Ik zat neergeknield op de plakkerige grond, ik boog mezelf voorover, mijn vuile handen grepen mijn haren vast. Ik wist niet wat er door me heen ging. Het was een onbekend gevoel, maar ik voelde mezelf trillen, alsof er een ziekte diep vanbinnen in me was losgebroken en mijn lichaam deed er alles aan om het te bestrijden. Ik hoorde voetstappen op me afkomen, iemand liet zich gehaast bij me neervallen en sloeg zijn armen rond me heen. Hij trok me stevig tegen zich aan, alsof hij me wilde beschermen tegen de buitenwereld, maar ook tegen mezelf. De jongen die ik wilde beschermen, beschermde nu mij. 'James...' bracht ik stotterend uit. 'Het spijt me zo,' fluisterde ik zacht. Hij suste me zacht, en bewoog me wiegend heen en weer. 'Het is oké, het is oké,' zei hij geruststellend, maar het suste niet mijn geweten. Ik heb een moord gepleegd, al dan niet op een mens, maar op een even onschuldig wezen die zoals het blijkt niet levensbedreigend was. Ik had moeten weten dat ze het niet zouden toelaten dat ze één van ons zouden doden.
Ik zuchtte diep en James nam mijn schouders beet en duwde me lichtjes ietsje verder van hem vandaan zodat hij me in de ogen kon kijken. 'Hé, we hebben tenminste de flacon kunnen bemachtigen. De eerste opdracht is geslaagd,' zei hij, hij probeerde positief te blijven. Ik schudde mijn gezicht, ik wilde nog zeggen dat ze dit niet onbestraft zouden laten, dat ze me misschien in Azkaban zouden opsluiten hiervoor. Maar voordat ik een woord kon zeggen stond Kruml bij ons, samen met de drie schoolhoofden. 'Louise, je moet meekomen.' Ik knikte. Mijn oudtante durfde me niet aan te kijken, ik voelde mijn wangen rood kleuren toen ik merkte dat het op de tribunes muisstil was. Iedereen keek naar mij met angst in hun ogen.
Ik was alleen achtergelaten in het kantoor van Anderling, ik ijsbeerde heen en weer. Nog steeds in mijn plakkerige outfit. Ik had mijn mouwen nerveus over mijn handen getrokken en bleef er ongerust mee spelen. Ze waren mijn situatie aan het bespreken en ik wist dat mijn familieachtergrond zou opkomen, ik wist dat mijn oudtante me zou beschermen, maar dat de anderen een te grote opstand zouden zijn. Ook zij kon mijn actie niet goedpraten, ik had iets anders kunnen doen, maar op één of andere manier had de doodsvloek me het beste gelaten. Ik was ook van mezelf geschrokken dat die twee duistere woorden zo snel over mijn lippen waren gevlogen en dat de groene straal zonder moeite uit mijn toverstaf was gespoten. Het was misschien een levensbedreigende situatie, maar dat mocht geen excuus zijn. Een meisje van mijn leeftijd zou niet in staat mogen zijn om zoiets gruwelijks te doen. Niet velen waren tot dat in staat, en mijn voorgangers hadden elk voor zich geen goed intenties. Zelfs mijn moeder niet.
Ik liet mezelf neervallen op de grond, op de treden achter het bureau. Ik wist ook wel dat ik gewoon in een stoel kon zitten, maar de koude grond leek me nu geschikter. Ik mocht het mezelf niet comfortabel maken. Zenuwachtig beet ik op mijn nagels. Had mijn moeder zich ook zo gevoeld? Als een vreemde in je eigen lichaam, alsof je jezelf niet meer kende, alsof je alle controle was verloren? Het was niet zo goed beschreven in haar schrift, ze wist het waarschijnlijk zelf niet meer.
Het duurde veel te lang, dit was duidelijk geen simpel gesprek. Ik legde mijn hoofd in mijn armen en probeerde mezelf te kalmeren. Maar ik kon het beeld van Azkaban niet uit mijn hoofd krijgen, ik wist gewoon dat ik ging gestraft worden en ik wist ook dat het niet gewoon enkele bladzijden zou zijn. Ik zou hard gestraft worden.
'Ik wil mijn dochter zien, Minerva!' hoorde ik iemand buiten roepen. Ik schrok van de stem en sprong onmiddellijk recht, dit kon niet waar zijn. Maar hoe? Ik wandelde richting de deur. 'Niemand mag haar zien, de bewakers van het ministerie zijn door het dolle heen, ze willen dit zelf melden bij de minister zelf,' siste Minerva Anderling. 'Mijn dochter verdient dit niet, ze overdrijven,' zei de stem weer en ik zag hoe de deurklink woest op en neer bewoog. 'Bij Merlijns baard, nee, raak me niet aan, laat me tenminste mijn dochter zien. Hoe durf je haar op te sluiten? Is ze dan geen familie van je?' Er kwam geen antwoord. 'Alohomora,' de deur sprong uit zijn slot. De deur werd opengezwaaid en ik bevroor even te plekke toen ik de verschijning zag. Even later had ik mijn armen rond zijn middel gewikkeld, ik hield hem stevig vast en ik voelde me weer het kleine meisje in de armen van mijn vader. 'Het is oké, meisje, we vinden wel een uitweg,' zei Draco Malfidus sussend en hij streelde troostend mijn haar.
'Wat doe je hier?' vroeg ik zacht. Hij zuchtte. 'Er zijn geen geheimen voor mij in het ministerie, een van die bewakers verdwijnselde onmiddellijk terug en vanaf dat ik het te horen kreeg, kwam ik hierheen. Gaat het met je, meid?' Hij keek me zacht in de ogen. Ik hield van mijn vader. Hij was streng, maar hij wist wanneer we hem nodig hadden. Hij was niet geliefd in de tovenaarswereld, maar hij had wel veel macht. Net zoals mijn grootvader. Malfidussen hadden al altijd een bepaalde naam gehad. Ik schudde zacht met mijn hoofd. Ik voelde me nu kwetsbaar in de armen van mijn vader. De tranen stonden in mijn ogen. 'Het zal wel goed komen, ik zal daarvoor zorgen,' zei hij. Toen zag ik mijn oudtante in de deuropening staan, haar blik was ondoorgrondelijk. Ze wist waarschijnlijk niet wat ze moest denken, ze had gezien wat ik had gedaan, maar wist ook wie ik echt was. Maar zelf ik wist dat niet meer. Misschien was ik echt wel slecht. Ik trok mijn vader wat verder, buiten het gehoorafstand van Anderling. 'Papa, word ik ook zo slecht als mama?' vroeg ik zacht. Ik zag hoe zijn ogen groter werden en ik zag iets breken erin. Alsof hij had gehoopt dat ik nooit die vraag zou stellen, alsof hij had gehoopt dat het verleden weg zou blijven. Maar had hij maar geweten dat het verleden altijd aan het licht komt en dat hij een nieuwsgierige dochter had met nog nieuwsgierigere vrienden.
Hij antwoordde niet direct en trok me enkel in zijn armen voor een knuffel. 'Nooit, we zouden dat nooit toestaan, kleintje. In de kerstvakantie zullen we eens goed hierover praten, oké?' Ik knikte, ik durfde het niet te vragen. Ik durfde niet vragen wat het betekende dat mijn moeders haar terug wit was. Of het betekende wat ik dacht dat het betekende. 'Maar weet dat we altijd van je zullen blijven houden, wat er ook gebeurt,' fluisterde hij zacht. Het klonk onheilspellender dan hij waarschijnlijk bedoelde. Alsof hij ook wist dat er een duistere tijd zat aan te komen.
Ik moest naar buiten gaan toen mijn vader met de afgevaardigden van het ministerie zou spreken. Ik zag al hun blikken beschuldigend kijken naar mij, ik kon zelfs angst bespeuren. Maar als één iemand hen van gedachten kon doen veranderen, dan was het mijn vader wel. Ik liep door de verlaten gangen en was blij dat er geen leerlingen in de gang stonden.
Ik keek door een raam naar buiten en zag in de verte door de bomen heen hoe er een lichaam van een reusachtige spin weggevoerd werd. Een put was al gegraven naast de vijver. Ik slikte en werd onmiddellijk terug verzwolgen door schuldgevoel. Snel omhelsde ik mezelf om me wat veiliger te voelen, maar de kriebels bleven over mijn rug lopen. Jammer genoeg kon ik de leerlingen niet blijven vermijden, ik wist niet wat ik moest doen of naar waar ik heen moest, maar elke student die ik tegenkwam, keek me beschuldigend of angstig aan. Op een of andere manier kwam ik aan de ingang van de leerlingenkamer van Zwadderich terecht. Ook al was het waarschijnlijk geen slim idee om daar naar binnen te gaan, misschien was het beter dat ik me zou omkleden.
Met alle moed die ik nog in me over had en dat was niet veel meer, liep ik naar binnen. Mijn blik speurde direct naar de witblonde haren van mijn broer, maar ik kon die nergens zien. Ik had hem graag gezien en verteld dat vader hier was. Hij zou hem waarschijnlijk ook graag zien. Ondertussen waren alle blikken op mij gericht en ik zag Claude als eerste op me afkomen. Geen wonder. 'Kijk wie we daar hebben, onze kampioen!' zei hij spottend. Niks zeggen, gewoon doorlopen. Ik probeerde verder te lopen naar de slaapzalen, maar mijn arm werd vastgenomen door Claude. 'Niet weglopen, dat is onbeleefd, ik ben tegen je aan het spreken. Ik vertelde net aan de rest dat het jammer is dat ze jou als kampioen hebben gekozen. Als ik nu kampioen was geweest, hadden we onszelf veel onheil gespaard.' Ik klemde mijn kaken op elkaar, ik zag hoe iedereen aan de kant van Claude stond, ze wierpen me allemaal spottende blikken op.
'Laat haar met rust, Claude. Niemand heeft behoefte aan je grote ego. Je hebt het recht niet om zo tegen haar te praten,' de stem kwam uit een onverwachte hoek. Theo kwam op ons afgelopen. Een vijandige blik werd tussen de twee jongens gedeeld, waarna Theo voorzichtig Claudes hand van mijn arm haalde. Ik was stomverbaasd om deze daad van Theo, van Theo in Merlijns Baard, nooit gedacht dat hij ooit voor mij op zou staan. 'Ohn, het vriendje in nood. Wel jullie vormen een mooi koppel, twee knettergekke dooddoeners bij elkaar.' Hij gebruikte het D-woord en dat maakte me razend. Ik wist dat ik kwetsbaar was, maar al te kwetsbaar, maar ik was geen dooddoener. 'Neem die woorden terug,' siste ik hem toe. Hij keek me grijnzend aan. 'Het spreekt, waarom zou ik? Het is enkel de waarheid, jullie ouders waren geen haartje beter. Geschiedenis herhaalt zich,' en die woorden lieten bij mij de stoppen doorslaan. Mijn toverstaf was geconfisqueerd, maar dat wilde niet zeggen dat ik niet in staat was om aan te vallen.
Ik vloog op hem af en de eerste slag was zo onverwacht dat Claude zich niet eens kon verdedigen. Mijn knokkels deden verschrikkelijk pijn, maar ik had hem nog verschillende keren geslagen als Theo me niet had tegengehouden. Hij trok me meer naar buiten, ik was razend. 'Zien jullie het nu, ze is even gestoord als haar moeder. Ze zou in Azkaban moeten horen, voor ze maar een kans krijgt om...' Meer hoorde ik niet want de deur vloog achter me dicht. Ik worstelde Theo van me af en gunde hem geen blik waardig. Hij moest niet van me verwachten dat ik hem zou bedanken, het was hoogst tijd dat hij wat voor me zou doen. Ik stormde niet meer naar binnen, maar liep weg van een verblufte plaats. Ik ging op zoek naar de mensen die ik eerst had moeten zoeken, mijn twee idiote beste vrienden bij wie ik me wel op het gemak zou voelen. Mijn vader zou eens moeten weten dat ik steun zocht bij James Potter, zijn stoppen zouden waarschijnlijk ook doorslaan.
****
Eindelijk een update! Sorry, jongens, ik zit momenteel in de examens, nog tot 4 februari, zucht... Maar ik heb toch wat tijd gevonden om wat verder te schrijven. Vertel me zeker wat jullie van dit vinden, denken jullie dat Louise in de voetsporen zal treden van haar moeder en grootvader?