Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 40

Van de beloofde kerstsfeer kwam niet veel terecht. Uiteraard waren de Wemels opgetogen, zelfs Remus Lupos -mijn voormalige leraar verweer tegen de zwarte kunsten en tevens de een van de beste vrienden van mijn vader- en Tops waren opgetogen. Het was tenslotte kerst; een periode die door de meeste mensen als vrolijk en gezellig werd omschreven.

Normaal gesproken zou ik ook één van die mensen zijn geweest, deze keer was het echter anders. Ik zat nog steeds met Draco in mijn maag en dat ontging niemand in het huis.

George was zelfs naar me toe gekomen om te vragen of het wel ging. Hun plotselinge interesse verraste mij.

Fred en George waren hartstikke aardig en hadden een hoop goede capaciteiten. Helaas gold behulpzaamheid en mensenkennis daar niet bij. Het interesseerde hen simpelweg gewoon niet hoe het met je ging. Natuurlijk vroegen ze er wel naar, maar voor hun was het meer een gewoonten geworden. Nee, de twee broers gingen lachend door het leven. Dat was misschien maar beter ook.

Ik was echter niet de enige die iemand moest missen. Hermelien was een paar dagen geleden vertrokken naar ouders en Ronald was zichtbaar chagrijnig door die gebeurtenis. Natuurlijk was hij dat; hij en Hermelien hadden nou eenmaal een klik. Daar had ik hen al verschillende keren op gewezen, maar luisteren wilde beide partijen niet. Daar kwam uiteraard ook  bij dat Ron zo stom was om een relatie met Belinda te nemen, die hem al meerdere brieven had verstuurd.

Kleurrijke, rijkelijk versierde brieven met vaak zelfgebakken koekjes erbij. Al het glitter en de versiersels hadden ook niet gehoeven voor de roodharige jongen, maar telkens als ik hem er naar vroeg zei hij dat hij het geweldig vond. De kaarten die hij terug stuurde waren wellicht niet zo rijkelijk versierd, of extravagant zoals die van Belinda zelf waren, maar we wisten beide dat ze het geweldig vond. Ze vond namelijk van alles wat Wemel jongen deed geweldig.

Toch slaagde die kleurrijke kaarten erin het gemis van Draco groter te maken, want God, wat had ik graag een kaart van hem willen ontvangen. Dat was alles waar ik naar verlangde, een simpele kaart met daarop een kerstwens en natuurlijk drie kusjes die voor zijn naam stonde. Het maakte echter niet uit hoe vaak ik ook naar buiten keek, hopende op een uil; er kwam er nooit een. Verder lag er helemaal niets in de brievenbus met mijn naam erop.

De blonde Zwadderaar was me echt zat geworden en ik kon daar niets aan doen. Niets anders dan hopen dat hij een vergissing had gemaakt en er nog wel op terug zou komen. Dat hij zo weer voor de deur zou staan en we dan zouden vrijen tot middernacht, puur en alleen om elkaar te bewijzen hoeveel we van elkaar hielden.

Maar dat deed hij niet meer. Ja, ik hield ondanks alles van hem en ik zou er alles voor doen om de tijd terug te draaien met de ketting van Hermelien. Ik zou er alles aan doen om Draco weer van me te laten houden.

'Harry,' hoorde ik Ginny zeggen. Ze was onophoudelijk bij je me gebleven en had me getroost zoveel ze kon. Ik had echter geen behoefte aan gezelschap, zeker niet omdat ze zo dicht bij me kroop. Ik kon het echter niet over mijn hart verkrijgen om het haar te vertellen, ik wilde niet nog iemand verliezen. 'Je moet wat eten, je eet al dagen weinig.'

Het was waar. De Malfidus jongen had mijn eetlust grotendeels meegenomen op het moment dat hij van me wegliep. Het was niet alsof ik mezelf uithongerde of ingevallen wangen had of zoiets ernstigs. Het was gewoon dat ik geen behoefte had aan eten, omdat het me misselijk maakte. Zoiets hoorde erbij, tenminste dat beweerde Hermelien. Van liefdesverdriet kon je of in vreetbuien uitbarsten, of geen behoefte hebben aan eten. Bij mij was het tweede aan de hand en omdat dat zo was dwongen mijn vrienden me af en toe kleine hapjes te eten.

Zonder hen zou ik allang uitgehongerd zijn. Het maakte niet uit hoe slecht ik me voelde; mijn vrienden waren er altijd voor me.

'Morgen is het kerst,' merkte Ginny op terwijl ze een klein taartje in mijn mond schoof. 'Weet je al wat je gaat vinden onder de kerstboom?'

'Ik weet het niet,' beantwoorde ik haar vraag, maar doordat mijn mond was gevuld met een heerlijk zoet taartje kwam het er niet al te verstaanbaar uit. 'Ik hoop iets van Draco.'

'Oh, Harry,' zei Ginny en meteen had ik spijt van wat ik had gezegd. Iedereen -inclusief ik- wist namelijk dat er echt niets van Draco onder zou liggen voor me. Al hoopte ik daar nog zo op. 'Je weet dat er niets van hem onder zal liggen.'

'Ja,' beaamde ik. 'Dat weet ik, maar dat wil ik niet weten.'

'Dat is iets heel anders,' zei ze terwijl ze wederom een taartje in mijn mond schoof. Ondanks het feit dat ik eigenlijk niet verlangde naar eten at ik de taartjes toch op. Ze waren met liefde door mevrouw Wemel gebakken en ze waren verrukkelijk. Zelfs ik kon ze simpelweg niet weerstaan. 'Ga anders even met Remus praten, misschien knap je daar vanop.'

Ik knikte, maar nog voor ik op zoek kon gaan naar de man die ooit de vriend van mijn vader was geweest kwam hij de kamer al ingelopen. Op de voet gevolgd door zijn vrouw en meneer Wemel. Alle drie namen ze plaats op de zetels die tegenover de bank stonden waar ik en het Wemel meisje op zaten. Alle drie keken ze zo serieus, dat het voor zenuwen in mijn lichaam zorgde. Ginny -de schat die het is- had dit door en greep mijn hand vast. Iets waar ik veel steun uitputte.

Draco had dat namelijk ook altijd gedaan.

'Harry,' begon Remus. 'Misschien is dit niet het beste moment om erover te beginnen, maar-.'

Remus hoefde zijn zin niet af te maken. Ik besefte namelijk meteen dat dit over de blonde jongen zou gaan en op de één of andere manier wilde ik sterk ogen voor hem, dus rechtte ik mijn rug en keek hem met een stalen blik aan.

'Wat is er met Draco?' mijn stem klonk net zo ijzig als die van hem had geklonken, in de trein. Op het gangentje. 'We hoorde van Ron dat jij hem verdenkt van wat er met Katje Bell is gebeurt,' zei Tops voorzichtig.

Ik had niet verwacht dat het zou gebeuren, maar het vuur wat ik die dag had gevoeld drong langzaam mijn lichaam weer in. Evenals de afschuw die ik voor Draco had gevoeld. Het kwam allemaal terug en ineens was ik er helemaal klaar voor om de Malfidus goed schuldig te laten klinken.

Wraak leek op dat moment de beste mogelijkheid. Een deel van mij wilde de andere jongen boette voor wat hij mij had aangedaan.

'Dat klopt,' zei ik, maar deze keer klonk het eerder vastberaden dan ijzig. 'Ik denk het eigenlijk niet, ik weet het zeker.'

'Zeg je dat nu niet omdat-?' vroeg Tops, al maakte ze haar zin niet af. Natuurlijk deed ze dat niet, het was geheel overbodig. Ik begon met mijn hoofd te schudden. 'Nee, daarom zeg ik dat niet,' versterkte ik mijn actie. 'Ik denk overigens ook dat hij is over gestapt naar de duistere kant.'

Mijn woorden zorgde voor het gewenste effect, want direct hoorde ik hoe de vier mensen in de kamer hun adem in hielden. 'Dat is wel een hele beschuldiging,' zei meneer Wemel voorzichtig.

'Hebben jullie ooit het teken op zijn arm zien staan?' vroeg Remus. De enige die echt kalm leek te zijn in deze situatie.

'Nee,' antwoordde het jongste lid van de Wemel familie . 'Hij droeg altijd lange mouwen, we hadden er geen kans voor.'

'Jij misschien Harry?' vroeg hij, dit keer geheel op mij gericht. Zijn bruine ogen die me zo doorborend aankeken dat ik het gevoel had alsof hij mijn ziel wilde binnendringen. Had hij vroeger mijn vader ook zo aangekeken, om hem zo te dwingen de waarheid te vertellen?

'Nee,' zei ik hoofdschuddend. Draco had geen teken op zijn arm gehad toen ik hem zonder kleren had gezien en ook niet ergens anders. 'Maar het zou wel verklaren waarom hij zo snel van me af wilde,' sprak ik mijn theorie uit, die zojuist in mijn hoofd was gevormd. 'Omdat hij zich niet schuldiger wilde voelen. Daarom heeft hij het gedaan. Omdat hij deze vakantie omgetoverd zou worden tot een dooddoener.'

Ook dit had het gewenste effect, niet alleen bij de anderen maar ook bij mij, want met een schok besefte ik dat dit wel eens echt waar kon zijn, al was het in de eerste plaats maar een simpele theorie geweest.

Al het echt waar zou zijn, betekende dit dat Draco voortaan echt mijn vijand zou zijn. Dat zou betekenen dat als het erop aan zou komen we elkaar zouden moeten vermoordden.

Ik wilde wraak op hem nemen; ik wilde hem niet doodde.