Chapter (44)
မင္းသတိုးသည္ မိမိကို တင္းက်ပ္ေအာင္ သိုင္းဖက္ထားသည့္ ရတနာေဒဝီကို ေတြ႕ေသာ္ မ်က္ဝန္းက အနက္ေရာင္ ရင့္ရင့္ျဖစ္လာျပီး လူသတ္လိုရိပ္တို႕ ျပင္းထန္လာေတာ့သည္။ ရတနာေဒဝီဖက္ထားသည့္ လက္အစံုမွ ရုန္းကန္ျခင္းတို႕ရပ္သြားျပီး တိုးတိုးညွင္းညွင္းရယ္ေမာလိုက္သည္။ ရတနာေဒဝီက ထိုရယ္သံကိုႀကားေသာ္ ထူးဆန္းေနသျဖင့္ ေမာ့ႀကည့္လိုက္သည္။ မင္းသတိုး၏ မ်က္ဝန္းတစံုက နက္ေျပာင္ေနသျဖင့္ အံ့အားသင့္ကာ ထိတ္လန္႕သြားသည္။ တကယ္ဆိုရင္ မိုးနတ္ဆိုး လႊမ္းမိုးခံရသူ၏ မ်က္ဝန္းက နီရဲေနရမည္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ မ်က္သားအျဖဴနွင့္ အနက္က မေျပာင္းလဲပဲ သာမာန္လူအတိုင္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ မ်က္ဝန္းနက္ထဲက ထြက္လာသည့္ လူသတ္လိုရိပ္၊ ရက္စက္ရိပ္က မိီးနတ္ဆိုးထက္ကို ျပင္းထန္သည့္ အရွိန္ဝါတို႕ အျပည့္ရွိေနသည္ကို ခံစားမိလိုက္ေသာ္ တခုခုမွားေနျပီဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။
"အေမာင္...ရွင္... ဒါ... ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ရွင္က မိီးနတ္ဆိုး လႊမ္းမိုးခံေနရတာဆို...."
"မီးနတ္ဆိုးက က်ဳပ္ကို လႊမ္းမိုးနို္င္တဲ့ အစြမ္းရွိမယ္ထင္ေနတာလား ရတနာေဒဝီ... ႀကည့္ရတာ ေတာင္ေပၚမွာ ေနတာႀကာသြားေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ မူလစြမ္းအင္က ဘာဆိုတာ ေမ့သြားပံုရတယ္... မင္းက က်ဳပ္သိထားတဲ့ မိန္းကေလး မဟုတ္ေတာ့သလို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ မင္းက ပိုေတာ္မလာပဲ ပိုညံ့လာပါလား။ ဥိီးရီးေတာ္သာ သိရင္ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာလိုက္မလဲ....."
"မူလမီးစြမ္းအင္...."
"ဟုတ္တယ္... မင္း မေမ့ေသးဘူးပဲ...ေတာ္တယ္။ ဒီစြမ္းအင္ကိုက်ဳပ္ ဘယ္ေနရာမွာသံုးဖို႕ အဆံုးရံႈးခံလိုက္ရတယ္ ထင္သလဲ... သတိရေသးရဲ႕လား..."
မင္းသတိုး၏ ရယ္သံတိုးတိုးကို ထပ္ႀကားလိုက္ရစဥ္ ရတနာေဒဝီ၏ ေခါင္းထဲ မွတ္ဥာဏ္ေဟာင္းတို႕ အလုယက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ခမည္းေတာ္ဘုရား... ေသြးအုိင္ထဲမွ မယ္ေတာ္ဘုရား... မိမိ၏ အဖ်က္စြမ္းအင္ေပါက္ကြဲျခင္း နွင့္ အေမာင္ရဲ႕ မူလမိီးစြမ္းအင္တုိ႕ ေတြ႕ဆံုမိပံု၊ ျပီးေတာ့ မိမိ၏ အဖ်က္စြမ္းအင္တုိ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ျပိီး ေတာင္ေပၚမွ နွစ္ေပါင္းရာခ်ီအက်ဥ္းခ်ခံရပံု... မိမိဘယ္ေလာက္ ငိုယိုကာ ေတာင္းဆိုေပမယ့္ မိမိ၏ မိဘႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ခြင့္မရသည့္ ဘဝ....။ ခမည္းေတာ္၏ မဟာျမိဳင္အႀကီးအကဲ အရိုက္ရာက အေမာင့္ဆိကို ေရာက္ရွိသြားေႀကာင္း အေမာင္ လာေတြ႕စဥ္က ေျပာျပခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္း....
"ဟင့္အင္း... ခမည္းေတာ္နဲ႕ မယ္ေတာ္က ကြ်န္မကို ဘာေႀကာင့္ လာမေတြ႕ရတာလဲ...."
ရတနာေဒဝီ တုန္လႈပ္စြာေမးလိုက္သည္။ မင္းသတိုးက သူမ၏ လက္အစံု ေျပေလ်ာ့သြားစဥ္ မိိမိ၏ မီးစြမ္းအားကို ျမွင့္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ကာလိုက္စဥ္ ေပါက္ကြဲမႈႀကီးက ရတနာေဒဝီ၏ ပတ္လည္က ေပၚလာေတာ့သည္။
"မင္း အေႀကာင္းရင္းကို တကယ္မသိတာလား။ တမင္ေမ့ထားတာလား... ေကာင္ျပီ။ မငး္ကို တႀကိမ္ညွာတာေပးျပီးျပီ။ အခုေတာ့ မင္းက ေနာက္တခါ စည္းကမး္ကို ထပ္ခ်ိဳးေဖာက္ေတာ့ မင္းရဲ႕ ခမည္းေတာ္မွာထားတဲ့အတိုင္း စီရင္ရံုေပါ့..."
"ကြ်န္မကို လႊတ္...."
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေလျပီ။ ပထမက မိမိ၏ အဖ်က္စြမ္းအင္က အေမာင့္ ေမွာ္စြမ္းအင္ကို ဖ်က္စီးနုိင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ မိိိမိ၏ အစြမ္းက အေမာင့္ကို မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေပ။ အဘယ့္ေႀကာင့္ဆိုေသာ္ အေမာင္၏ မူလစြမ္းအင္က မီးစြမ္းအင္ျဖစ္ျပီး နိုးထလာသည့္ စြမ္းအင္က မိမိ၏ အဖ်က္စြမ္းအားကို စည္းပိတ္ထားဖုိ႕ သံုးလိုက္ရသျဖင့္ဆံုးရႈံးသြားခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ အခု မီးနတ္ဆိုးနွင့္ ေသြးေသာက္ ကမာတို႕ အစြမ္းျဖင့္ အေမာင္၏ မီးစြမ္းအင္ကို ျပန္ရလိုက္ပံုရသည္။ ဘယ္မီးနတ္ဆိုးကမ်ား အေမာင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္မွာတဲ့လဲ။ ထိုသို႕ေတြးလိုက္မိစဥ္ ရတနာေဒဝီ ေႀကာက္လန္႕ကာ စတင္ရုန္းကန္ေတာ့သည္။ မိမိကို သူ ဒီတစ္ခါ စြမ္းအင္ဖ်က္စီးပစ္ေတာ့မည္ ထင္သည္။
"ဟင့္အငး္..ကြ်န္မကို လႊတ္.... ကြ်န္မ စြမ္းအင္ပ်က္စီးရင္ အိုျပီး ေသသြားလိမ့္မယ္။ ကြ်န္မ မေသခ်င္ေသးဘူး.."
"ေတာ္ေလာက္ျပီ ရတနာေဒဝီ။ အသက္ရွည္ရွည္ေနရေပမယ့္ ခ်စ္ခင္သူ မရွိရင္ အဲ့အသက္ရွည္ျခင္းက က်ိန္စာ တစ္ခုပဲ... ေတာ္ေတာ့... မင္း ရဲ႕ မယ္ေတာ္နဲ႕ ခမည္းေတာ္ကို လိုက္ျပီး ေတာင္းပန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ"
မင္းသတိုးက ရတနာေဒဝီကို တင္းေနေအာင္ ေပြ႕ခ်ီကာ ေတာင္ေပၚကို တိုက္ရိုက္ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။ ေတာင္၏ တဖက္ျခမ္းကို ေရာက္ေသာ္ အလံုပိတ္ထားသည့္ အိမ္ပံုစံ ေက်ာက္တံုးႀကီးေရွ႕သို႕ေရာက္ေသာ္ ရတနာေဒဝီကို ခ်ေပးကာ ေျပာလိုက္သည။္
"မင္းေနတဲ့ ေတာင္ေပၚက တဖက္ျခမ္းက မင္းမိဘေတြ တခ်ိန္လံုးရွိေနတယ္။ မင္းကို စိတ္မခ်လို႕ မင္းနားမွာ ေနခ်င္တယ္ဆိုလို႕ က်ဳပ္ ဒီမွာ ျမွဳပ္နွံေပးထားတာပဲ..."
"ဟင့္အင္း...ရွင္လိမ္တာ..ရွင္လိမ္တာ.. ခမည္းေတာ္က မဟာျမိဳင္အႀကီးကဲ... ဘယ္လိုလုပ္ ေသနုိင္မလဲ။ ခမည္းေတာ္က မေသမ်ိဳးျဖစ္ေနျပီ"
ရတနာေဒဝီက မ်က္ရည္စီးက်လာရင္းေျပာလိုက္သည္။ မင္းသတိုးက သူမကို လႊတ္ေပးကာ ေျပာလုိက္သည္။
"မင္းရဲ႕စြမ္းအင္ေပါက္ကြဲျခင္းကေန ကာကြယ္ဖို႕ သူေရွ႕က ခံလိုက္တာပဲ။ ဆရာရဲ႕ ေမွာ္အစြမ္းက ႀကီးလြန္းလို႕ ခ်က္ခ်င္းမေသေပမယ့္ မင္း အစြမ္းကို ခ်ိတ္ပိတ္ျပီးမႀကာခင္ သူ႕အစြမ္းေတြ အကုန္ဆံုးရံႈးျပီး ေသဆံုသြားတာပဲ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ မင္းရဲ႕ မယ္ေတာ္ မရွိေတာ့ကတည္းက သူက အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္မရွိ ေတာ့တာပဲ"
ရတနာေဒဝီ၏ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ေႀကာက္ရြ႕ံမႈတို႕ ထင္ဟပ္လာခဲ့သည္။
"ကြ်န္မေႀကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕စြမ္းအင္ေႀကာင့္ မဟုတ္ဘူး။"
"မင္းေႀကာင့္ပဲ။ မင္းရဲ႕ အဖ်က္စြမ္းအင္ေႀကာင့္ မင္းမယ္ေတာ္ ပြဲခ်င္းျပီးေသသြားျပီး မင္းခမည္းေတာ္ ေမွာ္စြမ္းအင္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဦးရီးေတာ္ ဆရာက မေသခင္ က်ဳပ္ရဲ႕ မူလစြမ္းအင္ကို သံုးျပီး မင္းရဲ႕ အစြမ္းကို ခ်ိတ္ပိတ္ခို္င္းလိုက္တယ္။ သူရရဲ႕ မူလစြမ္းအင္က ဒီခ်ိတ္စည္းကို ျဖည္ေပးနုိင္မယ္လို႕ မထင္ထားခဲ့မိဘူး။ ဒါေႀကာင့္ မင္းက ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာနိုင္ခဲ့တာပဲ။ သူက နာယက ဖိုးဖိုးသံုးေယာက္ကို နွိပ္စက္ျပီး ဒီအခ်က္ကို သိတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕စြမ္းအားက မင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္နုိင္တာကို သိမွာေသခ်ာတယ္။ ႀကည့္ရတာ မင္းကို သူ အသံုးခ်လိုက္ျပီေနမယ္... "
ရတနာေဒဝီ၏ မ်က္လံုးထဲ မ်က္ရည္တို႕ စီးက်လာျပီး ေက်ာက္တံုးအိမ္ဆီ သြားကာ လက္ဖဝါးနွင့္ ထိလိုက္မိသည္နွင့္ ေက်ာက္တံုးအိမ္တံခါးက ပြင့္သြားေတာ့သည္။
"မယ္ေတာ္...ခမည္းေတာ္..."
ရတနာေဒဝီက အထဲမွ ပယင္းေခါင္းတလားမ်ားျဖင့္ ထားရွိသည့္ မယ္ေတာ္နွင့္ခမည္းေတာ္၏ အေလာင္းကို ေတြ႕လိုက္စဥ္ သတိလက္လႊြတ္ အထဲကို ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ သူမဝင္သြားသည္နွင့္ ေက်ာက္တံုးအိမ္တံခါးက ပိတ္သြားေတာ့သည္။
မင္းသတိုးသည္ ထိုအိမ္တံခါးေပ်ာက္သြားသည္နွင့္ မိမိ၏ မီးစြမ္းအင္ကို ထုတ္ကာ ထိုေက်ာက္တံုးအိမ္ႀကိီးကို တခါတည္း လႊမ္းျခံဳလိုက္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္တံုးအိမ္ႀကီးထဲမွ ရတနာေဒဝီ၏ အဖ်က္စြမ္းအားမ်ားက မီးေတာက္၏ေလာင္ကြ်မ္းမႈေႀကာင့္ ျပင္းထန္သည့္ အားလိႈင္းမ်ား ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ပ်ံ႕နွံ႕သြားေတာ့သည္။ ငလ်င္လႈပ္သလို တုန္လႈပ္မႈေႀကာင့္ မဟာျမိဳင္မွ ေမွာ္ဆရာအားလံုး ေႀကာက္ရြံ႕သြားႀကျပီး တားျမစ္ေတာင္ရွိရာကို ေႀကာက္ေႀကာက္ႏွင့္ လွမ္းႀကည့္လိုက္ႀကသည္။ ေကာင္းကင္ထိေအာင္ ႀကီးမားသည့္ မီးေတာက္ႀကီးက ထိုးတက္သြားသည္ကို ေတြ႕ေသာ္ ရင္ထဲ တင္းက်ပ္သြားေတာ့သည္။
တခုခုမွားေနျပီဟု သူတို႕ ထင္လာေတာ့သည္။ ေတာင္ထိပ္တြင္ မင္းသတိုးရွိေနသည္။ ထိုေတာင္က ေရွးယခင္ အဆက္ဆက္ေသာ မဟာျမိဳင္အႀကီးကဲတို႕၏ ေမွာ္အစြမ္းျဖင့္ အားျဖည့္ထားသည့္ ေဒသျဖစ္ျပီး နတ္ဆိုးနွင့္ နတ္ဆိုးပူးကပ္သူမ်ား ေျခခ်လို႕မရသည့္ ေဒသတြင္ မင္းသတုိးက ဘာေႀကာင့္ ရွိေနနို္င္တာလဲ။ ဒါဆိုလွ်င္ မင္းသတိုးက တကယ္ မီးနတ္ဆိုးပူးကပ္ေနတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ အားလံုး၏ရင္ထဲ ရႈပ္ေထြးစျပဳလာေတာ့သည္။
ေက်ာက္အိမ္ေလးထဲတြင္ ရတနာေဒဝီက အကုန္သတိရသြားေလျပီ။ ဒါေႀကာင့္ သူမက ေသလမ္းသြားရမည္ကို မတုန္လႈပ္ေတာ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ သူမေႀကာင့္ သူမ မယ္ေတာ္ ေသဆံုးသြားသည္ကို တမင္ေမ့ေဖ်ာက္ထားခဲ့မိသည္။ သူမ မတရား အက်ဥ္းခ်ခံထားရသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လွည့္စားျပီး ေနထိုိင္ခဲ့မိသည္။ ခမည္းေတာ္က မိမိကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုက စြမ္းအင္ကို ခ်ိတ္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အေမာင့္စြမ္းအင္ကို စေတးလိုက္ရသည္။ မိမိက ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း ခမည္းေတာ္နွင့္ အေမာင္က ျငင္းပယ္လိုက္သျဖင့္ သူတို႕နွစ္ဦးလံုးကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့သည္။ မိမိေႀကာင့္ ခမည္းေတာ္ ကြယ္လြန္သြားသည္ကို အေမာင္ကိုယ္တုိင္ လာေျပာခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရလာခဲ့သည္။ ထိုအျဖစ္ကို ရတနာေဒဝီ လက္မခံနုိင္ခဲ့ေပ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႀကာေတာ့ မိမိမွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ မိဘတို႕ ေသဆံုးသြားတာကို ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ျပီး အေမာင့္ကိုသာ အျပစ္တင္ရင္း ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ေနရတာ ပို သက္ေတာင့္ သက္သာရွိသည္ မဟုတ္လား။
သူရဆိုသည့္ လူေရာက္လာေတာ့ သူ ေျပာသည့္ အေႀကာင္းရာမ်ားက မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ လွည့္စားထားသည္နွင့္ တူညီေနေသာေႀကာင့္ သေဘာက်ခဲ့သည္။ အေမာင့္ကို လက္ထပ္ျပီး မဟာျမိဳင္ကေန ထြက္သြားခ်င္သည္။ အရာအားလုံုးကို ထားရစ္ကာ ထြက္သြားခ်င္သည္။ မိသားစု ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ဒါေႀကာင့္... မိမိ စြမ္းအင္ ခ်ိတ္ပိတ္တာကို ျဖည္ေပးေတာ့ အေမာင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အရာအားလံုး ပ်က္စီးသြားခဲ့ေလျပီ။
အေမာင္လည္း မရွိေတာ့။ မိဘေတြလည္း မရွိေတာ့မွျဖင့္ ေသတာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ရတနာေဒဝီ ထိုသို႕ေတြးျပီး မိဘေခါင္းတလားကို ထိကိုင္ကာ ေတာက္ေလာင္လာသည့္ မီးေတာက္ကို တည္ျငိမ္စြာ လက္ခံလိုက္ေတာ့သည္။
အေမာင္ ေပးသည့္ အျပစ္ကို မိမိနာခံျခင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္ျခင္းကို ျပသပါေတာ့မည္။ ထုိအေတြးျဖင့္ ရတနာေဒဝီ၏ ရင္အစံု ေအးခ်မ္းသြားေတာ့သည္။
"ဝုန္း...."
ေလထုထဲ အင္အားႀကီးသည့္ အားလိႈင္းလႈပ္ရွားလာျပီးေနာက္ ထိုေက်ာက္တံုးအိမ္ႀကီး လံုးဝျပာက်သြားေတာ့သည္။ ေက်ာက္အိမ္နွင့္အတူ ရတနာေဒဝိီလည္း ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြာေလျပီ။
============================
Chapter (44)
မင်းသတိုးသည် မိမိကို တင်းကျပ်အောင် သိုင်းဖက်ထားသည့် ရတနာဒေဝီကို တွေ့သော် မျက်ဝန်းက အနက်ရောင် ရင့်ရင့်ဖြစ်လာပြီး လူသတ်လိုရိပ်တို့ ပြင်းထန်လာတော့သည်။ ရတနာဒေဝီဖက်ထားသည့် လက်အစုံမှ ရုန်းကန်ခြင်းတို့ရပ်သွားပြီး တိုးတိုးညှင်းညှင်းရယ်မောလိုက်သည်။ ရတနာဒေဝီက ထိုရယ်သံကိုကြားသော် ထူးဆန်းနေသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။ မင်းသတိုး၏ မျက်ဝန်းတစုံက နက်ပြောင်နေသဖြင့် အံ့အားသင့်ကာ ထိတ်လန့်သွားသည်။ တကယ်ဆိုရင် မိုးနတ်ဆိုး လွှမ်းမိုးခံရသူ၏ မျက်ဝန်းက နီရဲနေရမည် မဟုတ်လား။ အခုတော့ မျက်သားအဖြူနှင့် အနက်က မပြောင်းလဲပဲ သာမာန်လူအတိုင်း ဖြစ်နေပေမယ့် မျက်ဝန်းနက်ထဲက ထွက်လာသည့် လူသတ်လိုရိပ်၊ ရက်စက်ရိပ်က မီးနတ်ဆိုးထက်ကို ပြင်းထန်သည့် အရှိန်ဝါတို့ အပြည့်ရှိနေသည်ကို ခံစားမိလိုက်သော် တခုခုမှားနေပြီဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်သည်။
"အမောင်...ရှင်... ဒါ... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ရှင်က မီးနတ်ဆိုး လွှမ်းမိုးခံနေရတာဆို...."
"မီးနတ်ဆိုးက ကျုပ်ကို လွှမ်းမိုးနိုင်တဲ့ အစွမ်းရှိမယ်ထင်နေတာလား ရတနာဒေဝီ... ကြည့်ရတာ တောင်ပေါ်မှာ နေတာကြာသွားတော့ ကျုပ်ရဲ့ မူလစွမ်းအင်က ဘာဆိုတာ မေ့သွားပုံရတယ်... မင်းက ကျုပ်သိထားတဲ့ မိန်းကလေး မဟုတ်တော့သလို ပြောင်းလဲသွားတယ်။ မင်းက ပိုတော်မလာပဲ ပိုညံ့လာပါလား။ ဦးရီးတော်သာ သိရင် ဘယ်လောက် ရင်နာလိုက်မလဲ....."
"မူလမီးစွမ်းအင်...."
"ဟုတ်တယ်... မင်း မမေ့သေးဘူးပဲ...တော်တယ်။ ဒီစွမ်းအင်ကိုကျုပ် ဘယ်နေရာမှာသုံးဖို့ အဆုံးရှုံးခံလိုက်ရတယ် ထင်သလဲ... သတိရသေးရဲ့လား..."
မင်းသတိုး၏ ရယ်သံတိုးတိုးကို ထပ်ကြားလိုက်ရစဉ် ရတနာဒေဝီ၏ ခေါင်းထဲ မှတ်ဉာဏ်ဟောင်းတို့ အလုယက်ဝင်လာခဲ့သည်။ ခမည်းတော်ဘုရား... သွေးအိုင်ထဲမှ မယ်တော်ဘုရား... မိမိ၏ အဖျက်စွမ်းအင်ပေါက်ကွဲခြင်း နှင့် အမောင်ရဲ့ မူလမီးစွမ်းအင်တို့ တွေ့ဆုံမိပုံ၊ ပြီးတော့ မိမိ၏ အဖျက်စွမ်းအင်တို့ ပျောက်ကွယ်ပြီး တောင်ပေါ်မှ နှစ်ပေါင်းရာချီအကျဉ်းချခံရပုံ... မိမိဘယ်လောက် ငိုယိုကာ တောင်းဆိုပေမယ့် မိမိ၏ မိဘနှစ်ပါးကို တွေ့ခွင့်မရသည့် ဘဝ....။ ခမည်းတော်၏ မဟာမြိုင်အကြီးအကဲ အရိုက်ရာက အမောင့်ဆိကို ရောက်ရှိသွားကြောင်း အမောင် လာတွေ့စဉ်က ပြောပြခဲ့သည့် မြင်ကွင်း....
"ဟင့်အင်း... ခမည်းတော်နဲ့ မယ်တော်က ကျွန်မကို ဘာကြောင့် လာမတွေ့ရတာလဲ...."
ရတနာဒေဝီ တုန်လှုပ်စွာမေးလိုက်သည်။ မင်းသတိုးက သူမ၏ လက်အစုံ ပြေလျော့သွားစဉ် မိမိ၏ မီးစွမ်းအားကို မြှင့်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို ကာလိုက်စဉ် ပေါက်ကွဲမှုကြီးက ရတနာဒေဝီ၏ ပတ်လည်က ပေါ်လာတော့သည်။
"မင်း အကြောင်းရင်းကို တကယ်မသိတာလား။ တမင်မေ့ထားတာလား... ကောင်ပြီ။ မင်းကို တကြိမ်ညှာတာပေးပြီးပြီ။ အခုတော့ မင်းက နောက်တခါ စည်းကမ်းကို ထပ်ချိုးဖောက်တော့ မင်းရဲ့ ခမည်းတော်မှာထားတဲ့အတိုင်း စီရင်ရုံပေါ့..."
"ကျွန်မကို လွှတ်...."
ဒီတစ်ခါတော့ ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားလေပြီ။ ပထမက မိမိ၏ အဖျက်စွမ်းအင်က အမောင့် မှော်စွမ်းအင်ကို ဖျက်စီးနိုင်လိမ့်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။ တကယ့်တကယ်တော့ မိမိ၏ အစွမ်းက အမောင့်ကို မထိန်းချုပ်နိုင်ပေ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် အမောင်၏ မူလစွမ်းအင်က မီးစွမ်းအင်ဖြစ်ပြီး နိုးထလာသည့် စွမ်းအင်က မိမိ၏ အဖျက်စွမ်းအားကို စည်းပိတ်ထားဖို့ သုံးလိုက်ရသဖြင့်ဆုံးရှုံးသွားခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် အခု မီးနတ်ဆိုးနှင့် သွေးသောက် ကမာတို့ အစွမ်းဖြင့် အမောင်၏ မီးစွမ်းအင်ကို ပြန်ရလိုက်ပုံရသည်။ ဘယ်မီးနတ်ဆိုးကများ အမောင့်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။ ထိုသို့တွေးလိုက်မိစဉ် ရတနာဒေဝီ ကြောက်လန့်ကာ စတင်ရုန်းကန်တော့သည်။ မိမိကို သူ ဒီတစ်ခါ စွမ်းအင်ဖျက်စီးပစ်တော့မည် ထင်သည်။
"ဟင့်အင်း..ကျွန်မကို လွှတ်.... ကျွန်မ စွမ်းအင်ပျက်စီးရင် အိုပြီး သေသွားလိမ့်မယ်။ ကျွန်မ မသေချင်သေးဘူး.."
"တော်လောက်ပြီ ရတနာဒေဝီ။ အသက်ရှည်ရှည်နေရပေမယ့် ချစ်ခင်သူ မရှိရင် အဲ့အသက်ရှည်ခြင်းက ကျိန်စာ တစ်ခုပဲ... တော်တော့... မင်း ရဲ့ မယ်တော်နဲ့ ခမည်းတော်ကို လိုက်ပြီး တောင်းပန်ချိန်ရောက်ပြီ"
မင်းသတိုးက ရတနာဒေဝီကို တင်းနေအောင် ပွေ့ချီကာ တောင်ပေါ်ကို တိုက်ရိုက်ခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။ တောင်၏ တဖက်ခြမ်းကို ရောက်သော် အလုံပိတ်ထားသည့် အိမ်ပုံစံ ကျောက်တုံးကြီးရှေ့သို့ရောက်သော် ရတနာဒေဝီကို ချပေးကာ ပြောလိုက်သည။်
"မင်းနေတဲ့ တောင်ပေါ်က တဖက်ခြမ်းက မင်းမိဘတွေ တချိန်လုံးရှိနေတယ်။ မင်းကို စိတ်မချလို့ မင်းနားမှာ နေချင်တယ်ဆိုလို့ ကျုပ် ဒီမှာ မြှုပ်နှံပေးထားတာပဲ..."
"ဟင့်အင်း...ရှင်လိမ်တာ..ရှင်လိမ်တာ.. ခမည်းတော်က မဟာမြိုင်အကြီးကဲ... ဘယ်လိုလုပ် သေနိုင်မလဲ။ ခမည်းတော်က မသေမျိုးဖြစ်နေပြီ"
ရတနာဒေဝီက မျက်ရည်စီးကျလာရင်းပြောလိုက်သည်။ မင်းသတိုးက သူမကို လွှတ်ပေးကာ ပြောလိုက်သည်။
"မင်းရဲ့စွမ်းအင်ပေါက်ကွဲခြင်းကနေ ကာကွယ်ဖို့ သူရှေ့က ခံလိုက်တာပဲ။ ဆရာရဲ့ မှော်အစွမ်းက ကြီးလွန်းလို့ ချက်ချင်းမသေပေမယ့် မင်း အစွမ်းကို ချိတ်ပိတ်ပြီးမကြာခင် သူ့အစွမ်းတွေ အကုန်ဆုံးရှုံးပြီး သေဆုံသွားတာပဲ။ တကယ်တမ်းပြောရရင် မင်းရဲ့ မယ်တော် မရှိတော့ကတည်းက သူက အသက်ရှင်ချင်စိတ်မရှိ တော့တာပဲ"
ရတနာဒေဝီ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် ကြောက်ရွံ့မှုတို့ ထင်ဟပ်လာခဲ့သည်။
"ကျွန်မကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မရဲ့စွမ်းအင်ကြောင့် မဟုတ်ဘူး။"
"မင်းကြောင့်ပဲ။ မင်းရဲ့ အဖျက်စွမ်းအင်ကြောင့် မင်းမယ်တော် ပွဲချင်းပြီးသေသွားပြီး မင်းခမည်းတော် မှော်စွမ်းအင် ပျက်စီးသွားတယ်။ ဦးရီးတော် ဆရာက မသေခင် ကျုပ်ရဲ့ မူလစွမ်းအင်ကို သုံးပြီး မင်းရဲ့ အစွမ်းကို ချိတ်ပိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူရရဲ့ မူလစွမ်းအင်က ဒီချိတ်စည်းကို ဖြည်ပေးနိုင်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့မိဘူး။ ဒါကြောင့် မင်းက တောင်ပေါ်က ဆင်းလာနိုင်ခဲ့တာပဲ။ သူက နာယက ဖိုးဖိုးသုံးယောက်ကို နှိပ်စက်ပြီး ဒီအချက်ကို သိတာဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့စွမ်းအားက မင်းကို ထိန်းချုပ်နိုင်တာကို သိမှာသေချာတယ်။ ကြည့်ရတာ မင်းကို သူ အသုံးချလိုက်ပြီနေမယ်... "
ရတနာဒေဝီ၏ မျက်လုံးထဲ မျက်ရည်တို့ စီးကျလာပြီး ကျောက်တုံးအိမ်ဆီ သွားကာ လက်ဖဝါးနှင့် ထိလိုက်မိသည်နှင့် ကျောက်တုံးအိမ်တံခါးက ပွင့်သွားတော့သည်။
"မယ်တော်...ခမည်းတော်..."
ရတနာဒေဝီက အထဲမှ ပယင်းခေါင်းတလားများဖြင့် ထားရှိသည့် မယ်တော်နှင့်ခမည်းတော်၏ အလောင်းကို တွေ့လိုက်စဉ် သတိလက်လွှွတ် အထဲကို ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။ သူမဝင်သွားသည်နှင့် ကျောက်တုံးအိမ်တံခါးက ပိတ်သွားတော့သည်။
မင်းသတိုးသည် ထိုအိမ်တံခါးပျောက်သွားသည်နှင့် မိမိ၏ မီးစွမ်းအင်ကို ထုတ်ကာ ထိုကျောက်တုံးအိမ်ကြီးကို တခါတည်း လွှမ်းခြုံလိုက်တော့သည်။ ကျောက်တုံးအိမ်ကြီးထဲမှ ရတနာဒေဝီ၏ အဖျက်စွမ်းအားများက မီးတောက်၏လောင်ကျွမ်းမှုကြောင့် ပြင်းထန်သည့် အားလှိုင်းများ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို ပျံ့နှံ့သွားတော့သည်။ ငလျင်လှုပ်သလို တုန်လှုပ်မှုကြောင့် မဟာမြိုင်မှ မှော်ဆရာအားလုံး ကြောက်ရွံ့သွားကြပြီး တားမြစ်တောင်ရှိရာကို ကြောက်ကြောက်နှင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။ ကောင်းကင်ထိအောင် ကြီးမားသည့် မီးတောက်ကြီးက ထိုးတက်သွားသည်ကို တွေ့သော် ရင်ထဲ တင်းကျပ်သွားတော့သည်။
တခုခုမှားနေပြီဟု သူတို့ ထင်လာတော့သည်။ တောင်ထိပ်တွင် မင်းသတိုးရှိနေသည်။ ထိုတောင်က ရှေးယခင် အဆက်ဆက်သော မဟာမြိုင်အကြီးကဲတို့၏ မှော်အစွမ်းဖြင့် အားဖြည့်ထားသည့် ဒေသဖြစ်ပြီး နတ်ဆိုးနှင့် နတ်ဆိုးပူးကပ်သူများ ခြေချလို့မရသည့် ဒေသတွင် မင်းသတိုးက ဘာကြောင့် ရှိနေနိုင်တာလဲ။ ဒါဆိုလျှင် မင်းသတိုးက တကယ် မီးနတ်ဆိုးပူးကပ်နေတာကော ဟုတ်ရဲ့လား။ အားလုံး၏ရင်ထဲ ရှုပ်ထွေးစပြုလာတော့သည်။
ကျောက်အိမ်လေးထဲတွင် ရတနာဒေဝီက အကုန်သတိရသွားလေပြီ။ ဒါကြောင့် သူမက သေလမ်းသွားရမည်ကို မတုန်လှုပ်တော့ပေ။ တကယ်တော့ သူမကြောင့် သူမ မယ်တော် သေဆုံးသွားသည်ကို တမင်မေ့ဖျောက်ထားခဲ့မိသည်။ သူမ မတရား အကျဉ်းချခံထားရသည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လှည့်စားပြီး နေထိုင်ခဲ့မိသည်။ ခမည်းတော်က မိမိကို နောက်ဆုံးတွေ့ဆုံက စွမ်းအင်ကို ချိတ်ပိတ်ချိန်တွင် အမောင့်စွမ်းအင်ကို စတေးလိုက်ရသည်။ မိမိက တောင်းပန်သော်လည်း ခမည်းတော်နှင့် အမောင်က ငြင်းပယ်လိုက်သဖြင့် သူတို့နှစ်ဦးလုံးကို စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ခဲ့သည်။ မိမိကြောင့် ခမည်းတော် ကွယ်လွန်သွားသည်ကို အမောင်ကိုယ်တိုင် လာပြောခဲ့သည်ကို ပြန်သတိရလာခဲ့သည်။ ထိုအဖြစ်ကို ရတနာဒေဝီ လက်မခံနိုင်ခဲ့ပေ။ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာတော့ မိမိမှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် မိဘတို့ သေဆုံးသွားတာကို မေ့ပျောက်သွားခဲ့ပြီး အမောင့်ကိုသာ အပြစ်တင်ရင်း နေထိုင်ခဲ့သည်။ ထိုသို့နေရတာ ပို သက်တောင့် သက်သာရှိသည် မဟုတ်လား။
သူရဆိုသည့် လူရောက်လာတော့ သူ ပြောသည့် အကြောင်းရာများက မိမိ ကိုယ်ကိုယ် လှည့်စားထားသည်နှင့် တူညီနေသောကြောင့် သဘောကျခဲ့သည်။ အမောင့်ကို လက်ထပ်ပြီး မဟာမြိုင်ကနေ ထွက်သွားချင်သည်။ အရာအားလုံးကို ထားရစ်ကာ ထွက်သွားချင်သည်။ မိသားစု ဘဝကို ပိုင်ဆိုင်ချင်သည်။ ဒါကြောင့်... မိမိ စွမ်းအင် ချိတ်ပိတ်တာကို ဖြည်ပေးတော့ အမောင့်ကို ထိန်းချုပ်ဖို့ လုပ်ခဲ့ပေမယ့် အရာအားလုံး ပျက်စီးသွားခဲ့လေပြီ။
အမောင်လည်း မရှိတော့။ မိဘတွေလည်း မရှိတော့မှဖြင့် သေတာပဲ ကောင်းပါသည်။ ရတနာဒေဝီ ထိုသို့တွေးပြီး မိဘခေါင်းတလားကို ထိကိုင်ကာ တောက်လောင်လာသည့် မီးတောက်ကို တည်ငြိမ်စွာ လက်ခံလိုက်တော့သည်။
အမောင် ပေးသည့် အပြစ်ကို မိမိနာခံခြင်းဖြင့် နောက်ဆုံး ချစ်ခြင်းကို ပြသပါတော့မည်။ ထိုအတွေးဖြင့် ရတနာဒေဝီ၏ ရင်အစုံ အေးချမ်းသွားတော့သည်။
"ဝုန်း...."
လေထုထဲ အင်အားကြီးသည့် အားလှိုင်းလှုပ်ရှားလာပြီးနောက် ထိုကျောက်တုံးအိမ်ကြီး လုံးဝပြာကျသွားတော့သည်။ ကျောက်အိမ်နှင့်အတူ ရတနာဒေဝီလည်း ထာဝရပျောက်ကွယ်သွာလေပြီ။
============================