(PLEASE READ SOUL EN ZET M IN JE BIEB!! HIJ KOMT BINNEKORT!)
Ik wreef zachtjes in mijn, nog altijd prikkende, ogen en veegde wat tranen van mijn wangen. Ik kroop wat in elkaar toen een koude windvlaag me raakte. Het donker van de steeg omhulde me, ook al was het niet nacht, geen een greintje licht kon in de benauwde smalle weg van de steeg komen.
Ik was uit de wc's gerend in de hoop dat niemand me kon zien, vooral Niall niet. Ik wil niet dat hij me zo ziet, zo breekbaar, zo zwak, want dat is alles wat ik niet wou laten zien.
Ik kon er alleen niks aan doen. De angsten waren te groot. Mijn jeugd heeft littekens achtergelaten. Niet alleen de fysieke littekens van al die krassen, die ik 's avonds bij mezelf aanbracht, op mijn polsen, maar vooral de littekens op mijn ziel.
Het verandert je. Wonden die nooit meer zullen helen. Woorden als messensteken in mijn ziel. De angst nooit verlaten. Littekens zijn voor eeuwig, littekens zullen je altijd herinneren aan die tijd. Littekens kunnen vervagen, ze kunnen verborgen worden door make-up en kleding, maar ze zullen nooit compleet verdwijnen.
Het deel van je leven waarin alles zo slecht was. Het deel waarin vreugde een onmogelijke doel lijkt. Het deel dat sommige mensen nog nooit hebben meegemaakt, maar dat wel zal komen. Of juist niet. Maar toch... de meesten hebben het wel meegemaakt. De een erger dan de ander, maar allemaal genoeg voor de littekens.
Mensen proberen het opzij te zetten, het te vergeten, maar ooit zullen ze merken dat dat niet kan. Dat het wegstoppen in een kluis in je hoofd en op slot doen niet werkt. Het is een deel van je en dat kan niet worden vergeten. Het zal voor altijd op je netvlies gebrand staan.
Scars for life.
Dat wou ik op mijn arm tatoeëren, maar ik heb nooit de lef gehad het te doen. Misschien nu, nu al de pijn terug is moet ik het echt doen. Ik ga het gewoon doen.
Ik duwde me van de koude stenen vloer en ik ging met behulp van de muren van de steeg overeind staan. Mijn benen trilde en voelden zwak. Net als ik zelf. Allemaal van een bericht.
Mensen die nooit zo erg gespest zijn geweest dat ze een eind wouden maken, of mensen die nooit erg gepest werden begrijpen dit niet. Vinden vast dat ik er een te groot drama van maak, maar zij voelen mijn pijn niet.
Ik forceerde mijn benen om kleine stapjes te maken. De kou had werkelijk wonderen verricht met mijn spieren, alleen dan niet op de goede manier, want elk spiertje deed pijn en was stijf.
Ik keek naar mijn pols, de plek waar ik mijn tatoeage wou hebben. De rozige lelijke lijnen staken dit keer scherp af van mijn door kou verbleekte huid. Ik voelde een traan over mijn wangen rollen, net op het moment dat ik dacht dat ik kon stoppen met dit zwakkr gedrag.
Ik keek even naar boven. Vogels zweefde vreedzaam over de huizen, zo rustig, zo vrolijk. Waarom kon ik geen dier zijn? Dieren hadden geen problemen, ze hadden geen pijn, veroorzaakt door anderen. Alles ging precies zoals de natuur het had bepaald.
Ik voelde hoe de zon mijn gezicht verwarmde en ik keek om naar de nauwe steeg. Ik vond het fijn om even lekker in de zon te zijn, niet in het weggetje van een halve minuut geleden, waar de zon niet in kon komen en dus koud was.
Ik voelde een lichte tinteling door mijn benen, die eindelijk besloten hadden om wakker te worden. Ik haalde mijn portommonee uit mijn tasje, die ik voor het weglopen had meegenomen. Alle moed was inmiddels weggeëbd, maar ik dwong mezelf naar de tattoo parlor te gaan.
Ik kende eentje niet ver weg. Ik was er wel eens heen gehaan met Mona, die wou ook een tatoeage, maar van een hart in haar nek. Ik heb haar nooit vertelt over mijn wens, maar binnenkort zou ze er toch achter komen.
Veel mensen vinden mij nu vast raar, een tatoeage halen, geen afspraak maken, niet eens onderzoek doen.. fout! Ik kende de mensen daar, ze zeiden dat ik altijd welkom zou zijn en natuurlijk weet ik dat het pijn doet en mijn hele leven blijft zitten. Dat is juist waar het zinnetje om gaat.
Scars for life.
De tatoeage zal net zo lang blijven staan als mijn littekens. Ik keek nog een keer naar mijn polsen, mijn linker vooral. Ik wou hem op mijn linkerpols hebben, de pols waar de meeste krassen op stonden.
Na een kort tijdje gelopen te hebben en mezelf proberen onzichtbaar te maken voor de mensen om mee heen kwam ik eindelijk aan bij de professioneel uitziende parlor. De verschillende soorten foto's in de vitrine met allerlei betekenissen er naast.
Ik opende de deur en van het een op het andere moment zat ik in de stoel midden tussen allemaal volledig getatoeëerde mensen. Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik voelde me al gelijk rustiger worden toen Jake, ja die ken je vast nog wel, aan kwam lopen.
"Hey Iona, nooit gedacht jou hier te zien," zei hij, terwijl een grote lach rond zijn mond vormde.
Jake had niet zo heel veel tatoeages, maar hij werkte wel hier in de tattoo parlor. Hij had slechts de naam van zijn overleden moeder, tragisch verhaal, op zijn arm samen met een paar chinese tekens waarvan ik geen idee had wat ze betekende.
"J-ja," stotterde ik, nadat ik eindelijk die brok van angst had weggeslikt. Ja, ik ben bang. Ontiegelijk bang.
Jake, die mijn ongemakkelijkheid aanvoelde ging er maar niet op door, serieus een super vriend gemaakt door de goden zelf, en hij vroeg: "en miss, wat mag het zijn."
"Een tekst graag op mijn pols," zei ik met een iets meer zelfverzekerde stem en ik ging iets rechter op zitten. Er was geen weg meer uit, nu moest het gebeuren.
"En wat mag dat zijn en welk type letters?" vroeg Jake en handigde mij een boekje aan die hij net uit een la had getrokken. Ik bladerde er vlug doorheen tot mijn oog viel op een prachtige handschrift met krullerige letters.
Ik keek naar Jake terwijl hij zijn spulletjes pakte en op de tafel legde. Ik wees naar de foto en hij knikte met een grote frons voor hij vlak voor me ging zitten.
"Weetje dit wel zeker Iona? Je kan het niet meer weghalen en het gaat pijn doen," vroeg hij met een hint bezorgdheid in zijn stem. Ik knikte, niet in staat de praten door de steeds groter wordende knoop in mijn maag.
"Hmm oke dan," zuchtte hij en hij pakte het apperaat. Hij zette hem aan en keek me nog een keer vragend aan. "Wat wil je als tekst?" vroeg hij duidelijk nieuwschierig.
"Scars for life," antwoordde ik, of nou eerder piepte ik. Hij keek me bedachtzaam aan maar knikte toch. Ik stak aarzelend mijn hand uit met mijn pols naar boven gestoken. Nooit had ik Jake mijn littekens laten zien en nu.. nu moest hij ze tatoeëren, wat nu ik er over nadenk denk ik zelfs nog meer pijn gaat doen dan een gewone normale tatoeage op een normale huid.
"Hier graag," piepte ik en ik wees op een plekje net onder het plekje waar het bot van mijn duim eindigde. Een beetje bang keek ik hem aan en ik hoorde hem uit schrik scherp in ademen.
"W-at i-s d-" stotterde hij. "Niks, ik moet hierna gaan dus wel eeb beetje opschieten," kapte ik hem af met een schuldgevoel. Ik haat liegen. Hjj knikte, met nog steeds grote ogen, maar gelukkig vroeg hij niet door.
"Dit kan pijn doen, maar niet bewegen. Ik wil niet uitschieten,"fluisterde hij en ik greep met mijn overige hand de leuning vast van mijn stoel, wachtend op de pijn die elk moment door mijn arm kon vloeien.
En op commando schoot er een scherpe steek door mijn pols. Ik kneunde van de pijn, maar het stopte niet. Ik duwde mijn nagels in de leren armleuning van de stoel en klemde mijn kaken op elkaar.
De stekende pijn leek wel uren te duren en zelfs wat tranen begonnen in mijn ooghoeken te vormen. Gelukkig net op dat moment verdween de stekende pijn en maakte plaad voor een brandend gevoel, pijnlijk maar wel verdragelijk. Ik balde mijn vuisten om zo de pijn weg te laten ebben, maar helaas.. het hielp niet veel.
Ik begon er meteen spijt van te krijgen, maar dat vergat ik al snel genieg toen ik naar de krullerige zwarte letters op mijn pols keek. De randjes lichtjes roodgekleurd alsof ze verbrand waren, maar bijna onherkenbaar door al de andere roze lijnen. Ik glimlachte kort door de pijn heen, de tekst leek me weer een beetje kracht te geven.
Scars for life.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
hey! nog een stukje! en nee, ze overdrijft niet! ik heb dit stuk als een soort dagboek geschreven. precies gedeeld met jullie hoe ik me soms voel. dus niet zeggen dat ze zich aansteld (niet dat een van jullie dat zou doen, jullie zijn te perfect). Zoals ik al eerder zei willen jullie ppleeeaassee soul en a double life lezen op mijn account???? de beschrijving en proloog van adl is echt heel slecht maar ik schreef het een flinke tijd terug! kunnen jullie ook they don't know about us lezen op het account van meggel en criminals?? op het account van Love_Elounor_forever?? ook haar nieuwe boek is echt super goed! als jullie dit zien luf you! sissies!!
xx astrid
PLEASE VOTE EN COMMENT IK HEB EEN ROTDAG ACHTER DE RUG DUS PRETTY PRETTY PLEASE? ? ♡♥♡♥