Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 22

'Hermelien,' zeurde ik, inmiddels al voor de zoveelste keer. 'Kun je me echt niet het antwoord geven op vraag tien? Alleen maar vraag tien,' smeekte ik haar haast. Hermelien schudde wild haar hoofd, waardoor haar donker blonde krulletjeshaar mee veerde.

'Ga het nou maar maken,' zei ze streng. Een zucht verliet mijn lippen omdat ik wait dat ik echt geen antwoord zou kunnen lospeuteren uit het slimme meisje. Nogmaals scanden mijn groene ogen de bladzijde.

'Het staat er echt niet in,' zei ik koppig. 'Kom op zeg, Harry,' snauwde Hermelien. 'Je bent nog erger dan Ronald en ik wist niet eens dat zoiets mogelijk was.'

Ik voelde me licht beledigd door haar woorden aangezien de Wemel jongen geen enkele vraag invulde zonder het eerst aan het Griffel meisje te vragen.  Ik beschouwde mezelf als minder veeleisend als mijn roodharige vriend. 'Over Ronald gesproken, waar is hij eindelijk?' vroeg ik zodra ik opmerkte dat Ron nergens te bekennen was.

'Vast en zeker zijn overwinning aan het vieren met Belinda,' hoorde ik een vrouwelijke stem achter me zeggen. Ik draaide om en ook Hermelien keek langs me af, zoekende naar de persoon die tegen ons sprak. Parvati Patil stond achter me, maar aan haar gezicht te zien was ze niet blij.

'Waar heb je het over?' vroeg Hermelien achterdochtig.

'Belinda had al maanden een oogje op jullie roodharige vriend. Ik denk dat de vonk eindelijk is overgeslagen,' zei ze. Mijn beste vriendin keek haar verbaasd aan. 'Je bedoelt dat-?' vroeg ze, maar ze maakte haar zin niet af; ze kon het simpelweg niet over haar hart verkrijgen om de woorden uit te spreken. 

'Dat Ron en Belinda elkaar aan het aflebberen zijn en dat vast veel vaker gaan doen? Ja, dat is precies wat ik bedoel.'

Hermelien zei niets meer; jaar stemming was in één klap veranderd, en ik kende haar lang genoeg om te weten dat ze nu zo snel mogelijk weg wilde.

'Ik ben blij voor ze, maar wij moeten echt weg,' verzon ik en vlug propte ik mijn boeken in een tas. 'Kom je Hermelien?'

Ze knikte stilletjes en ruimde ook haar boeken op. 'Tot ziens, Parvati,' zei ik voor we de bibliotheek uitliepen. 'Tot ziens, Harry!' gilde Parvati me nog na, met een flirtende ondertoon in haar stem waardoor ik enkel mijn ogen kon rollen.

We waren nog niet dat halverwege onze weg naar de leerlingen kamer op het moment dat Hermelien inzakte. Ze ging tegen de muur aan zitten en trok haar knieën beschermend om haar geen. Luide snikken vulde mijn gehoorgangen waardoor ik besefte dat mijn beste vriendin huilde.  Deze realisatie brak mijn hart; ik haatte het om het meisje te zien huilen.  Haar pijn zorgde voor een steek in mijn hart.

Ik kroop langs haar en bleef daar stilletjes zitten; niet goed wetende wat te doen.

Wellicht wist ik  niet veel van meiden af, maar ik wist wel dat ik op dit moment niets mocht zeggen wat haar nog erger zou breken. Verder wist ik niet waar deze stemmingswisseling vandaan kwam. Ik had niets verkeerds gezegd, Parvati ook niet, tenminste, niet dat ik wist. Wat had haar dan zo overstuur gemaakt?

'Hoe voelt het?' vroeg ze snikkend. Ik keek op, en zag dat haar ogen rood waren. 'Hoe voelt het om Patty en Draco samen zien? Hoe voelt het om te zien dat hij haar zijn aandacht geeft?'

'Hermelien, ik-,' fluisterde ik verbaasd. 'Harry, je bent mijn beste vriend. Ik zie dat je hem leuk vind,' snikte ze, mijn ogen werden groot zodra ik me realiseerde wat er zojuist was gebeurd.

Ik was uit de kast gekomen voor mijn beste vriendin, zonder dat ik het hoefde te zeggen.

'Kom hier,' fluisterde ik en ik spreidde mijn armen. Ze had behoefte aan een knuffel; zo realiseerde ik me. Ze kroop ik mijn armen en legde haar hoofd tegen mijn borst. 'Hoe is het Harry? Hoe is het om het voor iedereen geheim te houden?'

'Het doet pijn,' fluisterde ik zacht. 'Voor mij hoeft het niet meer,' klonk haar stem snikkend. 'Je kan nu eerlijk zijn, over alles.'

'Bedankt, Hermelien,' fluisterde ik en ik drukte een kus op haar voorhoofd. Ik was haar echt dankbaar, niet alleen accepteerde ze mijn geaardheid, ze deed niet eens moeilijk over het feit dat ik een Zwadderaar leuk vond. Plotseling vulde voetstappen mijn gehoorgang waardoor ik opkeek.

Ginny Wemel was voor ons komen te staan. Haar ogen keken verbaasd naar ons.

Het moet er raar hebben uitgezien, vermoedelijk dacht ze dat we daar zaten omdat we verliefd op elkaar waren. Dat is namelijk wat iedereen denkt zodra ze een jongen en een meisje samen zien. Het is zo'n oud gebruiken, denk ik, want bij twee jongens of twee meiden denken ze vaak aan troosten; in plaats van aan iets romantisch.

Ik seinde naar haar dat ze weg moest, en zei zonder geluid tegen haar dat ik het later nog wel uit zou leggen. De roodharige Wemel knikte en liep stilletjes weg. Alsof er nooit iets was gebeurd.

'Rustig maar,' fluisterde ik sussend; hoewel ik alleen maar kon raden naar wat ze voelde, begreep ik het toch enigszins.

'Ron bedenkt zich nog wel,' fluisterde ik zodra ik het besef dat ze onze vriend leuk vond tot me had laten doordringen. Het was moeilijk, maar ik accepteerde het toch. Zij had mij tenslotte ook geaccepteerd.

'Denk je?' vroeg ze met een piepende stem. 'Ik weet het wel zeker,' verzekerde ik haar.

Hermelien was veel leuker, slimmer, liever, behulpzamer en knapper dan Belinda; al kenden ik de andere meid niet echt. Toch vond ik dat Hermelien het waard was om verdedigd te worden.

Belinda Broom was meer het stille type dat alles over je wist, maar waarvan jij alleen de voornaam, achternaam en de leeftijd wist.

Weer vulde voetstappen onze gehoorgangen. Dit keer keek het donker blonde meisje ook op, aangezien het geluid zo hard was dat we het beide niet konden ontkennen.

Belinda en Ron stonden binnen een paar seconden voor ons; hun handen verstrengeld en hun ogen gevuld met een misselijkmakende adoratie voor elkaar. 

'Oeps,' zei Belinda zodtw ze ons zag. 'Dit plekje is al bezet, Ronnie Ponnie,' fluisterde ze in zijn oor.

Ik kon niet goed beslissen wat ik erger vond; de afschuwelijke bijnaam die ze Ron gaf, het feit dat ze fluisterde terwijl wij het zelfs konden horen of dat ze zijn hand vast hield en wel heel dicht bij hem stond.

De vraag was snel beantwoord: de bijnaam was het ergste.

Zou ik Draco ook een bijnaam moeten geven? Is dat iets wat je doet als je verliefd bent?

Hoe zou ik hem dan moeten noemen? Draco Taco? Draakje?

De blonde Zwadderaar zou me ongetwijfeld uitlachen bij het horen van deze verschrikkelijk bijnamen.

'Ja, we zoeken wel een anderen,' reageerde hij op de woorden van zijn nieuwe liefde. 'Hermelien, gaat alles goed? Je ziet bleekjes.'

Goh, hij had dan nog ergens gevoelens voor het meisje met het donker blonde krulletjes haar.

'Ik denk dat je beter kunt ga-,' ik werd abrupt onderbroken door het Griffrl meisje die opstond. De vogeltjes die eerst achter haar vlogen, vlogen nu naast haar.

'Confundo!' sprak ze uit met een ongekende woede in haar stem. De vogeltjes begrepen direct wat ze van hen vroeg (of ze werden gedwongen het te doen door de magie) en vlogen recht op het paar voor ons af.

Belinda vluchtte meteen weg, maar Ron kreeg de kans niet waardoor één vogeltje hem raakte en de anderen tegen de muur aankwamen. Alle papieren vogeltjes sneuvelde zodra ze in contact kwamen met de muur. 

'Ben je gek geworden?' vroeg de roodharige jongen geschrokken. Aan de blik in zijn ogen kon ik zien dat hij oprecht niet begreep waar de woede die zijn beste vriendin voelde vandaan kwam.

'Kom, Ronnie; ze is gewoon jaloers,' zei Ron's nieuwe vriendin die achter het muurtje vandaan was gekropen. Ze pakte zijn hand vast en trok hem mee; ongetwijfeld op zoek naar een ander plekje om ongestoord te kunnen zoenen. 

'Zo voelt het dus,' beantwoorde ik de eerder gestelde vraag van Hermelien. Ze zakte wederom op de grond en begon zachtjes te huilen. Ik wikkelde mijn arm om haar heen en voelde hoe ze haar hoofd op mijn schouder legde. Ik vond het zo erg om haar in pijn te zien en wilde het liefste al deze pijn van haar wegnemen, maar dat kon ik niet. Op dat moment kon ik er enkel voor haar zijn en haar steunen.

'Het voelt zeker niet fijn.'