VÂYE

|28

*

"Hani köye gidiyordun?" dedim kollarımı Yağız'ın belinden çözüp.

"Köye geldim işte." dedi omuz silkerek.

"Ne zaman geldin?"

"Gece yarısını biraz geçmişti." dediği sırada çardağa oturduk yan yana. "Annem sürekli buranın nasıl bir yer olduğunu soruyordu. Uzun zamandır aklımdaydı onları buraya getirmek. Sizin köye geleceğinizi öğrendiğimde kafaya koymuştum."

"Annenler de mi burada?" dedim telaşla. "Benim burada olduğumu biliyorlar mı?"

"Evet, biliyorlar."

Heyecan çoktan bedenimi ele geçirmişti.

"Yağız... Babam rıza göstermiyorken ailenle tanışmam doğru mu?" dedim duyabileceği kadar sessiz bir şekilde.

"Defne." deyip omuzlarımdan tuttu ve beni kendine döndürdü. "Ben sana söz verdim. Babanın rızasını alacağım. Nasıl yapacağımı bilmiyorum... ama yapacağım." deyip bir elini yanağıma koydu ve hafifçe okşadı.

Bu hareketi karşısında bayılmamam bir mucizeydi.

"Artık kendini üzme. Ağlamaktan gözlerine kan oturmuş."

"Elimde değil." derken bile sesim titremişti. "Babamı tanımıyorsun. İnatçıdır o."

"Baban da henüz beni tanımıyor." dedi elini yanağımdan çekip. "Seni ne kadar sevdiğimi bir bilse..." dediğinde gülümsedim.

"Gidip anneme haber vermeliyim." diye mırıldandım. "Annem babama söylediğinde kim bilir ne olacak?"

"Konuşunca bana da haber ver."

Eve döndüğümde ilk iş Ayça'nın odasına girdim.

"Ayça yardım et." dedim telaşla.

"Ne oldu kız?" dedi Ayça, elindeki kumaşı bırakıp.

"Yağız burada." dedim. "Ailesi de."

"Yok artık. Ciddi misin?"

"Çok ciddiyim." dedim odada bir o yana bir bu yana yürürken. "Sözümü tutmaya geldim, dedi." derken gülümsedim.

"Helal be. Enişteye bak sen." dedi Ayça.

"Anneme söylemeliyim." dedim gergin bir şekilde. "Bayılacağım stresten."

Kahvaltı hazırlarken Ayça, ben ve annem mutfakta tekken fırsat bu fırsat deyip mutfağın kapısını kapattım.

"Anne." dedim ellerimle oynarken. "Sana bir şey diyeceğim."

"Ne oldu?"

"Şey... Yağız, ailesiyle birlikte buraya gelmiş."

"Ne demek buraya gelmiş?" dedi annem hayretle. "Defne niye izin verdin gelmesine?"

"Haberim yoktu." dedim. "Hem... babam Yağız'la, ailesiyle tanışsa kararı değişecek. Biliyorum."

Annem biraz durup düşündü.

"Tamam, ben konuşacağım babanla."

"Gerçekten mi?" dedim heyecanla.

"Gerçekten." deyip tezgaha döndü. "Şimdi onların yiyecek doğru düzgün bir şeyleri de yoktur." Fırının yanına gidip içinden börek tepsisini çıkarınca gülümseyerek Ayça'ya baktım. "Şu böreklerden götürsün abin."

"Abim?"

"Evet, abin. Seni mi göndereyim?"

"Yok, ondan demedim." deyip mutfağın kapısını açtım. "Abime söyleyeyim."