Phase 2
Huminga ako ng napakalalim at lumabas ng aking kwarto. Nagulat ako nang makita ko si Minther na nakatayo sa aking harapan, his presence feels like summer and cold collide.
Hindi ko malaman kung nilalamig ako dahil nagbubutil ang pawis sa aking noo sa kaba, he was looking at me intently. He scanned me from head to toe, I shivered.
"W-What are you doing here?" I asked softly.
Tumaas ang isang kilay niya.
"To check what you're wearing, look, Cadence..." he sighed. "Hindi na kita kailangan parating paalalahanan tungkol sa lahat ng bagay, you're such a pain in the ass. Kung 'di ko pa nakita ay lalabas kang ganoon ang suot?" he said irritatingly.
Nagtiim bagang ako. Hindi na napigilan ang pagtalim ng tingin ko sa kanya, lahat ng sinabi niya ay nakakainsulto at talagang kinaawaan ko ang sarili kong maging asawa niya.
"Ano bang pake mo? Look, Minther Legaspi, hindi ko obligasyong sundin ka sa totoo lang at lalong wala rin namang mali sa suot ko kanina o sakin! I can't understand why you're always mad at me when I'm not doing anything!" iritadong sambit ko.
Walang mali sa suot ko, ganoon ako manamit noon pa man. Anong problema niya sa akin? Hindi ko alam kung bakit lahat pinapansin niya, he could just ignore me so that he won't get mad!
And yes, it is not my obligation! Hindi ko obligasyong magpaalam o ano pa man sa kanya, dapat nga ay wala siyang pakealam sa akin at ganoon din ako. Hindi ko pa nga naalala na nangialam ako sa kanyang pinaggagawa!
Noong nakaraan lang ay nagtext sa akin si Lavern na nakita nila si Minther sa La Verde kasama ang kanyang mga kaibigan at nakikipag inuman doon na may kasamang mga babae!
Binaliwala ko iyon dahil wala naman akong pake at hindi ko siya dapat pakealaman, tapos siya ay gaganituhin ako?
His jaw clamped. Kinabahan agad ako sa galit na ipinakita niya, nagulat ako ng mabilis niyang sakupin ang aming pagitan at malakas na kalabog ng pader ang nadinig ko dahil sa pagtuko niya ng kamay doon.
I closed my eyes in fear. Halos sapuin ko ang aking dibdib sa sobrang kaba na masuntok ako sa aking mukha. He's fucking unbelievable! Kung pwede lang tumakbo ay tumakbo na ako kanina pa dahil sa takot na masaktan.
"What did you just say, huh?" mataman niyang tanong. "Ano ang hindi mo obligasyon?"
Huminga ako ng malalim at nagmulat ng mga mata, sa sobrang lapit ng mukha namin ay naamoy ko na ang kanyang hiningang tumatama sa aking pisngi.
"T-Totoo naman, ah? Ano ang kinagagalit mo?" I stammered. "Asawa lang kita sa papel pero huwag na tayong magplastikan dito, Minther! Huwag kang umastang may pake sakin! You can ignore me in this house! Isipin mong wala ako para hindi ako ang parati mong nakikita!"
Umigting ang panga niya, naramdaman ko ang pagkuyom ng kanyang kamao sa gilid ng aking ulo. Huwag naman sana mabasag ang bunganga ko dahil sa pagsagot ko.
I just couldn't take it, sobra na siya. Parehas naman namin itong hindi ginusto pero kung umasta siya'y parang binibigyan niya ako ng rason na mag give up sa kasunduang ito.
"Ikaw ang lagi kong nakikita dahil lahat ng ginagawa mo ay nagpapainis sa akin! Are you testing me, huh? You're fucking testing my patience! Bakit 'di mo sabihin ang gusto mong mangyari?"
Suminghap ako. Ako pa talaga? Baka siya ang sinusubukan ang pasensya ko! Lahat ng pang-iinsulto niya sa akin ay tinatanggap ko at hindi na kinokontra pa para lang hindi na kami magtalo.
Pero anong ginagawa niya sa akin? Patuloy pa rin akong iniinsulto at nasasaktan ako roon dahil wala naman akong masamang ginagawa.
"Bakit ikaw, hindi mo sabihin? Sinusubukan mo akong umayaw, 'di ba? E, 'di dapat sabihin mo sa Lola mo! Hindi ako iyong sinasaktan mo!" I spat angrily. "Lahat nalang ba ng gagawin kong simpleng bagay ay mamasamain mo?"
He's being unreasonable! Masyado naman yata niyang kinareer ang kasunduang ito? Kung alam ko lang ay hindi naman talaga niya gusto! Pwes, hindi ko rin gusto ang lahat. He took my freedom! He took my happiness!
He chortled sneeringly. Bahagyang nagyuko ng kanyang ulo, hindi inaalis ang pagkakalulong sa akin. Todo ang kaba na nararamdaman ko sa sobrang lapit ng aming mukha. Amoy ko ang mabango niyang hininga.
His thick eyebrows were furrowed in irritation, he licked his lower lip before glancing at me with his dark eyes.
Kumurap-kurap ako, umawang ang labi ko nang masulyapan ang kanyang labing mapula. Umiwas agad ako at tumingin sa gilid. He looked so furious and boiling in anger.
"Simpleng pang-iinis mo, ganoon ba? Lahat ng gusto ko ay kinokontra mo!" he leaned closer to my ear. "Akala mo natutuwa ako, huh? You think it is funny? Anong gusto mo, pabayaan kitang magsuot ng nakakabastos? Kanino ang balik noon? Sa akin dahil asawa kita!" he whispered coldly.
Tumindig ang mga balahibo ko, nahigit ko ang aking paghinga dahil sa kabang dala noon. I could almost feel a tingling sensation when his lips slowly touched my ear.
Damn. Ayaw ko ng ganito siya kalapit, nanghihina ako. Hindi ko alam ang gagawin pa, kung mananatili siyang malapit sa akin!
"Lumayo ka na, ayaw ko na makipagtalo, please..." I said softly. Hindi ko na kaya ang pagwawala ng puso ko sa takot.
I pushed his chest, hindi ko akalaing nanginginig na ako at hindi ko na siya maitulak palayo dahil sa panghihina.
Oo na... hindi na ako makikipagtalo, lumayo lang siya.
He smirked, marahan niyang hinawakan ang aking kamay sa kanyang dibdib at ibinaba iyon. Napahinga ako ng malalim at suminghap, he lifted my chin up to meet his burning eyes.
"Fucking taste my anger, Areial Cadence..."
Nanlaki ang mga mata ko nang bahagyang tumagilid ang kanyang ulo at naramdaman ko na lamang ang pagdampi ng labi namin. My lips parted a bit, keeping my breath calm.
What the hell is he doing!? This is not our first kiss! Nagkiss na kami noong ikasal kami pero hindi ganito ang pakiramdam noon!
Damn it!
I gasped sharply.
"Mint-"
Hindi ko naituloy ang pagtawag sa kanya nang dumiin ang kanyang paghalik, I felt his hand on my lower back. Walang hirap na inangat ako, I was gasping for air. My chest hurts while jumping like an animal.
Nanghina ang aking tuhod, he held my left thigh and wrapped it around his waist. Suminghap ako habang nanginginig. Mas lalo niya akong sinandal sa malamig na pader at dumiin sa akin, walang espasyong pinalampas.
Hindi ko napansin ang marahang pagganti ko sa kanyang paghalik. Hindi ako makapaniwala sa nangyayaring ito, kung panaginip man ay sana magising na ako dahil ayaw ko nito.
Damn it!
I pushed him again but I'm too weak to even stop the kiss. His jaw clamped, he gently suckled my lower lip as he flicked his tongue inside that made me close my eyes tight. I groaned, muli ko siyang tinulak para tigilan na ang kahibangang ito.
"Minther!" I hissed, iniwas ko ang aking mukha, napunta ang labi niya sa aking panga.
Napapikit ako ng mariin dahil sa panghihina, nawala ang lahat ng lakas ko sa simpleng pagdampi ng kanyang malambot na labi kung saan. His lips tracing my jaw, nanginig ang aking balikat sa kiliti.
I pushed him again but he didn't budge a bit, bumaba pa ang kanyang halik sa ilalim ng aking panga at napasinghap ako nang maramdaman ko ang pagkagat niya roon.
"What the hell!" I flinched. "Stop it!" gusto kong maiyak sa kaba.
What is this for?
I shivered when he sucked a soft skin under my jaw, humawak ako sa kanyang pisngi para pigilan ang kanyang balak gawin doon.
"Minther! My God!" I hissed. "Stop this! Tumigil ka na!"
Hindi siya tumigil, tila walang nadidinig na kahit ano. Napangiwi ako nang maramdaman ang sakit ng ginagawa niya roon, pagkatapos ay muling binalik sa akin ang labi.
"Fucking stop!" I hissed angrily.
"Ako ang galit, hindi ikaw..." he chuckled sneeringly, he bit my lower lip. A groan escaped me when I tasted like an iron liquid.
I sniffed, emotions lashed out. Tears rolled down my cheeks. Hindi ako ganitong babae, hindi ko siya mahal para magpahalik ako ng ganito.
Hindi niya dapat ginagawa ito sa akin para lang saktan ako, alam ko namang ganoon lang ang gusto niya. Ang saktan ako sa kahit anong paraan na alam niyang makakasakit sa akin.
Bakit ganito siya manakit? Hindi ako kaladkaring babae na magpapahalik sa taong hindi ko naman mahal! Kung siya ay ganoon, huwag niya akong idamay!
His jaw clamped as he stopped kissing me, nangungusap ang mga matang tumingin siya sa aking labi. I sobbed and looked away, marahan niya akong binitiwan at lumayo sa akin.
"Tss, stay inside your room. Hindi ka lalabas ng mansyon ngayon." malamig niyang sambit bago buksan ang pintuan ng aking kwarto.
"Don't you dare do that again, Minther. Hindi natin mahal ang isa't isa. You have no right to kiss me," I said morosely. "And touch me..." halos pumiyok ako sa pagpigil ng emosyon.
Ramdam ko ang hapdi ng aking labi, uminit ang paligid ng aking mga mata dahil sa bigat ng puso ko.
He smirked and moved his jaw. Tumitig lamang ako sa kanya at hindi nawawala ang galit sa aking puso.
Bastos siya, hindi porke pinagkasundo kami ng aming pamilya ay meron na siyang karapatan sa lahat! Kung tutuusiin ay wala talaga dahil hindi namin mahal ang isa't isa, bakit hindi siya humanap ng ibang babae na mahahalikan niya?
"You think I care? I have all the right to do anything. You are my wife, I can fucking kiss you anytime-"
Dumapo ang palad ko sa kanyang pisngi, hindi ko magawa iyon kanina dahil sa aking panghihina at ngayong nabuhay ulit ang galit ko sa kanya ay hindi ko na napigilan.
Sobra na siya, talagang pinapasakit niya ang puso ko. Sobrang sama at bigat na ng kalooban ko sa lahat. How dare he said that he owns me? Hindi niya ba naiintindihan ang kasunduan?
His eyes were now flaming in anger as he looked at me. Pakiramdam ko'y masasaktan na talaga ako ngayon dahil sa ginawa ko, kumuyom ang kanyang kamao.
"Wala kang karapatan dahil nasa isang kasunduan lamang tayo! At huwag na huwag mo akong hahalikan gamit ang marumi mong labi na kung sino-sinong babae na ang nahalikan!" sigaw ko sa sobrang panggigigil.
Damn him! He's evil!
Hindi ko siya kayang pakisamahan! Gusto kong tumakbo sa Mommy ko at magsumbong tungkol sa ugali ng naging asawa ko, gusto kong umiyak sa galit dahil napakamalas ko para magkaroon ng ganitong asawa.
Everybody said I am so lucky to have Minther as my husband, but that was wrong! Hindi sila ang nasa katayuan ko ngayon kaya hindi nila alam ang hirap pakisamahan ng lalaking ito, ang hirap niyang basahin, ang hirap niyang kausapin.
He's always hurting me, minsan ay sa pisikal pa. Katulad ng ginawa niya kanina lang. Binastos niya ako sa pamamagitan ng paghalik sa akin.
Madalas emosyonal naman, mas gugustuhin ko pang saktan niya ako ng pisikal kesa madinig ang mga pang-iinsulto niyang nanatili sa aking puso.
I fucking loathe him!
His chest heaved, his jaw clamped tightly. Pumikit siya ng mariin na parang nagpapakalma ng kanyang sarili. Wala na akong pakealam kung saktan o masaktan niya man ako ngayon, gawain naman niya iyon.
"Fuck the arrangement!" he hissed angrily. "Fuck all the bullshits you're ranting! Wala kang magagawa kundi ang makisama dahil akin ka na simula nang makasal tayo! Heard that, Areial? You are under my name!"
Bumulalas ako ng iyak, mabilis akong pumasok sa aking silid at binagsak ang pintuan. Nadinig ko ang ilang ulit na pagkalabog ng pader, he probably punched the wall in anger.
Hindi ko siya gugustuhin maging asawa kahit kailan pero asawa ko na siya ngayon, iyon ang katotohanan na ayaw kong tanggapin kahit kailan. Hindi ako kanya, hindi siya sa akin.
Parehas lang naman kami, pero bakit mas nasasaktan ako sa lahat ng ginagawa niya sa akin? Bakit kailangan niya akong bastusin? Wala siyang karapatang angkinin ako!
"Hey, Cade! Napasyal ka!" sigaw ni Lavern sa gulat.
Bumuntong hininga ako at tinanggal ang suot kong sumbrero bago umupo sa isang couch. Worry filled her eyes as she saw my face, tipid na ngumiti ako at ginala na lamang ang aking paningin sa cafe.
Masaya ako na mabisita muli ang cafe namin, it feels forever. Pakiramdam ko sobrang hirap ng buhay ko sa puder ng mga Legaspi, sa nagdaang mga araw ay walang nagbago sa amin ni Minther.
Mas lalo siyang naging malamig pero hindi na niya ako pinapansin, ni hindi ako tinapunan ng tingin pagkatapos ng argumentong iyon noong nakaraang linggo.
Ngayon ay wala siya dahil nasa Maynila para sa kanyang klase, kaya ngayon ako nagkaroon ng pagkakataong makabisita rito since Lola Evangeline is not home yet. Nasa ibang bansa pa rin siya para asikasuhin ang kumpanya roon.
Bukas ang uwi ni Minther, mabilis dumaan ang mga araw sa mansyon. Pero nagpapasalamat ako na hindi na niya ako pinapansin at umaaktong walang Cadence na nage-exist sa mansyon.
"What happened? How are you? You looked thin!" suminghap si Lavern.
Nagtiim bagang ako, I smiled at her.
"Diet!" I smoothly lied.
"What? Oh! No, you're not, Cade! Tell me the truth or I'll fucking call your so-called-husband right now!" she said angrily.
Huminga ako ng malalim at sinserong nagpakita ng ngiti sa kanya kahit gusto ko ng maiyak at maglabas ng sama ng loob.
"I really am! Ano ka ba? Gusto ko lang maranasan iyong model body!" I chuckled, it hurts that I need to tell lies.
Suminghap siya at umupo sa aking tabi, nagulat ako nang yakapin niya ako. Tears pooled my eyes, I don't know how to react but I remained smiling while caressing her back.
She sobbed. "Cadence naman, e! You can always tell me the truth, kung nasasaktan ka o nahihirapan sa buhay may asawa. Lahat naman tayo ay dadaan diyan!"
Lavern is my cousin, she's also my best friend. Sa kanya ako sumasandal kapag malungkot ako sa buhay simula pa noong mga bata kami. Wala akong kapatid na babae, si Lavern lang ang kalapit ko at si Santi na ngayon ay malayo na sa akin.
I smiled weakly.
"Ayos nga lang ako! Ayaw mo ba ng model body? Tsss..." I joked.
She looked at me, her eyes were teary.
"Maganda ka naman kahit payat o mataba, syempre magpinsan tayo! Pero alam kong ayaw mong pumayat, bata palang tayo! Meron ka pa ngang schedule sa pagkain para lang mapanatili ang katawan mo 'di ba?" she sighed.
"Huwag mo naman akong lokohin, ang payat mo! Pumapayat ka lang naman kapag depressed ka, Cade!"
Kilalang kilala niya talaga ako, alam niya ang lahat. Kung pumayat man ako ay depressed ang lagay ko, kapag tumaba naman ay normal. I hate being thin, kaya kahit kailan ay hindi ako nangarap na pumayat o maging modelo.
And now... I'm thin! Hindi naman pangit tingnan dahil aakalaing nag diet lang, pero kung sa nakakakilala sa akin ay malamang maawa sila dahil alam nilang depressed ako.
Ngumisi ako.
"Call Alzhera! Inom tayo hanggang alas diyez lang ako ng gabi!" maligayang sambit ko.
Her jaw dropped, her eyes twinkled. Tumalon pa siya at mabilis nagtipa sa kanyang cellphone.
"Oh gosh! Yes! Titikim ka na ngayon ng alak, huh!" she said.
Ngumuso ako, isang waiter ang naglagay ng inumin sa aming lamesa. Bumati pa siya sa akin nang nakilala ako, tinusok ko ang straw sa frappé ko at sumimsim roon.
"Really? Oh wow! Okay, I'm gonna skip the next class! Saan tayo?"
I grinned as I heard Alzhera's voice on the other line, nakaloud speaker ang cellphone ni Lavern. Nilingon ako ni Lavern para magtanong sa aking kung saan kami iinom.
"Open bar? Anywhere!" I said.
"God! I miss you, Cadence! Mabuti at nakalabas ka!" masayang sinabi ni Alzhera.
"I miss you, too!"
Pagkatapos nilang mag-usap ay binaba na rin ang tawag doon, I'm not really a party goer. Naisipan ko lang iyon ngayon dahil sabi nila'y nakakabawas iyon sa mga iniisip na problema.
Just want to try it, hindi ko pa rin naman nasubukang tumikim noon. Ngayon lang ako naging libre kaya susulitin ko ang araw ngayon. Bukas ay makikita ko na naman si Minther sa mansyon at hindi ako makakalabas doon.
Halos makabisado ko na ang lahat ng sulok doon, miski ang daily routine na ginagawa ng housemaids ay alam ko na. Pati kung paanong magdilig ng halaman, kung paano magpaligo ng kanilang mga siberian huskies na aso.
It was enjoying to watch those things, anyway. Kesa naman wala akong nagagawa roon, noon puro pagtulog lang ako at gigisingin pag nakahain na ang pagkain.
Nang mag alas siyete ay nagkita-kita na kami sa open bar, kaming tatlo lang ay may usapan kaya wala kaming ibang kasama kahit sila Kienzo at Deshawn ay hindi alam ito.
First time ko itong mapuntahan, maingay at marami ng tao kahit magdidilim pa lamang ang kalangitan.
I need to feel free...
I want to be free... again.