Fate and Plans (Engineering Student #6)

Chapter Nineteen

Chapter 19

Mid-year's officially done last week. I am just waiting for my grade to be posted. I couldn't afford to fail in this subject anymore. Isang bagsak pa rito, magshi-shift na talaga ako. Bahala na. Hindi ko na talaga kakayanin pa—physically, emotionally, at mentally. Magmamakaawa na lang siguro ako.

"Kung hindi para sa akin ang Architecture, isang bagsak pa, magshishift na talaga ako..." bulong ko sa sarili, nag-pray din ako bago ko buksan iyon portal. Kung anong course ang kukunin ko kung sakali? Hindi ko alam, bahala na rin. Tutal ganyan naman ang buhay ko... hindi alam ang ginagawa.

2.5 Passed

I blinked twice. Huh? Pasado ako?

Hindi ko alam kung matutuwa o malulungkot ako. Masaya kasi nakapasa. Konting lungkot kasi... Architecture pa rin huh.

"Maybe because I am destined to be here huh..." I smirked all of the sudden.

Ilang araw lang akong nagbakasyon tapos enrolment na naman at next week ay pasukan na ulit. Mabuti pa ang isang 'to, si Kuya, napakahaba ng bakasyon. 3rd year na rin siya at consistent president's listee rin.

"Where are we going?" tanong ko kay Kuya, magpapa-enrol ako kasi ngayon ang schedule ng enrolment namin. Ang alam ko si Kuya the day after tomorrow pa.

"Sa iba tayo dadaan? Bakit?" hindi ito 'yong route na palagi naming dinadaanan tuwing pumupunta kami sa school. Sa isang parang barangay siya dumaan, shortcut nga naman ito, pero hindi ito iyong usually na dinadaanan ng mga ganitong sasakyan tuwing papasok sa school.

Hindi nagsalita si Kuya. Nakalabas na kami ng barangay na iyon at nasa highway na ulit. Umiling ako.

"Weird." I chuckled. I heard him chuckled too.

And just like that, 2nd year and 1st sem has already begun. Kuya is still doing good with his studies, and so is everyone. Damn. Second year na ako, nahihirapan pa rin ako? I chuckled with myself while doing my plates.

Is it worth it? I am studying hard. Reviewing. Doing my plates and staying up all night just to finish it. Pero wala naman nagiging magandang resulta. Is it still worth to fight? To continue?

Why am I easily so demotivated? Is it because there's no one who will motivate me except myself? Or is it because I am too downgraded by the thought that everyone's already excelling, everyone's already burning with passion, while me... I don't know... I feel like I was the only one who is left behind?

I feel sorry for myself because I am too slow in growing. Ang bagal bagal kong umuusad. Ang bilis ng iba. Nahuhuli na ako. Ang gagaling na ng iba. Ako... nagtatanong pa rin sa sarili ko, nagdo-doubt pa rin sa sarili ko. Worst, nagsisisi ako na sana hindi ko na lang kinuha ang kursong Architecture at kunin ang Fine Arts.

Pero anong magagawa ko? Ito ang gusto nila Mommy at Daddy. Dito sila masaya. Sila masaya... ako kaya masaya? Nahihirapan ako eh. Ayokong sabihing hindi ako masaya sa kursong ito. Ayoko ring sabihing masaya ako kasi nahihirapan talaga ako, sobra.