Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 25

Mijn hoofd liep over door alle nieuwe informatie die professor Perkamentus me had gegeven.

Professor Slakhoorn had verborgen informatie, die hij weigerde vrij te geven. Tenminste, aan professor Perkamentus.

Mijn moeder was vroeger een van zijn beste leerlingen geweest, hij had daarom ook veel waarde aan haar gehecht. Haar dood was een klap in zijn gezicht geweest en sinds dien praatte hij niet echt meer met mensen. Ik zou zijn nieuwe trofee worden en als me dat gelukt was zou ik de herinnering krijgen.

Op papier klonk het niet al te moeilijk, maar de uitwerking zou nog een hele opgave worden.

Ik stond stil voor een bekende deur en klopte kort op het hout.

Zonder er bij nagedacht te hebben hadden mijn voeten me naar deze deur gebracht. Zelfs als ik controle had gehad over mijn bewegingen zouden mijn voeten het toch hebben gedaan.

Mijn favoriete blonde jongen deed de deur open en keek me aan terwijl een glimlach doorbrak op zijn zachte lippen.

'Kon je geen genoeg van me krijgen?' vroeg hij grijnzende. Een zucht rolde over mijn lippen bij het horen van de woorden, komende uit de mond van de Malfidus jongen.

'Jij hebt dus ook een uitnodiging voor het etentje van professor Slakhoorn?' vroeg ik toen mijn oog viel op de gouden envelop die hij op zijn onverschillig op de grond had gegooid.

Ik was uiteraard ervan op de hoogte dat de Zwadderaar een uitnodiging zou ontvangen; de professor in kwestie had het mij persoonlijk verraadde. 

'Ja,' zei hij terwijl hij met zijn ijzige ogen omhoog naar omlaag ging en weer terug. 'Iets zegt me dat dat niet is waarom jij hier bent.'

'Mag ik even binnenkomen? Wie weet staat je bewonderaarster ons wel op de gang af te luisteren,' vroeg ik hem waardoor een frons verscheen in het voorhoofd van de blonde jongen. Hij sleurde me aan mijn kraag naar binnen sleurde en eenmaal binnen duwde hij me tegen de muur waar hij me gevangen zette door zijn handen aan beide kanten van mijn gezicht te zetten.

'Voordat we serieus gaan worden,' fluisterde zijn hese stem in mijn oor waardoor kippenvel zich over mijn huid verspreidde.

'Draco,' fluisterde ik zacht en haast smekend zodra ik voelde hoe hij zijn tanden in mijn oorlel zette.

Plotseling drongen zijn woorden tot me door waardoor een paniekerig gevoel zich in mijn maag nestelde.  Voordat we serieus gaan worden; hij kuste me voor dat we serieus zouden worden. Betekende dat slecht nieuws? Dat hij me nog een laatste keer wou zoenen voordat hij mijn hart zou breken?

'Stop met piekeren,' fluisterde de blonde Zwadderaar. Nu pas had ik door dat zijn lippen mijn oren hadden verlaten en dat ik inderdaad aan het piekeren was.

'Ik pieker niet,' verdedigde ik mezelf. Draco geloofde me echter niet; ik kon het ongeloof duidelijk van zijn gezicht af lezen, maar hij besloot het zo te laten.

'Verdomme, Potter, waarom ben je zo knap?' vroeg Draco en ik zag zijn ogen over mijn lichaam glijden. Zijn woorden hadden onmiddellijk impact op me, want een warm gevoel stroomde door mijn aderen.

'Ga je me nog zoenen? Of blijf je liever naar mijn lippen staren?' vroeg ik zacht en uitdagend. De Zwadderaar schrok op uit zijn gedachten en keek me grijnzend aan.

'Je hebt gelijk, Potter, ik moet natuurlijk pakken wat van mij is,' fluisterde hij en zijn woorden lieten me bijna smelten. Ik was van hem, dat had hij zojuist toegeven net zoals hij van mij was.

Ergens walgde ik er ook van dat Draco dit zomaar kon zeggen. Ik moest eerst mijn hersens afzoeken, op zoek naar iets wat niet al te cliché was, maar wel romantisch genoeg, terwijl Draco zoiets gewoon kon zeggen. Het leek haast alsof hij er niet bij na hoefde te denken; alsof het vanzelf ging.