Suarez Empire Series 3: The Devil's Touch

Chapter 46

Order my published books at WARRANJ SUAREZ MONASTERIO on Facebook.

—

Chapter 46

Hindi ako nakaramdam ng pagdududa nang sabihin ni Ethan na ako ang asawa niya. The pain etched on his eyes, the sadness lingering on his words were enough for me to believe that he's telling the truth.

Kung ganoon ay isa rin sa mga kasinungaligan  ni Oliver ang tungkol sa pagiging mag-asawa namin.

"Mag-asawa tayo... at anak natin si Felize." bulong ko habang magkayakap kami.

Being jailed inside his arms felt like home. Pakiramdam ko, para dito ako. Na para sa mga bisig niya ako.

"Yes."

"Alam mo bang... may anak tayo nung magkahiwalay tayo? At bakit tayo nagkahiwalay, Ethan? Paano ako napunta kay Oliver?"

I suddenly felt his body freeze as if I just said something wrong. He slowly pulled away from our hug but still holding me. Tiningnan niya ako sa mga mata.

"Oliver?" his thick brows slightly crumpled.

Tumango ako sa kabila ng pagtataka na tila hindi niya ito kilala.

"Siya na ang namulatan ko nang magkaroon ako ng malay. Siya ang kasama ko nang maaksidente ako."

Umiling siya. "The one who kidnapped you is named Royce, Fatima. Not Oliver."

Natahimik ako, nahulog sa sandaling pag-iisip. Maging ang tunay niyang pangalan ay isa rin kasinungalingan?

It's frustrating on my part that I couldn't remember anything from those specific part. Wala akong matandaan sa nakaraan namin ni Oliver. Kung paano kami nagsimula, kung paano naging kami at kung paano kami nauwi sa ganito bukod sa naaksidente ako.

"Marahil ay parte rin ng pagsisinungaling niya para huwag kaagad ako makaalala. Matagal na ba kayong-"

Hindi ko na naituloy pa ang sinasabi ko nang maramdam ang pag-atake nang matinding sakit sa ulo ko.

"Fatima!" alalay sa akin ni Ethan.

Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat ko. I looked down, shut my eyes tight as immense pain embraced my head. Tila ako isang kandila na unti-unting nauupos ang lakas.

Tinulungan ako ni Ethan na maupo sa kama. My eyes remained close, my breathing turned aggressive.

"I'll bring you to the hospital-"

"Hindi na. Magiging maayos rin ako. Nangyayari talaga ito." pilit pinapakalman ang tono ng boses na sabi ko.

I tried to focus myself, hoping for waves of flashback to appear but it didn't happen. I felt even more frustrated. Bakit kung kailan gustong gusto ko nang balikan ang nakaraan ay hindi magawang bumalik ng mga ala-ala ko?

"It's best if we consult a doctor to have you checked. Are you taking medicines for that?" tanong ni Ethan.

Nagmulat ako ng mga mata. He was now squatting in front of me, his hands both on my sides. Sa ekpresyon ng mukha niya, tila alerto siya kung sakaling may mangyari sa akin.

"Dati ay may iniinom ako. Wala na ngayon. Ipinatigil na rin ni Oliver."

"We will need to have you checked. Can we do it today?" He was persistent.

Umiling ako. "Huwag na, Ethan. Baka nasa paligid lang si Oliver at ayaw kong makita niya tayo sa ganitong pagkakataon. Wala siyang ideya na medyo nakakaalala na ako. Na nagkikita tayo."

Bumuntonghininga siya, tila hindi sang-ayon sa dahilan ko. Alam kong nag-aalala siya pero hindi kami puwede magpadalos dalos lalo pa at wala pang ideya si Oliver sa mga palihim namin na pagkikita ni Ethan.