Kasalukuyan akong naglalakad sa hallway dahil ilang minuto nalang ay male-late na ako. Ikalawang linggo ko na sa paaralang ito at medyo okay naman. May mga multo rin pala rito kahit magandang paaralan. Ang iba ay nakauniporme ng kagaya sa amin.
Napadaan ako sa locker area at may nadinig na malakas na tunog ng bakal. Napahawak ako sa dibdib ko. Letse naman to, ang aga aga eh may nanggugulat.
“M-Matt? G-gising kana?” May narinig akong takot na boses. Ano yun?
Dahan-dahan akong naglakad patungo sa parte ng may maingay. “Di pa ba halata?” Teka? Pamilyar yung boses na yun ah? Dali-dali kong sinilip ang pangyayari.
Di naman ako pinalakong tsismosa pero nakakaintriga ang ingay eh lalo pa't kilala ko ang isa.
Nang makarating ako sa magandang pwesto kung saan di nila ako nakikita ay naaninag ko ang taong minahal ko na may kwinikwelyuhang esrudyante. Kita sa mata ni Ehan na galit siya, at takot naman ang isa.
Di ko aakalaing nakakatakot ang itsura ni Ehan kapag galit siya. Masyadong malalim ang kanyang tingin at sobrang talim na animo'y masusugatan ka twing titingin ka.
“A-anong kailangan mo?” Dinig ko pang usal nung lalaking takot. Nanatili akong nakatingin sa dalawa. Nakakatakot silang istorbohin dahil baka ako naman ang kwelyuhan.
“Anong alam mo sa nangyaring insidente dalawang taon nakalipas?” Tanong ni Ehan. Teka, dalawang taon? Insidente?
Naalala ko ang sinabi sa akin ni Ehan na dalawang taon na siya dito sa lupa. Ngayon, mas sigurado na ako na siya ito. Nararamdaman ng puso ko.
“W-wala.” Matipid na sabi nung lalaking takot. At ilang segundo pa ay dumapo ang kamao ni Ehan sa pagmumukha ng lalaki kaya di ko napigilan ang mapasigaw.
Di ko aakalain na magagawa niya iyon.
Agad napatingin ang dalawa sa gawi ko kaya nanlaki ang mga mata ko. Kita ko sa mata ni Ehan ang talim at lalim ng kanyang tingin. Napaatras ako. Nakakatakot siya.
Dahil sa distraction na iyon, itinulak ng lalaking kwinekwelyuhan si Ehan at tumakbo ito paalis. “Damn!” Sigaw ni Ehan saka sinuntok ang locker ng di ko kilala kung sino ang nagmamay-ari.
Mabilis na lumapit sa akin si Ehan at tama nga ako. Kwinelyuhan niya ako. Bumilis ang tibok ng puso ko di dahil sa kinikilig ako o ano kundi dahil sa kaba at takot.
Walang awa ang kanyang mga mata. Blankong emosyon.
“E-Ehan?” Mahina ko pang sabi at may naramdamang luha na bumaba galibg sa mata ko. Isa lang ito ngunit mainit.
“Wag mo akong tatawaging Ehan. Di kita kilala.” Aniya. Unti-unting dinudurog ang puso ko sa sinabi niya. Di man ganoon kasakit kumpara sa iba, pero para sa akin sobrang sakit na nun.
Pabagsak niya akong binitawan at saka tumalikod. Bago pa niya ako tuluyang iwan ay hinawakan ko ang kanyang braso para pigilan siya.
Kunot noo itong humarap.
“Di mo ba ako naaalala?” Tanong ko pa. Puno ng pag-asa ang mga mata ko kahit na alam ko naman ang sagot. “Yung baliw na babaeng niyakap ako sa police station? Na... Kapatid pala ni Jhalle?” Aniya. Napakacold ng pagkakasabi niya nun.
Di ako sanay.
“Ako to! Si Jell? Yung mahal mo!” Sabi ko pa. Bigla naman itong natawa ng malakas na ikinanuot ng noo ko.
“Wtf? Are you insane?” Saad niya habang natatawa pa rin. Di yung tawa na masarap pakinggan kundi yung tawa na sobrang nakakainis. Sarap niya sapakin.
“Aray!” Daing niya nung batukan ko siya. Yung typical niyang aray dati tuwing binubugbog ko siya. I miss that.
“Namiss kita.” Wala sa sarili kong sabi kaya napatakip ako sa bibig. Ano ba Jell! Di ka niya naaalala.
“Crazy woman.” Aniya at tumalikod.
“Since you have forgotten me, I'll make you remember everything we had.” Sandali siyang napatigil sa pag lalakad. Bahagya niya akong nilingon. “There's no need to do that. I'm not interested.” Aniya sa malamig na boses. Medyo ouch yun ah.
“Heart never forgets.” Sabi ko pa. Umiiling iling ito na tila ba 'I'm unbelievable'saka tuluyan na nga akong iniwan.
Napatingin ako sa relo. Ay punyeta. Limang minuto na akong late! Kaya pala ay wala ng estudyante na makikita mong pagala gala. Di pa naman maganda ang parusa rito kapag nalate.
Tumakbo ako patungong classroom ko. Medyo may kalayuan ito pero keri lang. Sanay naman ako sa takbuhan kahit pa sa dati kong paaralan. Hays, miss ko na doon.
Walang Jezreel na loka-loka rito eh.
Nang makarating ako sa tapat ng pintuan ay kumatok ako. Aircon ang kada classroom at ang pintuan ay may glass sa gitna. Di maririnig ang ingay sa labas kaya kelangan mong sumilip sa glass para makita mo kung anong ganap sa loob.
Di ako pinagbuksan ng pinto. Sumilip ako sa loob at walang teacher. Mabuti naman. Dalawa ang pinto, isa sa may bandang harap at isa sa likod. Tumungo ako sa likod at doon piniling dumaan dahil sa bandang likuran naman ako nakaupo.
Pinihit ko ang door knob at bumungad sa akin ang nakadekwatrong maestro. Bwiset.
“Oh Ms. Amando? You're too early for the next class.” Sarkastiko niyang sabi. Taeng yan. Ba't di ko siya nakita? Ba't kasi nasa likuran siya?
Tumahimik ang buong klase kaya napayuko ako dahil ramdam kong nasa akin ang atensyon nila. “Sorry sir.” Nakayuko ko pang sabi. Nakakatakot naman tong gurong to.
“You may go.” Aniya.
Isinirado ko ang pinto at nagtungo sa office of the prefect kung saan doon inaasikaso ang mga absences and lates. Nasa kabilang building ito kung saan nakalaan lamang ang building na yun para sa mga offices and faculties.
“Letse.” Mura ko pa.
Binilisan ko ang lakad ko para makarating ako agad sa patutunguhan ko. Nang nasa tapat na ako ng opisina ay hinarang ako ng gwardiya. “Anong kailangan mo ga?” Tanong pa niya.
“Kukuha lang ho sana ako ng late slip para sa next sub.” Sabi ko pa. Kapag kasi nalate ka, kukuha ka ng slip na magsisilbing ticket mo para sa susunod na subject.
“Ah. Tayo ka muna doon ga, 1 hour kang tatayo bago ka makakakuha.” Aniya. Napasapo ako sa noo ko. Bwiset namang rules yan. “Talaga guard?” Di makapaniwalang tanong ko. Edi mas lalo ako malelate niyan sa second subject? Or worst, sa third sub na ako makakapasok.
Nang makarating ako roon ay dumiretso ako sa likurang bahagi ng silid. Walang upuan at malaking espasyo lang ang meron. May mga estudyante rin doon na dala-dala pa ang kanilang gamit.
Tahimik akong tumayo sa likurang bahagi at pinagmamasdan ang mga estudyanteng maiingay. Sila lang ata yung gustong-gusto na malate dahil karamihan sa kanila ay nagchichismis lang.
Habang inililibot ko ang tingin sa paligid ay may napansin akong pamilyar na pigura. Nakatalikod ito kaya di ko kaagad nakita ang mukha. Lumapit ako at marahang tinapik ang kanyang likuran.
Nagningning ang mga mata ko nang makita ko kung sino ito. “Ehan!” Masaya ko pang sabi. Gumuhit naman sa kanya ang iritableng mukha. “You again?!” Aniya. Medyo napalakas ang sigaw namin kaya halos lahat ng tao ay napatingin.
Samu't saring chismisan ang narinig ko. Na kesyo sino raw ba ako at kilala ko si Ehan. Na bumalik na raw si Ehan.
“Could you please stop calling me Ehan?! We're not even close.” Singhal niya sa akin. Iritableng-iritable ang kanyang mukha kaya napangiti ako.
Dati siya ang malakas mang asar eh tapos halos di ko siya kayang iritahin dahil ako ang nauunang mairita sa kanya. “Why are you smiling?” Tanong pa niya habang nakatitig sa mga mata ko. Agad akong napaiwas ng tingin.
Di ako komportable nang mga sandaling iyon. Parang nasasaktan ako sa mga tingin niya.
“Wala ka ba talagang naaalala?” Mahinahon ko pang sabi. Bahagyang kumunot ang noo nito at tumingin sa kawalan na tila ba may iniisip.
“Wala akong maalala na close tayo. I don't even know you. Kapatid ka ni Jhalle and yun lang ang alam ko.” Aniya. Ouch naman.
Bakit di niya ako naaalala ha?! Bakit?
“Bakit...” Wala sa sariling utas ko. Parang gusto kong umiyak? Pwede ba? Di naman masakit eh. Ba't ako nagkakaganito? “Ikaw ba talaga si Ehan na kilala ko?” Tanong ko pa sa sarili habang nakatingin sa sahig. Di ako naghihintay ng sagot niya.
Hindi kaya di talaga to si Ehan? Or kamukha lang niya? Sabi nila, may kamukha raw talaga tayo e tapos rare lang na makita natin ang kamukha natin.
“2 years ago. May nangyari ba sayo?” Tanong ko pa. Naalala ko kasi na sabi ni Ehan dalawang taon na raw siyang pagala gala. Parang may mga puzzles na pilit binubuo ng isip ko para mapatunayan lang na siya si Ehan na kilala ko.
Nararamdaman ko eh. Ramdam ng puso ko na ito yung taong mahal ko. Yung multong nakilala ko.
“Sino ka ba? Bakit mo inaalam? Ano bang pake mo?” Malamig niyang sabi. May halong inis at pagkairita ang kanyang tono. Medyo nasaktan ako nang kaonte pero binalewala ko yun.
“Please... Just answer.” Pakiusap ko pa sa kanya. Marahan kong hinawakan ang kamay niya. Di niya ito binawi at hinayaan niya lang akong gawin yun.
“Car Accident.” Matipid niya pang sabi. “...and after that, I've been asleep for 2 years.” Dugtong pa niya.
Agad nag ningning ang mata ko at wala sa sariling hinila siya para yakapin.
Sobrang saya ko. Sigurado akong si Ehan to.
“Now. Leave me alone. That's an exchange for answering your question. Don't bother me, ever again.”
A/N: So, Ewan ko na sa kwento ko.