Boundless (OC)

၁၀

Please Dont's share or promote on Any SOCIAL MEDIA PLATFORM.

Uni

ဆောင်းနှောင်းပိုင်းရောက်၍ နေ့လည်နေ့ခင်း အိုက်စက်လှသည်။ ဦးမြတ်နိုးလာသောအခါ မွန်းလွဲ၃နာရီလောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ နေသားမကျပေမဲ့ ရင်းနှီးသည့် မျက်နှာကျက်ကြောင့် သူ အစ်ကိုလေး၏ အခန်းထဲ ရောက်နေမှန်း သိလိုက်သည်။ လူးလဲထရန်ပြင်သောအခါ သူ့အားဖိထားသော အလေးချိန်ကို ခံစားမိသဖြင့် လှည့်ကြည့်ရာ

" !!! "

အစ်ကိုလေးက သူ့ဘေးတွင် ကပ်အိပ်နေသည်တဲ့။ သည်တော့မှ သူလှဲနေသည်မှာ အစ်ကိုလေး၏ ခုတင်ပေါ်တွင်ဖြစ်နေသည်။ ထိုထက်ပိုဆိုးသည်မှာ သူ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိ ထူးဆန်းသော အဝတ်အစားဖြစ်၏။ ဦးမြတ် လန့်ဖျပ်ပြီး ထထိုင်သည်။ သူ့အပြုအမူကြောင့် အိပ်မောကျနေသော အစ်ကိုလေးပါ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လာသည်။ သူ၏ပုံစံကို အစ်ကိုလေးအား မမြင်စေချင်၍ ဦးမြတ် အလျင်စလို ခုတင်ပေါ်မှ ဆင်းသည်။ ထို့နောက် မူရင်းအဝတ်အစားများကို လိုက်ရှာ၏။

" ရှာမနေနဲ့။ တွေ့မှာမဟုတ်ဘူး။ လျှော်စက်ထဲမှာ။ "

" ဟင်? "

ဦးမြတ် မလုံမလဲ။

" ဒါ..ဒါဆို... ကျွန်တော်.."

အခန်းတံခါး သွားဖွင့်တော့မည့်သူ့အား

" ဒီပုံစံနဲ့အပြင်ထွက်ပြီး မင်းရဲ့ သူဌေးကို သွားမြှူစွယ်ဦးမလို့လား?"

ဦးမြတ်သာမန်လိုဖြစ်သွားသည်နှင့် ခနဲ့သည့်စကားများ ပြောရပြန်သည်။ သွင်ကို မျက်နှာကို လက်ဖြင့်သပ်ချလိုက်ကာ

" ဟူး... မင်း ငါ့ကို အသက်တိုအောင် လုပ်နေတာပဲ ဦးမြတ်။ "

ဦးမြတ်တစ်‌ေယာက် သူ၏ပုံစံကြောင့် ပြန်ချေပရန် စကားရှာမရဖြစ်နေသည်။ ထိုစဉ် တစ်ဆက်တည်း မနေ့ညက အိပ်မက်ဟုထင်ခဲ့သော ပုံရိပ်များမှာ သူ့ခေါင်းထဲ အစီအရီ ပြန်ပေါ်လာလျှင် ဉီးမြတ် ရှက်ရှက်နှင့်ထိုင်ချမိသွားသည်။ ဟုတ်သားပဲ။ အစ်ကိုလေး သူ့ကို ...

" ဟိုမှာ စားလိုက်ဦး။ "

အစ်ကိုလေးက စားပွဲဘက်ဆီ မေးငေါ့ပြသည်။ သေချာစဉ်းစားကြည့်မှ သည်ကနေ့ ကြာသပတေးနေ့သာရှိသေး၏။