Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 29

'En?' vroeg Hermelien nieuwsgierig. 'Hoe was je date?'

'Je gaat het niet geloven,' kirde ik enthousiast. 'Hij heeft me verkering gevraagd. Hij heeft het gewoon gevraagd!'

'Je hebt ja gezegd, neem ik aan?' raadde mijn beste vriendin en ik zag hoe er kleine lichtjes in haar ogen ontstonden. 

'Natuurlijk heb ik ja gezegd! Hoe kon ik anders? Draco Malfidus heeft mij verkering gevraagd,' ratelde ik vrolijk verder. Ik kon mijn geluk nauwelijks op en dat het niet zo handig was om dit in de eetzaal te bespreken, rond etenstijd besefte ik me ergens, maar het was zo'n drukke dag geweest dat ik geen kans had gehad om het haar te vertellen. Ik moest het wel nu doen.

'Tegen wie heb je ja gezegd?' hoorde ik de vragende stem van Ginny achter me vragen. Ik slikte en keek Hermelien met grote ogen hulpzoekend aan, maar zij kon mij het antwoord op de komende situatie ook niet geven. Ginny klom naast me op het bankje en keek me geïnteresseerd aan. 'Heb je een vriendinnetje?'

'Uhm,' stotterde ik en in mijn hoofd werd alles overhoop gehaald. Ik wist het antwoord niet goed; ik had geen vriendinnetje, maar ik kon ook niet zeggen dat Draco mijn vriendje was. Ik wilde geen preek of toespraak waarin ze duidelijk maakte hoe slecht hij wel niet was en ik wist niet of ik klaar was om mijn geaardheid uit te spreken tegen Ginny, vooral niet omdat ik wist dat ze me leuk vond.

Een deel van mij wilde het echter niet zeggen maar schreeuwen. Draco Malfidus was van mij en dat mocht iedereen weten; inclusief Ginny Wemel.

Het was de reactie van de anderen die mij beangstigde. Sinds ik mijn eerste voetstappen op Zweinstein had gezet werd ik continue door nieuwsgierige ogen in de gaten gehouden. Sommige kinderen bewonderden mij; andere juist niet. In principe gaf ik daar weinig om, al vreesde ik voor het ergste. Met de opkomende oorlog leek een relatie tussen de Uitverkorene uit Griffoendor en de zoon van een man die gevangen zag omdat hij de Heer van het Duister steunde uit Zwadderich niet gepast. De tijd was verschrikkelijk, in tegenstelling tot mijn gevoelens voor Draco die alles behalve verschrikkelijk waren.

'Ik ehm,'ging ik verder. Hermelien gaf me haar wel bekende blik. De je-moet-nu-echt-iets-zeggen-anders-valt-het-op blik. Ik haatte die blik, vooral omdat ik wist dat ze gelijk had. Als ik niet snel reageerde kon deze situatie escaleren.

Ik had de Malfidus jongen moeten vragen hoe hij erover dacht om onze relatie openbaar te maken.

'Wie heeft een vriendinnetje?' vroeg een ander. Ik herkende de engelenstem van mijn vriendje meteen en slikte nogmaals.

Ik had het mis: de situatie was al geëscaleerd.

Nu stond mijn favoriete Zwadderaar er ook bij en kon ik er bijna niet meer omheen. Was dit het moment? Ging ik nu, tegenover ieder luisterend oor toegeven wat ik voor Draco voelde?

'Potter zeker,' hoorde ik de stem van Patty zeggen. Ze deed geen enkele moeite om de sarcastische toon in haar stem te verbergen.

Paniek rees in mijn maag en direct baalde ik ervan dat ik dit onderwerp had aangesneden met Hermelien in het openbaar. Dat nu iedereen ons nauwlettend in de gaten hield kon uiteraard alleen mij overkomen.

'Wie wil er nou met Potter daten?' klonk de stem van Zabini door de eetzaal. Ik rolde met mijn ogen en draaide om naar de kinderen achter me. Ik kon mijn ogen direct niet meer van Draco afhalen. Hij droeg het Zwaddrich overhemd die hij bijna altijd droeg, maar deze keer zag hij er om onverklaarbare rede nog beter uit.

Ik was het zat. Als zij een spektakel wilde zou ik die hen geven. Bovendien hoefde ik het op deze manier maar één keer te zeggen en kon ik de latere vragen vermijden.