(A/N hoi iedereen, hier deel 1 van het concert!sorry dat het zo lang duurde ik heb het 20 x verwijderd enzo, het lukte maar niet... ik ben er nogsteeds niet blij mee maar nou ja..)
Langzaam kwam het concert gebouw in zicht en hoe dichterbij het gebouw ging, hoe sneller mijn hart ging kloppen. Over een half uur zag ik die verrader weer, Niall, zijn droom waargemaakt. Ongelukkig begon ik weer met mijn armband te friemelen.
Ik dacht weer terug aan de tijd dat Niall weg was gegaan, al meer dan vier hele jaren geleden, ach hij herkende me vast toch niet. Ik was veranderd nadat ik hier naar London was verhuisd, ik had mijn bril weggedaan, mijn acne was verdwenen, beugel er uit, ik ben naar de sportschool gegaan en ik ben volwassener geworden. De jaren lange gepest had zijn vruchten afgeworpen.
Ik sta sterker in mijn schoenen, ik heb nieuwe vriendinnen gemaakt en ik ben gelukkig, dacht ik en ik ging trots rechtop zitten, nee geen zorgen ik ben niet opschepperig, maar voor iemand die zijn/haar hele leven maar één vriend heeft gehad en zijn/haar hele leven gepest werd.
Ik heb Niall niet nodig, dacht ik trots. "Sorry wat? Heb je Niall niet nodig?" hoorde ik Mona naast me vragen en ik schrok op uit mijn gedachten. Ow shit, zei ik dat hardop? Ik keek naar Mona's verbaasde blik en ik probeerde net zo verbaasd terug te kijken, wat trouwens heel erg moeilijk is!
"Wat Niall nodig hebben? Hahaha, nee natuurlijk niet hoe kom je daar nou weer bij?" lachte ik, wat is het super moeilijk om te liegen tegen een van je allerbeste vriendinnen en ik kreeg een schuldgevoel, Mona verdient het niet om tegen gelogen worden.
"Ow ja ehm oké," antwoordde ze een beetje argwanend, ze kon me gewoon lezen als een open boek en ze zag dat ik aan het liegen was, maar ze stopte toch haar oortje weer in haar oor en luisterde weer verder naar haar muziek, van One Direction natuurlijk.
Ineens stopte de auto en Jake riep: "we zijn er, babes!" "Hahaha heb je het tegen ons of tegen al die meiden voor het concertgebouw." "Wat denk jij dan, zie die meiden daar!" Mona en ik lachte en Jake gaf ons een knipoog. Ik zette mijn zonnebril op voor de zon en zette mijn hoodie op zodat het wat minder koud zou zijn als ik buiten stond.
"Jullie hebben nog maar een kwartier, als ik jullie was zou ik alvast gaan, straks krijgen jullie de plaatsen voor aan niet." Mona knikte en riep: "Jaa helemaal mee eens Jake!" en ze trok me ruw de auto uit.
"Aaaaah Mona nee!" gilde ik toen ik bijna op de grond viel. "Iee," piepte ik en wachtte tot ik de harde stenen grond zou raken, maar die kwam niet, in plaats daarvan voelde ik twee sterke warme armen om mijn middel die me opvingen.
"Ow oeps sorry," piepte ik, nog steeds geschrokken en hij lachte heel vriendelijk naar me, wat trouwens het enigste was dat je van zijn gezicht kon zien door zijn bril, sjaal en beanie. "Geeft niet babe," zei hij lief, terwijl hij zijn, misschien een Welsh of Ierse, accent probeerde te verbergen en hij zetten me rechtop.
Hmmm, dacht ik, waar ken ik die, super schattige, lach van? "Ga je naar het concert?" vroeg hij na een ongemakkelijke stilte. "Ja, ik ben meegesleept door mijn vriendin. We hebben kaartjes op de eerste rij." "Ow dus je bent geen fan of zo?" vroeg hij met een totaal niet vrolijke lach, maar hij pakte zichzelf weer samen en gaf me nu een oprechte glimlach.
"Nou kijken of je nog steeds zo over ze denkt na het concert," zei ik met een grinnik en hij liep weg. Apart persoon, met een aparte kledingstijl, maar wel met een super lieve glimlach..
Ik keek hem na en zag hoe hij om de hoek verdween, richting een steegje. "Ow, het spijt me zo erg Iona, ik moet echt leren voorzichtiger zijn!" zei Mona, je on horen dat het haar spijt maar ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Geeft niks joh, ik weet hoe lang je al naar dit concert wilt!"
Ze zuchtte opgelucht en zei toen: "Maar kom op we moeten nu wel echt gaan!" Ze pakte, alweer, mijn arm en sleurde me door de gigantische groep gillende directioners. ik voelde me letterlijk een speelbal, ik werd van links naar recht geduwd en weer terug naar links. Ugh, geef mij maar een achtbaan die een kurktrekker maakt en een paar keer over de looping doet... alles is beter dan hier heen en weer gegooid te worden, terwijl je aan je arm word meegesleurd en er ook nog eens super veel mensen, meiden nog erger, je oren eraf gillen.
Ja ik weet nu wat je denk, Iona stelt zich aan en zo erg is het is vast niet zo erg! En dat ik ook vrij waar, maar ik ben chaggi, heb gisteren nauwelijks geslapen door de zenuwen en ik ben echt een slecht persoon voor plekken waar veel mensen zijn.
Eindelijk, na iets van tien minuten duwen, trekken en wringen, kwamen we bij de balie en ik haalde de twee vip kaartjes voor de eerste rij. "We hebben vip kaartjes, alstublieft!" schreeuwde Mona terwijl ze de kaartjes aan de persoon achter de toonbank gaf. Ze bestudeerde de kaartjes vlug en gaf ze toen met een scheurtje terug.
"Veel plezier!" gilde ze, net zoals Mona, om boven de gillende directioners uit te komen. Ik knikte vriendelijk, ik had even geen zin om te gaan gillen, terwijl Mona een bedankje riep en we liep arm in arm naar binnen.
"Woooow," was het eerste dat ik kon uitbrengen. Ik keek door de gigantische zaal met drie hele grote staanplekken en daar omheen heel veel zitplekken. "Uitverkocht, zei je hè?" vroeg ik met mijn mond nog steeds openhangend en zei knikte vrolijk, die lach zou er vandaag en waarschijnlijk de komende maanden of zo niet meer afkomen.
"Ja! Binnen een week geloof ik en de kaartjes die wij hebben waren binnen de eerste minuut al uitverkocht." Met grote ogen keek ik haar aan terwijl ik mijn hoodie afdeed en mijn zonnebril aan mijn blauwe top hing en ze lachte om mijn ongeloof.
"Iona.. hoe vaak moet ik het nog zeggen. One Direction is de bekendste en beste band op het moment! En knapste," fluisterde ze er nog snel achterna. "Ze hebben miljoenen fans, miljoenen volgers op insta, twitter, facebook, youtube alles."
Ja en nou net Niall moest er in zitten, voegde ik boos in mijn hoofd toe. Ugh, mooi vanavond zag ik hem weer. Na al die jaren, na die twee gebroken beloftes, de een van Niall dat hij altijd bij me zou blijven, beste vrienden voor het leven en die andere van mezelf aan mezelf, dat ik Niall nooit zou vergeven en ik altijd zou proberen hem te ontlopen om hem nooit de kans te geven zijn excuses aan te bieden en mij nooit de kans te geven hem weer aardig te vinden.
Nou goed gedaan Iona, weer een belofte gebroken! "Welke belofte?" vroeg Mona opeens en ik schrok op uit mijn gedachten. Aaah vervloekt hardop praten als ik boos ben! "Ow ehh... dat ik nooit een directioner zou worden, maar nu ben ik toch verslaafd geraakt aan hun liedje You and I." Wat trouwens gedeeltelijk waar was, het verslaafd raken gedeelte was gelogen, maar ik vond het wel een super leuk liedje.
"Oehh misschien is er dan toch een kans voor Nessa en mij!" giechelde Mona, ze probeerde me nu al een paar maanden fan te laten worden van One Direction, maar dat was hun nog niet gelukt. "Ja mocht je willen," lachte ik en Mona zuchtte.
"Misschien ooit," hield ze vol en ik schudde eigenwijs mijn hoofd. "Nou goed dan, maar kom je anders zijn we zo onze plaatsen kwijt!" riep ze en ze rende de lang, nee echt heel erg lange, trap af naar het podium, met mij vlak achter haar.
We renden als twee kleine kindjes in een grote bioscoop giechelend de trap af en namen plaats bij het podium, eerste rij. We stonden tegen de metalen hekken aangeleund, die de eerste rij van de drie meter hoge podium scheidde.
Om ons heen stonden meiden van alle leeftijden en ook een paar jongens, ze hadden bijna allemaal een One Direction t-shirt aan of armbanden met de gezichten van de jongen. Ook was er een meisje met een spandoek met 'I love you guys so much! follow me .......' er op.
"Hahaha, medelijden met de mensen die achter dat meisje gaan staan," lachte ik en ik wees naar het meisje met de spandoek. "Haha, ja echt hè!" lachte Mona. In totaal waren we met zo'n vijftig mensen in de hele zaal. Echt super handig, die vip kaartjes, sommige mensen staan drie uur in de rij om optijd te komen, dacht ik en schudde mijn hoofd, wat mensen er wel niet voor doen..
Na vijf minuten stroomde de zaal vol, meerdere mensen kwamen keihard naar beneden gerend voor goeie plaatsen. Van achteren werd ik naar voren geduwd en geplet tegen de reling, ugh serieus, dacht ik chagerijnig.
Na een half uur was de hele zaal helemaal vol en Mona en ik waren net pannekoeken... Veel meiden zaten al helemaal hysteries te gillen, zoals Mona naast me, en, uiteindelijk, gingen de lichten uit.
Automatisch ging ik meegillen, toen de lampen weer aangingen en daar verschenen ze.. de vijf jongen van One Direction. Ik klapte zo hard als ik kon en ik vergat dat ik een gloeiende hekel had aan die vijf jongens.
Helemaal links stond harry met volledig zwarte kleding, naast hem Louis met een witte t-shirt en spijkerbroek, daarnaast stond Zayn, Mona's grote liefde, met licht grijze top en grije broek en daarnaast weer Liam met een wit shirt en lichte spijkerbroek en daarnaast...
Mijn gedachten kwamen weer op gang.. Niall.. H-hij stond daar. Mijn hart brak toen ik hem zag, duizende stukjes vielen op de grond en ik kon mezelf niet meer in bedwang houden.
Mijn benen hielden me gewoon niet meer en ik zakte op de grond.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heyy! hier EINDELIJK het eerste stuk van het concert. zoals ik al zei niet geslaagd :(((((( 2e stuk lukt denk ik wel aangezien daar wel daadwerkelijk iets gebeurd. sorry voor het wachten iedereen! het 2e stuk staat er denk ik vanavond al op maar ik weet t nie zeker... maar nog een keer sorry voor de teleurstelling :( Toewijding naar BooHazzaBears voor het noemen van mijn andere boek, impossible love in haar boek(en de lieve reacties)!!!! super bedankt!
Wie gaan er eigenlijk allemaal naar het concert van 1D en wie staan er nog meer in het vlak ervoor?
xxxxx astrid<3
ps. vote en comment x
pps. wat vinden jullie van de cast?