BEYOĞLU

13.BÖLÜM

Flora Cash- You're Somebody Else

''Tüm bunlar benim yüzümden başına geldi madem, bundan böyle tehlike tamamen geçene kadar benim yanımda kalacaksın.''

Hayatımı bunca sene durağan yaşayan biri olarak bir haftadır bu yaşadıklarım beni aşıyormuş gibi hissediyordum. Hayatıma damdan düşer gibi müdahil olan bu adam bana sorma gereği bile duymadan kararlar veriyordu ve benimde koşulsuz şartsız bu kararlara uymamı istiyordu. Daha ötesi olamaz derken daha da ötesi konularda karşıma geliyorlardı. Gözlerimi kapatmış burnumdan soluyordum.

Yattığım yerden yavaşça doğrulmuş yüzüne paralize olmuş şekilde bakıyordum. ''Pardon?'' 

''Senin kaşınla ne alıp veremediğin var?'' Sol elinin işaret parmağıyla kaşımı göstererek;  ''Sadece benim yanımda kalacaksın dedim, gerilmene gerek yoktu.'' Gerildiğimde elimin kaşıma gitmesini nasıl fark etmişti? Elimi usulca saçıma götürüp arkaya doğru attım.

''Demek gerilmeme gerek yoktu... Tabi ya neden gerilecekmişim zaten başkasının evlerinden toplamıştın ya beni, alışığım kapı kapı gezmelere değil mi Yaman Bey? Sen ne dediğini zannediyorsun Allah aşkına! Otelde kal dedin yetmedi şimdi de senin evinde kalacağımı mı düşünüyorsun gerçekten?''

''Aynen öyle diyorum,'' dedi kafasını onaylarcasına sallayarak.

''Cesaretine hayranım.'' Karşımda böyle emri vaki konuşan adamı alkışlamaya başladım.

''Amacım seni alıkoymak değil Ahu. Normal yaşantına devam edeceksin sadece güvenliğinden emin olmam için bir müddet misafirim ol. Sonra sana her türlü desteği sağlayacağım,'' dedi içindeki çayı biten karton bardağı çöp kutusuna atarken. ''Otelin güvenli olduğunu düşünüyordum ama yine yanılmışım.''

''Söylesene sana nasıl güveyim? İyi niyetinizden şüphe etmeyip otelde kaldım ama beni oraya mahkûm ettin resmen. Gelmiş şimdi seni alıkoymayacağım diyorsun.'' Gözlerimi işaret ettim.

''Sence bende bu söylediklerine inanacak göz var mı?''

Bir şey söylemeden göz göze geldiğimiz ilk gün ki gibi baktı gözlerime. O zaman alacakaranlığın kızıllığı mavileriyle birleştiğinde oluşan duygu yine odaya hâkim oluyordu. Bu sefer hastanenin iğrenç kokusunu onun kokusu bastırıyor, loş odayı gözlerindeki gri tonu daha da karanlık yapıyordu. Sanki bir girdap içine girmiştik. Bir tiyatro sahnesinde yalnızca ikimiz vardık ve spot ışığı yalnızca ikimizi aydınlatıyordu.

İlk bakışlarını kaçıran Yaman oldu. ''Gözlerin bana inanmayacağını söylese de kalbin için için birine inanmak istiyor gibi.''

''Alakası yok,'' dedim öfkeyle. Hem kendi kendine kararlar alıyor hem de aklımdan geçmeyen şeyler hakkında yorum yapıyordu. Yavaşça yatağıma geri uzandım, pikeyle üzerimi iyice örttüm. ''Gözlerim inanmayacağımı söylüyormuş da içim inanmak istiyormuşmuş.'' Söylene söylene pikeyi kafama kadar çekip sol tarafıma doğru döndüm. Hareketlerim kısıtlı olduğu için rahatça yatamıyordum. Başımın altında yalnızca tek bir yastık vardı kimseden de ekstra bir yastık daha isteyemezdim. El mahkûm bu geceyi böyle idare etmem gerekecekti. Pikeyi yavaşça yüzümden çekip ona doğru kafamı çevirerek burnumu dikleştirdim;

''Senin evine geleceğimi anca rüyanda görürsün.'' Tekrar yüzümü örterek uyku moduna geçtim. ''İyi geceler Ahu,'' dese de cevap vermedim.

Uyku sersemi ayağımı hareket ettirince hissettiğim acı çığlık atmama neden olacaktı. Bacağımın dikişli olduğunu tamamen unutmuş yatakta kendime rahat bir pozisyon arıyordum. Bacağımın arasında dolgun ve yumuşak bir şey hissetmem normal miydi acaba? Yüzümü örten saçlarımı elimle yüzümden çektiğimde pikenin altında olan şişkinliğe ilişti gözüm. Pikeyi yavaşça kaldırdığımda bacaklarımın arasında bir yastık vardı. Sağ bacağımla yastığı ahtapot gibi sarmıştım. Kafamı dün yattığım yastığa çevirdiğimde yerinde durduğunu gördüm. Ben gece gidip bir yerden yastık alamayacağıma göre yastık nereden gelmişti? Aklıma gelen şeyle Yaman'ın oturduğu koltuğa döndüğümde beni izlediğini gördüm. Sanki birden karşıma çıkmış gibi korktuğumdan ağzımdan ufak bir korku nidası kaçtı. Kollarını bağlamış ayağını dizinin üzerine atmış bu halime gülümsüyordu.