na nim znajdujący.

Jeśli to faktycznie jest antidotum, to ta organizacja musi być dobra. Tylko w takim razie kto by nas tu sprowadził...