ECELLE NİŞANLI

6. Bölüm (Kaçış)

Keyifli okumalar...

°°°

ARYA'DAN...

Başımın ağrıdan çatlaması ile kipriklerimi araladım. Gözlerim bulanıklığını kaybederken bakışlarımı tavandan çekip etrafta gezdirdim.

Gerçek değildi, değil mi?

Hafif gülümseyip gözlerimi kapattım. Derin bir nefes alıp üçe kadar saydım.

Bir,

İki,

Üç!

Gözlerimi açtığımda aynı yerde oluşum hayal kırıklığı yaşamama sebep oldu. Bakışlarımı sağıma çevirdiğimde Amir'i görmemle yerimde irkildim.

İçimde büyük bir korku oluşurken, nefes almakta zorlandım. Aklıma yaşananlar gelince gözlerim doldu.
Göğsüm aşağı yukarı hızla hareket ederken Amir oturduğu yerden kalkıp yanıma gelmeye başladı. Hemen yatakta doğrulup, geri geri gittim. Amir'in bakışlarını hedefi bedenim olduğunda, ben de baktım.

Üstümde kendi kıyafetlerim yoktu. Bir gömlek... Bu bir erkek gömleği olamazdı değil mi? Bir dakika!

Düşündüğüm şey olmamıştır değil mi? Baygın halimden faydalanmamıştır. Biraz olsun adam olduğuna inanmak istiyordum.

Düşündüklerim gözlerimin daha da dolmasına sebep olurken "Gelme!" dedim titreyen sesime rağmen. Beni dinlemeyip yatağa iyice yaklaştı. Yatağın sağından kaçacakken engel olup kollarımdan tuttu.

Bedenim az önce oturur pozisyonda olduğum yatakla buluştuğunda kafam sert bir şekilde yastığa düştü.

Kollarımı tutup, bedenimde sabitledi. Hiçbir uzvumun haraket etmesine izin vermiyordu. Eliyle yanağımı okşamaya başladığında başımı yana yatırdım. Yüzü yüzüme eğildiğinde gözlerimi sıkıca kapatıp, vücudumu kastım. Alnıma sıcak bir şey değdi ve bir süre sıcaklık yok olmadı.

Gözlerimi açtığımda adem elmasıyla karşılaştım. Hemen başımı sağa sola hareket ettirip dudaklarından kurtuldum.

Amir yeniden oturur pozisyona geldi. "Sen ne yaptığını zannediyorsun? Beni nasıl kaçırırsın?" Dudak kenarları yukarı doğru kıvrıldığında keşke konuşmasaydı dedim.

"Seni kaçırmadım. Karımın yeri, kocasının yanı değil mi?"

Uyduruyordu, kesinlikle hastaydı. Yoksa ben nikah dairesinin yanından bile geçmemiştim.

Kendime gelip konuştum. "Ne saçmalıyorsun sen?! Ben senin karın falan değilim. Şizofren misin?" Başımın ağrısından zor gözü açık dururken, yanına öfke de eklenmişti.

Gözlerimin içine baka-baka yatağın yanındaki komidinin içinden kırmızı bir şey çıkardı. Ellerimi bırakınca bileğimi ovdum.

Ben ne yaptığını dikkatle izlerken elindekini açıp benim göreceğim şekilde gösterdi. Gördüğüm yazılara inanmamak için çabaladım. Olamazdı! Ben bu adamla evli olamazdım!

Resmen kağıt dediğim şey evlilik cüzdanıydı. Resimlere bakınca sonunda kendime gelip konuştum.

"Sahte! Sahte bu! Ben bir şeye imza atmadım! Hem benim kimliğim bende! Onsuz hiçbir şey yapamazsın." dediğimde gözlerime öyle bir baktı ki, sanki iki gün önce yaşadıklarımı elalarında bir film gibi gösterdi.