Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 43

'Dus even samengevat,' begon Ron. 'Je viel omdat Ginny tegen je aan liep, jullie zijn Bellatrix kwijt geraakt en Ginny heeft je gekust.'

'Zo is het wel gegaan ja, in grote lijnen natuurlijk,' sprak ik.

We waren inmiddels al twee dagen terug op Zweinstein, iets wat vooral werd veroorzaakt door het feit dat het huis van de Wemels niet langer overeind stond. Uiteraard konden ze in een mum van tijd een prachtig nieuw huis toveren, maar dat weigerde Meneer Wemel. Hij wilde tenslotte volgens de wijze van dreuzels leven, huizen toveren hoorde daar niet echt bij.

'Maar jij en Ginny hebben dus-' mijn roodharige vriend maakte zijn zin niet af; hij wilde het simpelweg niet. 'Ja,' zei ik haast onverstaanbaar. 'Maar ik wilde het niet, echt niet. Ze dwong me.'

'Ze dwong je?'

'Nee,' zei ik en om kracht bij mijn woorden te zette schudde ik mijn hoofd. 'Zij kuste mij gewoon, ik kon er niets aan doen.'

'Heb je haar weggeduwd?'

'Natuurlijk Ronald, ik ben verliefd op Draco. Niet op Ginny,' deelde ik mijn beste vriend mee. 'Gelukkig,' mompelde de Wemel jongen en aan zijn stem te horen was hij oprecht opgelucht. 'Ik was echt bang dat jij en mijn zusje- Maar dat zou je nooit doen, toch?'

'Nee Ron,' verzekerde ik hem. 'Ik wil nog steeds alleen maar Draco, dat is niet verandert.'

'Oh?' klonk een stem achter ons, waardoor we beide 180 graden draaide. Draco stond tegen de muur aangeleund en aan zijn grijns te zien stond hij er al een poosje. 'Hebben jullie het over mij?'

'Rot op Malfidus,' snauwde de Wemel jongen geïrriteerd. Hij duwde mij naar achter waardoor hij me als het ware beschermde voor de blonde jongen. Zijn daden ontroerde me; niet alleen omdat het liet zien dat hij écht om me gaf, maar dat hij me ook wilde beschermen tegen pijn.

'Luister, Wemel,' begon de Zwadderaar. 'Ik weet dat je me haatte,' begon hij maar Ron kapte hem af. 'Nee,' zei hij hoofdschuddend. 'Ik haatte je, dat had je correct, maar nu haat ik je alleen nog maar meer. Wie denk je eigenlijk wel niet dat je bent, hè? Jij loopt zomaar het leven van mijn beste vriend in, maakt hem voor een poosje zo gelukkig dat ik bereid was wapenstilstand te sluiten en dan mol je hem vervolgens compleet.'

Draco had tijdens Ron's verhaal zijn ogen niet van de ketting op mijn borst af kunnen houden. Hij had het me gegeven, dat ik het droeg verbaasde hem zichtbaar.

'Luister Wemel, ik vind het heel erg ontroerend dat je dit allemaal doet voor je vriend, maar ik moet hem spreken.'

'Denk je nou echt dat ik hem achterlaat bij jou?' vroeg mijn beste vriend met een spottende toon in zijn stem. 'Dat ben ik namelijk niet van plan, ik laat jou hem niet verder ruïneren.'

'Wat vind Harry er zelf van?' vroeg Draco, terwijl hij met een schuinoog naar mij keek. Nu zowel Ron als Draco naar mij keken voelde ik een soort van druk mijn aderen inglippen. Het was alsof ik moest kiezen wie ik gelijk zou geven en dat wilde ik niet.

Maar nu ik Draco zo zag wilde ik hem het liefst langs me hebben, met zijn hand in de mijne. Onze vingers verstrengeld, onze aandacht enkel en alleen op elkander.

'Ron,' begon ik. 'Ik wil alleen maar even luisteren naar wat hij te zeggen heeft, geef ons een kwartiertje. Als ik daarna nog niet terug ben heeft hij me of opgesloten,' zei ik en ik keek even naar de Zwadderaar wiens gezicht betrok bij het horen van het laatste woord. 'Of vermoord.'

'Prima,' snauwde de Wemel jongen. 'Maar ik zweer het vieze dooddoener, als je hem ook maar met één vinger aanraakt zorg ik er persoonlijk voor dat jij nooit, maar dan ook nooit meer iets kunt aanraken.'