"ထယ်ယောင်းရေ ဟန်မြစ်ကိုအခုအမြန်လာခဲ့
မင်းရဲ့ကိုကိုအသည်းအသန်ဖြစ်လို့!!!!!!!"

ဂျီမင်ပို့တဲ့စာကိုဖတ်ပြီးထယ်ယောင်းသွေးတွေငယ်ထိပ်တတ်စောင့်သွားသလိုပင်...
ထယ်ယောင်းလည်းဖုန်းကိုကောက်ယူပြီးကားအမြန်ငှားကာဟန်းမြစ်ဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။

ထယ်ယောင်းဟန်မြစ်ဆီရောက်တော့အရာအလုံးအမှောင်အတိပင်...
အရင်ကဆိုဟန်မြစ်မှာမုန့်ဆိုတန်းလေးတွေရှိတော့မီးများထွန်းထားသည်။
အခုတော့မုန့်ဆိုင်တောင်မတွေ့တော့ပေ...

ထယ်ယောင်းလည်းဂျီမင်ကိုဖုန်းခေါ်ဖို့လုပ်နေချိန်

"ဖောင်း....!!!!ဖောင်း....!!!!!"

မီးရှုးမီးပန်းများထွက်လာပြီးမီးတွေလင်းလာသည်။
ထယ်ယောင်းဘေးတွင်လည်းပန်းလေးတွေစိုက်ထားပြီးခရမ်းရောင်ပူဖောင်းလေးတွေစီခြယ်ထားသည်။
ထယ်ယောင်းအရှေ့တည့်တည့်မှာတော့အဖြူရောက်ကုတ်အကျီကို၀တ်ထားကာထယ်ယောင်းကိုကျောပေးထားပါသောလူတစ်ယောက်...

"ကိုကို...!!??"

ထယ်ယောင်းခေါ်လိုက်တော့ကျောပေးရာမှအနောက်လှည့်လာသောထိုလူ...
ဟုတ်ပါတယ်..ထိုလူကဂျောင်ကုပင်...
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းကိုပြုံးပြပြီးလက်ထဲကပန်းစည်းကိုထယ်ယောင်းကိုပေးကာ...

"ကိုယ်ထယ်လေးကို အရမ်းချစ်တယ်..."

ထယ်ယောင်းလည်းရုတ်တရက်ကြီးဂျောင်ကုဖွင့်ပြောလာသည်မလို့၀မ်းသာမတတ်ပျော်ရသည်။

"ထယ်လည်းကိုကို့ကို ချစ်တယ်...."

"၀မ်းသာလိုက်တာထယ်လေးရာ...."

ဂျောင်ကုလည်း၀မ်းသာအားရထယ်ယောင်းကိုရင်ခွင်ထည့်ကာဖတ်ထားသည်။
ဂျောင်ကုဘ၀မှာထယ်ယောင်းနှုခမ်းကချစ်တယ်လို့ပြောတဲ့စကားဟာသူကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကိုပိုင်ဆိုင်ရသလိုပါပဲ...

"ဟင့်..အင့်..ဟင့်..."

ဂျောင်ကုလည်းငိုသံသဲ့သဲ့လေးတွေကြားတာမလို့ရင်ခွင်ထဲကထယ်ယောင်းကိုထုတ်လိုက်သည်။

"ထယ်လေးဘာလို့ငိုနေတာလဲ...?"

"ပျော်လို့..ဟင့်...အရမ်းပျော်လို့..ဟင့်.."

🍒Tae Tae🍒Where stories live. Discover now