Celestial Chords (Ciudad de Escalante #3)

Phase 20

"Damn it, Rishan! What are you doing here at this hour?!"

I wiped my tears immediately when I heard a roaring voice fueling with so much frustration. It was loud, so thunderous, that I couldn't understand what he just said. His eyes narrowed while staring confusedly at me. My heart rate increased when I saw the muscles in his jaw clenched and tensed up. The vein is bulging in his neck.

"Rishan, why are you sitting here, hmm?" Mas malambot ang kanyang tono nang makalapit sa akin.

He bent his knees to talk to me properly. Kinapkap niya ang bulsa na tila may hinahanap doon. Huminga siya ng malalim at tinigil ang paghahanap. He moved both of his hand until I felt his warm palms cupping my cheeks. I closed my eyes when he wipe the excess tears.

Napalunok ako at mas lalong naging emosyonal nang makumpirma na nandito nga siya sa harapan ko. Umuwi siya. Akala ko... akala ko hindi na.

"Hush, let's talk inside. Your skin is so cold..." he said softly, like he was trying to stop me from crying again. I closed my eyes to hold the tears starting to stream out for the second time.

"Don't close your eyes. Look at me and breathe..." aniya at inangat ang mukha ko.

Sinikap kong ikalma ang aking paghinga habang pinapantayan ang kanyang mata. May bahid nang pag-aalala nang tingnan ako pabalik.

"Let's go inside first. You wanna walk by yourself?" tanong niyang muli at imbes na sagutin iyon, natahimik ako nang makita ang sasakyan na nasa labas. Doon siya bumaba kanina.

"Sabi mo... binenta mo?" tanging nasabi ko habang nakatitig sa sasakyan na binili niya kay Shade. Kung kanina umiiyak ako sa lungkot, ngayon parang tanga ako na umiiyak sa saya nang makita ang sasakyan.

He didn't sell it!

"I can't do that. What are you doing here? Why are you crying again? Let's go inside already... your skin is really cold," pagpupumilit niya at hinawakan ang braso ko. Napamura siya nang mahina dahil naramdaman ang lamig sa aking balat.

"Kanina ka pa nakaupo rito?"

I glared at him when he asked that. Hindi ba obvious na kanina pa ako nandito? Halos alas-tres na yata ng madaling-araw.

"Don't tell me... you're waiting for me?" Hindi makapaniwala niya muling tanong kaya mas lalo akong napayuko at nainis na mahimigan ang kanyang panunukso sa tono.

Anong tinatawa-tawa niya? I waited for him all day! He chuckled when I didn't respond. Napatakip ako sa aking mukha at dinantay ang ulo sa aking mga tuhod.

"Ang sama mo... sa tingin mo ba nakakatawa ito?" nanlulumo kong tanong at nataranta siya nang marinig ang mahihinang hikbi ko.

"I'm sorry... let's talk about it inside, okay?" malambing niyang bulong. Napapitlag ako nang walang sabi-sabi niya akong binuhat.

Napahawak ako sa kanyang balikat at itinoon ang atensyon sa kanyang mukha na nakadepina kahit medyo madilim. Nakarating kami sa sala. Akala ko ilalapag niya ako sa sofa pero dumiretso siya sa hagdan. Kinagat ko ang aking labi habang sinusuri ang sitwasyon namin.

"Ibaba mo na ako. Mabigat ako..." I whispered when I saw him struggling a little to walk upstairs.

"Ang bigat mo nga," pagsang-ayon niya kaya umirap ako dahil tumawa na naman siya.

"You should've carried my boobs instead. Iyon lang ang nagpapabigat sa akin."

"You still talk like that even you're angry," he teased. Nakarating kami sa ikalawang palapag at napakunot ang aking noo nang pumunta siya sa hagdan papunta sa mas mataas na floor.