Chapter (43)
ေႏြဦးသည္ လွပလြန္းသည့္ ေမွာ္ဆရာမကို ေစ့ေစ့ႀကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။ မိမ္ိခ်စ္သူကို ဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္ေနစကာမူ တကယ္တမး္လက္လႊတ္ဖို႕ဆိုတာ ေႏြဦးလို အခ်စ္ျမဲတတ္သူအတြက္ အင္မတန္ကို ခဲယဥ္းလြန္းလွသည္။
"ခင္ဗ်ားကို မခ်စ္တဲ့သူကို ဒီလိုနည္းနဲ႕ အပိုင္ယူထားလည္း ခင္ဗ်ားစိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ ထင္ေနသလား"
"စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့...ကြ်န္မရဲ႕အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က အေမာင့္ကို ပိုင္ဆို္င္ခ်င္တာပဲေလ....ကဲ အခု ရွင့္လို ေသမ်ိဳးလူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို သက္ေသျပရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ ရွင္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေမာင္ရဲ႕ အသက္ရွည္ရွည္နဲ႕ ေမွာ္စြမ္းအင္ထက္ျမက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္ဖုိ႕ ရွင္ သူ႕ကို စြန္႕လႊတ္နို္င္ရဲ႕လား..."
ရတနာေဒဝီက ေဒါသထြက္ျခင္းမရွိပဲ တိုးတုိးညွင္းညွင္းရယ္ေမာရင္း ျပန္ေမးခဲ့သည္။
"ဒါက..."
ထိုစကားေႀကာင့္ ေႏြဦး ဘယ္လိုေျဖရမည္မသိ အႀကပ္ရိုက္သြားစဥ္ အကိုသူရက ပုခံုးေပၚလက္တင္ကာ ေျပာလာခဲ့သည္။
"ေႏြဦးေလး....မင္းအတြက္ ခက္ခဲေနရင္ သူေျပာတာကို လက္မခံလည္းရတယ္။ အကို ေနာက္ထပ္ နည္းလမ္းေတြရွာေပးမယ္"
"ရွင္တို႕ရွာလည္း အလကားပါပဲ... အေမာင့္ကိုယ္ထဲက ေမွာ္နက္စြမ္းအင္ကို ေခ်ဖ်က္နုိင္တဲ့ အဖ်က္စြမ္းအားက ကြ်န္မဆီမွာပဲရွိတယ္။ ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မဆီက နိုးထလာတဲ့ ပင္ကိုယ္စြမ္းအင္က ေမွာ္စြမ္းအင္ကို စုပ္ယူဖ်က္ဆီးနိုင္ျခင္းပဲ...."
"ဒါဆိုရင္ ကေဝႀကီးရဲ႕ ေမွာ္စြမ္းအင္ကို အေကာင္းပကတိအတုိင္း ျဖစ္ေစမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား လိမ္တာလား..."
ရတနာေဒဝီ၏စကားကို ႀကားေသာ္ ေႏြဦး ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားျပီး အလန္႕တႀကားေမးလိုက္သည္။ ရတနာေဒဝီလက္ထဲ သူ႕ကို အပ္လိုက္မွ ဖြတ္မရ ဓါးမဆံုးျဖစ္ေတာ့မည္။
"ဟင့္အင္း...အေမာင့္ကိုယ္ထဲမွာ စြမ္းအင္က နွစ္မ်ိဳးရွိေနျပီ။ ကြ်န္မက အေမာင္နဲ႕ ေပါင္းစပ္ခ်ိန္မွာ မီးနတ္ဆိုးစြမ္းအင္ကို ဖ်က္စီးပစ္လိုက္မွာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကြ်န္မဆီက အဖ်က္စြမ္းအင္လည္း အေမာင္ရဲ႕ကိုယ္ထဲ စိမ့္ဝင္ေပါင္းစပ္သြားျပီး အေမာင္ရဲ႕ မူလစြမ္းအင္ကို မထိခိုက္ေစေတာ့ဘူး..."
"ေပါင္းစပ္တယ္ဆိုတာ....ခင္ဗ်ားက..."
ေႏြဦး ထိုစကားကိုႀကားေသာ္ ရင္ထဲ စူးနင့္သြားျပီး ေမးလိုက္သည္။ ရတနာေဒဝီက ရွက္ရြံ႕ျခင္းမရွိ တည္ျငိမ္စြာျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္။
"ဟုတ္တယ္.ေပါင္းစပ္တယ္ဆိုတာ လင္မယား အရာေျမာက္ေနထိုင္ျခင္းကို ေျပာတာ။ ဒါေႀကာင့္ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္လာမယ့္အခ်ိန္ အေမာင့္ရင္ထဲမွာ ရွင့္ကို မုန္းတီးေနေစခ်င္တယ္..."
ရတနာေဒဝီ၏စကားကိုႀကားေသာ္ ေႏြဦး ခါးသီးစြာခံစားလိုက္ရသည္။ ကေဝႀကီးကို တပါးေသာ မိန္းမ၏ ခင္ပြန္းသည္အျဖစ္ ဘယ္လိုမွ ျမင္လို႕မရနုိင္သလို နားျဖင့္ ႀကားရလွ်င္ပင္ ရင္ကို ခြဲျပီး အသည္းကို ရွားမီးခဲတြင္ ကင္ေနသည့္နွယ္ ပူေလာင္စြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ...ကေဝႀကီးကို ေႏြဦး အရမ္းခ်စ္ေနမိျပီ မဟုတ္လား။ ေႏြဦး အက္ကြဲစြာ ေျပာလိုက္မိသည္။
"ခင္ဗ်ား ရက္စက္လိုက္တာ...."
"ရွင္တို႕ သေဘာမက်ရင္လည္း လက္မခံပဲ ေနလို႕ရတယ္ေလ။ အေမာင္ မီးနတ္ဆိုးအျဖစ္ အဆင့္တက္သြားရင္ အားလံု းေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေသႀကတာေပါ့..."
ေႏြဦးသည္ ရတနာေဒဝီ၏ အႀကည့္ေႀကာင့္ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမည္ မသိျဖစ္ေနစဥ္ အကိုသူရက သက္ျပင္းရိႈက္ကာ ညင္သာစြာလွမ္းေျပာခဲ့သည္။
"ေႏြဦး... မင္း နာက်င္ေနမယ္ဆိုတာ အကိုသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကိုတို႕မွာ ဒီတစ္နည္းက ေနာက္ဆံုးေရြးခ်ယ္စရာျဖစ္ေနျပီ။ မင္း ဘာလုပ္ပါလို႕ အကို မေျပာရက္ဘူး။ မင္း ဘာပဲေရြးေရြး အကို မင္းကို အားေပးေနမယ္။ မင္းႀကံဳရသမွ် အခက္ခဲတုိင္းကို အကို အတတ္နိုင္ဆံုး ကူညီေျဖရွင္းေပးမယ္လို႕ ကတိေပးတယ္"
"ရွင္က သူ႕ကို ခ်စ္ေနတာပဲ...."
ရတနာေဒဝီက မိမိေရွ႕မွ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကိုႀကည့္ျပီး ေအးေအးသက္သာေျပာလိုက္သည္။ သူမ၏ စကားကိုႀကားေသာ္ေႏြဦး တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ အကိုသူရကို လွမ္းႀကည့္လိုက္သည္။ အကိုသူရက မ်က္နွာမပ်က္ပဲ ရတနာေဒဝီကို စိုက္ႀကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္။ ဒါက ဘာထူးဆန္းေနလို႕လဲ။ ေႏြဦးက က်ဳပ္ဘဝမွာ အေလးထားရဆံုး လူသားတစ္ေယာက္ပဲ..."
"အင္း....ရွင္က ေမွာ္ေသြးဆက္နိုးထလာတာ မႀကာေသးလို႕ထင္တယ္။ လူသားဘဝက သံေယာဇဥ္ကို အဟုတ္ထင္ေနတယ္။ ရွင္ ေမွာ္ဆရာဘဝနဲ႕ အသက္ေထာင္ခ်ီႀကာေအာင္ ေနရတဲ့အခါ ဒီအခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလာလိမ့္မယ္..."
ရတနာေဒဝီက ေက်ာက္ဖ်ာထက္မွာ ျပန္ထုိင္လိုက္ျပီး ညင္သာစြာေျပာလိုက္သည္။ ေႏြဦးသည္ သူမကို စိုက္ႀကည့္ကာ သိခ်င္သည္ကို ေမးလိုက္သည္။
"ဒါဆုိရင္ ခင္ဗ်ားက ဘာေႀကာင့္ ကေဝႀကီးကို ျပန္လိုခ်င္ရတာလဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာသလိုဆိုရင္ ေမွာ္ဆရာေတြအတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ အေရးမႀကီးဘူးဆို..."
"မင္းေမးတာ ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္မ အေမာင့္ကို ျပန္လိုခ်င္တာက ကြ်န္မ ရသင့္တဲ့ လူသားျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္ ကြ်န္မတို႕က ေခတ္တစ္ေခတ္တည္းမွာ ေမြးဖြားလာျပီး ငယ္ကတည္းက ေမွာ္ပညာဆက္ႏြယ္မႈက ခုိင္ျမဲခဲ့တယ္။ သူရွိရင္ ကြ်န္မရဲ႕ ေမွာ္ပညာအဆင့္လည္း ဒီထက္ ပိုျမင့္တက္သြားသလို သူလည္း အရင္ကထက္ ပိုအစြမ္းထက္လာလိမ့္မယ္..."
ရတနာေဒဝီက ေႏြဦးကို ျပံဳးႀကည့္ကာ ေျဖလိုက္သည္။ ေႏြဦးက သက္ျပင္းရိႈက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါက ဦးေနွာက္နဲ႕တြက္ခ်က္ျပီး ကေဝႀကီးကို ခင္ဗ်ား လိုခ်င္တာပဲ။ ခင္ဗ်ား ဒီလိုလုပ္ရင္ သူ ေပ်ာ္မယ္လို႕ ထင္လို႕လား..."
"သူက သာမန္လူသားျဖစ္ျပီး ေသသြားမယ္ဆုိရင္ မင္း ေပ်ာ္မလား...လူငယ္ေလး.."
ရတနာေဒဝီ၏ ဓါးသြားပမာ ထက္ျမက္သည့္ စကားလံုးမ်ားက ေႏြဦးကို အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ေနသလို အသက္ရႈပင္ႀကပ္လာေစသည္။ သူရသည္ ျဖဴေဖ်ာ့လာေသာ ေႏြဦး၏ မ်က္နွာကို ႀကည့္ကာ စိုးရိမ္စြာေျပာလိုက္သည္။ အျပင္ပန္းတြင္ စိုးရိမ္ေနေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလး မိမ္ိေက်ာ့ကြင္းထဲ မႀကာခင္ သက္ဆင္းလာေတာ့မည္ကို ရိပ္မိကာ စိတ္ထဲမွႀကိတ္ျပီးေပ်ာ္ေနသည္။ တဖက္မွလည္း မင္းသတိုးကို ေႏြဦးက ဒီေလာက္ခ်စ္သည္ကိုသိလိုက္ရေတာ့ မနာလိုစိတ္ေႀကာင့္ ေဖာက္ခြဲျပစ္ခ်င္လာသည္။ တကယ္လို႕ ေႏြဦး မိမိရင္ခြင္ထဲေရာက္လို႕ကေတာ့ မင္းသတိုးကို လံုးဝေမ့သြားေအာင္ အိပ္ယာထဲ ဆြဲသြင္းကာ မေသမခ်င္း မငိုမခ်င္းနွိပ္စက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ မိမ္ိပို္င္ေသာ အရုပ္ေလး၏ ပါးစပ္မွ အျခားေယာက်ာ္းအမည္ကို လံုးဝမႀကားခ်င္ေပ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ပန္းတြင္ သူေတာ္ေကာင္းပံုစံကို ထိန္းကာ ညင္သာစြာ ေဖးမလိုက္သည္။
"ေႏြဦး...မင္း ဘယ္လိုပဲ ဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္ အကို မငး္ေဘးမွာရွိေနမယ္။ မင္းရဲ႕အခက္ခဲကို ကူညီေျဖရွင္းေပးမယ္..."
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အကို.... ကြ်န္ေတာ့္ကို ခဏ စဥ္းစားခြင့္ေလးေပးပါ..."
ေႏြဦးက မိိမိပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ အကို႕လက္ကို ညင္သာစြာဖယ္လိုက္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ရွင္တို႕ လူသားေတြက တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ခ်စ္တာကိုး...အေမာင္ ရွင့္ကို ဘယ္လိုမ်ား ခ်စ္မိသြားတာပါလိမ့္..."
"ခင္ဗ်ား ေက်းဇူးျပဳျပီး ပါးစပ္ေလး ပိတ္ေပးပါလားဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ကတိရဖို႕ ေဘးကေန ဆြေနစရာ မလိုပါဘူး။ အခ်ိန္ခဏေလးပဲေပးပါ..."
ေႏြဦး ရတနာေဒဝီကို ခြန္းတုန္႕ျပန္ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္ေစာင္းနားသြားကာ သူတို႕နွစ္ဦးကို ေက်ာခုိင္းျပီး စိတ္ထဲမွေနျပီး ကေဝႀကီးကို တုိင္တည္ေျပာလိုက္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားက ပါးျပင္ေပၚ အတားဆီးမရွိ က်ဆင္းလာေတာ့သည္။
"ကေဝႀကီး... ခင္ဗ်ားကို ကယ္တင္မယ့္နည္းက ဒီတစ္နညး္ပဲရွိေတာ့တယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ရင္နာလိုက္တာဗ်ာ။ ဘယ္လိုအေႀကာင္းနဲ႕မ်ား ဒီလိုေတြ ႀကံဳေတြ႕ရတာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ား ခက္ခဲေနတာကို သိေပမယ့္ ဘာမွ မကူညီေပးနုိင္ဘူး။ သူတို႕ေျပာသလို အသံုးမက်တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဆိုတာ တကယ္ျဖစ္ေနျပီ။ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ ကေဝႀကီး။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မေပၚဖူးတဲ့ အခ်စ္နဲ႕ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္မိတာပါ။ ဒီအခ်စ္ေတြက ခင္ဗ်ားဆီက ကူးစက္လာတာလည္း ျဖစ္နုိ္င္တယ္။ မခ်စ္တတ္တဲ့ စိတ္ေသာကအျပည့္နဲ႕ ဒီပရက္ရွင္ဝင္ဝင္ေနတတ္တဲ့ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလး တစ္ေယာက္ကို အခ်စ္ေတြနဲ႕ ႀကံ႕ခိုင္လာေစတဲ့ ခင္ဗ်ားအခ်စ္ေတြ အလကား မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ကေဝႀကီး...ကြ်န္ေတာ္ လုပ္သမွ်အရာအားလံုးက ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ပါပဲ..."
ရတနာေဒဝီနွင့္ သူရက ေႏြဦးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ဆိုင္းေနႀကသည္။ သူတို႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သြားျပီဆိုတာ သိေနသျဖင့္ စိတ္ေအးေအးျဖင့္ ေစာင့္ေနသည္။ ေႏြဦးသည္ မ်က္ရည္မ်ားကို ခပ္ႀကမ္းႀကမ္းသုတ္ျပစ္ျပီး သူတို႕နွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ကာ နွလံုးေသြးရွင္ရွင္ပန္း ထြက္မတတ္နာက်င္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္းျပီ။ ခင္ဗ်ားလိုခ်င္တဲ့ အတုိင္းျဖစ္ေစရမယ္။ ကေဝႀကီးကို ကယ္တင္ေပးပါ..."
"ေႏြဦး.."
"ရတယ္ အကို။ ကြ်န္ေတာ္ ေယာက်ား္ပါ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံနုိင္ရည္ရွိပါတယ္။ သြားႀကစို႕။ ကေဝႀကီးကို သြားျပီး ကယ္တင္ႀကပါစုိ႕...."
=====================
မင္းသတိုးသည္ ေနာက္ဆံုးအကာရံအတားဆီးကို ေက်ာ္လႊားျပီးေနာက္ မီးနတ္ဆိုးေမွာ္ကေဝတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလျပီ။ သူ ေတာင္ပိုင္းပင္လယ္က နန္းေတာ္ကို တိုက္ရိုက္ပ်ံသန္းလာျပီးေနာက္ ပုလဲေဒဝီကို ေခၚလိုက္သည္။
"ပုလဲေဒဝီ...."
"အရွင္...ေနာက္ဆံုးအတားဆီးကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားနုိင္ျပီလား..."
"အင္း....ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ သူတို႕ေျပာတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါး မိီးနတ္ဆိုးျဖစ္သြားျပီ..."
"မျဖစ္နုိင္ဘူး။ ေမွာ္ေလာကတစ္ခုလံုးက ေျပာေျပာေနတဲ့ မီးနတ္ဆိုးဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ..."
ပုလဲေဒဝီသည္ အရွင္မင္းသတိုး၏ကိုယ္ေပၚတြင္ မီးေရာင္လို အလႊာပါးတစ္ခုလႊမ္းျခံဳေနသည္ကလြဲျပီး ယုတ္မာရက္စက္သည့္ အရာတစ္ခုမွ မေတြ႕ရသျဖင့္ ျငင္းလိုက္သည္။
"က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့သူကို ထိေတြ႕လို႕ မရေတာ့ဘူး ပုလဲ။ က်ဳပ္ကိုယ္က မီးစြမ္းအင္က က်ဳပ္အသားကို ထိေတြ႕မိတဲ့လူတုိင္းကို ေလာင္ကြ်မ္းသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေႀကာင့္ မီးနတ္ဆိုးလို႕ သူတို႕ ေခၚႀကတာပဲ..."
"ဒါဆို အရွင့္ခ်စ္သူ...."
မင္းသတိုးက ထိတ္လန္႕သြားသည့္ ပုလဲေဒဝီကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ခပ္ေအးေအးေျပာလိုက္သည္။
"အင္း..ဟုတ္တယ္။ သူ႕ကို က်ဳပ္ ထိေတြ႕လို႕မရေတာ့ဘူး။ ကဲ ယွဥ္ျပိဳင္မယ့္ေနရာကို သြားႀကစို႕ "
ယွဥ္ျပိဳင္မည့္ေနရာကိုေရာက္ေသာ္ ရတနာေဒဝီကို ေတြ႕လိုက္သည္နွင့္ မင္းသတိုး ၏မ်က္နွာပ်က္ယြင္း သြားခဲ့သည္။ သူရလုပ္သည့္ အကြက္ကို ရိပ္မိကာ ေႏြဦး ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ေနမည္ကို ေတြးကာ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ျပီး ေႏြဦးကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္သည္။ ေႏြဦးက မိမိကို စိမ္းကားစြာ လွမး္ႀကည့္သည္ကို ေတြ႕ေသာ္ မင္းသတိုး ရင္ထဲ ေလးဆင္းသြားေတာ့သည္။
"ေႏြဦး...."
"ကြ်န္ေတာ္ရွိပါတယ္...."
"မင္း ဘာပဲ သိသိ။ မင္းသိထားသမွ်ေတြက အမွန္တရားမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႕ေႏြဦးေလး။"
မင္းသတိုး အလ်င္စလို လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ သူရ၏ မ်က္နွာေပၚတြင္ အျပံဳးတစ္ခ်က္ျဖတ္ခနဲေပၚသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ မင္းသတိုးကို ေစ့ေစ့ႀကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"ဒါဆိုရင္ ရတနာေဒဝီဆိုတဲ သတို႕သမီးေလာင္းရွိတာကို ခင္ဗ်ား ဘာေႀကာင့္ ေႏြဦး မသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတာလဲ မင္းသတိုး..."
"ဒါ...မင္း နဲ႕ မဆုိင္ဘူး သူရ။ မင္း ဘာအကြက္ေတြ ခင္းေနတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္..ျပီးမွ မင္းနဲဲ႕ စာရင္းရွင္းမယ္..."
"ခင္ဗ်ား အကိုသူရကို ျငိဳးစရာမလိုဘူး ကေဝႀကီး။ အခု ခင္ဗ်ားရဲ႕ သတိုးသမီးေလာင္းကို ဘာေႀကာင့္ ဖံုးကြယ္ထားတယ္ဆိုတာပဲ တခ်က္ေျပာျပေပးရင္ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ေက်းဇူးတင္သြားမွာပဲ.."
ေႏြဦးက မင္းသတိုးကို ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ ရတနာေဒဝီက ျပံဳးကာ ေရွ႕ထြက္လာရင္း မင္းသတိုးကို နူတ္ဆက္လိုက္သည္။
"အေမာင္က ကြ်န္မကို စကားခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႕ လွည့္ဖ်ားျပီး ေတာင္ထြက္ေပၚမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာ ေပြရႈပ္ေနတာေပါ့ေလ..."
"မင္း ဘာစကားေျပာတာလဲ ရတနာ၊ မင္းနဲ႕က်ဳပ္ရဲ႕ေစ့စပ္ပြဲကို မင္းရဲ႕ဥိီးရီးေတာ္ကိုယ္တုိင္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီးသား။ ျပီးေတာ့ ဒီေတာင္ထြက္ေပၚမွာ မင္းကို က်ဳပ္ စည္းခ်ိတ္ပိတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းရဲ႕ ခမည္းေတာ္ကိုယ္တုိင္ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတယ္ဆိုတာ မင္းေမ့ေနျပီလား။ "
"ေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕အက်ိဳးအတြက္လဲဆိုတာ အေမာင္ေမ့သြားျပီလားဟင္... ရတနာ ျပန္အစေဖာ္ေပးရဦးမွာလား။ ကြ်န္မကိုယ္ထဲက စြမ္းအင္ေတြ အေမာင့္ကို ထိခို္က္မွာစိုးလို႕ ဖ်က္သိမ္းလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးလားဟင္..."
"ဘာအေႀကာင္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႕က မသက္ဆိုင္ေတာ့တာ နွစ္ေပါင္းသံုးရာနီးနီးျဖစ္ေနျပီ မဟုတ္လား။ အခုမွ ဘာေႀကာင့္ က်ဳပ္ရဲ႕ သတို႕သမီးေလာင္းဆိုျပီး လာေျပာေနရတာလဲ ရတနာ..."
ရတနာေဒဝီက ခပ္လြင္လြင္ရယ္ေမာကာ မင္းသတိုးကို လွမ္းႀကည့္ျပီးေျပာလိုက္သည္။
"ကြ်န္မရဲ႕စြမ္းအင္ေတြက ရွင့္ရဲ႕မီးနတ္ဆိုး စြမ္းအင္ကို ဖ်က္စီးစုပ္ယူျပစ္လို႕ရေနျပီ အေမာင္... ရွင္ ကြ်န္မနဲ႕ ျပန္ျပီး လက္တြဲလို႕ရေနျပီ။"
"က်ဳပ္ မင္းကို စိတ္မဝင္စားဘူး ရတနာ။ က်ဳပ္မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္.. ေႏြဦးက က်ဳပ္ရဲ႕ခ်စ္သူပဲ..."
မင္းသတိုး၏စကားကိုႀကားေသာ္ ေႏြဦး၏ ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲျဖစ္သြားေပမယ့္ သူရက လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္မိသည္။ ေႏြဦးက စိတ္ကို ထိန္းျပီး သူ႕ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္းျပသင့္ေနျပီလို႕ မထင္ဘူးလား။ "
"ရတနာက က်ဳပ္နဲ႕ မသက္ဆုိင္သူျဖစ္လုိ႕ မင္းကို မေျပာျပမိတာပါ ေႏြဦး။ တကယ္တမ္းေျပာရင္ သူရွိေနတာကိုက်ဳပ္ေမ့ေတာင္ေနျပီ။ တမင္ မင္းကို ဖံုးကြယ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။"
ေႏြဦးက ခ်စ္သူ ကေဝႀကီးကို ႀကည့္ကာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ထိုရယ္သံကိုႀကားေသာ္ မင္းသတိုး မ်က္နွာပ်က္သြားျပီး အေလာတႀကီးလွမ္းေခၚလိုက္ေပမယ့္ သူက စူးစိုက္ႀကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားက သိပ္ အတၱႀကီးတဲ့လူပဲ မင္းသတိုး။ သိပ္ခ်စ္တတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အေရခြံေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာ ကို ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ခ်ိဳးျပီး အဲဒီလူရဲ႕ အသက္ရွင္ခ်င္စိိတ္ကို တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ နင္းေခ်ပစ္လိုက္တာကို ဘယ္သူက သိမွာလဲ။"
"ေႏြဦးေလး...မဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္ကို ရွင္းျပခြင့္ေပးပါ..."
"မလိုေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ဟိုတေလာက ဘာေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစာ္ကားေျပာဆို၇တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သြားျပီ။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား မ်က္လံုးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွ မဟုတ္ဘူးပဲ..."
"မဟုတ္ဘူး.."
မင္းသတိုးသည္ ေႏြဦး အထင္လြဲသြားသည္ကို သိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေျဖရွင္းရန္ သူ႕အနားကို သြားဖို႕ ႀကိဳးစားလုိက္ေတာ့ သူရ၏ ေအးစက္လွသည့္ လစြမ္းအင္က ခ်က္ခ်င္းတားဆီးလိုက္သည္။ ေႏြဦးက မ်က္ရည္စီးက်လာရင္း မင္းသတိုးကို စိုက္ႀကည့္ကာ တစ္လံုးခ်င္း ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားကို ေျပာေနရင္းေႏြဦး၏ ရင္ထဲ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ပန္းလို႕ေနသလို ခံစားေနရသည္။
"လူေတြ အျမင္မွာ ခင္ဗ်ားက သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ကေ၀ႀကီး၊ ကြ်န္ေတာ္က အားငယ္တတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားမရွိရင္ ဘာမွ ကိုမလုပ္တတ္ေတာ့ေအာင္ ေပ်ာ ့ညံ့တဲ့ လူငယ္ေလးေပ့ါ။ အဲ့လို ျမင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားက ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ား သိပ္ေအာက္တန္းက်တယ္။"
"မဟုတ္ဘူး ေႏြဦး က်ဳပ္ရွင္းျပပါရေစ..."
"မလိုေတာ့ဘူ။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ယံုႀကည္စြာနဲ႕ အရာအားလံုးပံုအပ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ရလိုက္တာက သံသယနဲ႕ လိမ္ညာမႈေတြပဲ... ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ပဲ ကေ၀ႀကီး။ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္မုန္းတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အစြမ္းေတြနဲ႕ကြ်န္ေတာ့္ကို လူမသိ သူမသိ နွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ားကို ရြံတယ္ "
"က်ဳပ္မင္းကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ ေႏြဦး။ ဒါကို မင္းသိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႕နွစ္ေယာက္ အတူျဖတ္သန္းလာခဲ့တာကို တခ်က္ျပန္စဥ္းစားပါဦး...ေႏြဦးေလး..."
မငး္သတိုး ေမွာ္ဆရာအားလံုး ဝိုင္းႀကည့္ေနသည္ကိုပင္ မရွက္နိုင္ပဲ အေလာတႀကီးရွင္းျပဖို႕ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ေႏြဦး၏ စိတ္ကို သူ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ ဒီေကာင္ေလးက အရမ္းခ်စ္တတ္သလို အရမ္းလည္း စိတ္ထိခိုက္ဝမ္းနည္းတတ္သည္ကို အသိဆံုးျဖစ္သည္။
"သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ ဟုတ္လား....ဟက္..... လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ ခင္ဗ်ား နားလည္ရဲ႕လား။ အင္းေလ... ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ ခင္ဗ်ားက လူသားမဟုတ္တဲ့ ကေ၀တစ္ေကာင္ပဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရင္နာေအာင္လုပ္ခဲ့ပါတဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္းေတာင္ ခင္ဗ်ားလို ကြ်န္ေတာ့္ကို ေအာက္တန္းက်စြာနဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန မတိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ခင္ဗ်ားကို တခ်ိန္က ခ်စ္မိေကာင္း ခ်စ္မိခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပံုရိပ္ကိုေတာင္ အျပီးထုတ္ပစ္လုိက္ခ်င္ျပီ။ ခင္ဗ်ားကို မုန္းတယ္ မင္းသတိုး.. .သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိုမုန္းတယ္။ ေအး.... ခင္ဗ်ားရဲ႕ လူေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လုိထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္နွာကို ထပ္မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းတယ္"
ေႏြဦး၏ မ်က္ဝန္းမ်ား နီရဲလာျပီး ထိုစကားကို လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ အဆံုးထိေျပာလိုက္သည္။ မိမ္ိလိမ္ေနသည္ကို ကေဝႀကီး သိသြားမည္ကို စိုးလွသည္။ ျပီးေတာ့ ထိုသို႕ ကေဝႀကီး နာက်င္ေစမည့္ စကားကို ေျပာေနရသည့္ မိမ္ိကိုယ္ကိုယ္လည္း မုန္းသည္။
"ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္းလိုက္ပါ။ ေမ့လိုက္ပါေတာ့ ကေဝႀကီး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်စ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ဖ်က္စီးသြားပါရေစ။ ခင္ဗ်ားကိ ုဘာမွ မကူညီနုိင္ေပမယ့္ ကူညီနုိင္သူဆီကို တြန္းပို႕ပါရေစ... ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္မလႊြတ္လိုက္ပါနဲ႕ ကေဝႀကီး..."
ေႏြဦး စိတ္ထဲမွ ထိုစကားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ေနမိသည္။ ေတာင့္ထားမွျဖစ္မည္ဟုေတြးကာ မင္းသတိုးကို မုန္းတီးစြာျဖင့္စိုက္ႀကည့္ကာ ရပ္ေနမိသည္။ ကေဝႀကီး၏ မ်က္ဝန္းထဲမွ မယံုႀကည္နုိင္မႈကို ေတြ႕ေသာ္ ေႏြဦး ရင္ထဲ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာက်င္သြားေတာ့သည္။
"က်ဳပ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္ ေႏြဦး။ က်ဳပ္ မင္းကို ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ရဲ႕ စိတ္ဖိအားကို မထိန္းနုိင္လို႕ ေျပာခဲ့မိတဲ့ စကားေတြပါ။ က်ဳပ္ဘာပဲလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့... မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ လုပ္ခဲ့မိတာေတြခ်ည္းပဲ။ မင္းက က်ဳပ္ရဲ႕ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေစတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ တြန္းအားပါ။ က်ဳပ္ မင္းကို လူေတြ အဲ့လိုျမင္ပါေစ၊ မင္းကို ခ်နင္းျပီး က်ဳပ္ကို လူေတြ ပိုျပီး အထင္ႀကီးေလးစားပါေစ ဆိုျပီး တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲ့လို လုပ္ဖုိ႕လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး၊ က်ဳပ္ေျပာခဲ့မိတဲ့ စကားေတြက မင္းကို ေဒါသထြက္ ေနခ်ိန္မို႕ ေျပာခဲ့မိတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း မင္းကို က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကို မင္း အဲ့လိုျမင္သြားတယ္ဆိုတာကို သိရေတာ့ ရင္နာတယ္ ။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကလြဲျပီး က်ဳပ္မွာ ေျပာစရာစကားမရွိဘူး ေႏြဦး။"
ထိုစကားကိုႀကားေသာ ေႏြဦး ဘယ္လိုမွ ေတာင့္မခံနုိင္ေတာ့ပဲ ထြက္ေျပးကာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲကို ခုိဝင္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသျဖင့္ အနားမွ အကိုသူရ၏ လက္ကို ဆြဲကိုင္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အကို..အလိမ္ညာ စကားေတြနဲ႕ ေဝးရာကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚသြားေပးပါေတာ့..ကြ်န္ေတာ္ ဒါေတြႀကားရတာ စိတ္ပ်က္လာျပီ"
"ေကာင္းျပီ ေႏြဦးေလး..."
သူရက ေႏြဦးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ခ်က္ခ်င္း ထိုေနရာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ မင္းသတိုးသည္ ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ေသာ္ သူ႕ကိုယ္ထဲမွ မီးလွ်ံမ်ားေတာက္ေလာင္လာျပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး မီးပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
"ေျပးႀက..ေျပးႀက...မီးနတ္စြမ္းအင္ေတြနဲ႕ မထိမိေစနဲ႕။ ဒီမီးလွ်ံေတြက အရိုးထဲ ေလာင္ကြ်မ္းေစလိမ့္မယ္..."
ေမွာ္ဆရာအားလံုး အလုယက္ထြက္ေျပးကုန္ႀကေပမယ့္ ရတနာေဒဝီက မင္းသတိုးရွိရာကို ပ်ံသန္းသြားျပီး တစ္ခါတည္း သိမ္းဖက္လိုက္ေတာ့သည္။
"ရွင့္စြမ္းအားကို ရုပ္သိမ္းလိုက္ပါ အေမာင္...မဟာျမိဳင္က ေမွာ္ဆရာေတြက ရွင့္လက္ေအာက္ငယ္သားေတြပါ။ သူတုိ႕ကို သတ္ခ်င္ေနတာလား"
"က်ဳပ္ ခ်စ္သူူေနာက္ကို လိုက္မလို႕၊ မင္း ဖယ္စမ္း.."
"အခုခ်ိန္ကစျပီး ရွင့္ခ်စ္သူက သူရကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျပီ။ ရွင့္မွာ ကြ်န္မကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး အေမာင္။ ကြ်န္မ လက္ကို တြဲလိုက္ပါ။ ရွင္ျဖစ္ေနတာကို ကြ်န္မ ကယ္တင္ေပးမယ္"
"ကယ္တင္ေပးမယ္ ဟုတ္လား။ မင္းဆီက အကူညီကို က်ဳပ္ေတာင္းေနလို႕လား ရတနာ၊ မင္းအေတြးေတြကိ ုက်ဳပ္မသိဘူးလို႕ ထင္မေနနဲ႕၊ က်ဳပ္မိီးစြမ္းအင္ကို သံုးျပီး မင္း အဆင့္တက္ခ်င္ေနတာက က်ဳပ္သိတယ္။ ဖယ္စမ္း..."
"အေမာင္က သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ကြ်န္မကို အဆိုးမဆိုနဲ႕ေတာ့..."
ရတနာေဒဝီက ေအးစက္စက္ေျပာကာ သူမကိုယ္ထဲမွ အားေကာင္းသည့္ သံလိုက္စက္ဝန္းလို အားမ်ားေပၚလာျပီး ပတ္ပန္လည္မွ ေမွာ္စြမ္းအင္မ်ားကို စုပ္ယူေတာ့သည္။
"ပုလဲေဒဝီ...တပ္ေတာ္ေတြကို ဦးေဆာင္ျပီးေနာက္ဆုတ္။ အဖ်က္စြမ္းအားနဲ႕လြတ္ေအာင္ ေန...."
မင္းသတိုးက ပုလဲေဒဝီကို သတိေပးျပီး မီးလွ်ံမ်ားကို ထုတ္လႊတ္ကာ ရတနာေဒဝီ၏ အစြမ္းကို တားဆီးလိုက္ေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တြင္ မီးလွ်ံနွင့္ အနက္ေရာင္ အဖ်က္စြမ္းအင္တို႕ အျပင္းထန္ထိေတြ႕မိျပီး ထိုေဒသတစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲထြက္သြားေတာ့သည္။
"ကေဝႀကီး....ကေဝႀကီး.."
"မသြားနဲ႕ ေႏြဦး။ အဲ့ဒီေနရာက ေမွာ္ဆရာေတြကိုေတာင္ တစစီလုပ္ျပစ္နုိင္တယ္.."
""
"ကေဝႀကီး..သူ..သူ... ဘာျဖစ္သြားျပီလဲ..."
"သူတို႕နွစ္ေယာက္လံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ ေႏြဦး.."
"ေပ်ာက္သြားတယ္..ဒါက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ၊ ဟိုမိန္းမေျပာေတာ့ မီးနတ္ဆိုးစြမ္းအင္ကိုပဲ စုပ္ယူတာဆို...အခု ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ.."
"ေနဦး။ စိတ္မလႈပ္ရွားနဲ႕။ သူတို႕ တစ္ေနရာမွာ တုိက္ခုိုက္ေနတာျဖစ္မယ္။ မီးနတ္စြမ္းအားက သိပ္ကို ျပင္းထန္တယ္။ လြယ္လြယ္ မေသနုိင္ဘူး စိတ္ခ်..."
"ကေဝႀကီးရဲ႕ သတင္းကို ရွာေပးပါ အကို။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ႕ကို လိုက္ရွာျပီ းကယ္တင္ေပးပါ... အကိုလုိခ်င္တာ အားလံုးေပးပါ့မယ္ဗ်ာ။ ကေဝႀကီးကိုသာ ကယ္ေပးပါ.."
"စိတ္ခ်ပါ...မင္းလိုိခ်င္တာ အားလံုးျဖစ္ေစရမယ္...အခုေတာ့ ခဏ နားလိုက္ဦးေနာ္ ေႏြဦးေလး.."
သူရက စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေနသည့္ ေႏြဦးကို သတိေမ့ေအာင္ လစြမ္းအင္ကို သံုးျပီး မဟာျမိဳင္မွ မိမ္ိအေဆာင္ဆီကို ေပြ႕ခ်ီကာ ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။
===================================
Chapter (43)
နွေဦးသည် လှပလွန်းသည့် မှော်ဆရာမကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ မိမိချစ်သူကို ဘယ်လောက် ဒေါသထွက်နေစကာမူ တကယ်တမ်းလက်လွှတ်ဖို့ဆိုတာ နွေဦးလို အချစ်မြဲတတ်သူအတွက် အင်မတန်ကို ခဲယဉ်းလွန်းလှသည်။
"ခင်ဗျားကို မချစ်တဲ့သူကို ဒီလိုနည်းနဲ့ အပိုင်ယူထားလည်း ခင်ဗျားစိတ်ချမ်းသာရမယ် ထင်နေသလား"
"စိတ်ချမ်းသာတာပေါ့...ကျွန်မရဲ့အဓိက ရည်ရွယ်ချက်က အမောင့်ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တာပဲလေ....ကဲ အခု ရှင့်လို သေမျိုးလူသားတစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်ကို သက်သေပြရမယ့် အချိန်ရောက်ပြီ။ ရှင်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အမောင်ရဲ့ အသက်ရှည်ရှည်နဲ့ မှော်စွမ်းအင်ထက်မြက်တဲ့သူ တစ်ယောက်ပြန်ဖြစ်ဖို့ ရှင် သူ့ကို စွန့်လွှတ်နိုင်ရဲ့လား..."
ရတနာဒေဝီက ဒေါသထွက်ခြင်းမရှိပဲ တိုးတိုးညှင်းညှင်းရယ်မောရင်း ပြန်မေးခဲ့သည်။
"ဒါက..."
ထိုစကားကြောင့် နွေဦး ဘယ်လိုဖြေရမည်မသိ အကြပ်ရိုက်သွားစဉ် အကိုသူရက ပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ ပြောလာခဲ့သည်။
"နွေဦးလေး....မင်းအတွက် ခက်ခဲနေရင် သူပြောတာကို လက်မခံလည်းရတယ်။ အကို နောက်ထပ် နည်းလမ်းတွေရှာပေးမယ်"
"ရှင်တို့ရှာလည်း အလကားပါပဲ... အမောင့်ကိုယ်ထဲက မှော်နက်စွမ်းအင်ကို ချေဖျက်နိုင်တဲ့ အဖျက်စွမ်းအားက ကျွန်မဆီမှာပဲရှိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျွန်မဆီက နိုးထလာတဲ့ ပင်ကိုယ်စွမ်းအင်က မှော်စွမ်းအင်ကို စုပ်ယူဖျက်ဆီးနိုင်ခြင်းပဲ...."
"ဒါဆိုရင် ကဝေကြီးရဲ့ မှော်စွမ်းအင်ကို အကောင်းပကတိအတိုင်း ဖြစ်စေမယ်ဆိုတာ ခင်ဗျား လိမ်တာလား..."
ရတနာဒေဝီ၏စကားကို ကြားသော် နွေဦး ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အလန့်တကြားမေးလိုက်သည်။ ရတနာဒေဝီလက်ထဲ သူ့ကို အပ်လိုက်မှ ဖွတ်မရ ဓါးမဆုံးဖြစ်တော့မည်။
"ဟင့်အင်း...အမောင့်ကိုယ်ထဲမှာ စွမ်းအင်က နှစ်မျိုးရှိနေပြီ။ ကျွန်မက အမောင်နဲ့ ပေါင်းစပ်ချိန်မှာ မီးနတ်ဆိုးစွမ်းအင်ကို ဖျက်စီးပစ်လိုက်မှာ။ အဲ့ဒီအချိန် ကျွန်မဆီက အဖျက်စွမ်းအင်လည်း အမောင်ရဲ့ကိုယ်ထဲ စိမ့်ဝင်ပေါင်းစပ်သွားပြီး အမောင်ရဲ့ မူလစွမ်းအင်ကို မထိခိုက်စေတော့ဘူး..."
"ပေါင်းစပ်တယ်ဆိုတာ....ခင်ဗျားက..."
နွေဦး ထိုစကားကိုကြားသော် ရင်ထဲ စူးနင့်သွားပြီး မေးလိုက်သည်။ ရတနာဒေဝီက ရှက်ရွံ့ခြင်းမရှိ တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ပြောခဲ့သည်။
"ဟုတ်တယ်.ပေါင်းစပ်တယ်ဆိုတာ လင်မယား အရာမြောက်နေထိုင်ခြင်းကို ပြောတာ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မ ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်လာမယ့်အချိန် အမောင့်ရင်ထဲမှာ ရှင့်ကို မုန်းတီးနေစေချင်တယ်..."
ရတနာဒေဝီ၏စကားကိုကြားသော် နွေဦး ခါးသီးစွာခံစားလိုက်ရသည်။ ကဝေကြီးကို တပါးသော မိန်းမ၏ ခင်ပွန်းသည်အဖြစ် ဘယ်လိုမှ မြင်လို့မရနိုင်သလို နားဖြင့် ကြားရလျှင်ပင် ရင်ကို ခွဲပြီး အသည်းကို ရှားမီးခဲတွင် ကင်နေသည့်နှယ် ပူလောင်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ တကယ်တော့ ...ကဝေကြီးကို နွေဦး အရမ်းချစ်နေမိပြီ မဟုတ်လား။ နွေဦး အက်ကွဲစွာ ပြောလိုက်မိသည်။
"ခင်ဗျား ရက်စက်လိုက်တာ...."
"ရှင်တို့ သဘောမကျရင်လည်း လက်မခံပဲ နေလို့ရတယ်လေ။ အမောင် မီးနတ်ဆိုးအဖြစ် အဆင့်တက်သွားရင် အားလုံ းပျော်ပျော်ကြီး သေကြတာပေါ့..."
နွေဦးသည် ရတနာဒေဝီ၏ အကြည့်ကြောင့် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမည် မသိဖြစ်နေစဉ် အကိုသူရက သက်ပြင်းရှိုက်ကာ ညင်သာစွာလှမ်းပြောခဲ့သည်။
"နွေဦး... မင်း နာကျင်နေမယ်ဆိုတာ အကိုသိတယ်။ ဒါပေမယ့် အကိုတို့မှာ ဒီတစ်နည်းက နောက်ဆုံးရွေးချယ်စရာဖြစ်နေပြီ။ မင်း ဘာလုပ်ပါလို့ အကို မပြောရက်ဘူး။ မင်း ဘာပဲရွေးရွေး အကို မင်းကို အားပေးနေမယ်။ မင်းကြုံရသမျှ အခက်ခဲတိုင်းကို အကို အတတ်နိုင်ဆုံး ကူညီဖြေရှင်းပေးမယ်လို့ ကတိပေးတယ်"
"ရှင်က သူ့ကို ချစ်နေတာပဲ...."
ရတနာဒေဝီက မိမိရှေ့မှ ပြဇာတ်တစ်ပုဒ်ကိုကြည့်ပြီး အေးအေးသက်သာပြောလိုက်သည်။ သူမ၏ စကားကိုကြားသော်နွေဦး တုန်လှုပ်စွာဖြင့် အကိုသူရကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အကိုသူရက မျက်နှာမပျက်ပဲ ရတနာဒေဝီကို စိုက်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်။ ဒါက ဘာထူးဆန်းနေလို့လဲ။ နွေဦးက ကျုပ်ဘဝမှာ အလေးထားရဆုံး လူသားတစ်ယောက်ပဲ..."
"အင်း....ရှင်က မှော်သွေးဆက်နိုးထလာတာ မကြာသေးလို့ထင်တယ်။ လူသားဘဝက သံယောဇဉ်ကို အဟုတ်ထင်နေတယ်။ ရှင် မှော်ဆရာဘဝနဲ့ အသက်ထောင်ချီကြာအောင် နေရတဲ့အခါ ဒီအချစ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်တွေက ဘာမှ မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာ သိလာလိမ့်မယ်..."
ရတနာဒေဝီက ကျောက်ဖျာထက်မှာ ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး ညင်သာစွာပြောလိုက်သည်။ နွေဦးသည် သူမကို စိုက်ကြည့်ကာ သိချင်သည်ကို မေးလိုက်သည်။
"ဒါဆိုရင် ခင်ဗျားက ဘာကြောင့် ကဝေကြီးကို ပြန်လိုချင်ရတာလဲ။ ခင်ဗျားပြောသလိုဆိုရင် မှော်ဆရာတွေအတွက် အချစ်ဆိုတာ အရေးမကြီးဘူးဆို..."
"မင်းမေးတာ ကောင်းတယ်။ ကျွန်မ အမောင့်ကို ပြန်လိုချင်တာက ကျွန်မ ရသင့်တဲ့ လူသားဖြစ်နေလို့ပါ။ ချစ်တယ်ဆိုတာထက် ကျွန်မတို့က ခေတ်တစ်ခေတ်တည်းမှာ မွေးဖွားလာပြီး ငယ်ကတည်းက မှော်ပညာဆက်နွယ်မှုက ခိုင်မြဲခဲ့တယ်။ သူရှိရင် ကျွန်မရဲ့ မှော်ပညာအဆင့်လည်း ဒီထက် ပိုမြင့်တက်သွားသလို သူလည်း အရင်ကထက် ပိုအစွမ်းထက်လာလိမ့်မယ်..."
ရတနာဒေဝီက နွေဦးကို ပြုံးကြည့်ကာ ဖြေလိုက်သည်။ နွေဦးက သက်ပြင်းရှိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါက ဦးနှောက်နဲ့တွက်ချက်ပြီး ကဝေကြီးကို ခင်ဗျား လိုချင်တာပဲ။ ခင်ဗျား ဒီလိုလုပ်ရင် သူ ပျော်မယ်လို့ ထင်လို့လား..."
"သူက သာမန်လူသားဖြစ်ပြီး သေသွားမယ်ဆိုရင် မင်း ပျော်မလား...လူငယ်လေး.."
ရတနာဒေဝီ၏ ဓါးသွားပမာ ထက်မြက်သည့် စကားလုံးများက နွေဦးကို အကြိမ်ကြိမ်သတ်နေသလို အသက်ရှုပင်ကြပ်လာစေသည်။ သူရသည် ဖြူဖျော့လာသော နွေဦး၏ မျက်နှာကို ကြည့်ကာ စိုးရိမ်စွာပြောလိုက်သည်။ အပြင်ပန်းတွင် စိုးရိမ်နေပေမယ့် ဒီကောင်လေး မိမိကျော့ကွင်းထဲ မကြာခင် သက်ဆင်းလာတော့မည်ကို ရိပ်မိကာ စိတ်ထဲမှကြိတ်ပြီးပျော်နေသည်။ တဖက်မှလည်း မင်းသတိုးကို နွေဦးက ဒီလောက်ချစ်သည်ကိုသိလိုက်ရတော့ မနာလိုစိတ်ကြောင့် ဖောက်ခွဲပြစ်ချင်လာသည်။ တကယ်လို့ နွေဦး မိမိရင်ခွင်ထဲရောက်လို့ကတော့ မင်းသတိုးကို လုံးဝမေ့သွားအောင် အိပ်ယာထဲ ဆွဲသွင်းကာ မသေမချင်း မငိုမချင်းနှိပ်စက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ မိမိပိုင်သော အရုပ်လေး၏ ပါးစပ်မှ အခြားယောကျာ်းအမည်ကို လုံးဝမကြားချင်ပေ။ ဒါပေမယ့် အပြင်ပန်းတွင် သူတော်ကောင်းပုံစံကို ထိန်းကာ ညင်သာစွာ ဖေးမလိုက်သည်။
"နွေဦး...မင်း ဘယ်လိုပဲ ဆုံးဖြတ်ဆုံးဖြတ် အကို မင်းဘေးမှာရှိနေမယ်။ မင်းရဲ့အခက်ခဲကို ကူညီဖြေရှင်းပေးမယ်..."
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အကို.... ကျွန်တော့်ကို ခဏ စဉ်းစားခွင့်လေးပေးပါ..."
နွေဦးက မိမိပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော အကို့လက်ကို ညင်သာစွာဖယ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ရှင်တို့ လူသားတွေက တကယ်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ ချစ်တာကိုး...အမောင် ရှင့်ကို ဘယ်လိုများ ချစ်မိသွားတာပါလိမ့်..."
"ခင်ဗျား ကျေးဇူးပြုပြီး ပါးစပ်လေး ပိတ်ပေးပါလားဗျာ... ကျွန်တော့်ဆီက ကတိရဖို့ ဘေးကနေ ဆွနေစရာ မလိုပါဘူး။ အချိန်ခဏလေးပဲပေးပါ..."
နွေဦး ရတနာဒေဝီကို ခွန်းတုန့်ပြန်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက တောင်စောင်းနားသွားကာ သူတို့နှစ်ဦးကို ကျောခိုင်းပြီး စိတ်ထဲမှနေပြီး ကဝေကြီးကို တိုင်တည်ပြောလိုက်သည်။ မျက်ရည်များက ပါးပြင်ပေါ် အတားဆီးမရှိ ကျဆင်းလာတော့သည်။
"ကဝေကြီး... ခင်ဗျားကို ကယ်တင်မယ့်နည်းက ဒီတစ်နည်းပဲရှိတော့တယ်တဲ့။ ကျွန်တော် ရင်နာလိုက်တာဗျာ။ ဘယ်လိုအကြောင်းနဲ့များ ဒီလိုတွေ ကြုံတွေ့ရတာလဲ။ ကျွန်တော်က ခင်ဗျား ခက်ခဲနေတာကို သိပေမယ့် ဘာမှ မကူညီပေးနိုင်ဘူး။ သူတို့ပြောသလို အသုံးမကျတဲ့ လူသားတစ်ယောက်ဆိုတာ တကယ်ဖြစ်နေပြီ။ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် ချစ်တယ် ကဝေကြီး။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မပေါ်ဖူးတဲ့ အချစ်နဲ့ ခင်ဗျားကို ချစ်မိတာပါ။ ဒီအချစ်တွေက ခင်ဗျားဆီက ကူးစက်လာတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ မချစ်တတ်တဲ့ စိတ်သောကအပြည့်နဲ့ ဒီပရက်ရှင်ဝင်ဝင်နေတတ်တဲ့ အလုပ်သင်ဆရာဝန်လေး တစ်ယောက်ကို အချစ်တွေနဲ့ ကြံ့ခိုင်လာစေတဲ့ ခင်ဗျားအချစ်တွေ အလကား မဖြစ်စေရပါဘူး။ ကဝေကြီး...ကျွန်တော် လုပ်သမျှအရာအားလုံးက ခင်ဗျားကို ချစ်တဲ့အတွက်ပါပဲ..."
ရတနာဒေဝီနှင့် သူရက နွေဦးကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ သူတို့ရည်ရွယ်ချက်အောင်မြင်သွားပြီဆိုတာ သိနေသဖြင့် စိတ်အေးအေးဖြင့် စောင့်နေသည်။ နွေဦးသည် မျက်ရည်များကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ပြစ်ပြီး သူတို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ နှလုံးသွေးရှင်ရှင်ပန်း ထွက်မတတ်နာကျင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီ။ ခင်ဗျားလိုချင်တဲ့ အတိုင်းဖြစ်စေရမယ်။ ကဝေကြီးကို ကယ်တင်ပေးပါ..."
"နွေဦး.."
"ရတယ် အကို။ ကျွန်တော် ယောကျာ်းပါ။ ဒီလောက်တော့ ခံနိုင်ရည်ရှိပါတယ်။ သွားကြစို့။ ကဝေကြီးကို သွားပြီး ကယ်တင်ကြပါစို့...."
=====================
မင်းသတိုးသည် နောက်ဆုံးအကာရံအတားဆီးကို ကျော်လွှားပြီးနောက် မီးနတ်ဆိုးမှော်ကဝေတစ်ယောက်ဖြစ်သွားလေပြီ။ သူ တောင်ပိုင်းပင်လယ်က နန်းတော်ကို တိုက်ရိုက်ပျံသန်းလာပြီးနောက် ပုလဲဒေဝီကို ခေါ်လိုက်သည်။
"ပုလဲဒေဝီ...."
"အရှင်...နောက်ဆုံးအတားဆီးကို ကျော်ဖြတ်သွားနိုင်ပြီလား..."
"အင်း....ကျော်ဖြတ်ပြီး နောက်ဆုံး ကျုပ် သူတို့ပြောတဲ့ မကောင်းဆိုးဝါး မီးနတ်ဆိုးဖြစ်သွားပြီ..."
"မဖြစ်နိုင်ဘူး။ မှော်လောကတစ်ခုလုံးက ပြောပြောနေတဲ့ မီးနတ်ဆိုးဆိုတာ ဒီလိုမျိုးမှ မဟုတ်တာ..."
ပုလဲဒေဝီသည် အရှင်မင်းသတိုး၏ကိုယ်ပေါ်တွင် မီးရောင်လို အလွှာပါးတစ်ခုလွှမ်းခြုံနေသည်ကလွဲပြီး ယုတ်မာရက်စက်သည့် အရာတစ်ခုမှ မတွေ့ရသဖြင့် ငြင်းလိုက်သည်။
"ကျုပ်ချစ်တဲ့သူကို ထိတွေ့လို့ မရတော့ဘူး ပုလဲ။ ကျုပ်ကိုယ်က မီးစွမ်းအင်က ကျုပ်အသားကို ထိတွေ့မိတဲ့လူတိုင်းကို လောင်ကျွမ်းသွားလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် မီးနတ်ဆိုးလို့ သူတို့ ခေါ်ကြတာပဲ..."
"ဒါဆို အရှင့်ချစ်သူ...."
မင်းသတိုးက ထိတ်လန့်သွားသည့် ပုလဲဒေဝီကို လျစ်လျူရှုကာ ခပ်အေးအေးပြောလိုက်သည်။
"အင်း..ဟုတ်တယ်။ သူ့ကို ကျုပ် ထိတွေ့လို့မရတော့ဘူး။ ကဲ ယှဉ်ပြိုင်မယ့်နေရာကို သွားကြစို့ "
ယှဉ်ပြိုင်မည့်နေရာကိုရောက်သော် ရတနာဒေဝီကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် မင်းသတိုး ၏မျက်နှာပျက်ယွင်း သွားခဲ့သည်။ သူရလုပ်သည့် အကွက်ကို ရိပ်မိကာ နွေဦး ဘယ်လောက် နာကျင်နေမည်ကို တွေးကာ မချိတင်ကဲဖြစ်ပြီး နွေဦးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ နွေဦးက မိမိကို စိမ်းကားစွာ လှမ်းကြည့်သည်ကို တွေ့သော် မင်းသတိုး ရင်ထဲ လေးဆင်းသွားတော့သည်။
"နွေဦး...."
"ကျွန်တော်ရှိပါတယ်...."
"မင်း ဘာပဲ သိသိ။ မင်းသိထားသမျှတွေက အမှန်တရားမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မမေ့ပါနဲ့နွေဦးလေး။"
မင်းသတိုး အလျင်စလို လှမ်းပြောလိုက်တော့ သူရ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ချက်ဖြတ်ခနဲပေါ်သွားသည်။ ထို့နောက် မင်းသတိုးကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
"ဒါဆိုရင် ရတနာဒေဝီဆိုတဲ သတို့သမီးလောင်းရှိတာကို ခင်ဗျား ဘာကြောင့် နွေဦး မသိအောင် ဖုံးကွယ်ထားတာလဲ မင်းသတိုး..."
"ဒါ...မင်း နဲ့ မဆိုင်ဘူး သူရ။ မင်း ဘာအကွက်တွေ ခင်းနေတယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်..ပြီးမှ မင်းနဲ့ စာရင်းရှင်းမယ်..."
"ခင်ဗျား အကိုသူရကို ငြိုးစရာမလိုဘူး ကဝေကြီး။ အခု ခင်ဗျားရဲ့ သတိုးသမီးလောင်းကို ဘာကြောင့် ဖုံးကွယ်ထားတယ်ဆိုတာပဲ တချက်ပြောပြပေးရင် ကျွန်တော် တကယ်ကျေးဇူးတင်သွားမှာပဲ.."
နွေဦးက မင်းသတိုးကို ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဒေဝီက ပြုံးကာ ရှေ့ထွက်လာရင်း မင်းသတိုးကို နူတ်ဆက်လိုက်သည်။
"အမောင်က ကျွန်မကို စကားချိုချိုတွေနဲ့ လှည့်ဖျားပြီး တောင်ထွက်ပေါ်မှာ ပိတ်လှောင်ထားတဲ့အချိန် အပြင်မှာ ပွေရှုပ်နေတာပေါ့လေ..."
"မင်း ဘာစကားပြောတာလဲ ရတနာ၊ မင်းနဲ့ကျုပ်ရဲ့စေ့စပ်ပွဲကို မင်းရဲ့ဦးရီးတော်ကိုယ်တိုင် ဖျက်သိမ်းလိုက်ပြီးသား။ ပြီးတော့ ဒီတောင်ထွက်ပေါ်မှာ မင်းကို ကျုပ် စည်းချိတ်ပိတ်ထားတာ မဟုတ်ဘူး။ မင်းရဲ့ ခမည်းတော်ကိုယ်တိုင် ချိတ်ပိတ်ထားတယ်ဆိုတာ မင်းမေ့နေပြီလား။ "
"စေ့စပ်ပွဲကို ဖျက်သိမ်းလိုက်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူ့အကျိုးအတွက်လဲဆိုတာ အမောင်မေ့သွားပြီလားဟင်... ရတနာ ပြန်အစဖော်ပေးရဦးမှာလား။ ကျွန်မကိုယ်ထဲက စွမ်းအင်တွေ အမောင့်ကို ထိခိုက်မှာစိုးလို့ ဖျက်သိမ်းလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလားဟင်..."
"ဘာအကြောင်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်တို့က မသက်ဆိုင်တော့တာ နှစ်ပေါင်းသုံးရာနီးနီးဖြစ်နေပြီ မဟုတ်လား။ အခုမှ ဘာကြောင့် ကျုပ်ရဲ့ သတို့သမီးလောင်းဆိုပြီး လာပြောနေရတာလဲ ရတနာ..."
ရတနာဒေဝီက ခပ်လွင်လွင်ရယ်မောကာ မင်းသတိုးကို လှမ်းကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်မရဲ့စွမ်းအင်တွေက ရှင့်ရဲ့မီးနတ်ဆိုး စွမ်းအင်ကို ဖျက်စီးစုပ်ယူပြစ်လို့ရနေပြီ အမောင်... ရှင် ကျွန်မနဲ့ ပြန်ပြီး လက်တွဲလို့ရနေပြီ။"
"ကျုပ် မင်းကို စိတ်မဝင်စားဘူး ရတနာ။ ကျုပ်မှာ ချစ်သူရှိတယ်.. နွေဦးက ကျုပ်ရဲ့ချစ်သူပဲ..."
မင်းသတိုး၏စကားကိုကြားသော် နွေဦး၏ ရင်ထဲ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် သူရက လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်မိသည်။ နွေဦးက စိတ်ကို ထိန်းပြီး သူ့ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကို ရှင်းပြသင့်နေပြီလို့ မထင်ဘူးလား။ "
"ရတနာက ကျုပ်နဲ့ မသက်ဆိုင်သူဖြစ်လို့ မင်းကို မပြောပြမိတာပါ နွေဦး။ တကယ်တမ်းပြောရင် သူရှိနေတာကိုကျုပ်မေ့တောင်နေပြီ။ တမင် မင်းကို ဖုံးကွယ်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။"
နွေဦးက ချစ်သူ ကဝေကြီးကို ကြည့်ကာ ရယ်မောလိုက်သည်။ ထိုရယ်သံကိုကြားသော် မင်းသတိုး မျက်နှာပျက်သွားပြီး အလောတကြီးလှမ်းခေါ်လိုက်ပေမယ့် သူက စူးစိုက်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားက သိပ် အတ္တကြီးတဲ့လူပဲ မင်းသတိုး။ သိပ်ချစ်တတ်ပါတယ် ဆိုတဲ့ အရေခွံအောက်မှာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ သိက္ခာ ကို ရက်ရက်စက်စက် ရိုက်ချိုးပြီး အဲဒီလူရဲ့ အသက်ရှင်ချင်စိတ်ကို တစ်စစီဖြစ်အောင် နင်းချေပစ်လိုက်တာကို ဘယ်သူက သိမှာလဲ။"
"နွေဦးလေး...မဟုတ်ဘူး။ကိုယ့်ကို ရှင်းပြခွင့်ပေးပါ..."
"မလိုတော့ဘူး။ ခင်ဗျား ဟိုတလောက ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကားပြောဆို၇တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် နားလည်သွားပြီ။ တကယ်တော့ ခင်ဗျား မျက်လုံးထဲမှာ ကျွန်တော်က ဘာမှ မဟုတ်ဘူးပဲ..."
"မဟုတ်ဘူး.."
မင်းသတိုးသည် နွေဦး အထင်လွဲသွားသည်ကို သိတော့ ချက်ချင်း ဖြေရှင်းရန် သူ့အနားကို သွားဖို့ ကြိုးစားလိုက်တော့ သူရ၏ အေးစက်လှသည့် လစွမ်းအင်က ချက်ချင်းတားဆီးလိုက်သည်။ နွေဦးက မျက်ရည်စီးကျလာရင်း မင်းသတိုးကို စိုက်ကြည့်ကာ တစ်လုံးချင်း ဆက်ပြောလိုက်သည်။ ထိုစကားကို ပြောနေရင်းနွေဦး၏ ရင်ထဲ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ပန်းလို့နေသလို ခံစားနေရသည်။
"လူတွေ အမြင်မှာ ခင်ဗျားက သိပ်ချစ်တတ်တဲ့ ကဝေကြီး၊ ကျွန်တော်က အားငယ်တတ်တဲ့ ခင်ဗျားမရှိရင် ဘာမှ ကိုမလုပ်တတ်တော့အောင် ပျော့ညံ့တဲ့ လူငယ်လေးပေ့ါ။ အဲ့လို မြင်အောင် ခင်ဗျားက ပုံဖော်ခဲ့တယ်။ ခင်ဗျား သိပ်အောက်တန်းကျတယ်။"
"မဟုတ်ဘူး နွေဦး ကျုပ်ရှင်းပြပါရစေ..."
"မလိုတော့ဘူ။ ကျွန်တော်က ခင်ဗျားကို ယုံကြည်စွာနဲ့ အရာအားလုံးပုံအပ်ပေးခဲ့ပေမယ့် ပြန်ရလိုက်တာက သံသယနဲ့ လိမ်ညာမှုတွေပဲ... ခင်ဗျားက ကိုယ့်ဂုဏ် ကိုယ်ဖော် မသူတော်ပဲ ကဝေကြီး။ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်မုန်းတယ်။ ခင်ဗျားရဲ့ အစွမ်းတွေနဲ့ကျွန်တော့်ကို လူမသိ သူမသိ နှိပ်စက်ခဲ့တဲ့ ခင်ဗျားကို ရွံတယ် "
"ကျုပ်မင်းကို တကယ်ချစ်ခဲ့တာပါ နွေဦး။ ဒါကို မင်းသိပါတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် အတူဖြတ်သန်းလာခဲ့တာကို တချက်ပြန်စဉ်းစားပါဦး...နွေဦးလေး..."
မင်းသတိုး မှော်ဆရာအားလုံး ဝိုင်းကြည့်နေသည်ကိုပင် မရှက်နိုင်ပဲ အလောတကြီးရှင်းပြဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။ နွေဦး၏ စိတ်ကို သူ အသိဆုံးဖြစ်သည်။ ဒီကောင်လေးက အရမ်းချစ်တတ်သလို အရမ်းလည်း စိတ်ထိခိုက်ဝမ်းနည်းတတ်သည်ကို အသိဆုံးဖြစ်သည်။
"သိပ်ချစ်ပါတယ် ဟုတ်လား....ဟက်..... လူတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုချစ်ရမယ်ဆိုတာတောင် ခင်ဗျား နားလည်ရဲ့လား။ အင်းလေ... ဘယ်နားလည်ပါ့မလဲ။ ခင်ဗျားက လူသားမဟုတ်တဲ့ ကဝေတစ်ကောင်ပဲ။ ခင်ဗျား ဘယ်နားလည်ပါ့မလဲ။ ကျွန်တော့်ကို ရင်နာအောင်လုပ်ခဲ့ပါတဲ့ ချစ်သူဟောင်းတောင် ခင်ဗျားလို ကျွန်တော့်ကို အောက်တန်းကျစွာနဲ့ နောက်ကွယ်ကနေ မတိုက်ခိုက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ခင်ဗျားကို တချိန်က ချစ်မိကောင်း ချစ်မိခဲ့လိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် အခုချိန် ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲက ခင်ဗျားရဲ့ ပုံရိပ်ကိုတောင် အပြီးထုတ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။ ခင်ဗျားကို မုန်းတယ် မင်းသတိုး.. .သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင်ကိုမုန်းတယ်။ အေး.... ခင်ဗျားရဲ့ လူတွေ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုထင်ထင် ဂရုမစိုက်ဘူး။ ကျွန်တော် ထပ်ပြောမယ်။ ခင်ဗျားရဲ့ မျက်နှာကို ထပ်မမြင်ချင်လောက်အောင်ကို မုန်းတယ်"
နွေဦး၏ မျက်ဝန်းများ နီရဲလာပြီး ထိုစကားကို လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကာ အဆုံးထိပြောလိုက်သည်။ မိမိလိမ်နေသည်ကို ကဝေကြီး သိသွားမည်ကို စိုးလှသည်။ ပြီးတော့ ထိုသို့ ကဝေကြီး နာကျင်စေမည့် စကားကို ပြောနေရသည့် မိမိကိုယ်ကိုယ်လည်း မုန်းသည်။
"ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို မုန်းလိုက်ပါ။ မေ့လိုက်ပါတော့ ကဝေကြီး။ ခင်ဗျားရဲ့အချစ်တွေကို ကျွန်တော် ဖျက်စီးသွားပါရစေ။ ခင်ဗျားကိ ုဘာမှ မကူညီနိုင်ပေမယ့် ကူညီနိုင်သူဆီကို တွန်းပို့ပါရစေ... ကျွန်တော့်ကို ခွင့်မလွှွတ်လိုက်ပါနဲ့ ကဝေကြီး..."
နွေဦး စိတ်ထဲမှ ထိုစကားကို အကြိမ်ကြိမ်ရွတ်နေမိသည်။ တောင့်ထားမှဖြစ်မည်ဟုတွေးကာ မင်းသတိုးကို မုန်းတီးစွာဖြင့်စိုက်ကြည့်ကာ ရပ်နေမိသည်။ ကဝေကြီး၏ မျက်ဝန်းထဲမှ မယုံကြည်နိုင်မှုကို တွေ့သော် နွေဦး ရင်ထဲ ဆတ်ဆတ်ခါအောင် နာကျင်သွားတော့သည်။
"ကျုပ် မင်းကိုချစ်တယ် နွေဦး။ ကျုပ် မင်းကို ပြောခဲ့တယ်ဆိုတာ ကျုပ်ရဲ့ စိတ်ဖိအားကို မထိန်းနိုင်လို့ ပြောခဲ့မိတဲ့ စကားတွေပါ။ ကျုပ်ဘာပဲလုပ်ခဲ့လုပ်ခဲ့... မင်းကို ချစ်လွန်းလို့ လုပ်ခဲ့မိတာတွေချည်းပဲ။ မင်းက ကျုပ်ရဲ့ အသက်ဆက်ရှင်သန်စေတဲ့ တစ်ခုတည်းသော တွန်းအားပါ။ ကျုပ် မင်းကို လူတွေ အဲ့လိုမြင်ပါစေ၊ မင်းကို ချနင်းပြီး ကျုပ်ကို လူတွေ ပိုပြီး အထင်ကြီးလေးစားပါစေ ဆိုပြီး တစ်ခါမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲ့လို လုပ်ဖို့လည်း ဘယ်တော့မှ မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး၊ ကျုပ်ပြောခဲ့မိတဲ့ စကားတွေက မင်းကို ဒေါသထွက် နေချိန်မို့ ပြောခဲ့မိတာပါ။ နောက်ပိုင်း မင်းကို ကျုပ် ဘယ်တော့မှ ထပ်မပြောခဲ့တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကို မင်း အဲ့လိုမြင်သွားတယ်ဆိုတာကို သိရတော့ ရင်နာတယ် ။ ချစ်တယ် ဆိုတဲ့စကားကလွဲပြီး ကျုပ်မှာ ပြောစရာစကားမရှိဘူး နွေဦး။"
ထိုစကားကိုကြားသော နွေဦး ဘယ်လိုမှ တောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ ထွက်ပြေးကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခိုဝင်ချင်စိတ်ပေါ်လာသဖြင့် အနားမှ အကိုသူရ၏ လက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"အကို..အလိမ်ညာ စကားတွေနဲ့ ဝေးရာကို ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားပေးပါတော့..ကျွန်တော် ဒါတွေကြားရတာ စိတ်ပျက်လာပြီ"
"ကောင်းပြီ နွေဦးလေး..."
သူရက နွေဦးလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ချက်ချင်း ထိုနေရာမှ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ မင်းသတိုးသည် ထိုမြင်ကွင်းကို တွေ့သော် သူ့ကိုယ်ထဲမှ မီးလျှံများတောက်လောင်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မီးပင်လယ်ကြီး ဖြစ်သွားတော့သည်။
"ပြေးကြ..ပြေးကြ...မီးနတ်စွမ်းအင်တွေနဲ့ မထိမိစေနဲ့။ ဒီမီးလျှံတွေက အရိုးထဲ လောင်ကျွမ်းစေလိမ့်မယ်..."
မှော်ဆရာအားလုံး အလုယက်ထွက်ပြေးကုန်ကြပေမယ့် ရတနာဒေဝီက မင်းသတိုးရှိရာကို ပျံသန်းသွားပြီး တစ်ခါတည်း သိမ်းဖက်လိုက်တော့သည်။
"ရှင့်စွမ်းအားကို ရုပ်သိမ်းလိုက်ပါ အမောင်...မဟာမြိုင်က မှော်ဆရာတွေက ရှင့်လက်အောက်ငယ်သားတွေပါ။ သူတို့ကို သတ်ချင်နေတာလား"
"ကျုပ် ချစ်သူူနောက်ကို လိုက်မလို့၊ မင်း ဖယ်စမ်း.."
"အခုချိန်ကစပြီး ရှင့်ချစ်သူက သူရကို ရွေးချယ်လိုက်ပြီ။ ရှင့်မှာ ကျွန်မကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး အမောင်။ ကျွန်မ လက်ကို တွဲလိုက်ပါ။ ရှင်ဖြစ်နေတာကို ကျွန်မ ကယ်တင်ပေးမယ်"
"ကယ်တင်ပေးမယ် ဟုတ်လား။ မင်းဆီက အကူညီကို ကျုပ်တောင်းနေလို့လား ရတနာ၊ မင်းအတွေးတွေကိ ုကျုပ်မသိဘူးလို့ ထင်မနေနဲ့၊ ကျုပ်မီးစွမ်းအင်ကို သုံးပြီး မင်း အဆင့်တက်ချင်နေတာက ကျုပ်သိတယ်။ ဖယ်စမ်း..."
"အမောင်က သိပ်ခေါင်းမာတာပဲ။ ကျွန်မကို အဆိုးမဆိုနဲ့တော့..."
ရတနာဒေဝီက အေးစက်စက်ပြောကာ သူမကိုယ်ထဲမှ အားကောင်းသည့် သံလိုက်စက်ဝန်းလို အားများပေါ်လာပြီး ပတ်ပန်လည်မှ မှော်စွမ်းအင်များကို စုပ်ယူတော့သည်။
"ပုလဲဒေဝီ...တပ်တော်တွေကို ဦးဆောင်ပြီးနောက်ဆုတ်။ အဖျက်စွမ်းအားနဲ့လွတ်အောင် နေ...."
မင်းသတိုးက ပုလဲဒေဝီကို သတိပေးပြီး မီးလျှံများကို ထုတ်လွှတ်ကာ ရတနာဒေဝီ၏ အစွမ်းကို တားဆီးလိုက်တော့သည်။
ကောင်းကင်တစ်ခွင်တွင် မီးလျှံနှင့် အနက်ရောင် အဖျက်စွမ်းအင်တို့ အပြင်းထန်ထိတွေ့မိပြီး ထိုဒေသတစ်ခုလုံး ပေါက်ကွဲထွက်သွားတော့သည်။
"ကဝေကြီး....ကဝေကြီး.."
"မသွားနဲ့ နွေဦး။ အဲ့ဒီနေရာက မှော်ဆရာတွေကိုတောင် တစစီလုပ်ပြစ်နိုင်တယ်.."
""
"ကဝေကြီး..သူ..သူ... ဘာဖြစ်သွားပြီလဲ..."
"သူတို့နှစ်ယောက်လုံးပျောက်ကွယ်သွားပြီ နွေဦး.."
"ပျောက်သွားတယ်..ဒါက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ၊ ဟိုမိန်းမပြောတော့ မီးနတ်ဆိုးစွမ်းအင်ကိုပဲ စုပ်ယူတာဆို...အခု ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ.."
"နေဦး။ စိတ်မလှုပ်ရှားနဲ့။ သူတို့ တစ်နေရာမှာ တိုက်ခိုက်နေတာဖြစ်မယ်။ မီးနတ်စွမ်းအားက သိပ်ကို ပြင်းထန်တယ်။ လွယ်လွယ် မသေနိုင်ဘူး စိတ်ချ..."
"ကဝေကြီးရဲ့ သတင်းကို ရှာပေးပါ အကို။ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။ သူ့ကို လိုက်ရှာပြီ းကယ်တင်ပေးပါ... အကိုလိုချင်တာ အားလုံးပေးပါ့မယ်ဗျာ။ ကဝေကြီးကိုသာ ကယ်ပေးပါ.."
"စိတ်ချပါ...မင်းလိုချင်တာ အားလုံးဖြစ်စေရမယ်...အခုတော့ ခဏ နားလိုက်ဦးနော် နွေဦးလေး.."
သူရက စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေသည့် နွေဦးကို သတိမေ့အောင် လစွမ်းအင်ကို သုံးပြီး မဟာမြိုင်မှ မိမိအဆောင်ဆီကို ပွေ့ချီကာ ခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။
===================================