Daddy? (PUBLISHED BOOK)

Chapter 22: So close yet so far

© COPYRIGHT 2014. LIFE IS BEAUTIFUL PRINTING CORPORATION

"DADDY?" is now published under LIB Printing Corp. in bookstores nationwide. Please do support. Thank you! ♥

Book 1 of 2: Php129.75

For more updates:

Follow LIBOfficial on Facebook: https://www.facebook.com/LIBOfficialPage

Don't forget to vote, comment and follow. Thank you guys. :*

-----------------------

CHAPTER 22 - So Close Yet So Far

"You meet one person and your whole life changes forever."

CHANDRIA'S POV

Pagkatapos kong punasan ng bimpo yung mukha ni Daniel, tumabi ako sa kanya sa kama. Kawawa kasi eh. Nanginginig na. Talagang sobra siyang nilalamig. Nakapikit siya pero alam kong gising pa siya.

Yinakap ko siya gamit nung isa kong kamay. Oy ah! Walang malisya 'to! At dahil nga nakatitig ako sa pagmumukha niya. Nakita kong kumunot yung noo niya pagkatapos ay ngumiti? Huh? Baliw lang? Pero nanginginig talaga siya. Alam kong hindi siya makatulog.

Habang nakayakap yung kanan kong kamay sa kanya. Inangat ko ng konti yung ulo niya at pinatong ito sa kaliwa ko namang kamay. Patalikod ko kasi siyang yakap-yakap e. So bale parang nakapulupot yung kamay ko sa may bandang ulunan niya.

Sinimulan kong suklayan gamit ng kamay ko yung makakapal niyang buhok. Syempre, dahan-dahan lang. Paulit-ulit. Alam ko kasing makakatulong yun para gumaan ng konti yung pakiramdam niya. At ang mokong, pangiti-ngiti pa! Sus! Sinusuwerte 'tong lalaking 'to. Pasalamat siya may sakit siya at mabait ako! Hmpf!

At dahil hindi pa naman ako inaantok, I started to sing a song...

"With her head on her pillow and her pain tucked under the sheets. Music playing softly without a steady beat. The TV flickers flames of color; it ignites the room. A black and white face, the colors escape, her heartache.. her heartache.."

Napansin kong medyo dumilat si Daniel at gumalaw ng konti yung ulo niya habang kumakanta ako. Pikit-dilat siya. Napapapikit-pikit habang nakangiti. Inaantok na siya. Ang cute lang tignan. Patuloy pa rin ako sa pagsuklay ng buhok niya. Syempre kumakanta pa rin.

This song actually means a lot to me. I got emotionally attached and ugh.. It's just so so sad, but I actually love it. Nakakarelate kasi ako.

"She ran away, so far away.
That the streets were no longer paved with lines.
The soles of her feet weren't as tough as she claimed them to be.."

Oo, tinatakbuhan ko sarili ko. Tinatakasan. Gusto ko lang ng tahimik na buhay. Gusto ko lang makatapos ng pag-aaral nang walang gumugulantang sa buhay ko. And that's the reason why I secluded myself from people. Pero anong nangyari?

"She wiped her eyes, it was no surprise.
That she was lost and far from home, strange unfamiliar signs.
Little to coincide, however she packed her bags and made her way.
Anywhere her feet could take her.."

I began to trust people again. Si Daniel. Si Julia. Si Miss Kaylee. At dahil yun kay DJ liit--este baby James. Ano ba yan. Si Daniel kasi e, laging DJ liit tawag, nahahawa tuloy ako. Isang batang hindi ko naman kilala. Ang batang 'yon... Ang batang 'yon ang dahilan kung bakit nangyari ang lahat nang ito. Simula noong makita niya ako sa park. Simula noong tawagin niya akong 'Mommy'. Simula noong tumira ako sa bahay ni Daniel. Sino nga ba siya sa buhay ko? Nakaka..ugh! Ewan! MAGULO!