"မမွတ္မိဘူးလား "

''ဟင့္အင္း "

ေခါင္းကုိတစ္ခ်က္မ်ွခါျပကာ ေျပာလာသည့္ယုယကုိ ေက်ာင္းဝန္းထဲ႐ွိ ခုံတန္းေတြထိေခၚလာရသည္။

"ကဲ ထုိင္ေခ်ဦး။"

အတြဲခုံေတြလုိျဖစ္ေနသည့္ သစ္သားခုံတန္းကေလးေပၚတြင္ ယုယကုိ ဦးစြာထုိင္ခုိင္းလုိက္သည္။

"ေျခေထာက္က ေတာ္ေတာ္နာသလား။ အန္တီလုပ္ေပးမယ္"

ေျပာလည္းေျပာ ယုယ ေျခေထာက္အနားကုိ ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိက္တဲ့ ဝတ္လႊာကုိ ထုိကေလးမကအျပဴးအျပဲၾကည့္ကာတားေတာ့သည္။

"မလုပ္ပါနဲ႔ ယုယငရဲႀကီးပါ့မယ္။''

''ဘာမွမျဖစ္ဘူး ႏွိပ္ေပး႐ုံပဲ"

အတင္းေတြထကာ တားေနတဲ့ယုယကုိ ဝတ္လႊာလည္း ခုံေပၚျပန္ထုိင္ေစမိသည္။ ထုိနည္းတူ သူလည္း ယုယေဘးမွာဝင္ထုိင္ခဲ့ပါသည္။

ထုိအတိတ္ေတြကုိ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ေတြးေနတဲ့ ဝတ္လႊာ။ ေခါင္းကုိခပ္ျဖည္းျဖည္းခါကာ ထုိအတိတ္​ေတြထဲကထြက္လာရသည္။ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္းမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြျဖင့္ေပ။ ေလေအးေအးတုိ႔တုိက္ခတ္မူေၾကာင့္ ထုိမ်က္ရည္ေတြက ေျခာက္ကပ္ျမန္သည္။ အရင္ကအတိတ္ေတြက အရိပ္ေတြလုိပါပဲ။ မ်က္လုံးထဲျမင္လာတဲ့ ပုံရိပ္ေသးေသးေလးကုိ လြမ္းလွသား။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး လမ္းခြဲစကားေျပာခဲ့သည့္ ယုယကုိ ခ်စ္ေနတုန္းပင္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ယုယကုိ ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ပါေသးသည္။ တကယ္လုိ႔မ်ားျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ေပါ့။ ခုေတာ့သူမပုိင္တာဆုိလုိ႔ ထုိမေသမသပ္ပုံရိပ္ေလးေတြသာ႐ွိေတာ့ပါသည္။

~

မနက္ေစာေစာအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမ ဦးစြာႏုိးလာမိသည္။ ယုယအတြက္ မနက္စာျပင္ေပးခ်င္သည္ေလ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ယုယကုိ ခပ္ဖြဖြနမ္း႐ူိက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ျပင္ရသည္။ ျခံဝန္းထဲက ေရကန္ျပင္သုိ႔သြားကာ လမ္းေပၚမွ အေၾကာ္သည္လာမယ့္ အခ်ိန္ကုိေစာင့္ေနရေသးသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လာပါၿပီ အသံစူးစူးနဲ႔ေအာ္လာတဲ့ အေၾကာ္သည္အေဒၚႀကီး။

"ဆရာမေလး ဘာအေၾကာ္ေတြယူမတုန္း"

ထုိအေဒၚသည္ ျမ အေၾကာ္ဝယ္ေနက်မုိ႔ သူ႔ကုိရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံတက္သည္။

တီခ်ယ္က ဆည်းလည်းလေး Where stories live. Discover now