A Reason to Believe (Agravante Series #5)

KABANATA 4

Kabanata 4

Water

--

Ang sarap magsisigaw sa inis! Nagpagulong gulong ako sa kama ko at sumigaw sa unan para lang mailabas ang galit!

Frigging annoying shit! Ang baho baho at ang rumi rumi ko kanina! Mabuti nalang talaga nakakita agad ako ng tricycle habang naglalakad kundi umuwi ako nang naglalakad sa iritasyon!

Nakakairita ang lalaking 'yon! Sino ba siya sa akala niya? Pinaka gwapong nilalang!? Para sabihin ko sa kanya, hindi naman siya gano'n kagwapo! Bakit ba gustong gusto sila ng lahat sa school e wala naman silang kwentang grupo?!

Hindi ko alam kung bakit kailangan niya pang guluhin ako! Unang araw ko palang sa school sirang sira na ang mood ko dahil sa kanya! Hanggang ngayon ba naman?! Tapos ano? Bukas ulit!?

I would have liked to shout at him but I don't want to do that in front of his friends and I'm not that kind of girl either. I won't be scandalous there especially when I know that they are a famous group! I don’t want to be close to the kind of group like them!

Damn it! Mas gusto ko nalang yatang bumalik sa Manila kung ganito lang din naman palang buhay ang mararanasan ko rito!

Pero hindi. Kailangan ko 'tong panindigan. At hindi ako aalis nang dahil lang sa lalaking 'yon, noh!? Sino ba siya?

Irritated I got up from my bed and took a deep breath to calm myself down. Chill, Lorie. Napahiya ka kanina pero hindi ibig sabihin no'n na talo ka na. It's that man's fault. Not your fault. And you got your revenge too. You embarrassed him too.

Yes, that's right. Hindi ako magpapatalo. Hindi siya ang magiging dahilan para umalis ako rito.

I got up and decided to go to the terrace of my room to be able to relax somehow. May terrace dito kung saan tanaw ang papalubog na araw at ang kalmadong dagat. Pinatong ko ang mga siko sa railings at pumikit, huminga nang malalim, at kinalimutan na muna ang mga nangyari.

I should relax, right? Nandito ako para mamuhay nang tahimik. Hindi para mairita lang sa isang lalaking palagi nalang akong ginugulo.

The wind blew my hair. Nilanghap ko ang napaka sarap na simoy ng hangin. Tahimik dito at iyon ang gusto ko. Maybe that's why Mommy chose to settle me here because she knew I wanted to be at peace. Alam na alam niya talaga ako. Kilalang kilala niya talaga ako. I know that she's heartbroken right now because of my leaving but I also know that she will support me in everything. She's the best mom.

Pagkatapos ng ilang sandaling pagpapakalma sa sarili ay dumilat ako. Saktong pagkadilat ko ay napasulyap ako sa aking kanan nang nakitang biglang bumukas ang ilaw ng kabilang bahay. I looked at it. Bintana lang ang kita ko at hindi kita sa loob pero kitang kita ang pag liwanag tanda na may nagbukas ng ilaw.

I was almost next to that house. He o she also has a terrace in front, also facing the beautiful view of the sea. May bahay din sa kaliwa ko ngunit wala iyong terrace. Wala ring bintana sa gilid.

I haven't seen who lives in that house yet. Pero nang nakita ang isang anino ng lalaki na mukhang nagbibihis ay napagtanto kong lalaki ang nakatira roon. Anino niya lang ang kita ko sa bintana, hindi kasi kita ang loob.

Bigla ko tuloy na-realized na siya palang ang kapitbahay ko rito na hindi ko pa nakikilala o nakikita. Hindi ko pa siya kailanman nakitang lumabas dyan sa bahay niya kung sino man siya.

But whatever. Pati ba naman kapitbahay ko kailangan ko pang pakialamanan?

Tumingin nalang ulit ako sa harapan at nilanghap ang malamig na simoy ng hangin. Mag gagabi na naman. At bukas, panibagong araw na naman.