Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 30

De volgende ochtend besloot Draco om me op te halen voor het ontbijt. Nu wij geen geheim meer waren konden we dingen doen die echte stelletjes deden; samen ontbijten, hand in hand lopen en elkaar een stiekem kusje geven in de gang. Dat laatste deden we al, alleen moesten we het voorheen nog stiekemer doen.

Ik dacht dat het onmogelijk was om nog verliefder te worden op de blonde jongen, maar niets was minder waar. Iedere keer dat ik naar hem keek leek het wel alsof hij mijn hart beetje bij beetje stal.

'Komt u mee eten, uwe hoogheid?' vroeg mijn favoriete Zwadderaar met zijn bekende grijns rondom zijn lippen.

'Alleen omdat je het zo lief vraagt,' antwoordde ik glimlachend. Ik liet mijn hand in de zijne glijden en kon het niet laten om nog een klein kusje op zijn lippen te drukken voor we definitief naar de zaal zouden lopen.

De meesten kinderen konden het niet laten om ons na te staren. De Malfidus jongen deerde het niet; ik probeerde er zo min mogelijk op te letten. Ik pakte zijn hand wat steviger vast en sleepte me op die manier door de gangen. Draco was mijn houvast, de enigste die ik nodig had.

Het was al aardig druk in de eetzaal. Hermelien zat er al en glimlachte breed naar ons zodra we plaatsnamen tegenover haar.

Draco weigerde om me alleen te laten; dat dit betekende dat hij aan de Griffoendortafel moest zitten was voor hem acceptabel; hij had het voor me over.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Ginny de zaal binnenkomen. Haar haren zaten door de war en wallen sierde haar ogen. Alles wees erop dat ze nauwelijks of rampzalig had geslapen.

'Gaat het met haar?' vroeg ik mijn beste vriendin. Ze schudde langzaam haar hoofd waardoor haar donker blonde krullen over haar schouders vielen.

'Nee, ze heeft de hele nacht gehuild.'

'Oh,' zei ik zacht en het schuldgevoel drong mijn botten binnen. 'Ik dacht dat ze doorhad dat ik verliefd was op Draco; dit kon ze toch zien aankomen?'

'Ja,' antwoordde het Griffel meisje. 'Ze zag dit ongetwijfeld aankomen, maar de klap was zwaarder dan ze had verwacht.'

Ik wist niet goed wat te zeggen en pakte de hand van Draco onder de tafel vast. Het laatste wat ik wilde doen was haar hart breken. Door de jaren heen had ik een goede vriendschap met het jongste lid van de Wemel familie opgebouwd.

Nu leek deze band echter als sneeuw voor de zon te verdwijnen.

'Jullie hebben geluk dat we dadelijk  toverdranken hebben,' zei Hermelienn voordat ze opstond op en veegde haar haren uit haar gezicht. 'Ik zie jullie daar wel.'

Ik glimlachte naar haar en beloofde haar dat ik op tijd in de les zou zijn, samen met mijn favoriete Zwadderaar uiteraard.

'Hoe pikte Ron het op?' vroeg mijn vriendje zodra Hermelien de zaal uit was. Zijn ene hand wreef over mijn bovenbeen terwijl hij met de andere een vork vol eten in zijn wond liet verdwijnen, om daarna de vork weer te voorschijn te toveren.

'Ron?' vroeg ik verbaasd. Het besef dat Ron nog van niets wist drong tot me door. Hij was er niet bij geweest toen ik het vertelde en die avond was hij ook nergens te bekennen.

'Hij weet het nog niet,' fluisterde ik zacht zodra het tot me was doorgedrongen. 'De hele school weet het, behalve mijn beste vriend.'

'Misschien moet je hem gaan zoeken,' stelde de blonde jongen voor en ik wist dat bij gelijk had. 'Hij hoort het vermoedelijk liever van jou dan van iemand op de gang.'

Hoe kon ik Ron -mijn beste vriend- vergeten zijn?

'Je hebt gelijk,' antwoordde ik voordat ik mezelf van het bankje af hees. Het ontbijt deerde me niet langer; Ron had meer prioriteit dan voedsel.

Ik drukte een klein kusje op de lippen van Draco waardoor ik mezelf moed probeerde in te spreken 'Tot zo,' fluisterde ik zachtjes.

'Tot dadelijk,' klonk de stem van de wit blonde jongen. 'Ik hoop dat hij er niet moeilijk overdoet.'

Geloof me Draco, ik ook.

Ik glimlachte naar mijn vriendje voor ik de zaal uit beende. De zenuwen gierde door mijn lichaam terwijl ik de trap op liep. Ik bleef mezelf influisteren dat het ongetwijfeld goed kwam, maar mijn beste vriend was moeilijk te peilen; of hij was heel blij voor me of er brak een oorlog uit. Ik hoopte op het eerste, maar ging uit van het tweede aangezien de relatie tussen Draco en hem niet al te best was.

Ik stopte voor het portret en noemde daar het wachtwoord. De Dikke Dame keek me met een glimlach aan en feliciteerde me met mijn relatie met Draco. Zelfs de schilderijen wisten het al; iedereen behalve mijn beste vriend.

Ik kon raadde wie dit jaar niet in aanmerking zou komen om de prijs voor beste vriend van de Wereld zou winnen.

De leerlingenkamer die normaal gesproken was gevuld met kinderen was nu leeg. Op één persoon na dan. Hij zat voor de openhaard en strikte zijn veters. Hij was niet woedend, dus ik ging er vanuit dat hij nog van niets wist.

'Ron?' vroeg ik met een trillende stem. Direct verlieten zijn ogen zijn veters en keek hij me vragend aan. 'Kan ik even met je praten?'

'Natuurlijk,' zei hij met een glimlach. Ik nam plaats op de bank tegenover hem. Ik ging expres niet naast hem zitten omdat ik bang was dat de Wemel jongen zou doordraaien. 'Ik-,'begon ik twijfelend, maar Ron kapte me af.

'Sorry dat ik er gisteren niet was,' verontschuldigde hij zichzelf. 'Ik was bij Belinda, ze wilde op een date met me.'

'Oh,' zei ik, ergens toch wel teleurgesteld dat ons gesprek een andere wending had genomen, maar ergens was ik er dankbaar voor. Dit kon wel eens ons laatste normale gesprek zijn zonder geschreeuw. 'Hoe ging het?'

'Het was geweldig,' zei hij. Zijn stem klonk dromerig, iets wat ik niets vond voor de roodharige jongen. 'We hebben de hele nacht naar de sterren gekeken, gegeten, gezoend, gevreeën en nog meer gegeten.'

Ik liet de woorden van Ron tot me doordringen en kwam toen tot de conclusie dat ik niet alles had hoeven te horen. 'Wat leuk,' zei ik en ik voelde me net Hagrid op het moment dat ik hem over mij en Draco vertelde. Ik had hem in een hoekje gedreven en nu wist ik hoe het voelde.

'Nog al ja,' zei Ron, die natuurlijk niets doorhad van de ongemakkelijke sfeer die hij had gecreëerd. 'Maar wat wilde je me nou vertellen?' vroeg hij tenslotte, mij herinnerende aan het feit dat ik hier niet naartoe was gekomen omdat ik gezellig met hem over zijn date te praten. Ik kwam hier om iets groters te vertellen.

'Luister,' begon ik. Mijn stem trilde een beetje en klonk onzeker, maar de kipliefhebbende jongen merkte daar gelukkig niets van. 'Ik ben biseksueel,' flapte ik eruit. Er ontstond direct een frons op het voorhoofd van Ron. 'Je bedoeld dat je op zowel jongens als meisjes valt?' vroeg hij.  

Langzaam knikte ik. Wat kon ik er anders mee bedoelen?

Mijn hart begon sneller te kloppen, maar leek op hetzelfde moment ook stil te staan. De zenuwen hadden me nu helemaal in hun controle, maar ik weigerde om het niet te zeggen. Hij moest het weten.

'Dat is nog niet alles,' begon ik twijfelend. Ik wist dat er ruzie zou uitbreken, dat hij me misschien wel nooit meer wilde zien en dat hij van me zou walgen. Maar ik moest het hem vertellen. Als hij boos op me zou worden dan zou dat alleen maar betekenen dat hij - net zoals al die anderen- geen echte vriend was.

Dit betekende echter niet dat de gedachten dat mijn beste vriend van me zou walgen mijn hart brak. Ik kon hem niet verliezen; niet om zoiets. We hadden teveel meegemaakt samen; onze band was te sterk.

Dus ik had geen andere keuze. Als hij het van een ander zou horen zou ik hem sowieso kwijt zijn.

Ook deze pleister was er eentje die ik er zelf af moest trekken. 

'Ik heb een relatie met Draco Malfidus.'