Mijn hart klopte zo snel in mijn keel dat ik bang was dat hij naar boven zou komen en zo uit mijn slokdarm zou glijden. Mijn voeten droegen me zowel snel als langzaam op hetzelfde moment naar het lokaal waar Draco les had. Gedaantewisseling om preciezer te zijn en aangezien Professor Anderling dit gaf zou ik Draco ongetwijfeld even mogen lenen.
Hij moest het weten; hij moest weten dat zijn vader wist van onze relatie. De Malfidus jongen had er recht. Daar kwam bij dat ik niet wilde dat hij het van een ander hoorde.
Toch twijfelde ik. Wat nou als hij mij als schuldige aan zou wijzen? Misschien had Park het hem al zelf verteld, of erger nog; misschien had ze hem wel verteld dat ik degene was die de brief had gestuurd. Ik slikte en hoopte vurig dat dat laatste niet aan de orde zou zijn. Dan zouden we pas echt de poppen aan het dansen hebben.
Mijn voeten stopte keurig voor de deur van het lokaal en voor een moment twijfelde ik of dit wel het juiste was om te doen, maar voor ik mezelf kon bedenken had mijn vuist al meerdere malen contact gemaakt met het hout van de deur. Vanuit de andere kant van de deur hoorde ik Professor Anderling me toestemming geven om het lokaal te betreden, iets wat ik dan ook deed.
Een heel lokaal gevuld met Zwadderaars en kinderen uit Huffelpuf lag voor mij en voor een moment liet ik mijn ogen over de kinderen glijden. Mijn hart leek voor een moment stil te staan bij het gemis van de blonde Zwadderaar.
Was ik te laat? Had Draco problemen?
Angst kroop door mijn aderen als een slang die naar zijn prooi sloop. Ik wilde stoppen met piekeren, echt waar, maar ik slaagde er niet in. Niet zonder Draco.
'Wat is de rede dat u mijn les verstoord, meneer Potter?' vroeg Professor Anderling met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ik mag hopen dat het dringend is; ik heb er mijn hele les voor moeten stilleggen en ik neem aan u de uwe ook.'
'Waar is Draco?' vroeg ik, de rest van haar woorden negerende. 'Waar is hij?'
'Niet hier, Meneer Potter,' beantwoorden professor Anderling mijn vraag. Voor mij was dit antwoord echter niet voldoende, ik besloot door te vragen. 'Hij is halverwege de les het lokaal uit gestormd, ik weet niet waar hij is.'
'Dank u wel,' bedankte ik haar, maar net voor ik het lokaal weer uit wilde lopen om Draco te zoeken werd mijn pols vastgegrepen door Zabini. 'Ik denk dat hij in de Kamer van Hoge Nood is,' fluisterde de Zwadderaar en tot mijn verbazing klonk zijn stem niet boos of onvriendelijk. 'Hij heeft van Patty gehoord wat jij hem wilde vertellen,' fluisterde hij vlug. Ik keek hem voor een moment sprakeloos aan, maar bedankte hem al snel. Mijn voeten stormde het lokaal weer uit, maar dit keer doelgericht een kant op.
In mijn hoofd bleven de woorden van Zabini maar spoken. Niet omdat ze me zouden helpen Draco te vinden, maar omdat ze zo puur waren. Hij vond het niet raar dat ik opzoek was naar zijn vriend, hij accepteerde het. Hij accepteerde Draco en mij en het idee dat Draco nu ook gesteund werd - door iemand anders dan zijn moeder en mijn vrienden- deed me goed.
Nu stond hij er ook niet alleen in in zijn afdeling.
Al gauw stond ik op een verlaten plekje in de gang, waar complete stilte heerste. Ik slikte en sloot mijn ogen. Gerommel vulde mijn gehoorgang. Zodra ik ze weer opende was er in de eerst kale muur een duur ontstaan. Ik keek vlug om me heen en glipte er daarna doorheen.
Zoals gewoonlijk heerste er stilte in de kamer. Het was niet de eerste keer dat ik Draco hier kwam zoeken. Eerst keek ik vlug naar de plek waar ik hem toen had gevonden, maar daar was de blonde Zwadderaar niet. In een open ruimte zou hij ook niet zijn; Draco hield niet van open ruimtes, maar ik geloofde ook niet dat hij zichzelf in de kleinst mogelijk ruimte zou hebben opgesloten. Hij zat ergens beschut, als een kat die vlucht voor het slechte weer.
Het kon niet te lastig zijn om hem te vinden. De ruimte was groot, maar niet groot genoeg om voor altijd iemand erin kwijt te kunnen raken.
Ik liep door de kamer en vond hem uiteindelijk tegen de muur in het meest linkse hoekje. Door de grote stapels puinhoop kon ik hem nauwelijks onderscheiden, maar het gesnik wat mijn gehoorgang vulde was genoeg voor me. Hij had zijn knieën tegen zich aangetrokken en zijn gezicht daartussen gelegd. Net zoals de vorige keer.
'Draco?' vroeg ik zachtjes. De blonde jongen keek meteen op en het eerste wat ik zag was dat zijn ogen opgezwollen waren. 'Draco toch,' fluisterde ik terwijl ik naast hem neer zakte op de koude grond.
'Kom hier,' beval ik hem liefelijk. Direct nestelde hij zich in mijn armen, waarbij ik hem op mijn schoot trok. Zijn handen zaten al snel om mijn schouders geklemd, terwijl ik de mijne subtiel om zijn middel wikkelde. Hij begroef zijn gezicht in mijn nek en ik voelde hem daar stilletjes in huilen. Ik wilde dat ik hem kon helpen; hem kon beloven dat het goed zou komen of desnoods een verhaaltje vertellen over hoe het bij mij was gegaan zodat hij daar steun uit zou kunnen halen.
Maar ik zou nooit meemaken wat Draco moest meemaken. Ik zou nooit tegen mijn ouders hoeven te zeggen wat mijn geaardheid was, Draco zou ze nooit hoeven te ontmoeten. Mijn vader zou Draco nooit ondervragen, waardoor hij zenuwachtig maar beheerst de vragen zou beantwoorden. Want mijn ouders waren er niet meer, maar die van Draco wel.
Ik zag het als mijn taak onbeschreven taak om zijn ouders bij hem te houden zolang ze alle twee nog leefden. Ondanks dat ik een gruwelijke, onvermijdelijke hekel had aan Lucius Malfidus.
'Wil je erover praten?'
Ik haatte mezelf direct omdat ik dit had gezegd. Zijn vader was er op een slinkse wijze achter gekomen dat zijn zoon homo- of biseksueel was, natuurlijk wilde hij er niet over praten. Wat viel er eigenlijk te zeggen?
'Hij haat me,' snikte Draco, zijn stem klonk zo anders dat ik er een rilling over mijn ruggengraat door kreeg. 'Natuurlijk niet,' probeerde ik hem te kalmeren, maar het was onzin. Ik wist namelijk niet hoe Lucius op het nieuws zou reageren en volgens mij wist de blonde jongen.
'Ik wil niet dat hij me gaat haten,' snikte de gebroken Zwadderaar weer. Ik streelde kort over zijn haren terwijl ik de mensheid vervloekte voor zijn wreedheid.
Waarom zouden homo's niet worden geaccepteerd? Waarom zouden mensen ons raar vinden? Omdat wij toevallig niet verliefd worden op meisjes? Maakt ons dat dan anders? Moeten wij dan maar doen alsof we meisjes leuk vinden en zo ons eigen geluk op de achtergrond zetten? Alleen maar omdat anderen dat willen?
'Als hij je haat, 'begon ik, maar omdat Draco alleen maar harder begon te huilen praatte ik vlug verder. 'Dan heeft hij maar mooi pech; dan moet hij de leukste, liefste, mooiste en slimste jongen links laten liggen. Dan moet hij toezien hoe je opgroeit tot een geweldige man vanaf de zijlijnen.'
Draco klampte zich vaster tegen me aan, en ik voelde de wanhoop in zijn daden. 'Ik hou van je en je moeder ook. Dat er dan toevallig één persoon is die dat niet doet, dat is vervelend, maar het zal je niet doden,' probeerde ik mijn vriend gerust te stellen. 'Patty pakken we samen wel een keer terug, die komt er niet ongestraft vanaf.'
'Wat nou als we ruzie krijgen? Of als hij me gaat mishandelen? Of me vermoord?'
'Je bent zijn zoon Draco, hij zal je heus niet zomaar vermoorden. Anders mag je wel bij mij komen wonen; mijn oom en tante zijn heel "vriendelijk" of we kunnen samen in het huis van Sirius gaan wonen, dat staat op mijn naam,' probeerde ik hem wederom gerust te stellen. 'Hoe hij ook reageert, ik sta achter je. Ik zal er voor je zijn of hij je nou wel of niet accepteert. Als hij je accepteert dan zal ik blij voor je zijn, maar als hij dat niet doet dan zorg ik er persoonlijk voor dat hij je met een vinger kan aanraken. Ik bescherm je.'
'Dank je wel, Harry,' fluisterde Draco terwijl hij zichzelf uit mijn greep ontdeed. De manier waarop hij mijn naam uitsprak zorgde voor de welbekende huivering door mijn ruggengraat.
'Niks te danken,' fluisterde ik zacht terug terwijl ik de tranen van zijn wangen veegde. 'Je bent veel te mooi om te huilen,' mompelde ik zachtjes tegen zijn haren/ 'Maar als je huilt, ben je net zo mooi.'
Ik zag een kleine blos op zijn wangen ontstaan, waardoor ik het niet kon laten om te glimlachen.
'Gaan we wel naar h-het feest, morgenavond?' vroeg hij twijfelend. Zijn onzekerheden lieten me smelten van binnen en voor ik het wist had ik mijn lippen kort op die van hem gedrukt.
'Wat mij betreft wel, maar we kunnen ook niet gaan. Dan gaan we gewoon op het dak naar de sterren kijken, of zoiets verschrikkelijk romantisch wat anderen altijd doen. Jij mag het zeggen.'
'Wat mij betreft gaan we,' fluisterde de jonen met de ijzige ogen. Zijn ademhaling had hij weer redelijk onder controle gekregen, waardoor hij nu ook weer normale zinnen kon vormen. 'Ik kan niet wachten om jou in pak te zien.'