Her POV
"Aalis lang ako sandali, Eirian. I just need to clarify some things and we are going." Ngumiti sa 'kin si Tita at lumabas ng kwarto. Marahan akong naglakad papunta sa pinto at sinilip ang papalayo niyang pigura.
I heaved a sigh and fixed my hair into ponytail saka lumabas mula sa kwarto. Iniwasan ko na makita ng mga nurse but wala naman problema kung makita nila ako since I already changed my cloth. Malalaki ang hakbang ko na lumabas nang hospital.
Mabilis akong tumago sa gilid nang makita ang limo na susundo sa amin nila Tita para ihatid ako sa Angst Academy. Bumukas ang pinto at lumabas ang lalake na naka-itim na suit at sumulyap sa loob ng hospital, maybe looking for us. Sa may unahan din ay may mga sasakyan pa na may logo ng academy. And I'm sure, those two other cars contain armed men in black suit.
Dahan-dahan akong lumayo and tried hard na hindi ako mahagip ng paningin nila. I walked away from the hospital and look around. I'm sure they are here. At hindi ako nagkamali. Sa may gilid ng building ng hospital ay may isang sasakyan na itim at nakasandal sa labas nito ang dalawang lalake. They are also wearing black suits and shades. Ngunit ang palatandaan ko sa kanila ay ang bakas ng lahing banyaga sa kanilang mukha.
I smirked at mabilis na naglakad patungo sa kanila. Napatayo sila nang tuwid nang makita ako. They lost their composure ngunit agad din na umayos ng tayo at akmang papasok sa sasakyan nila. They are trying to ignore me at nais palabasin na hindi ako ang dahilan kung bakit sila narito. I immediately pulled out the gun that I hid in between my jeans and side of my waist. Nagulat sila sa nakitang hawak ko.
"I don't know exactly why are you here. But I'm sure, it's about me. Now, bring me to your boss. Or I'll shoot the two of you," matigas kong utas at palipat-lipat na itinutok ang baril. The guy who's nearer on me shook his head slowly.
"I'm sorry..." Matigas niyang saad sa wikang Ingles. Halata ang kakaibang accent niya at tunog banyaga iyon nang magmula sa kaniyang dila, "but we can't bring you to him, Madame." Mahinahon niyang saad ngunit walang bakas ng emosyon. Mariin ko siyang tinignan at sinulyapan ang isa pa na nasa kabilang banda ng kotse at nanonood sa amin.
Kung lumaban sila sa akin para protektahan ang sarili, I know it would be easy for them. They are 6 plus in height and their muscular body na alam kong batak at sanay na. But if my conclusion is right, they can't just hurt me.
"Even if I shoot you with this gun?" I asked. He nodded slowly. Umayos ako ng tayo at nilipat ang dulo nito sa sentido ko.
"What about if I shoot myself? Still no?" I asked. I'm just trying my luck here. Alam ko na hindi 'to sigurado. But still, I want to try.
He cleared his throat at nilingon ang kasama. Mabilis ang tibok ng puso ko habang hinihintay ang sagot nila. They talk shortly using other language that I think is French. I'm not sure.
"Faster. I'm waiting," saad ko. Sumulyap muli sa akin ang lalake na nasa harap ko kaya pinakita ko ang malapit ko ng pagkalabit sa trigger. I watched his chest moved upward— maybe on nervousness, I think. Napailing siya at naglakad papunta sa may backseat at binuksan ang pinto.
Nilahad niya ang kamay na tila iniimbitahan ako na pumasok. I smiled triumphantly and walked towards the limo and entered. Marahan niya iyon na sinara saka mabilis na sumakay at ini-start ang engine.
Unti-unti iyon na umandar at bago makalayo ay tumingin ako sa heavily tinted na bintana at nakita ang men in black mula sa academy na nagkalat at may hinahanap at siguradong ako 'yon. I sighed and leaned my back on the backrest.
"Bring me to him, okay? Don't try to fool me because before you can even do it, I'll know. And I don't mind pulling the trigger while it's directly pointing to me." Hindi sila umimik at tumango lamang ang nasa kanan.
Suminghap ako ng hangin at pinanood ang mga dinaraanan. Alam kong nag-aalala na si Tita ngayon dahil sa pagkawala ko sa hospital. But I just want to clarify something. At kapag natapos ko 'yon, makahihinga na nang maluwag ang utak ko na gulong-gulo. Pinisil ko ang palad at mariin na pumikit. Kahit anong pilit ko na pigilan, kusang pumapasok sa isip ko si Daddy Valentino. I just miss him damn much. Ang bilis kong napamahal sa kaniya, though noong mga unang beses namin na pagkikita iba ang nararamdaman ko sa kaniya.
But the following days that we lived together, I can sense how he genuinely love me.
Inabot na kami ng ilang oras sa biyahe. But I stayed wide awake at hinahaplos ang baril na hawak. Ito iyong ginamit ko noon na mula pa kay Calixto. And the fact that I killed three of his men, ay tunay na nakapangingilabot. Hindi ko akalain na magagawa ko 'yon. And I'm sure that God isn't happy on what I did.
Nagsisisi ako na nakagawa ako nang ganoon kalaking kasalanan but on the other side, naiisip ko na tama lamang iyon sa kanila. I'm sure, isa ang tatlo na 'yon ang naroon sa paligid ng bodega noong gabi na 'yon. And I'm sure, they already did something worst. But still, forgive me God. I don't know if I'm still welcome to his kingdom the moment that I'll die.
Sa ngayon, ito na muna ang kahaharapin ko. Unti-unti nang pumapasok ang sasakyan sa lugar na walang pakalat-kalat na tao. Mahabang biyahe ang lumipas habang tinutunton namin ang malawak na lupain. At sa bawat pagdampi ng gulong sa lupa ay nadidisturbo ang mga alikabok at humahalo sa hangin.
Ilang minuto pa ay may nakita na akong dalawang armado na lalake. Binaba ng nag-drive ang salamin sa kaniyang tabi at nilingon ang lalake.
"L’héritière est avec nous. Est-il Seigneur Eros?" Saad niya na hindi ko na naman naintindihan. I sighed and stared at them. Nakita kong sumilip ang nasa labas ngunit hindi naman niya ako nakita.
"Oui, il est ici. J’ai pensé que ce n’est pas encore le temps. Pourquoi diable la princesse est déjà avec vous?"
The man in driver seat 'tsked', "Juste se taire et nous irons. Je sais que je me suis cassé ce qu’il avait dit. Ne vous inquiétez pas, je vais faire face à sa punition. Nous allons maintenant."
Sumara ang bintana na nasa tabi niya at umandar ang sasakyan. Alam ko na nasa teritoryo na niya kami but I didn't expect na malayo pa pala kami sa mismong kinaroroonan niya. Ilang mga armado pang lalake ang nadaanan namin na nakatayo. Tantiya ko ay pitong metro ang layo nila sa isa't isa at kada pitong metro ay dalawa silang nakatayo.
Hanggang sa matanaw ko ang malaking gate sa hindi kalayuan. Parami na nang parami ang mga armadong lalake hanggang sa tuluyan namin na narating iyon. At noon ko pa lang naramdaman ang kaba at halo-halo pang emosyon. The huge black gate slowly opened. Sa magkabilang gilid noon ay may dalawang malaking lalake na may hawak na mataas na kalibre ng baril.
The car slowly entered the place. Ilang metro ang layo mula sa gate ay kitang-kita ang napakalaking mansion. A mansion or should I say a palace. Kinagat ko ang sariling labi at tumingin sa labas mula sa bintana. Armed men scattered around. They don't look like some ugly goons, pormal na pormal sila sa suot din nilang mga suit na kulay itim.
And I noticed something. Sa kwelyo ng suot nila ay may kung anong maliit na kulay ginto at 'yon siguro ang palatandaan nila. Nadaanan pa namin ang isang malaking fountain na hindi naman gumagana. After a while, the car stopped in front of the big entrance.
Lumabas ang dalawang lalake, ang nag-drive ang nagbukas ng pinto para sa akin. Marahan akong lumabas at agad na nilibot ang tingin sa paligid. Napansin ko ang pagtitig sa 'kin ng mga armado sa paligid at yumuko nang mapatingin ako sa kanila.
"Let's go, my Lady," saad niya at iginiya ako papasok sa loob ng mala-palasyo na mansion. And I can't help but to be amazed on the elegance of the place lalo na sa loob. Napatingin ako sa sariling damit and I'm sure it doesn't suit on this kind of my place. Jeans and a shirt? Ang nababagay sa lugar na 'to ay ang pagpasok ng babae na nakasuot ng elegante at napakagandang gown.
Sumakay kami sa isang elevator at pumainlang ang katahimikan. Napakurap ako at pilit na inalala ang dahilan ng pagpunta sa lugar na 'to. Huminga ako nang malalim at mariin na pumikit.
"Eros?" Bigkas kong muli. She nodded.
"So, ano naman po, Tita? Bakit niyo naisingit?" tanong ko. She looked at me at hinawakan ang kamay ko.
"Alam mo ba ang isang mythology?" She asked.
Tumango ako at nalilito sa sinasabi niya, "May Greek myth, may Roman, may N—"
"Pysche and Cupid. I'm not sure kung 'yon ba ang tamang pag-pares ng pangalan but they are famous, right?" She asked. I nodded.
"My counterpart name po si Cupid, ibang myth 'yon, e. Eros naman ang pangalan niya ro'n," saad ko.
"Psyche represents soul who happened to be the meaning of Almary's name. Soul." Tumango ako at pilit na iniintindi ang sinasabi niya. Lalo akong naguguluhan. Kanina kinds of love, ngayon naman gods and goddesses.
"And Psyche's partner is Cupid/Eros." Dagdag pa niya. Napalunok ako at hindi mapakali. May pumapasok sa utak ko, pero hindi gaano kalinaw.
"S-so what's the connection of Mom's name to the mythology. Beside that Mom's name is connected to Psyche who happened to be the husband of Eros, ano pa po—"
Nagkatitigan kami nang matagal at umawang ang labi ko. Pagak akong napatawa at napailing.
"A-ano Tita? Ano ang gusto mong ipalabas?" Nanghihina kong saad.
"It's for you to analyze. And all I can say, Valentino can't have a child. He's infertile."
Nang bumukas ang elevator ay naglakad kami sa mahabang hallway. At sa dulo noon ay ang isang pinto. Tumigil kami sa harap noon. Kakatok na sana siya nang pigilan ko siya. I smiled and gave him the gun na kanina ko pa hawak. He checked it at napanganga nang makita na walang bala 'yon. I smiled sweetly kasunod ay ang pag-iling niya.
"Bad girl."
Kumatok ang lalake. Maya-maya ay tinulak niya iyon pabukas saka ako sinenyasan na pumasok. Huminga ako nang malalim at dahan-dahan na pumasok. Malawak ang opisina. Halos kulay brown at black ang kulay ng mga kagamitan. Pagtingin ko sa may malaking desk ay doon ko siya natagpuan. Nakaupo at magkasiklop ang palad sa ibabaw ng mesa.
Tila hindi naman siya nabigla sa pagdating ko at alam na niya na parating ako.
His gray eyes were intensely staring at me. Nahigit ko ang hininga at napalunok. Dahan-dahan akong humakbang palapit sa lamesa at mariin pa rin kaming magkatitigan. I can't help but to notice his brown hair which is like the color of mine.
"How may I help you?" His voice was soft that shocked me. It sent chills on my spine hanggang sa huminto ako sa tapat ng lamesa niya.
"Do you know my Tita Elaine?" I asked. I tried hard to hide my nervousness.
"Elaine.." he muttered. Tumango ako at hindi inalis ang tingin sa kaniya.
"She's Mommy Almary's bestfriend." I said. I saw him flinched a little nang binigkas ko ang pangalan ni Mommy. Longing crossed his eyes na agad natunaw at bumalik sa seryoso.
Tumango siya kaya napatango rin ako, "She said something on me. It's like a riddle— no, it's a statement na naiintindihan ko pero hindi matanggap ng utak ko. I need confirmation from you..." Nakatitig lamang siya sa 'kin. I sighed and licked my lips because of anticipation, "Ikaw ba ang tunay kong tatay?" My voice shook at kumawala ang luha mula sa mata ko.
Matagal na katahimikan ang namagitan sa 'min. It's too long na lalong nagpahina sa akin. Suminghap ako ng hangin at pilit na ngumiti.
"Sige na po. Sagutin niyo naman ako. Pagod na ako, gusto ko ng malaman ang totoo. Pagod na akong paglaruan ng tadhana, para na lang akong tuta na pinagpapasa-pasahan. G-gusto ko lang naman makilala ang magulang ko, e. Masama ba 'yon? Kaya please, sagutin niyo na po. I didn't risk my life entering this dangerous place para umuwi na walang sagot. I'm just tired, I'm begging for your answer. Please po.."
Pinunasan ko ang luha na sunod-sunod na kumawala. He heaved a sigh and his face soften. Tumayo siya saka naglakad. Akala ko ay iiwan na niya ako but he enveloped me to a warm, comforting, tight hug. I cried on his chest like a lost child.
"Sssh. I'm sorry if I'm too late to see you, baby. I'm sorry.." He kissed me on my forehead and hug me tighter.
"P-papa.." I murmured.
"Damn it. It feels like heaven to be called Papa."
"So how are you?" Nangalumbaba si Elene habang ngumunguya. Sinulyapan ko si Clarence at Sunshine na tahimik lang din na kumakain.
"Okay lang ako," saad ko. Yumuko ako at pinaglaruan ang daliri. Nag-angat ako ng tingin at tinignan sila isa-isa.
"Guys, I'm sorry. I just want to say sorry sa nagawa ko nitong mga nakaraan na araw. Sorry sa pag-sigaw at pagtaboy sa inyo. I'm sorry," paghingi ko ng tawad. Naalala ko ang ginawa kong pagtrato sa kanila and I hate it, I'm so bad gayong nag-aalala lang naman sila sa 'kin.
"It's okay. Kahit nairita ako sa'yo, okay na. Naiintindihan kita, girl." Sa wakas ay tinignan na ako ni Clarence. Kasunod ay si Sunshine at kapwa sila ngumiti sa akin nang matamis.
Hinawakan ni Elene ang kamay ko at tumitig sa 'kin.
"Ikaw ba? Okay ka na talaga? Alam mo naman na kahit anong gawin mo, kaibigan kita. At dahil kaibigan kita, alam ko na ang maraming bagay sa'yo. And I can sense something is off. Dahil pa rin ba doon? Because of his death. Of your so-called Dad na fake naman pala?" Tanong ni Elene. Napalunok ako at pilit na ngumiti.
"Maybe he's not my real Dad, but I love him so much. His love for me is genuine and so do I. And pain is still on my heart. Mahal ko si Daddy. And his death affects me so much," bulong ko. Elene stand up at lumipat sa tabi ko at niyakap.
"Basta narito lang kami, Eirian. Kasi wala kami diyan, charr. Basta, we are one call away lang!" Masiglang saad ni Clarence. I nodded.
"Teka, 'yong wallet ko?" Biglang saad ni Sunshine. Napatingin kami sa kaniya at bumitaw na rin si Elene sa yakap.
"Wala sa'yo. Baka naiwan mo sa stock room, doon tayo naglinis kanina 'di ba?" Elene said.
Kaya sinamahan namin si Sunshine papunta sa main stock room. Malaki iyon at nahahati sa maraming kwarto.
"Anong kulay ba noon, Sunshine?" Tanong ni Elene.
"Peach, square-shaped at may zipper. May keychain din 'yon." Si Clarence ang sumagot. Napailing si Elene at ngumisi.
"Alam na alam, ah," she teased.
"Psh."
We began to look for it. Nagkalat kami at kaniya-kaniya ng kwarto na pinasok. Napunta ako sa mga karton na may laman na computers. Dumapa ako at tumingin sa mga ilalim. I heard footstep.
"Nakita na ba?" I asked.
"Hindi pa, e," sagot niya. I nodded at tumayo. Nagpagpag ako at hinarap siya. Ngunit napasinghap at napaatras nang makita ang hawak niyang baril na may silencer.
I gulped, "A-ano 'yan? Bakit may ganiyan ka?" Kinakabahan kong tanong. Napatitig ako sa mata niyang puno ng pagkasuklam at galit. Mabilis ang tibok ng puso ko at nagsimulang mamawis ng malamig.
Napaatras ako samantalang siya ay humakbang. Ngumisi siya.
"You should die, my friend," malamig niyang saad samantalang ako ay natulos. What the hell? Bakit ganito siya? Bakit papatayin niya ako?
Parang nababasag ang puso ko habang nakatitig sa mukha niya. Papatayin niya ako? But we are friends! Wala akong maalala na may ginawa akong masama at nagkaaway kami. Tears escaped from my eyes and shook my head. I'm more broken hearted.
"B-bakit?" Hindi makapaniwala kong tanong. Lalo siyang ngumisi.
And I noticed, kaya pala pamilyar ang mukha ni Calixto...
They look like each other.
******
Author's comment (2020): Kawawa talaga si Agape sa akin, amp! HAHAHAHA
Supladdict<3