Madilim ang paligid dahil tinatakpan ng makakapal na ulap ang buwan.
Ngunit nasa gitna ng mapayapang gabi ay ang dalawang taong pilit lumalaban sa kanilang sitwasyon.
"Kailangan mo nang makaalis dito.. Hayaan mo akong isuot na ito ngayon sa iyo."
"Wag! Nagmamakaawa ako. Wag mong gagawin yan. Ayokong iwan ka. Ayoko."
Pareho silang duguan. Umiiyak....
"Hindi na maitatama pa ng tadhana ang inyong kapalaran. Umpisa pa lang, tutol na ang lahat sa pagmamahalan ninyong dalawa. Bakit pa kayo lumalaban kung patuloy lang naman kayong natatalo?" Ani pa ng isang lalaki at may tinututok na baril sa dalawa.
"Wala kang alam sa pagmamahal."
"Meron. May napulot akong leksyon sa inyo. Alam niyo kung ano? Na ang tunay na pagmamahal, sabay ibabaon sa hukay."
The next moment I realized, sa akin na nakatutok ang baril ng lalaki.
"Adios."
F*ck!
Hinihingal akong bumangon at kinapkapan ang sarili ko. Thanks God I'm alive.
Nightmares are haunting me. And I hate it.
"Ma! What did you cook for breakfast? I'm starving."
"Binibini."
I froze after hearing that voice.
Don't tell me...
"ANDITO PA RIN AKO?"
Halos tumalon na ako sa higaan. Bakit nandito pa rin ako?
"Gising ka na nga. Kumusta na iyong pakiramdam? May masakit ba?"
Ramdam kong may something na nakalagay sa aking ulo.
Bandage.
Napayakap nalang ako sa aking tuhod at umiyak.
"B-bakit ka umiiyak Binibini? Masakit ba ang sugat mo?" May pag-aalalang nakahalo sa boses na iyon.
"Gusto ko nang umuwi. Gusto ko nang makita sina Mama. Mag-aaral pa ako! Gagraduate! Magkaka-boyfriend! Iuwi mo na ako, ayoko dito. Mamamatay ako ditoo."
"Paumanhin Adrea. Pero hindi pa talaga ito ang tamang oras para bumalik ka. Hindi ko pa maaaring ipasuot sa iyo ang kwintas dahil yun lang nag-iisang paraan para makaalis ka." Tinabihan na nya ako sa pag-upo.
"Hanggang kelan ba ako magtatagal dito? Ano'ng..... ano'ng mga katarantaduhan sa storya ninyo ang itatama? At bakit ako?"
Bumuntong hininga na lamang ako at iniangat ang aking ulo.
"Fine. Hindi na ako mangungulit. I have no other choice. I'll stay here kahit labag sa kalooban ko." Taas noo kong sabi.
"A-ano ang ibig mong sabihin Binibini?"
"Tsss. Wala ba kayong English subject dito? But nevermind. Ang sabi ko, hindi na ako mangungulit na iuwi mo ako. Tutal wala naman akong magagawa. Hindi na ako aalis."
"Talaga ba Binibini?" Tuwang-tuwa sya.
"May kondisyon." Malamig kong tugon.
"IBILI MO AKO NG LATEST NA IPHONE. ANG MAY PINAKAMAGANDANG CAMERA AH! MARAMING MAGAGANDANG SCENERY DITO SA PANAHON NA 'TO. INSTAGRAMABLE." I added.
"H-ha? Aypown?" Napanganga sya.
"Sh*t oo nga pala. Urgh! Wag mo nang isipin yon! Wala na palang kondisyon."
Napahinga naman siya ng malalim.
"Magkwento ka na nga lang. Para hindi naman ako mamamatay sa boring dito."
"Eduardo ang aking pangalan, Binibini."
"Wait. Nasabi ng Lola ko na mahirap ka lang. Kanino ang mansyon na ito?"
"Sa akin, Binibini."
"Wow. Paano naman nangyari yon? Mafia ka? Kidnap for ransom?"
"Nagsikap ako. Gusto kong patunayan na pwedeng maging kami ni Adriana. Na kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan at gusto niya. Na kaya ko siyang itaguyod."
"Mmm. Very nice! Wait. Wait! Asan na nga pala sya?"
"Masaya na siya sa buhay niya ngayon. At hindi ko na iyon gagambalain pa."
"Did you just say na... nandito siya sa panahong 'to? Nasa iisang panahon lang kami ng Great Grandmother ko?"