Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 21

'Harry,' zei Hermelien bestraffend. Ik mompelde iets onverstaanbaars naar haar; niet in staan zijnde om te reageren omdat de vermoeidheid had toegeslagen.

'Harry,' zei Hermelien weer streng. Voor ik überhaupt de moeite kon nemen om mijn hoofd op te tillen voelde ik hoe ik bij mijn haren werd vast gegrepen en omhoog werd getrokken. Meteen waren mijn ogen open en was ik weer klaarwakker.

'Opletten, Potter,' siste de kille stem van Professor Sneep waarna hij me los liet. Ik zuchtte geïrriteerd en pakte mijn boek om zoekent te bladerde naar de juiste bladzijde. Mijn ogen probeerde de woorden te lezen waardoor het leek alsof ik eindelijk bezig was met het schoolwerk.

Tenminste, tot dat professor Sneep weg was.

'Harry, kun je straks wel die wedstrijd spelen?' vroeg Ron met bezorgdheid in zijn stem.

'Wat?' vroeg ik verward. 'Hadden we een wedstrijd dan?'

'Bloody Hell, Harry!' riep de roodharige jongen. Het was net stil in het lokaal waardoor de klanken van Ron's stem door het hele lokaal te horen waren.

'Meneer Wemel en Meneer Potter, ik heb er genoeg van; eruit en wel nu!' beval de vettig harige professor ons. Een zucht verliet mijn lippen waarna ik mijn tas in pakte.

'Succes,' wenste ik Hermelien nog toe voor ik het lokaal uitliep. Het donker blonde meisje had tenslotte de meeste pech van ons drieën aangezien zij de les van professor Sneep moest blijven volgen.

'Harry, ik kan niet geloven dat je het bent vergeten! Weet je wat er van af hangt?' vroeg Ron kwaad zodra we eenmaal op de gang liepen. Alhoewel kwaad is een understatement; hij was ziedend.

'De eer?' raadde ik. Het was een zwerkbal wedstrijd, die had ik al zo vaak gespeeld en nog vaker gewonnen.

'Nee! Harry let jij dan ook nooit op?' vroeg mijn beste vriend wanhopig. Ik gooide mijn handen in de lucht als teken van overgaven.

'Zeg het nou maar, wat maakt die wedstrijd zo bijzonder?'

'Professor Slakhoorn komt kijken,' antwoorde de Wemel jongen. Voor hem moet dit heel logisch hebben geklonken aangezien ik geen verdere uitleg kreeg, maar voor mij was de vraag nog groter geworden.

'Die komt toch altijd kijken?'klonk mijn vragende stem.

Mijn vraag leek hem te verrassen. 'Ja, natuurlijk, maar dit keer gaat hij mensen uitkiezen die bij hem mogen komen eten.'

Natuurlijk, Ron met zijn eten.

'Dus als ik het goed begrijp hangt het etentje af van hoe je het doet? Dat zal geen vijfsterren maaltijd worden.'

Direct gingen mijn gedachten terug naar het romantische diner dat Draco voor mij had gemaakt de nacht dat we voor het eerst elkaar hadden aangeraakt. De gedachte aan die avond zorgde ervoor dat mijn knieën zwak werden en mijn lichaam met geluk werd gevuld.

'Niet zomaar een etentje,' klonk Ron's stem. 'Een etentje bij Professor Slakhoorn. Nog nooit heeft iemand uit mijn familie een uitnodiging gekregen.'

'Oh,' zei ik en aangezien ik nog steeds niet wist waarom het zo bijzonder was stelde ik nog een vraag. 'Hoeveel mogen er komen?'

Misschien was het exclusief en daarom zo bijzonder.

'Zes,' beantwoorde de roodharige jongen mijn vraag. Was zes een exclusief getal?

'Ron,' zei ik. 'Jij eet voor zes, hij kan net zo goed alleen jou uitnodigen.'

'Dat zou nog exclusiever zijn,' zei Ron dromerig. 'Hij nodigt jou sowieso uit.'

'Waarom dat nou weer?' vroeg ik terwijl ik mijn ogen rolde. Ik wist waar het naartoe ging; Ron ging zou wederom geïrriteerd reageren omdat ik de Uitverkorene was en daarmee populair was geworden. Nou, wat mij betreft mocht hij best de uitverkorene zijn. Zoveel plezier beleefde ik er niet aan.