Yoongi zauważył Jimina, kiedy wchodził do klasy.
Zauważył również, jak jego uśmiech zamienia się w zniesmaczony grymas.
Na jego szyi był ten naszyjnik, który mu podarował. Ucieszył się, że Jimin wziął do siebie, że naprawdę mu zależy.
Chciał się do niego odezwać. Coś powiedzieć.
Jednak jego dziewczyna zatkała mu usta własnymi. Oddał pocałunek, ale od niechcenia. Najwidoczniej Yura tego nie odczuła, ponieważ uśmiechała się jak głupi do sera. Przewrócił oczami.
Kiedy znowu zrobiła to, co wcześniej, Yoongi przeraził się swoimi myślami.
W jego wyobraźni zaczął układać się obraz tego, jak na miejscu dziewczyny pojawia się Jimin. Skarcił się w myślach i postanowił o tym zapomnieć.
Jednak nie tak łatwo jest o czymś takim zapomnieć. Zwłaszcza jak twój przyjaciel siedzi obok ciebie w ławce.
Zadzwonił dzwonek, a dziewczyna poinformowała go, że wróci do niego, jak najszybciej będzie mogła.
Teraz tylko liczył na to, że jednak nie wróci. Nie miał zamiaru znowu spędzać z nią czasu, po prostu zaczął obawiać się, że znowu coś sobie wyobrazi.
Albo wypowie niewłaściwe imię. Wtedy to już jest całkowicie skończony.
A tego by nie chciał.
Chociaż bardziej nie chciałby skrzywdzić Jimina.
Jednak już wiedział, że to zrobił.
Powoli przestawał wierzyć w to, że dawał mu szczęście.
Był beznadziejnym przyjacielem.