Nakita ko ang pagpikit ni Cyrus nang ginagamot ko ang galos na likha ng pagkasagi ng braso nito sa sasakyan kanina.
"I'm sorry." Ani ko nang nakatuon ang mga mata sa sugat niya.
Kasalukuyan kaming nasa loob ng kanyang opisina.
Ang dalawang bata'y nakaupo sa couch kasama si Tyra habang kumakain.
Mabuti nalang at natigil na sa pag-iyak si Cristine nang bilihan siya ng ice cream ni nilo pagkaakyat namin sa opisina.
"It's okay mommy." Tiningala ko ang naakawang na labi ni Cyrus. Titig na titig ito sakin at hindi ko alam kong sasagot ba ako sa kanyang sinabi.
Since nung maakyat kami rito ay inasikaso ko na ang maliit na sugat nito. Wala naman sugat si Cristine at hindi naman natrauma sa nangyari.
Inakyat kami ng nurse sa clinic pero pinaiwanan lamang ni Cyrus ang mga gamot dahil siya nalang daw ang gagamot sa sarili.
Pero hindi ako pumayag. Meron din naman akong konsensya at utang na loob sa kanyang ginawa sakin anak.
Narinig ko ang mumunting hagikhikan nila Carlo habang nilalaro ni Nilo. Wala na si tyra at hindi ko alam kong san na naman nagsusuot ang babaklitang yun.
"Okay na ba si Cristine?" Nilingon kong muli si Cyrus na niluluwagan ang pagkatali ng kanyang neck tie, napalunok ako habang pinagmamasdan kong ginagawa niya yun.
Jezz.
Bakit ang seksi niyang tingnan habang niluluwagan ang Neck Tie? Sa simpleng galaw nito, maging sa pagtanggal ng ilang butones sa suot na polo, nakakamura.
I nod at pinagpatuloy ko ang naudlot kong ginagawa kanina.
Narinig ko ang kanyang pagtikhim, hindi ko yun pinansin dahil nilalagyan ko ng benda ang sugat. Nang matapos na'y bigla niyang hinawakan ang aking kamay.
Wala akong nagawa kundi ang makipagtutukan sa kanya.
His eyes are unreadable.
Hindi ko mabasa kong ano ang nasa kanyang isip at kong ano ang plano niyang mangyari.
He is inscrutable at sa sobrang lalim niya'y hindi ko mahanap ang sagot sakin mga tanong.
Ano ano nga ba ang mga tanong na yun?
Hindi ko rin alam..
Sa sobrang dami'y wala akong maisip na sagot.
"Yung nangyari kanina sa elavator..."
"I'm sorry nabigla ako.." Pagpuputol ko sa kanyang mga sinabi and that word came to my mouth without hesitation.
"Hindi ko sinasadya na sabihin yun sayo." I looked to his eyes and I see hope. Pag-asa na hindi ko alam kong kelan ko huling nakita.
Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak nito sakin kamay. This time dalawang kamay na niya ang bumabalot sakin kanan palad.
"We're not yet okay Cy.." Patuloy ko pa.. bumagsak ang balikat niya at yung pag-asang nakikita ko kanina'y tila nabago ng matinding lungkot.
Para akong nagbigay ng isang laruan sa kanya at binawi ko naman agad ito.
"Mommy, I want to go the bathroom." Aniya Carlo habang lumalapit samin.
Natigil ito at natuon ang mga mata kay Cyrus na nakatingin din naman sa kanya.
Nginitian siya nito pero nginusuan lang siya ng bata,
"Halika na Carlo." Nang matapos akong mag-alcohol. Inabot nito ang aking kamay pero ang mata nito'y matalim parin nakatingin kay Cyrus.
"Mommy is he bad?" Nang masolo ko siya sa banyo.
Hindi ako nakasagot. Ang totoo'y hindi ko alam kong ano ang isasagot sa simpleng tanong niya.
Simpleng tanong na kung magkakamali ako sa pagsagot ay tatatak iyon sa kanyang kukuti.
"Tito Nilo said that he is not bad, and he is also your husband. Ibig sabihin po nyan siya po ang daddy namin." nabubulol na pagsasalita ito.
Umiwas ako ng tingin sa kanya at tinutop ko ang aking bibig.
Buenaventura!! ito na ang lason pinakain mo sa mga anak ko..
"Where is he going to stay? in our house?" Pinikit pikit nito ang mga mata habang nag-aabang sakin sagot.
Ang dami niyang tanong pero ni isa ay wala akong kayang sagutin.
"Mommy!!" Kumatok si Cristine sa pinto. Napabuga ako ng hangin. Ngayon ko lang ata nagustuhan ang pagsigaw nito habang tinatawag ako.
Hindi ko nasagot ang tanong ni Carlo na pinawalang bahala na lamang nito.
I don't know. I feel guilty dahil don. I know they need an explanation. Kailangan nila ng mga paliwanag sa lahat ng kanilang nakikita at nalalaman. Dahil hindi rin magtatagal ay malalaman at malalaman nila kung sino ako talaga at kung ano sila sakin.
Natigil ako sa paglalakad ng maabutan kong nakaupo sa lap ni Cyrus si Cristine at masayang nakikipagkwentuhan sa kanya,
"Teacher Sabelle told us na wala naman pong pakpak ang mga butterfly when they we're born. Sabi niya samin Uod daw sila." Hinahawakan nito ang pisngi ni Cyrus na parang sinasabi dapat sakin kalang makinig.
"Your teacher is right. Pero hindi lahat ng uod pwedeng maging butterfly." Nakangiting pagpapaliwanag nito.
"So it means that earthworm doesn't come from butterflies?" Tumango si Cyrus at nakatuon ang buong atensyon sa batang nakahawak sa kanyang mukha.
"May daddy din po kaya ang mga butterfly? Sabi po kasi ni Tim wala daw silang daddy o mommy, iniiwan lang daw sila sa dahon. So ibig sabihin hindi po sila mahal ng kanilang mga parents" Inosenteng tanong ng anak ko.
Hindi ko namalayan na bumitaw sakin si Carlo at unti unting lumapit kay Cyrus na may nakakunot na noo.
Wari'y sinusuri nito ang lalaking nakagaanan loob ng kanyang kapatid.
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Cyrus, alam ko medyo tricky ang tanong but that is
Cristine. Matanong at hindi ito titigil hangga't walang nakukuhang sagot.
"Well it doesn't mean na hindi sila mahal ng kanilang parents. Sa kanilang environment, hindi pwedeng iwanan ng mommy butterfly ang kanyang mga egg to protect it from predators, like spider's, ants or other insects that will eat the egg." Napatango na lamang si Cristine sa sinabi ni Cyrus.
"Just like mom right?" Tumingin sa gawi ko si Cyrus sabay baba naman kay Carlo malapit sa kanya.
"If Parents don't leave there children, why did you leave us?" Nagulat ako sa tanong niya. agad akong lumapit at hinawakan ang kamay niya.
"Carlo what are you asking?"
Napansin ko ang tila pagpipigil nito ng iyak. Nararamdaman ko na sa murang edad nito ay may hinanakit ito sa akalang ama.
Nilingon ko si Cyrus na dahan dahan binababa sa hita si Cristine.
"Carlo are you mad?" Linapitan siya ng kanyang kapatid.
Hindi nito pinansin ang kapatid at matalim na tiningnan si Cyrus.
"You make our mommy cry. You also left us when we are baby? Daddy won't leave there children just like the butterfly right?"
Hindi sumagot si Cyrus at tumingin sakin. Umiling ako na parang gusto ko nalang din iwasan ang tanong na yun.
Nag squat ito sa tapat ni Carlo.
"I'm sorry son if I wasn't there to protect you." Hinawakan nito sa batok ang anak pababa
sa braso.
Son?
He is claiming that it's his son.
Bigla akong nakaramdam ng kung anong init sakin damdamin.
Hindi ko pwedeng sabihin hindi tama ang mga nagyayaring ito.
Sa pagkilala nila sa lalaking minsan nagdulot sakin ng hindi mailarawan sakit at pighati.
Hanggang sa tuluyan na akong napaiyak.
"Daddy where have you been? ba't ngayon kalang?" Si carlo ay umiiyak na rin. Mas lalo akong nakaramdam ng awa. Pinipiga ang aking damdamin habang naririnig ko ang paghikbi nito. Puno iyon ng hinanakit at pagdaramdam at ako ang dahilan. Ako ang dahilan ng lahat ng yun pero sinisisi nila ang lahat kay Cyrus. Sinisisi nila ang pag-iwan nito samin which is hindi naman talaga nito alam.
Alam ko kahit hindi kami ang totoong magulang ng kambal, naghahanap sila ng isang masaya at kompletong pamilya.
Nang amang magpoprotekta sa kanila sa kabila ng panunukso ng mundo.
"I'm sorry Anak, promise hindi na ako aalis. Hinding hindi ko na kayo iiwan nila mommy." Niyakap nito si Carlo gayundin si Cristine. Hindi ko mailarawan ang nakikita ko sa kanilang tatlo.
Somehow, yung guilty nararamdaman ko ay tila natatabunan ng kasiyahan.
Dapat nga ba ako maging masaya?
Dapat ko nga bang sabihin sa kanila na ang lalaking yumayakap sa kanila ay hindi nila totoong ama, gayundin ako na hindi nila ina?
Dapat ko bang putulin ang kasiyahan nararamdaman ng aking mga anak.
God, hindi ko alam kung ano ang dapat kung iisipin. Kung ito ba ay magiging isang malaking kasalanan ba dahil pinagkakait ko sa kanila ang isang katotohanan maaring sumira ng aming mga buhay.
Pero mga bata palang sila.
Mga batang nangangailangan ng pagkalinga at pagmamahal at handa kong ibigay yun.
Handa kong isakrispisyo ang lahat ng meron ako para sa kanila.
"Hush baby..Daddy won't leave again.I'll promise." nakita ko ang luha ni Cyrus sa kanyang pisngi.
Mas lalo akong naantig sa ginagawa niya..
Pero bakit ang hirap pa rin paniwalaan kong ano ang totoo sa kanya?
Bakit hindi pa rin matanggap ng aking kalooblooban?
"I love you Daddy." Si Cristine at hinalikan ito sa pisngi.
"I love you anak." Gumanti si Cyrus rito at binuhat ang dalawa sa magkabilang bisig.
"Yehey!! We have Daddy na!! Our real Daddy!!" Sigaw ng dalawa.
Gumuhit ang ngiti sakin labi.
Yung simpleng ngiti at kasiyahan nakikita ko sa dalawa, gusto kong mapanatili nalang na ganun.
Hindi ko alam.
Pakiramdam ko naging makasarili ako para idamay ko ang dalawang batang walang kamuwang muwang sa tunay namin na kalagayan ni Cyrus,
I become selfish for the fact na kailangan kong ipagkait sa dalawa ang kasiyahan tulad nito.
I become perfidious and lost hope not only for myself but also to them.