VÂYE

|1

*

"Hiç kimse kendisi için gizlenen müjde ve mutluluğu bilemez." (Secde, 17)

*

Önümdeki soruyla daha fazla cebelleşemeyeceğimi fark ettiğimde test kitabını kapattım ve ardından odadan çıkıp salona geçtim.

"Anneannem nerede?" diye sordum, elindeki nakışla uğraşan Ayça'ya.

"Teyzemle birlikte yemek hazırlıklarına bakmaya gittiler. Birazdan biz de gidelim, gelmek üzeredirler."

"Hazırlanayım, çıkarız." dedim ve odama geri döndüm.

Ben Defne. 25 yaşında bir Psikoloji bölümü mezunuyum.

Liseden sonra 1 sene üniversiteye hazırlandığım ve üniversitede de 1 sene alttan derslerimi veremediğim için bu yaşımda KPSS'ye hazırlanıyordum.

Babam Ankaralı olduğu için ve babamın işlerinden dolayı Ankara'da oturuyorduk ama ben hem sınava daha iyi hazırlanacağımı düşündüğümden hem de biraz dinlenmek istediğimden dolayı anneannemin yanına Ordu'ya, küçük köyümüze gelmiştim.

Annem de benimle birlikte gelmişti ama çok kalmayacaktı.

Dedem vefat ettiğinden beri kuzenim Ayça anneannemle birlikte burada yaşıyordu. Ayça liseden sonra üniversiteye gitmemişti ve evde nakış yapıp internet üzerinden satıyordu, oldukça da tanınıyordu.

Köyümüzde uzun süredir tek yaşayan yaşlı bir teyze vardı. Emine Teyze çocuklarından hiç hayır görememişti ve öldükten sonra evinin askeriyeye bağışlanması için bir vasiyet bırakmıştı.

Emine Teyze birkaç ay önce vefat etmişti ve ev de askeriyeye bağışlanmıştı. Emine Teyze'nin vefatından bir süre sonra o eski ev restore edilmişti. Yenilense dahi eski olduğunu belli edecek olan görüntüsünü hala koruyordu.

Bugün de askeri bir manga köye, eğitime geliyordu. Muhtar'ın söylediğine göre bu manga teğmenlerden ve onları eğitecek bir üsteğmenden oluşuyordu. Askerler geleceği için de köyde bir yemek düzenleniyordu.

Siyah kumaş pantolon ve kahverengi uzun bol bir gömlek seçtikten sonra sütlü kahverengi şalımı başıma taktım.

Her ne kadar küçük bir köyde de olsak hiçbir zaman dışarı özensiz çıkmazdım.

"Hazırım." diye seslendim Ayça'ya.

Evden çıkıp yemeğin verileceği alana vardığımızda annemin ve anneannemin yanına gittik.

"Yardım edilecek bir şey var mı?" diye sordum.

"Her şey hazır kızım, sağ ol." dedi yemek kazanlarının başında duran Sebile Teyze.

Bir süre bekledikten sonra araba seslerini duyduğumuzda herkeste bir heyecan baş gösterdi.

"Geliyorlar." dedi Muhtar yüksek sesle.

2 adet büyük, yüksek, siyah araba yolun başında göründü ve çok geçmeden ilerimizde durdu.

"Ay heyecan yaptım birden." dedi Ayça gülerek.