Kasalukuyan kong pinagmamasdan ang natutulog na Ehan sa bench. Pilit ko siyang ginigising para alamin kung anong nangyari sa kanya. Ngunit ayaw niyang magising.
Marami ang pasa, yung iba ay may dugo pa at di ko alam kung bakit siya meron nito. Maging sa kamay niya ay tila ba punit ang kanyang balat.
Kelangan kong magamutan ito. Kaso di ko siya kayang dalhin sa bahay dahil mabigat siya. Mapayat ako kaya talagang mahihirapan ako.
“Ehan...” Tinapik ko ng marahan ang kanyang mukha. Kasalukuyan akong nakaupo sa gilid niya kaya halos magcramps na ang mga paa ko. “Ehan, bibili muna ako ng mga pang gamot sa sugat mo.” Saad ko pa.
Di naman siguro siya aanuhin dito diba? Hays. Marami rin namang tao dito, tsaka wala namang kahina-hinalang mukha.
“Mabilis lang to Ehan, promise!” Sabi ko pa kahit di naman niya ako naririnig since tulog siya.
Tumayo ako saka pinagpagan ang sarili. Baka may malapit na convenience store dito, doon nalang ako bibili.
Nakakaisang hakbang palang ako ay naramdaman ko ang isang mainit na kamay sa braso ko.
Napatigil ako at sinundan ang kamay na iyon. Dumapo ang mata ko kay Ehan na kasalukuyang nakapikit.
“Don't leave me here.” Aniya habang nakapikit pa rin. Gising siya!
Agad akong bumalik sa pwesto ko kanina para sana interviewhin siya subalit mukhang di pa nito kayang magsalita masyado.
“Ehan, anong nangyari sayo? Ayos kalang ba? O dadalhin kita sa ospital?” Tanong ko pa.
Rinig ko namang huminga siya ng malalim at dahan-dahang idinilat ang kanyang mata. “I'm fine. Nothing to worry.” Saad pa niya. Kinunutan ko naman siya ng noo. “Anong nothing to worry? Eh, puno ka nga ng pasa diyan. Tsk tsk.” Saad ko saka umiling-iling.
Umupo naman ito at hinila niya ako sa tabi niya kaya naman ay ang puso ko ay paramg sasabog nanaman.
“Let's continue, don't waste the night.” Aniya. Kumunot naman ang noo ko.
Anong sinasabi niya jan e halos puno siya ng pasa at sugat. Di ba siya nasaktan? Ano siya? Bakal?
“No, magpahinga ka nalang muna sa inyo. Sasusunod nalang. Mukhang di mo pa kaya.” Sabi ko pa.
Tanga lang e. Gusto pang ituloy e halos, di nga siya makagalaw o makapagalita ng maayos.
“Just please. Continue. It is now or never. Di ako pupunta dito kung ayokong masaksihan ang bagay na gagawin mo. Please, make it worthy.” Mahaba niyang paliwanag.
Inis ko siyang tinignan dahil sa katigasan ng kanyang ulo. Sandaling nagkatitigan kami. Kita kong sincere siya sa mga sinabi niya. Gusto niyang malaman ang gagawin ko. Para san? Para tigilan ko na siya? Gusto niyang malaman agad para di na maextend? Okay. I'll get it.
Bumuntong hininga ako.
“Okay. Tara. Kaya mo bang maglakad?” Paniniguro ko lang. Dahil di ko kayang pagkatiwalaan ang kakayahan niyang kumilos ng marami dahil sa kalagayan niya ngayon.
“Kakayanin.” He said.
Tumayo na ako at inalay ang kamay ko sa kanya. Di ko alam bakit ko yun ginawa kaya naman ay agad ko rin 'tong binawi. Pero laking gulat ko nalang ng hinawakan niya ang kamay ko at pinagsaklop ang aming mga daliri.
Ramdam ko ang pamumula ng aking mukha at paglakas ng tibok ng puso. Alam ko, di dapat ako mag saya dahil pagkatapos nito ay titigilan ko nang kulitin siya. Pagkatapos nito, ay hanggang tingin nalang ako sa kanya at tamang hintay lang.
Naglakad kami habang magkahawak ang aming mga kamay papunta sa lugar kung saan ako kinantahan at isinayaw ni Ehan.
Habang kami ay naglalakad ay napaisip akong bigla. Di kaya naalala niya na ako?
Sinulyapan ko siya at nakita kong diretso lang ang kanyang tingin.
Maybe not.
Napayuko na lamang ako at itinuro ang dadaanan namin. Kaya't di ko maiwasang mangamba na baka, wala ring pupuntahan ang gabing to. Na baka,
Magiging okay kaya? Sana ay magiging maayos ang gabing to.
Isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko nang makarating na kami.
Sa dinadaanan namin ay may mga kandilang naka latag na tila ba ay nagsasabi ito ng direksyon.
“Hmm, interesting.” Komento pa niya.
Napayuko na lamang ako. Kahit na compliment yun, ay nakakalungkot pa rin. Dahil base sa kinikilos niya ay halatang di niya nga talaga naalala.
Kung paano niya dinecorate ang lugar noon, ganung-ganun ko rin ginawa ang ngayon pwera nalang sa kulay.
At kung papaano nagkaroon ng kandila, ay kung paano rin siya nagkaroon noon—sa tulong ng multo.
Kaso, di na exciting at nakakakilig ngayon. Purong sakit ang nararamdaman ko. Para akong umaasang magkasnow sa Pilipinas.
Nang marating na namin ang burol ay pumunta kami sa nakalatag na tela. “Have a sit.” Sabi ko pa. Pinaupo niya rin ako dati kaya di ko pwedeng laktawan ang kahit na katiting na nangyari noon.
Di man kagara ang gawa ko ngayon pero halos kopyang kopya naman.
Tumayo ako sa loob ng kandilang nakakorteng puso kung saan dapat ako nakatayo at naghihintay sa kanya. Kaya kahit na medyo awkward dahil may pagkapalpak ay itutuloy pa rin naman.
May nakalatag na mga gumamela doon kaya dinampot ko ito. Malungkot na nginitian si Ehan na kasalukuyang pinapanood ako.
Nilapitan ko siya at binigay ang bulaklak doon. Tinanggap naman niya ito. “Tss.” Aniya. Sumimangot nalang ako.
“Wag kang maarte, ganyan ang binigay mo sa akin noon.” Saad ko at inirapan siya.
Kabado man ay nilahad ko ang aking kamay. Tinitigan niya ito na parang nagtataka. “Can I borrow you?” Tanong ko pa.
Napatingin ito sa akin kaya napalunok ako. Medyo nakakakaba pero bahala na.
Matagal niyang tinignan ang kamay ko kaya aastang ibababa ko na sana pero hinawakan niya. “Just for this night.” Aniya. Di ko alam kung matutuwa ba ako o masasaktan sa sagot niya.
Tumayo siya at hinayaan ang sariling magpahila sa akin. Tumungo kami sa loob ng mga kandilang nakakorteng puso.
Inilagay ko ang kanyang kamay sa aking bewang at inilagay ko naman ang kamay ko sa kanyang batok.
“Ehem.” Wala akong dalang speaker or ano na may tugtog na Perfect by Ed Sheeran kung daan ito yung kinantan niya kaya napagdesisyunan kong kakantahin ko nalang.
“I found a love for me
Darling just dive right in
And follow my lead
Well I found a girl beautiful and sweet
I never knew you were the someone waiting for me”
Sinimulan ko ng kantahin. Di ganun kaganda ang boses ko kaya sana ay pagtyagaan niya na. Tutal galing naman sa puso. Napayuko ako habang kumakanta.
The song is Perfect and yet, my feelings? Sobrang sakit.
“I will not give you up this time
But darling, just kiss me slow, your heart is all I own
And in your eyes you're holding mine.”
Tahimik kaming pareho, inangat ko ang tingin ko kaya't nakatingin kaming pareho sa mga mata ng isa't isa. Gusto kong makipagtitigan sa kanya ngunit parang hinihila niya ang buong kaluluwa ko. At tila ba ay binabasag ako nito ng paunti-unti.
Oo, gusto kitang ipaglaban pero anong magagawa ko kung ikaw ang umayaw? Ilang beses kitang ilalaban hangga't kaya ko. Kung magpasampal sa isang lamay ang makapagpaalala sayo ay gagawin ko. Maalala mo lang ako.
“Baby, I'm dancing in the dark with you between my arms
Barefoot on the grass, listening to our favorite song
When you said you looked a mess, I whispered underneath my breath
But you heard it, darling, you look—” Pumiyok ako at di na natapos ang kanta.
Bumitaw ako sa kanya, at napaupo. Biglang rumagasa ang mga luha ko. Walang awat, patuloy sa pagbagsak.
Ba't ba ako nasasaktan? Di dapat diba? Napakababaw lang naman siguro ng problema ko kumpara sa iba na walang tirahan ang makain diba? Pero ba't ganun? Parang pasan ko ang mundo. Ang bigat sa pakiramdam. Napakasakit.
Naalala ko ang lahat ng bagay na di niya naalala at yun ang masakit. Yung ako nalang yung nakakaalala.
“Ehan, I miss you. I really miss you. And it hurts.”
A/N: Pasensya na dito. Parang tanga lang tong ud ko. Pagtyagaan niyo nalang muna heheheheehe salamat poo sa mga sumuporta kahit laging lumilipad ang kwento.