"Okay ka lang?" Tanong niya.
Dinapuan na naman ako ng kaba pero pinilit kong labanan yun. Hindi ko sya nakausap kahapon at kanina, kahit ngayon manlang sana ay magawa ko ang bahay na yun bago ko pagsisihan.
"Uh.. yeah, yes"sagot ko.
Napangiti sya sakin. And God know how great it feels like to recieve that wonderful smile of her.
"Uh.. I thought you already left"
"Dito na ako pinatulog ni Tita Ruan para hindi na ako bumiyahe"
"Ah.. is that so.."
"Congrats nga pala, graduate kana sa senior high"she said.
"Thanks. And so you too"
She chuckled.
"Hindi pa ako graduate, sa June pa yung graduation namin"
"Oh.. well congrats parin"
"Thank you"
Hindi ko alam kung ano na ang sunod kong sasabihin, naba-blangko ang utak ko ngayon! Wala ako maisip na topic!
"So... saan ka pala mag aaral ng college?"tanong niya.
"Uh.. I still don't know. As well as the course, I don't know which course I will take"
"Hanggang ngayon hindi mo parin alam kung anong gusto mong maging?"taas kilay nyang tanong.
Tumango ako at napakamot sa batok.
"Wala akong maisip eh, hindi ko talaga alam kung anong gusto ko"
Ikaw lang naman ang gusto ko.
"Well.. may ilang months ka pa naman para makapagdecide, importanteng malaman mo kung anong gusto mo sa buhay mo, future mo yan Caspian"
Napangiti ako sa kanya. Ewan, gumaan bigla yung loob ko eh. At ramdam kong nabawasan ang kaba ko kanina. Gusto ko ang pag uusap naming ito, chill lang, walang pag tatalo o kung anuman.
"Bukas ng umaga aalis na pala ako. Alam mo na? Kailangan kong pumasok sa school"she said.
"Hmm... sayang naman"halata ang disappointment ko.
Tinitigan nya ako ng matagal, bigla akong nailang at napaiwas ng tingin sa kanya. Takteng yan, nakakaakit ang mga mata nya, hindi nya ba alam yun?
"Alam kong iniiwasan mo ako kanina pa. I don't know why you're avoiding me pero hindi mo na kailangan gawin yun. Okay na ako Caspian, I am totally fine now"she said.
"That's good to hear. And... I'm sorry for.... you know... all the things that I've.... done..."I said and gave her a little smile.
"May ibabalik nga pala ako sayo"
Sandali syang pumasok sa kwarto at bumalik din naman kaagad. Dala-dala nya ang notebook kung saad nakalagay ang mga kantang isinulat ko para sa kanya.
"Here..."
Dahan-dahan kong inabot yun mula sa kabilang veranda. Magkalapit lang naman kami, actually ay kaya kong talunin ang veranda nya para makapunta sa kanya.
"B..bakit mo binabalik?" May bahid ng lungkot ang boses ko.
Ibig sabihin ba nito... wala na talaga akong pag-asa?
"Binasa ko na lahat yan, at aaminin ko na mas magaling kang magsulat kesa sakin. I feel the every lyrics that was written there. And I am very much thankful dahil may isang tao na nagsulat para sa akin. Thank you Caspian, ngayon binabalik ko na yan sayo"
Ramdam ko ang pamumuo ng luha sa gilid ng mata ko, pero sinubukan kong ngumiti at tumingin nalang sa kalagitan para pigilan ang luha ko.
Ayos lang naman sakin kung wala na syang nararamdaman para sakin, atleast hindi ako umasa. But damn, it hurt so much.
"Y..you're welcome"sabi ko nalang.
Napayuko sya at ngumiti ng malungkot sakin.
"Sige, matutulog na ako. Maaga pa yung flight ko bukas. Bonne nuit" (Good night)
"Good night"sabi ko at ngumiti.
Hinintay ko syang makapasok, at nang maisara nya ang pinto ay syang pagtulo ng luha ko.
==
Hindi ako makatulog ngayong gabi, I am crying for a damn hour. Hindi naman direct rejection yung sinabi ni Altair kanina pero, ang sakit talaga dahil ang ibig sabihin nya sa pagbalik ng notebook ko.
"Damn!" Ibinato ko yung notebook ko sa sahig at marahas na humiga sa kama.
Wala na akong magagawa, this is the end of Us. Kung sakaling sabihin ko sa kanya na mahal ko parin sya hanggang ngayon, baka mapahiya lang ako sa kanya. She already have Jared, maybe all I can do for her is to wish them a goodluck on their relationship.
==
Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising nalang ako sa sinag ng araw, naiwanan ko kasing nakabukas yung pinto ng veranda kagabi kaya nakapasok agad yung sinag ng araw.
Napatingin ako sa orasan. It's already 10:00 am, bumuntong hininga ako. Malamang kanina pa nakaalis si Altair. Siguro excited syang makita si Jared kaya gusto nya agad umuwi.
Dumeretso ako sa banyo at naghilamos. Medyo namamaga ang mata ko sa pag iyak. Tang*na.
Nag toothbrush ako at naligo narin. Gusto kong magrefresh, hindi lang sa katawan ko kundi patin yung utak at puso ko. I am heartbroken for f*cking sake.
Nang matapos maligo ay umupo ako sa kama habang nagpupunas ng buhok ko. I saw my notebook on the floor widely opened. And there, I realize there is something written there with a familiar green ink pen.
Mabilis ko yung kinuha at biglang magpintig ang puso ko ng makita ang sulat na 'to.
'Winds are blowing through the window pane
Heart is filled with memories again
Pain left the heart, and tears stop to fall
And love come through my body and soul'
Dear someone who broke me before,
I maybe fool but maybe I am
Can I trust you again for the last time?
Let me gave you my precious heart
And risk again for the love I want.
I hope the moment you read this
You'll come over me and say that you love me
I am not afraid of love anymore
I still love you Caspian'
Napatayo agad ako at nagsuot ng t-shirt. Mabilis kong kinuha ang susi ng kotse ko at bumaba sa garahe.
"Kuya? Where are you going?" Takang tanong ni Olivia sakin
"To the airport!"
"Bakit? Hindi pa naman--"
Hindi ko na sya hinintay pang sumagot.
Pumasok agad ako sa kotse ko at nagdrive. Ramdam ko ang bilis ng pintig ng puso ko. At hindi namalayan ang ngiti sa labi ko.
She only writes for her love. And she just wrote for me.
She loves me. She still inlove with me!
Kaya nya pala ibinalik sakin ang notebook ko, dahil may isinulat syang mensahe para sakin! Why I didn't scan it last night? Napakatanga ko! sana manlang tinignan ko yun! Edi sana pinuntahan ko agad sya kagabi!
Mabilis ang pag d-drive ko, isang oras akong bumiyahe at nananalangin ako na sana ay hindi pa ako huli.
"Altair!" I tried to call her name, baka sakaling nasa malapit lang sya sakin pero wala parin sya.
I thought I can call her but I forgot that I don't have her number for freaking petesake!
Tumakbo ako sa loob at hinanap sya, there are lots of people here, napakahirap nyang hanapin. I scan the crowd and I look to every people's faces I've crossed, pero hindi ko parin sya makita.
"Miss yung eroplano papuntang Paris nakaalis na ba?" Tanong ko sa babae sa information desk.
"Opo sir, kanina pa pong 8:00 am"
"F*ck.."napamura nalang ako sa inis.
"Sige po salamat"sabi ko nalang.
Bumalik ako sa kotse ko at muling tinignan ang sulat na iniwan ni Altair sakin. Maybe she expect me to come over last night, pero dahil hindi ko nabasa agad, inakala nyang wala akong pakielam sa nararamdaman nya kaya umalis agad sya.
F*ck that! I should have read it the moment she handed it to me!
Inis akong umuwi ako sa bahay, kailangan kong magpaalam kay Daddy, pupunta ulit ako sa France. I need to see her as soon as possible.
"Oh andito kana pala kuya? Ano nga palang ginawa mo sa airport kanina?" Sinalubong ako ni Olivia.
"Nothing. Asan si Dad?"
"Tulog pa si Daddy, lasing sya kagabi diba?"
Marahas akong bumuntong hininga. At napairap sa kawalan. Umakyat nalang ako sa hagdan para puntahan si Dad, I want to leave tomorrow if possible. I don't want her to misinterpret me, baka pag hindi ako nakapagpaliwanag ay tuluyan ng mawala ang pag asa para sa aming dalawa.
"Oo nga pala, hinahanap ka ni Ate Altair kanina, sabi ko umalis ka"
"What?!" Napalingon akong muli kay Olivia.
Altair is here?! She's still here?!
"Anong what? Eh umalis ka naman talaga diba?"
"I thought she already left?!" Tanong ko agad.
"Nalate sya ng gising, naiwan sya ng eroplano--"
Hindi ko hinintay pang matapos si Olivia sa sasabihin nya. Umakyat agad ako at pinuntahan ang kwarto ni Altair.
Bubuksan ko palang ito ngunit kusa na itong bumukas at bumungad si Altair sa harap ko.
Pareho kaming nagulat at napatigil ng makita ang isa't isa.
"Caspian? I thought--"
Pumasok ako sa loob and I hug her tightly before she finish her sentence. Gulat na gulat sya sa ginawa ko.
"Alam ko na kung anong gusto ko sa buhay ko Altair, gusto kitang makasama habang buhay"saad ko. "I love you... I love you very much"
"Y..you..?" Mahina nya akong itinulak at tinignan ang notebook na hawak ko.
Bigla syang napangiti at namula.
"Late ko nang nabasa. Sorry"saad ko.
"I've waited the whole night.."she said. "Hinintay kita kagabi, nagpuyat ako kakahintay sayo! Late na tuloy yung gising ko at naiwan ng eroplano!" Nakanguso nyang saad.
Napangiti ako at muli syang niyakap.
"Matapos mong ibigay yung message mo, iiwan mo agad ako? Ano? Babaliwin mo na naman ako sa kakamiss sayo?"sagot ko.
"Yeah, that's a brilliant idea actually" napangiti sya at niyakap rin ako.
"Silly girl"
Hinalikan ko agad sya na ikinagulat nya. Kanina ko pa ito gustong gawin, humahanap lang talaga ako ng tamang tiyempo.
"Yuck Kuya! SPG!!" Narinig ko ang boses ni Jairo. Napahiwalay kami ni Altair sa isa't isa ng makita ang mga kapatid kong nakasilip sa pinto.
"WHAT THE HELL ARE YOU DOING HERE!?"
"TAKBO!"sigaw ni Yohan.
"Si Jairo kasi ang ingay eh!" Wika ni Olivia.
Inis kong sinara ang pinto at nilock yun. Mga bwisit na mga kapatid!
"Nakakahiya naman si Kuya, nahuli ng mga kapatid nya haha!" I look at Altair chuckling.
"Those brats.. lagot sila sakin mamaya"inis na bulong ko.
"Wag kana mainis, they're still kids. At isa pa hindi na nakakapagtakang kapatid mo sila, pilyo sila just like you" she laughed.
I just smile and stare at her, hindi parin ako makapaniwala, is this even real? Na nasa harap ko sya ngayon, smiling at me like everything between us... is gonna be okay soon.
"Why are you staring like that?"takang tanong niya.
"I just... can't believe that.. you will write for me again" saad ko.
Ngumiti sya ng matamis, and swear that it really melt my heart.
"I think.. I can only write if it is for you"she answered.
"I've been waiting for so long Al. Kung panaginip man 'to, sana hindi na ako magising Altair... sobra kitang mahal at hindi ko na gustong magising pa sa panaginip na 'to" I said emotionally. "You don't know how regretful I am for doing all the bad things I did. Al... noong umalis ka, doon ko lang narealize na mahal na mahal pala kita. Araw-araw kitang namimiss alam mo ba yun? At nasasaktan ako dahil wala akong pwedeng gawin at hindi kita pwedeng makita dahil sa kondisyon mo"
She smile at walk towards me and touch my cheek. She tiptoe and brush her lips into mine.
"Thanks for giving me time and space. Thanks for letting me heal my wounded heart. Marami akong narealize matapos ang therapy ko. Na sa pag-ibig, hindi mawawala ang sakit at isa yun sa dahilan para mas tumatag ang pag ibig. At kahit natanggap ko na ang mga sakit na ibinigay mo sakin noon... hindi parin nadala ang puso ko at tumibok parin para sayo. Ganun kita kamahal Caspian..."she said.
A tear fell from my cheek. Alam ng Diyos kung gaano ako kasaya sa mga salitang sinambit nya.
"At mahal na mahal din kita"
I cup her face and I close my eyes to kiss her. I gave her a lot of quick and light kisses.
A drum tremble inside me. She open her mouth and slightly sweep her tongue to my lower lip. That electrified me a lot, I did the same and play with her.
Mas binilisan ko ang paghalik, I explore her mouth and press her head against mine to deepen the kiss. My hands are gently rubbing to her arms and head.
She push me slightly to gasp for an air but I can't wait for another second. I want more of her kisses, I miss her so much that I want to kiss her for the whole day.
Hindi naman sya nakatanggi ng muli ko syang halikan, she kiss back and gave me the same rhythm. Our speed increase, I heard her little moans as I caress her hips, then slowly move it around her back up to her neck and hair. I caress her shoulder. I cradle her face with my hand on her neck and cheeks.
"C..Caspian.."
Tumunog bigla ang phone niya. Pero hindi ko parin sya magawang bitawan. Ayoko pa, sadyang napakasarap ng mga halik nya kaya hindi ko sya magawang pakawalan.
Bumaba ang halik ko sa leeg nya, memories flashback on my mind, I remember the moments we had na nauuwi sa ganito. Her neck is really my favorite spot. Napangisi ako sa sarili, I just thought of something silly.
"Caspian wait!"
Nang maramdam nya ang ngipin ko ay itinulak nya ako agad. Napanguso ako pero sinamaan nya lang ako ng tingin.
"Don't you dare Caspian" she said.
Sinagot nya yung tawag sa cellphone at sandaling lumayo sakin. Napaupo ako sa kama at hinintay sya.
After a minute ay lumapit syang muli at tumabi sakin.
"Bukas aalis na ako pabalik sa France"saad niya.
Nakaramdam ako ng lungkot ngunit hindi ko yun pinahalata. Ngayong nagka aminan na kami, hindi ko na alam kung anong mangyayari samin.
"Ah.. that's good. Kailangan mo ng gumising ng maaga bukas"wika ko.
She look at me and pinch my cheek hardly.
"Aray! What's that for?!"
Natawa lang sya at niyakap ako ng mahigpit.
"I will miss you"saad ko at hinalikan ang buhok nya. "Don't worry, I'll call you every single day. Okay lang sakin ang long distance relationship Al, basta sabihin mo sakin ngayon na akin kana. Na tayo na ulit"pakiusap ko.
Napatingin sya sakin at mabilis akong hinalikan.
"I am yours Caspian. I will always be yours"
✴✴✴
Epilogue on the next chapter! Anyways, maraming salamat po pala sa pagbabasa, sa pagvote at pagcomment. Thank you very much po sa pag support ng story na 'to hanggang sa dulo! Lovelots readers and I hope to see you on my upcoming stories! 💕