I just published this again, pero mas nauna ang kwento na 'to sa Villareal series. Kaya asahan ang maraming pagkakamali. Haha.
Phase 3
If only I could bring back time of being free, I will. Kung noon pa lang ay naisip ko na ang kahahantungan kong ito ay 'di na sana dumating pa, sobrang bigat sa pakiramdam.
Nasasaktan ako, naiinis, nagagalit sa aking kalagayan. Sa aking sitwasyong ito, bakit sa lahat lahat ng tao ay ako pa? Kami pa ang nagkaroon ng ganitong pamilya, sa pamilyang ito pa ako naipit.
I drank another shot, the hotness of tequila filled my throat. I flinched. Mabilis kong ininom ang isang baso ng juice para matanggal ang guhit at init na dala noon sa akin. I should be sipping lemon and salt pero hindi ako sanay roon kaya juice na lang, at least matamis.
Alzhera and Lavern are talking, I could not understand because of my pre-occupied mind.
There's so much in my mind.
My mind is full of everything I never said. I couldn't voice out even if I want to scream the pain I'm feeling.
Sa ilang buwan kong nakakulong sa arrangement na ito ay ngayon ko lang ulit naramdaman ang makawala kahit papaano. Ang magawa ang kahit kailan ay hindi ko pa nagawa noon, ngayon lang may tumulak sa akin na gawin iyon.
They're right, ang alak ay nakakapagpagaan ng kalooban kahit sa sandaling oras lang. Para sa akin iyon ang epekto, sa iba naman ay pag-iyak. I'm crying, too, inside.
"Kung hindi mo lang sinaktan si Clayven, malamang ay ipaglalaban ka noon hanggang ngayon." Lavern soft voice suddenly came.
Ramdam ko na ang pamumungay ng aking mga mata pero wala pa naman akong initial sign na lasing ako, hindi pa naman ako makulit o maingay.
Huminga ako ng malalim.
"I hurt him because I knew this would be my end, masaktan ko man siya ng maaga o hindi ay heto pa rin ang mangyayari. Masasaktan pa rin kaming dalawa sa huli."
This would happen, this is my end. I'll just have to take everything slowly, I hope this work out. Hindi man ngayon pero sana ay sa mga susunod na taong magkakasama kami ni Minther.
He's too hard to be with, to be honest. I don't know how to talk without him getting annoyed, he's not talking to me without insults and I'd just take everything he'd throw at me.
Wala naman akong magagawa kundi ang ganoon lang, magpasensya at umasa na maaayos din ito kapag tumagal. Naiintindihan ko naman na nag aadjust siya dahil hindi siya sanay. I know he didn't really like this arrangement.
Alzhera gasped and shook her head while looking at me with sad eyes, I smiled.
Smile even it's fake. Ayaw ko namang mag-alala sila sa kalagayan ko.
"He's in love with you, Cade. Gagawa ng paraan iyon para sa inyo."
Kumunot ang noo ko. "Alam kong aalis din siya, iiwanan niya rin akong mag-isa dahil kailangan niyang mag-aral sa ibang bansa."
Clayven Carlos, he was my first love but we did not had a thing. Hindi ko siya naging nobyo o anuman, I can call us best friends who loved each other. Hindi ako pwedeng mag nobyo dahil masyado pa rin kaming bata noon. Puro lang pag-aaral ang dapat na gawin pero may pangako kaming hihintayin ang isa't isa.
But then, I need to obey everything my parents want. Hindi ako aangal doon, I still love my parents and family despite of this situation I am in. Alam ko naman na para sa akin itong ginagawa nila, to secure my future with a decent and rich family.
Kung sana lang ay magkaibigan ang mga Carlos at Andrada ay baka si Clayven nalang ang ipagkasundo sa akin. Sana nga siya na lang, hindi pa ako mahihirapan ng ganito at madaling mahalin dahil sanay na ako roon.
"Hindi, Cade. Mali ka. Ang totoo ay hindi na siya aalis para sa'yo! Noong araw ng kasal mo ay naroon siya. Doon din siya nag desisyon na umalis na lang ulit."
Napahugot ako ng malalim na hininga sa sinabi ni Lavern.
He was there? The fuck! Hindi ko iyon inaasahan dahil alam kong mas maaga pa lang ay umalis na siya bago ako maikasal sa araw na iyon. Hindi niya rin alam na ikakasal ako, pinili kong hindi sabihin para hindi na siya masaktan.
I shook my head in disbelief.
"I... I don't know." I mumbled. Huminga ako ng napakalalim. "Pero ayos na iyon, wala na. Nangyari na rin ang lahat kaya rito ako magfofocus sa sitwasyon kong mayroon ngayon."
Sobrang sakit, kung alam ko lang na naroon siya ay umatras na ako para sumama sa kanya. We could runaway together, we could've escaped. Pero siguro tadhana na namin iyon, hindi kami para sa isa't isa.
And we won't be happy doing that, if ever. My family will despise me, and his family? I'm not sure, Clarine was supporting everything Clayven want and also Tita Claire. I've known them for years of being friends with Clayven.
Hindi na nagsalita sila Alzhera at Lavern. Napabuntong hininga ako at nagbaba na lamang ng tingin sa alak na nasa aking harapan. Panay ang gala ng tingin ni Lavern sa paligid, si Alzhera naman ay nangingiti pa habang nagtetext.
I guess she's texting with Reidjan Cordóva. Mabuti pa siya ay masaya sa buhay at kuntento, hindi namomroblema sa kanyang mamahalin na tao dahil nagagawa ang mga bagay na kagustuhan.
"Panay ang ngiti mo!" panunuya ni Lavern nang mapansin ito. "Nagpaalam ka ba?"
Sumulyap si Alzhera sa kanya at tumango.
"Oo naman," she said, nilapag ang phone sa lamesa at ininom ang kanyang shot bago nagsalita ulit. "Hindi ako umaalis ng walang paalam sa kanya, no!"
Lavern rolled her eyes.
"May ganoon pa? Tss, kami naman ang kasama mo kaya kahit hindi ka magpaalam."
"Oo nga, pero iba pa rin 'yong nagpapaalam. Wala namang masama kung iupdate ko siya sa mga ginagawa o gagawin ko. Doon din kasi tumitibay ang tiwala." Alzhera said the matter of fact.
Huminga ako ng malalim. Why does this topic brings me pain? Gusto ko ring maramdaman ang ganoong klase ng relasyon, I've never had a boyfriend and now I'm married to someone who hates me.
Hindi ko pa naranasan ang lahat tungkol sa relasyon pero alam ko ang mga bagay na masarap sa pakiramdam kapag nasa isang relasyon, like Alzhera and Reidjan's. They're so faithful to their relationship, walang iba kundi silang dalawa lang. Masaya sila sa ganoong lagay.
Sana pala noong una palang ay ginawa ko na ang mga bagay na makakapagpasaya sa akin, sana naging masaya na lang ako noon kay Clay kahit na sa huli ay masasaktan din kami, at least I experienced to be happy with someone I loved but I'm not selfish to do that.
Mabilis ang oras, hindi ko namalayan iyon. Alzhera is with Reidjan now, kasama rin niya ang kanyang pinsan na dumating dito. Si Theonoah de Menezes, panay ang asaran nila ni Lavern na ikinakatawa namin.
It feels good to be with these people around, iyong pakiramdam ko'y walang problemang kakaharapin bukas. Iyong pakiramdam na walang magagalit sa akin na kahit sino. Well! Wala naman talaga dahil wala si Minther kaya nakalaya ako ngayong araw!
"Kayo na lang kasi!" tudyo ni Alzhera sa kanilang dalawa, Reidjan was hugging her while laughing in a low tone. He's damn decent looking.
Lavern flashed a disgusted expression.
"Ew! Huwag na lang, magiging single ako habang buhay o kaya talagang magpapakasal na lang ako sa hindi ko mahal kesa mapunta sa kanya. Tatanggapin ko nalang ang fixed marriage!"
Theonoah blanched. Katulad ni Reidjan ay sumisigaw siya ng karangyaan at awtoridad na makapangyarihan, formal play boy ang kanyang image.
"What do you mean?" patawang tanong niya. "A fixed what?"
I smiled mentally, hindi ko alam kung matatawa ako dahil sa kanyang tanong o malulungkot dahil katotohanan iyon. Engage na si Lavern sa isang anak ng business partner ng aming pamilya.
Ang kaibahan lang ay sa mabait siya napunta at hindi nagmamadali ang kanilang pamilya na maikasal ang dalawa. How unfortunate of me to be married with a beast this early. Hindi man lang ako pinagbigyan na makibagay muna sa lalaking pakakasalan ko.
Umirap si Lavern, bakas sa kanyang mga mata ang kalungkutan at pagsisisi na nabanggit pa ang bagay na iyon.
"Fixed marriage, Theo." si Zhera ang sumagot. "She's engaged to someone,"
Theonoah looked surprised. Kumunot agad ang noo at tumingin kay Lavern, hindi naman makatingin pabalik si Lavern at pinaglaruan na lamang ang baso sa lamesa habang nangunguso.
"Mas mayaman ba sa pamilya namin?"
Nagulat kami sa biglaang pagseseryoso ng boses ni Theonoah nang tanungin iyon, Lavern was stunned but never looked back or even glance at him.
"I... I don't know." malamyang sagot ni Alzhera. "Hindi ko kilala, pero business partner ng mga Andrada."
Thenoah smirked. "Andrada, huh? So it must be, Tiu? Zhang? Legaspi?"
Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, how the heck did he know about Andrada's business partners? Lavern looked shocked, too. Napatingin na siya kay Theonoah.
Theonoah drank his shot and raised a brow at Lavern.
"So, who among them?" he asked again.
Reidjan chuckled. "I guess it's the Zhang? Since Legaspi is married to Cadence. And the Tiu doesn't have a son."
Suminghap ako, what are they? Seriously? Paano nila nalaman ang mga iyon? At paanong mukha silang sigurado sa lahat ng kanilang mga nalaman?
Laglag ang panga nila Alzhera at Lavern na nagpalit ang tingin sa magpinsan. Tumango si Theonoah at ngumuso.
"Zhang pala?" humalakhak siya. "Sino naman doon? Bibigyan ko muna ng suntok sa mukha para matauhan."
I can't understand! Paano iyon? Paanong alam nila? Nakakamangha, mukhang nabubuhay talaga ang kanilang pamilya sa business world. Alam nila ang mga ganoong bagay sa paligid ng mundong ginagalawan nila.
Nawala ang pakikinig ko sa kanila nang tumunog ang cellphone ko. I quickly took it on the table and read the text. Kumunot agad ang noo ko sa text na nabasa.
Unknown:
Where on earth are you?
My chest grappled. Kaba agad ang bumalot sa akin, kahit hindi nakasave ang kanyang number ay alam ko na agad kung sino ang nagtext.
Damn it!
Sinumbong ako ni Cora? I doubt it! Damn, I don't know. I guess I shouldn't really trust her or anyone there, hindi talaga ako sigurado kanina kung aalis ako dahil alam kong nakita ako ng mayordoma nilang nakabihis kanina.
Shit.
Nagtagal pa ako ng ilang minuto ng pag-iisip kung ano ang isasagot sa kanya pero kalaunan ay hindi ko na lang sinagot, namaalam ako kila Alzhera na magbabanyo lang upang hindi na sila mag-abala pa na ihatid ako sa amin.
Habang naglalakad patungo sa banyo ay nagtext na ako kay Cora na magpapasundo ako kay Karding dito sa La Verde at maghihintay. Naramdaman ko ang pag-ikot ng aking paningin habang nasa banyo.
I washed my face to at least lessen the giddiness I am feeling pero lalo pang lumala ang pag-ikot ng paningin ko nang mag-angat ng ulo. Pikit matang binuksan ang pintuan para makalabas ng banyo.
Fuck! Oh my God!
Sobrang nahihilo ako na parang malalantang gulay ako sa lupa kapag naglakad pa ako, napahawak agad ako sa pintuan. Tinuko ko ang aking noo sa malamig na pader, pinapakalma ang aking pagkahilong ngayon lang naramdaman ng labis.
Sobrang hirap pala kapag ganito ang pakiramdam, hindi ko lang naramdaman kanina dahil nakaupo lang naman ako at tahimik sa aming pwesto. I didn't expect this! Akala ko hindi umeepekto sa akin ang alak kanina.
Damn it!
Nanghihinang pinalo ko ang pader at nagdadasal na makita ako nila Alzhera rito para maalalayan. Shit, I can't go home like this! Hindi rin naman ako pupuntahan ng driver dito dahil hindi alam.
Abruptly, an arm snaked around my waist, napasinghap agad ako sa kaba. Hindi ko maidilat ang aking mga mata dahil sa sobrang panghihina at kaantukan. But damn whoever it is! I fucking want to slap him!
"Hey! Get off me!" miski boses ko ay nanghihina, hindi ko man lang masigawan.
Kumapit ako sa braso noon nang buhatin ako, gusto kong magwala, umiyak at sumigaw dahil doon. Hindi ko kilala ang mga tao rito! Pero alam kong maraming nangyayaring ganito sa isang lugar na inuman.
"Get off me! Please! Let me go!" naiyak ako sa panghihina. "Uuwi na ako! Please..."
Muli akong nanghihinang nagpumiglas mula sa braso nito, pati ang paa ko ay pinadyak ko para lang malaman niyang hindi ko gustong sumama sa kanya.
"I'll take you home..." a cold baritone voice out. He hugged my waist tightly, hininto niya ang mga paa ko na magpumiglas.
I fret.
"No! Please! Hindi pwede! May bahay ako! I can go home alone!"
Hindi siya nakinig. Abot tahip ang kalabog ng dibdib ko sa sobrang kaba, the hell! Sana naman maligaw sila Lavern at makita ang lalaking ito na kinukuha ako!
Fuck. I can't believe this! I don't want this!
"Stop crying!" mariing aniya.
Paulit ulit akong umiling at nagpumiglas, marahang hinawakan niya ang aking ulo para magtigil sa kakagalaw.
"Ayoko! I'm married! Hindi na ako pwedeng sumama sa iba! Fuck it, just please let me go! Kaya kong umuwi mag-isa!"
Takot na takot ako, hindi ko na alam kung paano pang manlaban. Pagmamakaawa na lang talaga ang kailangan kong gawin baka sakaling maawa siya sa akin.
"Wala kang makukuha sa akin, please! Kasal na ako, you can get everything but please let me go! Magagalit ang asawa ko!" I grieved in so much fear.
Minther will be furious! Lalo na at ganito ang lagay ko at nagpapahawak pa sa ibang lalaki, alam kong ego niya ang matatamaan kapag ganito ang nangyayari.
He doesn't really care about me, kung ano man ang gawin ko o ano basta ba walang makakakita na mga kakilala niya na magdadala ng kahihiyan sa kanilang pamilya.
I'm not this kind of girl, I'm drunk, yes! But because I have problems in life, pero hindi ako kaladkaring babae. I was raised decently with manners!
Damn!
He chuckled.
"Really, huh? Ba't ka nasa bar kung may asawa ka na? Why are you drunk if you're married?"
I felt his heavy breathing on my neck, tumaas iyon sa aking tainga at doon nagpakawala ng mabibigat na paghinga.
Oh God! Mas lalong kumalabog ang dibdib ko sa sobrang kabang hindi na maipaliwanag ngayon.
"Hindi ito pwede! I can give you everything, but not like this! God!"
Pumiglas akong muli. Kahit hinang hina na ako ay kailangan kong labanan ang lalaking ito! I can't just go with him, I am married and it's a shame if people saw me with this man! Hindi lang kahihiyan sa akin kung hindi pati sa mga Legaspi!
"Let me fucking go! Please! Babayaran kita! I will give you my phone and money! Huwag lang ganito, ayoko. Magagalit sila!"
He laughed raspily.
"Sino?"
I whimpered. "My husband! May asawa na ako! Maawa ka naman, please." pagmamakaawa ko.
He chuckled again.
"Who's your husband? I'll call him."
Lalo akong napaiyak dahil sa takot. Umiling ako.
"Don't! Wala siya rito! Kaya parang awa mo na, pakawalan mo na lang ako."
"But you're drunk, I'll take you home."
Suminghap ako at nagpumiglas muli. Pilit ko mang idilat ang mga mata ay wala na talaga akong lakas dahil konting dilat lang ay umiikot na.
"I can handle myself! Damn it! Just let me fucking go!" I wailed.
I am so hopeless! Natatakot ako, hindi ko siya kayang labanan. Natatakot ako sa lahat ng maaaring mangyari ngayon, wala akong mukhang maihaharap kung sakali.
Nagsisisi tuloy ako na umalis pa ako sa mansyon nila Minther, wala sanang mangyayaring ganito kung hindi ako lumabas!
Patuloy niya akong dinala kung saan, walang hirap sa kanya iyon dahil para lamang akong isang batang kaya niyang buhatin kung kailan gugustuhin.
I could feel his prodigious frame, his broad shoulders, his huge hand, firm and long masculine arms snaking on my waist like I was so tiny for him.
"I am married! Magagalit si Minther kapag nalaman ito!" I'm so hopeless to even tell that, wala namang pakealam sa akin iyon.
He chuckled raspily. I shuddered.
"Sleep now..." he whispered on my ear.
My heart galloped, hindi ko napigilan ang mapahinga ng malalim. Unti unting nanghina ang aking katawan, nawala rin ang aking paghikbi at lumiit na lamang ngayon.
He carefully carried me up like a newly wed. Naramdaman ko ang pagbuntong hininga niya sa aking pisngi at nagpatak doon ng magaan na tila kay lambing na halik.
I sobbed, I don't know why I feel so comfortable in his arms. Sa isang tao ko lang naramdaman ang ganitong kakumportablehan.
Is this Clayven?
"C-Clay..." I murmured drowsily.
Hinang-hina akong nagmulat ng mga mata, my vision is blurry as I looked up to who was carrying me. Bahagyang suminghap ako nang makita ang isang taong hindi ko kailanman inasahan ngayon.
My heart scampered.
His jaw clamped repeatedly, eyes on our way and outrage is very noticeable. Naramdaman ko ang panibagong paninikip ng dibdib.
"It's fucking Minther." he stated motionlessly like he's holding his near burst, naramdaman ko ang kuyom ng kanyang kamao sa aking gilid.
Pumikit ako ng mariin at wala sa sariling bumuhos ang mga luha sa pisngi.
I missed this comfortable place, in the arms of someone... but never thought I'd be this comfortable in his arms, Minther Legaspi's arms.
I sobbed my heart out and I feel guilty.
"T-Thank you..."