"No!!' Bulalas niya ng makarecover siya sakin mga sinabi.
Nanlalaki pa rin ang kanyang mga mata at ang luha'y tila tumigil na lamang sa pagpatak.
His scream reminds me of the past at bigla akong natakot sa kanya.
Bumuga ito ng hangin at hinawakan ang kanyang ulo, He becomes infuriate from what I've said.
Tama, iyon ang magpapatigil ng pag-aari niya sakin.
And dammed it kahit gumastos ako ng kahit magkano matuloy ko lang ang annulment na'to.
I shouldn't agree at the first place nung ikakasal palang kami.
Kung alam ko lang na ganito kagrabe ang trahedyang mangyayari sa maling desisyon nagawa ko, eh di sana noon palang ay umayaw na ako.
"Please Anna, say it back. bawiin mo ang mga sinabi mo.."
"No." in a firm and hard tone.
Biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya.
Somehow nabalot ng kadiliman ang anyo niya at animo'y may namumuong bagyo sa kanya at nagulat ako ng bigla itong tumalikod at pinagsusuntok ang loob ng elevator.
God!! bakit nga ba parang ang tagal ng pagbaba naming?
Parang umabot na kami ng ilang taon dito sa loob.
"Arggh!! Arggh!! arggh!!" out of his frustration.
Unti unting nabuhay ang kaba at takot sakin puso.
Natatakot ako sa kung ano ang pwede niyang gawin sakin sa mga oras na'to.
Kinakabahan dahil nasa baba ang aking mga anak at makikita nila kami sa ganitong sitwasyon.
Nilingon muli ako ni Cyrus and then again those eyes. Bigla akong umiwas at tumingin sa nanginginig kong mga kamay.
Lumapit ito sakin at hinawakan ang aking Chin.
"Mommy, tingnan mo ako.." Malumanay at basag na ang kanyang boses.
Hindi ako tumingin bagkus natuon ang aking mga mata sa nagdurugo niyang mga kamay.
" Please Cy.. nakikiusap ako.. itigil mo na'to.." Aniya ko nang hindi pa rin tumitingin sa kanya.
"No I won't.. at gagawin ko ang lahat para mabalik ka."
"Cy.." at nabasag na ang aking boses. Kumawala ang mga barang kanina'y nagpapatigil ng aking hininga.
"Ganyan ka ba kamakasarili para isipin mo kung ano ang gusto mo? How can you be so cruel?" I put my hands on my face to cover the tears.
Inalis niya yun at pilit pa rin akong pinapatingin sa kanyang mga mata.
"I never had been so selfish like this even before. Ngayon lang Anna. ngayon lang.."
"Hindi mo alam kong ano ang mga pinagdaanan ko ng mga panahon wala ka.."
"It seems like it's hard for me to breath when you are not around.."
"Nawalan ako ng lahat.. nang kulay, nang pag-asa, nang buhay.."
"Nawalan din ako; nawalan din ako ng anak, iniwanan din ako Anna..."
I cried, no I'm wailing in pain. naulit muli ang sakit at umiyak ako na parang nangyayari ang trahedya samin.
"Nawalan din ako; nawalan din ako ng anak, iniwanan din ako Anna..."it's echo in my head and I can't run the scar in my past...hinahabol nila ako..
" Ikaw nalang ang meron ako, ikaw nalang ang poprotektahan ko, ikaw nalang ang kailangan ko. kaya please, wag mo namang hilingin sakin na layuan ka.." This is too hard.
Bakit ka umiiyak?!
Wala kang karapatang magmakaawa sakin..
Anong karapatan mong hilingin sakin ang mga bagay na ikaw mismo ang kumuha't dumurog sakin.
No, walang awa awa..
Siya ang dahilan ng lahat ng ito.. sila ng kapatid ko..
Sila ang naglagay ng sugat at pumutol ng taling siyang nag-uugnay samin.
Siya ang bumasag ng salamin at tumapak sakin pagkatao.
Siya ang nagparanas ng kagimbal gimbal na sakit at katakot takot na karanasan sakin.
Tumunog ang elevator hudyat na nasa lobby na kami...
Hinawi ko ang kanyang mga kamay na mahigpit na nakakapit sakin..
Nakita ko ang pagiging balisa nito at agad siyang sumunod sakin.
Sinusubukan nitong abutin ang aking kamay pero hinahawi ko yun.
Wala akong pakialam sa mga matang nakatingin samin.
Ang gusto ko lang ay tumakbo at lumayo sa kanya.
"Mommy!!" Sumalubong sakin ang dalawang bata. mMy kung anong kinakain ito. Nasa likod naman si tyra na busy sa pakikipag-usap sa isang lalaki.
Tumalikod ako para hindi makita ng mga bata na umiiyak ako pero pagtalikod ko nama'y ang mga mata ni Cyrus ang sumalubong sakin.
Nag-iba ako ng tingin at hinawi ang mga luha sakin pisngi.
Hindi magandang nagpapakita ako ng kahinaan sakin mga anak.
"Mommy, Mommy." Sumabit ang dalawa sa paanan ko nang nanatili akong nakatalikod sa kanila.
Nang maramdaman kong wala nang bahid na luha ay nakangiting hinarap ko sila.
Pero sa kaibuturan ng aking puso ay gusto ko nang maluha ng malakas.
"Why are you here babies? tapos na ba ang class niyo?" My eyes seem to be blurry. Unti unting natatabunan ng luha iyon at kung hindi ko pipigilan ito ay paniguradong hahagulhol na ako.
"Kuya Raul told us we are going out?" Yumakap si Cristine sakin samantalang para naman may kakaibang sinusuri sakin si Carlo.
Nang magtatangka itong magsalita ay yinakap ko sila.
Wala akong panahon na magpaliwanag sa kanila.
"Mommy..." I heard Cristine frightened when she saw familiar face in front of her.
Agad akong lumingon sa likod at nakita kong nakatuon ang mga mata ni Cyrus sa mga bata.
Naramdaman ko ang takot sa dalawa.
"Mommy is he your boss?" Bulong ni cristine habang mahigpit na umaakap sakin.
Tumango ako nang hindi lumilingon sa kanya.
Binuhat ko si Cristine samantalng si Carlo nama'y nasa kabilang kamay pero ang tingin nito'y nakay Cyrus.
Matatalim ang mga mata.
"Hey buddy.." linuwa si Nilo ng jeep Commander at katabi nito ang babaeng kasama nila Sarah. inaayos nito ang neck tie na bahagyang nagulo.
"Tito Nilo!!" Sigaw ng dalawa.
Pilit na kumawala sakin si Cristine kahit mahigpit ang kapit ko sa kanya at ang laki ng pagtataka ko dahil parang kilalang kilala nila ang lalaking tinawag nitong Tito Nilo.
" Mommy is here. Let's go eat na. I'm starving." Si carlo na humawak pa sa kanyang tyan.
Nakita ko ang pagkailang sa mukha ni Nilo. Nagpabalik balik ang tingin nito samin ni Cyrus.
But then I sharpen my eyes on him.
Buenaventura!! pati ba naman ikaw mangingialam!!
I get it.. pinagtutulungan niyo na naman ako.. pinagkakaisahan..
Pero hindi ako magpapatalo, kahit buhayin niyo pa ang batalyon ni Hitler ay hinding hindi ako susuko.
Magsama kayo ng kaibigan mong ugok!!
Hinila ko ang dalawang bata at nagtaka naman ang mga ito sakin inakto.
"We are going home, Tyra.." Tawag ko sa malanding katulong na hayun at kachikahan ang driver nila Nilo.
"Ateng hindi pa ba tayo kakain? Tom jones na kami ng mga tyanak, kanina pa kami naghihintay dito."
"Gusto mong ipakain ko sayo yan lalaking kausap mo, o sasama ka sakin umuwi?" Mariing sabi ko sa kanya na agad naman lumapit sakin bitbit ang mga bag ng mga bata.
"Sabi ko nga ateng, uuwi na tayo akin na si Cristine." Inabot ko sa kanya ang bata at matalim kong tiningnan ang magkaibigan.
Nakita ko ang pag-iiling ni Nilo na tila baga hindi makapaniwala sakin mga ginagawa.
Yes, this is me now, lalaban ako hangga't kaya ko.
"Are we going home mommy?" Si carlo at parang nalilito sa komusyon nangyayari.
"Yes, sorry anak. Sa bahay nalang muna tayo kakain."
"Mommy, I want to eat cakes, Tito Nilo told us we are going to the mall"
Huminga ako ng malalim. This is not good. Parang nataniman ng masamang binhi ang utak nang anak ko at unti unting kumakalat hanggang sa malason.
"Mommy will buy cakes once we headed home."
"No mommy, I want to go to the mall, let's go to the mall!!"
Huminga ako at pinakalma ko ang aking sarili.
Anna kalma..
Kalma kalang teh ha..
Pumikit ako para mapigilan ko ang namumuong mga demonyo sakin sarili.
This is not good and this is crazy.. Kailangan kong mailayo ang mga bata para hindi na bumulwak ang nag-aabang paglabas ng mga demonyo.
"Let's go home." Mahinahong sabi ko.
"No mommy!!" Nagpupumiglas si Cristine kay Tyra.
Hinawakan ko siya at kinuha ko sa katulong.
"Cristine we are not going to the mall naiintindihan mo!!" Pinandilatan ko siya ng mata. Ito ang kauna unahang ginawa ko yun rito. Hhich is lalong nagpalala ng sitwasyon.
Mas lalong nagpumilit ang bata.
"Ihahatid na lang namin kayo sa mall, pero hindi na kami.."
Napamura ako kay Nilo. "Hindi kana nakakatuwa!!" Sigaw ko rito.
Cristine and Carlo stiffed when I said those words. Parehong nanlalaki ang kanilang mapupungay na mata.
Si Cristine ay hindi na napigilan ang sariling maiyak, si Carlo nama'y parang pinipigilan rin ang sarili.
"Mommy." Hikbi ni Cristine.
I sighed.
Kumawala na ang demonyo. dahilan para humalahaw ang nakakangalit na pangyayaring ito.
Pinakalma ko muli ang aking sarili bago hinarap ang dalawa.
"I'm sorry baby, hindi ko sinasadyang sumigaw.. nagalit lang ako, pero hindi ko kayo sinisigawan" I combed Cristine's hair.
God I messed up. Wala nang tigil sa pag-iyak ang aking prensesa at parang natakot rin ito sakin ginawa.
"Mommy will buy you cake kapag nasa bahay na tayo, sa ngayon kasi hindi pwedeng pumunta ng mall eh, marami daw dun mga goons, mga monster.."
Umiling iling ito at hindi naniniwala sakin mga sinasabi.
Napabuga muli ako ng hangin at hinawakan ito sa magkabilang braso.
"I'm sorry na anak.. Forgive mommy, please.. patawarin muna ako.." Naiiyak kong sabi.
Ito ang ayaw na ayaw ko. Ang kamuhian ako ng sarili kong anak.
This is too much..
Mas masakit na maramdaman lumalayo sila sayo dahil na rin sa kagagawan mo.
Nagpumiglas pa si Cristine ng tangkain ko siyang yakapin
.
At dahil nanghihina na ako'y nakawala ito sakin kamay.
Dali dali itong tumakbo palayo at parang wala sa sarili na lumalayo.
Bigla akong nakaramdam ng kaba at pag-alala nang tumakbo ito sa daan patungo ng kabilang kalsada.
"CRISTINE!!" Sigaw ko at tumakbo na..
Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyari sa kanyang masama.
Wala itong pakialam na tumatakbo lang hanggang sa mahagip ng aking mga mata ang itim na sasakyan.
A flashback suddenly appears in my head.
Yung araw na yun, hinding hindi ko makakalimutan..
Ang araw na namatay ako sa mundong ibabaw at nabuhay na puno ng pagdurusa.
Nakita ko ang aking sarili kay Cristine.. Wala sa sarili at gusto lang tumakas.
Gustong kumawala sa isang masakit na katotohanan.
Para akong tuod na napahinto ng makita kong papalapit na ang sasakyan na bubundol sa kanya.
Napasinghap ako at napahawak sakin bibig.
Tumigil ang oras habang inuusal ko ang isang di ko malamang panalangin.
Nagtunugan ang mga bosenang nagpabingi sakin.
"CRISTINE!!" Tawag ko sa kanya.
Lumingon ito at sa paglingon niya'y nakita ko ang repleka ng aking sarili.
Ang mga matang tila nalunod at nalason ng mapait na katotohanan..
Huminto ang pagpintig ng puso ko nang tuluyan mawala sa kanyang kinaroroonan si Cristine..
Hindi pumikit ang aking mga mata pero parang hindi ko nakita ang mga nangyari.
Tuluyang lumandas ang aking mga luha na pinatigil ng mga sandali.
Hinanap ng aking mga mata ang aking anak, and then I found her..
She is crying in the arms of a man.
Hindi ko alam kong hihinto ba ako o magpapatuloy sa paglakad patungo sa kinaroroonan nito.
Pero pinili ko parin na magpatuloy.
"Anak.." Ani ko ng umiiyak.
"Mommy..." She is holding the hand of a man who saved her.
Nadako ang aking mga mata sa lalaking nagpupumilit na itayo ang sarili at ang aking anak.
Agad kong yinakap si Cristine at pinangko sakin mga bisig..
Tiningnan ko ito at wala ito ni isang galosand then sa lalaking unti unting tumatayo.
Nanliit ako nang magtama ang aming mga mata..
Ano bang mali ang nagawa ko para maranasan ko ang ganitong pait..
"Cyrus..." Aniya ko at naramdaman ko ang mainit na yakap nito samin ni Cristine....