Boundless (OC)

၂၉

Please Dont's share or promote on Any SOCIAL MEDIA PLATFORM.

Unicode

နောက်နေ့တွင်မူ အစ်ကိုလေးသည် ထမင်းချိုင့်တစ်ခါတည်းထည့်သွားသည်။ အလုပ်မသွားခင်လည်း ဦးမြတ်အား ထမင်းချက်ကြီး ဘာပြောပြော နားထဲမဝင်ဖို့ စိတ်မချစွာ အတန်တန်မှာကြားခဲ့သေးသည်။ သည်လိုဆိုတော့ အစ်ကိုလေး သူအား "ချစ်တယ်"ဟုပြောခဲ့တာ တကယ်များလားဟု ဦးမြတ် ထင်မှတ်မိသည်။

" ဦးမြတ်... "

ခါတိုင်းလိုပင် သူ ထမင်းချက်ကြီးအား ကူပေးဖြစ်သည်။ အတွေးများ၍ တွေတွေရပ်နေသော သူ့အား သွက်သွက်လက်လက် ထမင်းချက်ကြီးက ခေါ်တော့ လန့်သွားသည်။ ထမင်းချက်ကြီးကို လှည့်ကြည့်လိုက်သော် မနေ့က မရှင်းမလင်းသော အတွေးများ သူ့ရင်ထဲ တစ်ဖန် ခိုအောင်းလာပြန်သည်။

" ဘာလဲ? မင်းပုံစံက သံသယများနေသလိုပဲ။ "

သူ၏ အတွေးအား ထမင်းချက်ကြီး သိပုံရသည်။ မှန်၏။ ပြောရလျှင် သူဌေးတို့ဇနီးမောင်နှံကွာရှင်းတာမှစ ကုမ္ပဏီယဲ့ယဲ့တစ်ခုသာ ကျန်တော့သည်အဆုံး သူ့ရင်ထဲ သံသယများစွာရှိနေသည်။ သို့သော် ပထမဦးစွာ သူသိသင့်သည့် ကိစ္စတစ်ခုကို မေးမိသည်။

" အမ်... အစ်မကြီးက... "

သူ သည်အိမ်ဆီ စရောက်လာကတည်းက ဂျွန်ခေါ်သူ ထမင်းချက်အမျိုးသမီးကြီးနှင့် တွေ့ခဲ့ရသည်။ အစပိုင်းတော့ အသံခပ်ဩဩကြောင့် ထူးဆန်းခဲ့သော်လည်း ဝလို့အသံဩတာနေမှာပါဟု၍ သူ့ကိုယ်သူ နှစ်သိမ့်ခဲ့သည်။ နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူလည်း ကျွန်မ၊ ကျွန်မဟု သုံးနှုန်းသဖြင့် ဦးမြတ် သံသယမထားခဲ့။ ဒါပေမဲ့ မနေ့ညနေကတော့...

" ဘယ်သူလဲ...? "

မရဲတရဲမေးနေသော ဦးမြတ်၏ မျက်နှာကို ဂျွန် အကဲခတ်လိုက်သည်။ နောက် မျက်နှာပြန်လွှဲကာ သူ လုပ်လက်စကိုသာ ဆက်လုပ်ရင်း
" မင်း သိစရာမလိုဘူး။ "

ထိုအခါ ဦးမြတ် သူ့ကို ထပ်မမေးတော့ချေ။ သူလည်း ဘာမျှထပ်မပြောချင်။ မနေ့က သူလွန်သွားမှန်း သိပေမဲ့ ပြောခဲ့တာတေ‌ွသည် မှန်သည်ဟု ထင်သဖြင့် ပြန်မတောင်းပန်ချင်ပေ။