ចុងបញ្ចប់នៃពេលវេលា [_ចប់_]

Episode 5

"ខ្ញុំងូតទឹករួចហើយ... ចាំមើលនាងល្អិតនោះចំអិនអាហារហើយឬនៅ...." យ៉ុងគី

...........

"អាហារពេលព្រឹករបស់ខ្ញុំរួចហើយឬនៅ!!! នាងតូច... នាងទៅណាបាត់ហើយ...ឬ.... ហាស់...ហាណា...នាងយ៉ាងមិចហើយ...នាងតូច...." យ៉ុងគី

---Dorm---

"បងយ៉ុងគី... ហេតុអីក៏បងត្រលប់មកវិញលឿនយ៉ាងនេះ???" ជីមីន

"អាវរបស់មានឈាម... តើបងមានបញ្ហាអី"  វី

"អង្គុយចុះសិនមកចាំនិយាយ" ជីន

"ហា...ហា...ហាណា...នាង... នាង..." យ៉ុងគី

"នាងយ៉ាងមិច???" ជីន

"នាង...នាង...រ...រ...អិលដួលបោកក្បាលនឹងតុ...នាង...នាង...មាន...មាន...ឈាមច្រើនណាស់..." យ៉ុងគី

"ហាស់!!! ចុះពេលនេះនាងយ៉ាងមិចហើយ???" ជីមីន

"ខ្ញុំ..  ខ្ញុំ... បានបញ្ជូននាងទៅមន្ទីរពេទ្យរួចហើយ... ហើយបងប្រុស...បងប្រុសបានឲ្យខ្ញុំត្រលប់មកវិញមុន... តែខ្ញុំមិនដឹងថានាងពេលនេះយ៉ាងមិចទេ" យ៉ុងគី

"បងយ៉ុងគី... បងគួរតែទៅសម្រាកបន្តិចទៅ... មើលទៅមកមិនទាន់បានសម្រាកទេ" ជុងគុក

"មែនហើយ, បើមានដំណឹងខ្ញុំនឹងប្រាប់បងភ្លាម... ល្អទេ???" RM

"មិនបាច់តែ មិនបាច់ស្ករទេបងយ៉ុងគី, ខ្ញុំក៏គិតដូច rm ដែរ" ជេហូប

" បងគួរតែញុាំថ្នាំស្ងប់អារម្មណ៍នេះសិនទៅ... ហើយសម្រាកបន្តិចទៅវានឹងជួយបងឲ្យកាត់បន្ថយភាពព្រួយបារម្ភបានខ្លះ" វី

"តែ..." យ៉ុងគី

"តែទៀតហើយមែនទេ!!!" ជីន

"ឆាប់ញុាំថ្នាំសិនទៅ"  RM

----Hospital scene----

"លោកគ្រូពេទ្យតើក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំយ៉ាងមិចហើយ???នាងមិនអីទេមែនទេ???" អ្នកស្រីមីន

"នាងមិនអីទេ... តែពួកយើងចង់ឲ្យនាងសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យមួយរយៈដើម្បីតាមដានពីស្ថានភាពជម្ងឺរបស់នាង" ដុកទ័រ

"ចាស... ចាសមិនអីទេ..." អ្នកស្រីមីន

"អញ្ចឹងខ្ញុំសុំទៅធ្វើការបន្តហើយ" ដុកទ័រ

"ចាសសូមអញ្ជើញ" អ្នកស្រីមីន

"ម៉ាក់... ហាណាយ៉ាងម៉េចហើយ" Geum Jae

"នាងមិនអីទេតែគ្រូពេទ្យចង់ឲ្យនាងសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យមួយរយៈសិន" អ្នកស្រីមីន

"នាងមិនអីល្អហើយ... ធូរចិត្តបន្តិច" Geum Jae

"ចុះឯណាអាល្អិតកូនជើងល្អរបស់ម៉ាក់??? គេរត់ទៅណាបាត់ហើយ??? មិនដឹងគេធ្វើយ៉ាងមិចទេទើបហាណាដល់ថ្នាក់នេះ" អ្នកស្រីមីន

"ខ្ញុំជូនគេទៅ dorm វិញបាត់ហើយ...គេភ័យឡើងមុខស្លេកស្លាំងអស់ហើយទើបខ្ញុំជូនគេទៅវិញ" Geum Jae

"ឲ្យទូរស័ព្ទមកម៉ាក់ call ទៅ RMបន្តិចទៅមើលថាលោកកូនជើងល្អយ៉ាងមិចហើយ" អ្នកស្រីមីន

គ្រឺង...គ្រឺង...

"អាឡូម៉ាក់...." Rm

"ចាស កូនប្រុស... ម៉ាក់ call ទៅចង់សួរថាយ៉ុងគី យ៉ាងម៉េសហើយ???"

"បងយ៉ុងគីគឺគាត់សម្រាកបាត់ហើយព្រោះពួកខ្ញុំមើលទៅគាត់ដូចជាមិនសូវស្រួលទើបឲ្យគាត់ញុាំថ្នាំហើយគេង" RM

"គេងបាត់ហើយ??? គេចេះបារម្ភដល់ថ្នាក់នេះ??? ហឹម ឲ្យគេគេងក៏ល្អដែរអញ្ចឹងនុះ"

"បាទម៉ាក់... អឺ... តើពេលនេះហាណាយ៉ាងម៉េសហើយ??? តាមស្ដាប់ទៅហាណារបួសធ្ងន់ណាស់មែនទេ???" RM

"នាងគ្រាន់តែបែកក្បាលហើយពេលនេះអស់អីហើយប៉ុន្តែគ្រូពេទ្យឲ្យនាងសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យមួយរយៈសិន... កូនប្រាប់យ៉ុងគីផងថាមិនបាច់បារម្ភច្រើនទេ"

"បាទម៉ាក់... ខ្ញុំនឹងប្រាប់គាត់...អញ្ចឹងកូនសុំលាម៉ាក់សិនហើយ" RM

"ចាសកូនប្រុស"

ទឺត... ទឺត...

~~~~To be continued~~~~

ដោយសារបាត់ View អស់រលីងទើបធ្វើឲ្យ Admin មានគម្រោងលុបរឿងចេញប៉ុន្តែដោយសារមិនដាច់ចិត្តពីអ្នកអានទើប admin បន្តផុសវាទាំងគ្មានកម្លាំងចិត្តសរសេរ😥 ប៉ុន្តែ admin នៅតែអរគុណដល់អ្នកអានដែលមិនបានរត់ចោល admin😓