PSYCHOPATH #1: Luther Sylveria | Gunshot (COMPLETED)

CHAPTER 38

A/N: The following content is not for children below 18 years old. Please skip if you're not comfortable in this kind of scene, specially to those who experienced this kind of trauma. Please skip this chapter.

This is part of the past.

CHAPTER 38

NAGLALAKAD ako pauwi sa tinitirahan naming bahay dito sa Cebu.

My papa is a Civil Engineer, may ginagawa siyang mansyon sa isa sa mga kliyente niya kaya nandito ako at kasama siya.

I got a text message from my mother, she told me to get home early and call papa to fetch me.

Agad kong sinunod ang gusto niya, tinawagan ko si papa upang magpasundo.

"Hello, anak?" Bungad nito.

Nakangiti akong sumagot, I was walking in the sidewalk alone. Hindi pa naman masyadong gabi kaya hindi ako nangangamba.

"Mama called me, she told me to call you. Magpasundo raw ako sa'y--"

"Sorry, honey. I can't. Nasa construction ako ngayon, I'm going home late so I can't fetch you." Sagot niya, agad akong ngumiti at ininda ang konting kirot na naramdaman ko.

"It's okay, 'pa. I understand. I'll just tell to mama na pinasundo mo 'ko para hindi na siya mag-alala." Sagot ko, he said goodbye then hang up the phone.

Napabuga ako ng hangin, I'm used to it. I shouldn't feel any heartache. Dapat ay sanay na ako sa kanila.

Dapat ay sanay na ako sa kararampot na oras na kaya nilang ibigay sa akin.

Pumara ako ng taxi upang magpahatid sa bahay ngunit huminto sa harapan ko ang isang magarang sasakyan.

Agad akong napaatras, masyado 'yong tinted kaya hindi ko makita ang loob. Sa takot ko ay agad akong tumakbo palayo doon ngunit hindi pa ako nakakalayo nang may humigit sa bewang ko at sapilitang isakay sa sasakyan kanina.

Nagpumiglas ako ngunit masyado siyang mas malaki at mas malakas sa akin kaya wala akong nagawa. I was crying and begging for my life.

Natatakot ako sa kung anong pwede nitong gawin sa akin. I panicked that time, agad akong nagpapadyak ngunit katulad noong nauna ay wala akong nagawa.

Nang mapasok niya ako sa backseat ng sasakyan ay malakas niya akong sinikmuraan sa tyan kaya nawalan ako ng lakas na magpumiglas.

Mabilis nitong isinara ang pintuan ng backseat at umikot upang makapasok sa driver's seat.

Punong-puno ng luha ang aking mukha, wala akong ibang maramdaman kung hindi ang takot sa mga oras na 'yon.

Ilang santo na rin ang natawag ko at maging ang Diyos ay hindi ko nakalimutang pakiusapan na iligtas ako pero walang nangyari.

I was petrified, I was unable to move due to lack of energy and fear. "'W-Wag niyo po akong s-sasaktan.." Mahinang pakiusap ko, narinig ko ang paghalakhak nito. Nakakapangilabot kaya mas lalong nadagdagan ang pangamba ko.

He seems heartless.

Huminto siya 'di kalayuan kung saan niya ako dinakip ngunit tago ito at sa mga oras na 'yon ay dalawa lang ang posibilidad niyang gawin sa akin.

Kung hindi ang gahasain ay patayin, nangingilabot ako. Bumaba siya ng sasakyan at wala pang ilang segundo ay bumukas ang backseat.

I can't barely see his face, masyadong nanlalabo ang mata ko sa dami ng luhang naiyak ko at pati na rin sa hilo buhat nang pag-suntok niya sa tyan ko kanina.