Përse bie shi në Londër? (Completed)

Kapitulli 25.

Songs: Nick Jonas-Chains
D.O.-I'm gonna love you

"A mund ta perdor pak telefonin tend?"

"Po patjeter." Tobi ngrihet ne kembe dhe me zgjat telefonin e tij. "I yti u prish per fajin tim dhe neser do te te ble nje tjeter." Thote dhe merr telefonin tim dhe fillon te shohe nese mund ta rregulloje.

"S'ka gje. E kisha bere mend qe te blija nje tjeter." E genjej pasi as nuk e kam menduar ndonjehere se me duhet nje telefon i ri. Pastaj mua me vjen shume keq te harxhoj para per gjera qe na vjedhin. Telefoni te vjedh kohen, parate dhe gezimin.

"Gjithsesi, eshte faji im."

"Uh ok. Po shkoj nje sekonde ne ballkon sepse duhet te bej nje telefonate."

"Ok." Tobi pohon me koke dhe me ndjek me sy ndersa eci drejt ballkonit . Ballkoni eshte akoma rremuje qe nga dite qe Alex ishte ketu. 'Duket sikur çdo gje e imja e gjen rrugen per te ti.' Riperseris ne koke fjalet e Alex dhe ne te njejten kohe me kujtohen e fjalet e Tobit 'Te kam derguar dhurata çdo vit por duket sikur nuk e kane gjetur rrugen per ty.'. Kur shoh telefonin e Tobit nuk e di se çfare te mendoj me. Fotoja ne ekranin e telefonit eshte nje foto e jona kur kemi qene 10 vjeç. Atehere sapo kishin çelur lulet dhe ishte dita e pare e shkolles. Uniforma qesharake per çudi na shkonte te dyve kaq shume.

"Po?" Alex pergjigjet nga ana tjeter e telefonit. Me duket sikur me ka kapur ne faj sepse ne zerin e tij nuk degjohet entuziazmi qe ka kur pergjigjet ne telefon duke me thirrur emrin. "Kush jeni?" Ah po, kujtohem qe po e marr me telefonin e Tobi dhe ai nuk ka se si ta dije qe po e marr une ne telefon.

"Alex, jam Sofia. Si je?" I them dhe betohem qe degjoj psheretimen e tij teksa lirohet nga shqetesimi qe e ka kapluar ngaqe nuk kam folur me te.

"Hej Sof. Jam mire, po ti si je?" Me pyet me padurim.

"Mire, me fal qe nuk te mora mbrapsht ne telefon por me ra nga dora dhe u prish."

"S'ka gje. Rendesi ka qe je mire." Vetem me kaq me qeteson dhe me genjen ne te njejten kohe sepse nuk thote asgje tjeter. S'e di pse po prisja qe te me pyeste se si kam qene e çfare kam bere. Vetem heshtje. E vetmja gje qe degjoj eshte fryma e tij. Po presim te dy qe tjetri te thote diçka por askush s'e ben. Une nuk dua t'i them ndonje gje qe mund ta merzise sepse pas dy ditesh ka finalen dhe dua ta kete mendjen vetem atje. Por e ndjej qe eshte i merzitur me mua tashme. Kuptoj qe kane kaluar disa minuta qe jemi ne heshtje ndersa degjoj Tobin qe me therret. Edhe pse te heshtur prape dua te rri ketu me Alex.

"Mire, do te te marr neser ne telefon atehere." Mundohem t'i tregoj me keto fjale qe me vjen keq qe s'e kam marre ne telefon por s'e di se çfare percjell zeri im ne anen tjeter te telefonit.

"Ok, naten e mire." Alex thote dhe e mbyll telefonin i pari pa me lene t'i them te njejten gje.

Me duket sikur dikush po me shtrengon fytin sepse s'arrij dot te kapercej frymen. Nuk e di ne eshte vetmia, merzia apo krenaria.

"Hej, faleminderit." I them Tobit kur kthehem brenda dhe i zgjas telefonin.

Ai me terheq dhe bie ne divan afer tij. I buzeqesh dhe ngre syte per ta pare. Por pse eshte Alex ketu serish?! Ndoshta ky veprim me ktheu pas ne kohe kur beri dhe Alex te njejten gje. Kam Tobin perballe por po shoh syte e Alex. Syte e tij po flasin por nuk e kuptoj se çfare po thone.

"Asgje. Me ler te te perqafoj serish te lutem." Tobi me thote dhe me rrethon me krahet e tij. Eshte nje perqafim i ngurte por gjithsesi ndihem e sigurt e ne perqafimin e tij. Por jo me e sigurt se ne krahet e futbollistit qe njoha krejt rastesisht. Krahet e tij jane si ato qytetet mbrojtese ne kohen e Izraelit te lashte, te cilet mbronin njerezit e pafajshme qe akuzoheshin per krime qe s'i kishin bere. Brenda atyre qyeteteve askush nuk mund t'i lendonte.